INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz.749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 02 października 2012r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 05 października 2012 r., do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 08 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 grudnia 2012r. (data wpływu 31 grudnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania usług biegłego sądowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 października 2012 r. do Izby Skarbowej w Łodzi wpłynął wniosek z dnia 02 października 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• sposobu dokumentowania usług biegłego sądowego;

• podstawy opodatkowania usług biegłego sądowego;

• określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług przez biegłego sądowego na rzecz sądów i komorników oraz wystawienia i ewidencjonowania faktur.
  
  

Wyżej wskazany wniosek został przesłany do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim celem rozpatrzenia zgodnie z właściwością (data wpływu 08 października 2012 r.).

Wniosek został uzupełniony w dniu 31 grudnia 2012r. w zakresie doprecyzowania zaistniałego stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą z zakresu wyceny nieruchomości. Jako rzeczoznawca majątkowy, wykonujący usługi na rzecz innych podmiotów, jest płatnikiem podatku VAT w wysokości 23%. Działalność prowadzona jest na zasadach ogólnych. Ewidencja księgowa dokonywanych operacji prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jednocześnie wpisana jest na listę biegłych sądowych i wykonuje na zlecenie sądów oraz komorników opinie z zakresu wyceny nieruchomości.

Za wykonane opinie wystawia dla sądów i komorników faktury VAT, w których kwotę netto stanowi wynagrodzenie będące iloczynem liczby godzin pracy oraz stawki określonej w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 46 poz. 254 z późn. zm.). Do podanej kwoty netto dolicza należny podatek VAT w wysokości 23%. Osobno wykazuje koszty poniesione w związku z wykonaniem zleconej opinii, takie jak koszty przejazdu prywatnym samochodem, a także koszty związane z pobraniem niezbędnych dokumentów z ewidencji gruntów i budynków oraz wydatki poniesione na korespondencję, druk wykonanego opracowania oraz wykonanie niezbędnych kserokopii dokumentów. Część z poniesionych w związku z wykonywaniem opinii kosztów nie zawiera podatku VAT – np. koszty dojazdu, koszty korespondencji oraz uzyskania materiałów z ewidencji gruntów i budynków.

Na wystawianych fakturach, za wykonaną dla sądów lub komorników usługę, Wnioskodawczyni ujmuje poniesione koszty i dolicza do nich 23% podatek VAT. Część sądów wypłaca wynagrodzenie na podstawie faktur wystawionych w opisany powyżej sposób, natomiast cześć zwraca wystawione faktury z adnotacją, że zostały sporządzone nieprawidłowo. Na przykład Sąd stoi na stanowisku, że skoro zlecona Wnioskodawczyni została opinia jako biegłemu sądowemu, to powinna wystawić za wykonaną pracę rachunek, a nie fakturę, jeśli jednak koniecznie Wnioskodawczyni chce wystawić fakturę, to powinna to zrobić na X. Y., a nie Kancelarię Rzeczoznawcy Majątkowego X. Y., bo jeśli Wnioskodawczyni wystawia fakturę jako Kancelaria, to sąd nie może odprowadzić od kwoty netto zaliczki na podatek dochodowy. Ponadto Sąd stoi na stanowisku, że Wnioskodawczyni nie powinna doliczać do kosztów przejazdu własnym samochodem podatku VAT, gdyż kwota wynikająca z rozporządzenia w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych sądowych zawiera już w sobie podatek VAT, czyli jest kwotą brutto Inne sądy stoją na stanowisku, że wszystkie poniesione wydatki Wnioskodawczyni powinna ująć na fakturze jako kwotę należną za usługę i doliczyć do całości podatek VAT.

W 2011 roku Wnioskodawczyni ujmowała przychody z wykonanych dla sądów i komorników usług w książce przychodów i rozchodów. Po otrzymaniu na początku 2012 roku PIT-11 z sądu zorientowała się, że podatek dochodowy od tego zlecenia został zapłacony raz przez sąd, a drugi raz przez Wnioskodawczynię. W związku z tym skorygowała zeznanie podatkowe za 2011 rok, w którym początkowo ujęła przychód z wykonanej dla sądu opinii jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Na dzień dzisiejszy komornicy, z którymi współpracuje, regulują należności wynikające z wystawionych przez Wnioskodawczynię faktur w całości - nie odprowadzają zaliczki na podatek dochodowy, sądy natomiast odprowadzają podatki i pomniejszają o nie wypłacane mi należności wynikające z faktur. Z tego powodu Wnioskodawczyni zaczęła się zastanawiać nad prawidłowością prowadzonej ewidencji przychodów. Obecnie biuro podatkowe prowadzące księgowość nie wykazuje opisanego wyżej rodzaju przychodów w książce podatkowej, a jedynie w rejestrze VAT.

Ponadto wskazać należy, że zarówno sądy, jak i komornicy płacą nieterminowo, spóźniając się wiele miesięcy z zapłatą kwoty wynikającej z faktury. Do tej pory Wnioskodawczyni płaciła należny podatek VAT przy założeniu, że data wystawienia faktury jest datą powstania obowiązku podatkowego. Jednak niektórzy biegli wykazują podatek VAT w deklaracji miesięcznej dopiero po zapłacie wynagrodzenia. Biorąc pod uwagę wielomiesięczne zwłoki w zapłacie, taki sposób rozliczania podatku VAT byłby dla Wnioskodawczyni znacznie korzystniejszy.

Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W wystawianych fakturach za wykonane dla sądów i komorników usługi ujmuje poniesione koszty. Do wykonywania opinii z zakresu wyceny nieruchomości Wnioskodawczyni powoływana jest z imienia i nazwiska jako biegła wpisana na listę biegłych sądowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

(we wniosku pytanie nr 3) Czy zarówno wynagrodzenie za wykonane zlecenie, jak i koszty związane z wykonaną opinią, takie jak przejazd prywatnym samochodem, koszty korespondencji, dokumentów geodezyjnych i innych niezbędnych materiałów, Wnioskodawczyni powinna ujmować na fakturze jako kwotę netto, a następnie powiększać o podatek VAT w wysokości 23%...

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do art. 10 ust. 2a dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49 poz. 45 ze zm.), wynagrodzenie biegłego, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług, podwyższa się o stawkę podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu. Zatem skoro koszty przejazdu samochodem, poniesione przez Wnioskodawczynię są ściśle związane z wykonywaną przeze nią, jako biegłego sądowego, usługą, polegającą na realizacji opinii na zlecenie sądów lub komorników, stanowiąc jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę), to koszty te składają się na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Poniesione wydatki stanowią element rachunku kosztów, zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc kwotę należną w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki właściwej dla usługi głównej (czynności biegłego). Zatem, zarówno wynagrodzenie za wykonane zlecenie, jak i koszty związane z wykonaną opinią, takie jak przejazd prywatnym samochodem, koszty korespondencji, dokumentów geodezyjnych i innych niezbędnych materiałów, powinna ujmować na fakturze jako kwotę netto, a następnie powiększać o podatek VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołany wyżej przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż czynności biegłych w postępowaniu sądowym stanowią usługi, na co wskazuje powołany powyżej przepis art. 8 ust. 1 ustawy. Ich istotą jest bowiem dokonanie na zlecenie określonego świadczenia – wydanie opinii, ekspertyzy, za wynagrodzeniem. Mamy zatem do czynienia z czynnością opodatkowaną – odpłatnym świadczeniem usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W oparciu o art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. , poz. 361);
2. (uchylony);
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Oceny zakresu stosowania przepisów ustawy o VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez biegłych sądowych na zlecenie organu władzy należy dokonywać w świetle uregulowań zawartych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, pod kątem kryterium decydującym o uznaniu tych osób za podatników. Przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy przewiduje niezbędny warunek, aby czynności osoby fizycznej nie były uznawane za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a mianowicie związanie wykonującego czynność ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności.

W przypadku wykonywania przez biegłego zleconych czynności, zlecający nie bierze na siebie odpowiedzialności za czynności biegłego.

Wskazać również należy, że prawo do wykonywania funkcji biegłego sądowego nabywane jest w określonym trybie i po spełnieniu ściśle określonych warunków wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133). Biegły sądowy jest osobą, która posiada teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej dziedzinie, potwierdzone stosownym dokumentem i w pełni samodzielnie sporządza zleconą mu opinię (ekspertyzę), kierując się wyłącznie posiadaną wiedzą w tym zakresie. Opinia wydana przez biegłego jest dowodem w postępowaniu sądowym. Przed objęciem funkcji biegły składa przyrzeczenie, iż powierzone mu obowiązki wykonywać będzie z całą sumiennością i bezstronnością. Nikt zatem nie powinien mieć wpływu na treść jego pracy (sporządzenia stosownej opinii).

Z powyższych względów czynności wykonywane przez biegłych nie korzystają z wyłączenia z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony jeden z warunków określonych w powołanym wyżej art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę.

Uznać zatem należy, że czynności biegłego wykonującego powierzone mu funkcje – sporządzanie opinii – wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 oraz art. 15 ust. 2 ustawy i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych.

W myśl § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 46, poz. 254 ze zm.) koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym obejmują wynagrodzenie biegłych za wykonaną pracę, koszty zużytych materiałów oraz inne wydatki niezbędne do wydania opinii.

Prawo biegłego do żądania wynagrodzenia za spełnienie nałożonych nań obowiązków wynika z art. 288 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U Nr 43, poz. 296 ze zm.), art. 9 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445, ze zm.) oraz § 2 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym.

Zgodnie z § 11 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie biegłych sądowych, biegłemu przysługuje za wykonanie czynności wynagrodzenie w wysokości określonej odrębnymi przepisami.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż zgodnie z art. 10 ust. 2a cyt. wyżej Dekretu z dnia 26 października 1950r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym, w brzemieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r., wynagrodzenie biegłego, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług, podwyższa się o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż zgodnie art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Ponadto, jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Jednocześnie wskazać należy, iż z uwagi na fakt, że biegły sądowy, będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest obowiązany do opodatkowania podatkiem VAT kwoty należnej – wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu świadczonych usług - pomniejszonej o kwotę należnego podatku, tym samym kwota należna biegłemu sądowemu (przyznane wynagrodzenie) z tytułu świadczenia usług obejmuje również kwotę podatku VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że kwotą należną z tytułu sprzedaży – czyli z tytułu świadczenia przez biegłego na rzecz sądu lub komornika usługi polegającej na wydawaniu opinii – jest kwota wynagrodzenia należnego od zleceniodawcy. Tym samym obrotem dla biegłego jest kwota wynagrodzenia pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy m.in. usługi jako biegły sądowy z zakresu wyceny nieruchomości na zlecenie sądów i komorników. Za świadczone usługi wystawia faktury, w których kwotę netto stanowi wynagrodzenie będące iloczynem liczby godzin pracy oraz stawki określonej w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym. Do podanej kwoty netto Wnioskodawczyni dolicza należny podatek VAT w wysokości 23%. Osobno wykazuje koszty poniesione w związku z wykonaniem zleconej opinii, takie jak koszty przejazdu prywatnym samochodem, a także koszty związane z pobraniem niezbędnych dokumentów z ewidencji gruntów i budynków oraz wydatki poniesione na korespondencję, druk wykonanego opracowania oraz wykonanie niezbędnych kserokopii dokumentów. Część z poniesionych w związku z wykonywaniem opinii kosztów nie zawiera podatku VAT – np. koszty dojazdu, koszty korespondencji oraz uzyskania materiałów z ewidencji gruntów i budynków.

Skoro koszty przejazdu samochodem, a także związane z pobraniem niezbędnych dokumentów z ewidencji gruntów i budynków oraz wydatki poniesione na korespondencję, druk wykonanego opracowania oraz wykonanie niezbędnych kserokopii dokumentów są ściśle związane z wykonywaną przez Zainteresowaną, jako biegłego sądowego usługą, polegającą na realizacji opinii na zlecenie sądów lub komorników, stanowiąc jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę), to koszty te składają się na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Poniesione wydatki stanowią element rachunku kosztów, zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc kwotę należną w rozumieniu powołanego wyżej art. 29 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki właściwej dla usługi głównej (czynność biegłego), tj. 23%.

Zatem na kwotę należna za świadczoną usługę składają się zarówno poniesione koszty przez usługodawcę, a konieczne do wykonania usługi, jak też wynagrodzenie dla biegłego. Natomiast podstawę opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi kwota należna za świadczoną usługę pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zaistniałego stanu faktycznego oraz mając na uwadze obowiązujące przepisy wskazać należy, iż z uwagi na fakt, że biegły sądowy, będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest obowiązany do opodatkowania podatkiem VAT kwoty należnej – wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu usług świadczonych na zlecenie sądu bądź komornika – pomniejszonej o kwotę należnego podatku, tym samym kwota należna biegłemu sądowemu (wynagrodzenie) z tytułu świadczenia usług na zlecenie sądu lub komornika obejmuje również kwotę podatku VAT (wynagrodzenie należne biegłemu stanowi kwotę brutto). Zatem Wnioskodawczyni nie może doliczyć podatku VAT do kwoty należnej za świadczoną usługę, lecz wyliczyć go z należnego wynagrodzenia metodą „w stu”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, iż zarówno wynagrodzenie za wykonane zlecenie, jak i koszty związane z wykonaną opinią, takie jak przejazd prywatnym samochodem, koszty korespondencji, dokumentów geodezyjnych i innych niezbędnych materiałów, powinna ujmować na fakturze jako kwotę netto, a następnie powiększać o podatek VAT w wysokości 23% jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie podstawy opodatkowania usług biegłego sądowego. Wniosek w części dotyczącej sposobu dokumentowania usług biegłego sądowego załatwiono interpretacją IPTPP1/443-794/12-4/MW. Natomiast wniosek w części dotyczącej określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług przez biegłego sądowego na rzecz sądów i komorników oraz wystawienia i ewidencjonowania faktury rozstrzygnięto interpretacją IPTPP1/443-794/12-6/MW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.