INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz.749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 02 października 2012r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 05 października 2012 r., do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 08 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 grudnia 2012r. (data wpływu 31 grudnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe – w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług przez biegłego sądowego na rzecz komorników, wystawienia faktur na rzecz sądów i komorników oraz ewidencjonowania faktur wystawionych dla komorników,

• prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 05 października 2012 r. do Izby Skarbowej w Łodzi wpłynął wniosek z dnia 02 października 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• sposobu dokumentowania usług biegłego sądowego;

• podstawy opodatkowania usług biegłego sądowego;

• określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług przez biegłego sądowego na rzecz sądów i komorników oraz wystawienia i ewidencjonowania faktur.
  
  

Wyżej wskazany wniosek został przesłany do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim celem rozpatrzenia zgodnie z właściwością (data wpływu 08 października 2012 r.).

Wniosek został uzupełniony w dniu 31 grudnia 2012r. w zakresie doprecyzowania zaistniałego stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą z zakresu wyceny nieruchomości. Jako rzeczoznawca majątkowy, wykonujący usługi na rzecz innych podmiotów, jest płatnikiem podatku VAT w wysokości 23%. Działalność prowadzona jest na zasadach ogólnych. Ewidencja księgowa dokonywanych operacji prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jednocześnie wpisana jest na listę biegłych sądowych i wykonuje na zlecenie sądów oraz komorników opinie z zakresu wyceny nieruchomości.

Za wykonane opinie wystawia dla sądów i komorników faktury VAT, w których kwotę netto stanowi wynagrodzenie będące iloczynem liczby godzin pracy oraz stawki określonej w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 46 poz. 254 z późn. zm.). Do podanej kwoty netto dolicza należny podatek VAT w wysokości 23%. Osobno wykazuje koszty poniesione w związku z wykonaniem zleconej opinii, takie jak koszty przejazdu prywatnym samochodem, a także koszty związane z pobraniem niezbędnych dokumentów z ewidencji gruntów i budynków oraz wydatki poniesione na korespondencję, druk wykonanego opracowania oraz wykonanie niezbędnych kserokopii dokumentów. Część z poniesionych w związku z wykonywaniem opinii kosztów nie zawiera podatku VAT – np. koszty dojazdu, koszty korespondencji oraz uzyskania materiałów z ewidencji gruntów i budynków.

Na wystawianych fakturach, za wykonaną dla sądów lub komorników usługę, Wnioskodawczyni ujmuje poniesione koszty i dolicza do nich 23% podatek VAT. Część sądów wypłaca wynagrodzenie na podstawie faktur wystawionych w opisany powyżej sposób, natomiast cześć zwraca wystawione faktury z adnotacją, że zostały sporządzone nieprawidłowo. Na przykład Sąd stoi na stanowisku, że skoro zlecona Wnioskodawczyni została opinia jako biegłemu sądowemu, to powinna wystawić za wykonaną pracę rachunek, a nie fakturę, jeśli jednak koniecznie Wnioskodawczyni chce wystawić fakturę, to powinna to zrobić na X. Y., a nie Kancelarię Rzeczoznawcy Majątkowego X. Y., bo jeśli Wnioskodawczyni wystawia fakturę jako Kancelaria, to sąd nie może odprowadzić od kwoty netto zaliczki na podatek dochodowy. Ponadto Sąd stoi na stanowisku, że Wnioskodawczyni nie powinna doliczać do kosztów przejazdu własnym samochodem podatku VAT, gdyż kwota wynikająca z rozporządzenia w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych sądowych zawiera już w sobie podatek VAT, czyli jest kwotą brutto. Inne sądy stoją na stanowisku, że wszystkie poniesione wydatki Wnioskodawczyni powinna ująć na fakturze jako kwotę należną za usługę i doliczyć do całości podatek VAT.

W 2011 roku Wnioskodawczyni ujmowała przychody z wykonanych dla sądów i komorników usług w książce przychodów i rozchodów. Po otrzymaniu na początku 2012 roku PIT-11 z sądu zorientowała się, że podatek dochodowy od tego zlecenia został zapłacony raz przez sąd, a drugi raz przez Wnioskodawczynię. W związku z tym skorygowała zeznanie podatkowe za 2011 rok, w którym początkowo ujęła przychód z wykonanej dla sądu opinii jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Na dzień dzisiejszy komornicy, z którymi współpracuje, regulują należności wynikające z wystawionych przez Wnioskodawczynię faktur w całości - nie odprowadzają zaliczki na podatek dochodowy, sądy natomiast odprowadzają podatki i pomniejszają o nie wypłacane mi należności wynikające z faktur. Z tego powodu Wnioskodawczyni zaczęła się zastanawiać nad prawidłowością prowadzonej ewidencji przychodów. Obecnie biuro podatkowe prowadzące księgowość nie wykazuje opisanego wyżej rodzaju przychodów w książce podatkowej, a jedynie w rejestrze VAT.

Ponadto wskazać należy, że zarówno sądy, jak i komornicy płacą nieterminowo, spóźniając się wiele miesięcy z zapłatą kwoty wynikającej z faktury. Do tej pory Wnioskodawczyni płaciła należny podatek VAT przy założeniu, że data wystawienia faktury jest datą powstania obowiązku podatkowego. Jednak niektórzy biegli wykazują podatek VAT w deklaracji miesięcznej dopiero po zapłacie wynagrodzenia. Biorąc pod uwagę wielomiesięczne zwłoki w zapłacie, taki sposób rozliczania podatku VAT byłby dla Wnioskodawczyni znacznie korzystniejszy.

Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W wystawianych fakturach za wykonane dla sądów i komorników usługi ujmuje poniesione koszty. Do wykonywania opinii z zakresu wyceny nieruchomości Wnioskodawczyni powoływana jest z imienia i nazwiska jako biegła wpisana na listę biegłych sądowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

(we wniosku pytanie nr 4) Czy podatek VAT wynikający z wystawionej dla sądu lub komornika faktury staje się należny w dniu wystawienia faktury, czy też w dniu zapłaty wynagrodzenia... A jeśli VAT staje się należny w dniu zapłaty, to czy Wnioskodawczyni powinna za wykonane zlecenie wystawić fakturę VAT z numerem wynikającym z aktualnej ewidencji, ale zaksięgować ją dopiero w momencie zapłaty, czy też należy wystawiać fakturę ProForma, na podstawie której zleceniodawca wypłaci wynagrodzenie...

Zdaniem Wnioskodawczyni, (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), w stosunku do biegłych sądowych moment powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT w przypadku świadczenia usług na rzecz sądu itp. powstaje w momencie zapłaty faktury przez sąd, zgodnie ze szczególnym momentem powstania obowiązku podatkowego określonego w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Obowiązek podatkowy, co do zasady, zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm,), powstaje z chwilą wydania towaru lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) w przypadku świadczenia usług na rzecz sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym sądy te lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zleciły wykonanie określonych czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Ponadto, ponieważ ustawodawca nie przewidział szczególnego trybu ani rodzaju wystawiania faktur w powyższym przypadku, faktury powinny być wystawiane na zasadach ogólnych, a zatem w dacie wykonania usługi z numerem wynikającym z bieżącej numeracji, natomiast zaksięgowane powinny zostać dopiero w momencie zapłaty należnego wynagrodzenia.

W przypadku wystawienia faktury komornikowi, obowiązek podatkowy, podobnie jak w przypadku sądów, powstaje dopiero po uiszczeniu wynagrodzenia przez komornika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług przez biegłego sądowego na rzecz komorników, wystawienia faktur na rzecz sądów i komorników oraz ewidencjonowania faktur wystawionych dla komorników,

• prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

W myśl art. 19 ust. 22 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, późniejsze niż wymienione w ust. 1-21 oraz w art. 20 i art. 21 terminy powstania obowiązku podatkowego, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności, uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami oraz przepisy Wspólnoty Europejskiej.

Na podstawie ww. delegacji ustawowej, Minister Finansów w § 3 ust. 2 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) określił, że w przypadku świadczenia usług na rzecz sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym sądy te lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zleciły wykonanie określonych czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

W powołanym przepisie § 3 ust. 2 rozporządzenia enumeratywnie wymieniono podmioty, na rzecz których świadczenie usług m.in. przez osoby fizyczne, objęte jest szczególnym momentem powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Tymi podmiotami są sądy powszechne, sądy administracyjne, sądy wojskowe lub prokuratury.

Skoro zatem ustawodawca w przepisie wyszczególnił wyłącznie następujące podmioty: sądy powszechne, administracyjne, wojskowe lub prokuratury, to wyłącznie przy świadczeniu przez Wnioskodawczynię na zlecenie tych podmiotów, określonych przepisem czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Z kolei stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przepis stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106 ust. 3 ustawy)

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm. ).

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Elementy, jakie co najmniej powinna zawierać faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży, zostały określone w § 5 ust. 1 rozporządzenia i są to:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

W myśl § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa, stwierdzić należy, że faktura „pro forma” nie jest dokumentem przewidzianym w ustawie, jak i przepisach wykonawczych do ustawy wywierającym jakiekolwiek skutki podatkowe.

Należy zauważyć, iż faktura z adnotacją „pro forma” choćby zawierała wszystkie elementy faktury VAT, jednak nie jest ona wystawiona jako dowód wykonania transakcji handlowej czy świadczenia usług, lecz zazwyczaj jest wystawiana przed ich wykonaniem i przesyłana przez dostawcę czy też przez świadczącego usługę najczęściej razem z ofertą lub potwierdzeniem przyjęcia zamówienia do wykonania.

Zatem w rozpatrywanym przypadku brak podstaw do wystawiania przez Wnioskodawczynię faktur „pro forma”.

W świetle art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Istotne jest zatem, aby Wnioskodawca dysponował stosownymi dokumentami, na podstawie których dokonywane są stosowne zapisy w tej ewidencji (np. kopie faktur sprzedaży). Ewidencję tą prowadzi bowiem każdy podatnik z osobna, w oparciu o zebraną w tych celach dokumentację, co - pod warunkiem prowadzenia jej zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa - umożliwia prawidłowe rozliczenie tego podatnika w zakresie podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, w niniejszej sprawie, należy uznać, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczonych przez Wnioskodawczynię usług na rzecz sądu powstaje, stosownie do treści § 3 ust. 2 rozporządzenia, tj. powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Natomiast w przypadku świadczenia ww. usług na rzecz innych podmiotów niż wskazane w powołanym przepisie § 3 ust. 2 rozporządzenia, tj. w tym przypadku na rzecz komorników, obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych określonych w powołanym art. 19 ust. 4 ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wykonania usługi.

Faktury VAT dokumentujące świadczenie usług przez Wnioskodawczynię na rzecz sądów i komorników winny być wystawione w ciągu siedmiu dni od dnia wykonania usługi, stosownie do § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r., z uwzględnieniem wymogów, o których mowa w § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia. Zatem faktury te powinny być wystawiane na zasadach ogólnych, a więc nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Nadto jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia, faktura winna zawierać numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT". Faktura winna być zaewidencjonowana w terminie pozwalającym na prawidłowe sporządzenie deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, tj. w momencie powstania obowiązku podatkowego z niej wynikającego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stosownie do 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Oznacza to, że wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Wynika z tego, że odnośnie każdego podatku zainteresowany może żądać od organu wykładni, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów normujących ten podatek w jego indywidualnej sprawie, który indywidualizuje zakres jego sprawy.

Treść art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Końcowo należy wskazać, że z dniem 01 stycznia 2013r., mocą rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2012r., poz. 1428) :

• § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia otrzymał brzmienie:

Fakturę wystawia:

1. zarejestrowany podatnik VAT czynny;
2. podatnik, o którym mowa w art. 16 ustawy, przy dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu.

• § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia otrzymał brzmienie:

Faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.

• § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia otrzymał brzmienie:

Fakturę wystawia się nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-5, § 10-12 i 16 ust. 2.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług przez biegłego sądowego na rzecz sądów i komorników oraz wystawienia i ewidencjonowania faktur. Wniosek w części dotyczącej podstawy opodatkowania usług biegłego sądowego załatwiono interpretacją IPTPP1/443-794/12-5/MW. Natomiast wniosek w części dotyczącej sposobu dokumentowania usług biegłego sądowego rozstrzygnięto interpretacją IPTPP1/443-794/12-4/MW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.