INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2009r. (data wpływu 06 lipca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług reklamy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 lipca 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł ze spółką prawa szwajcarskiego, która jest podmiotem z grupy powiązanym ze Spółką w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, umowę dystrybucyjną, na podstawie której zobowiązał się m.in. do :

• dystrybucji na danym terytorium produktów po ustalonych z nią cenach, zgodnie z opracowaną przez nią strategią dystrybucyjną,
• pełnej implementacji strategii oraz materiałów marketingowych opracowanych przez spółkę z grupy, jak również pomocy w ich przekładzie i dostosowaniu do lokalnych warunków,
• utrzymywania stanów magazynowych na określonym poziomie,
• zapewnienia obsługi posprzedażowej wobec klientów,
• zatrudnienia odpowiedniej liczby wykwalifikowanego personelu dla zapewnienia właściwego wykonania umowy,
• zapewnienia zgodności podejmowanych działań z obowiązującym prawem, regulacjami branżowymi etc.,
• dostarczania spółce z grupy kompletnych i aktualnych danych, informacji i prognoz, jak również pisemnych raportów zgodnie z instrukcjami,
• umożliwienia dostępu do swoich dokumentów, w tym ksiąg rachunkowych.
  
  

W ramach strategii marketingowej, której celem jest wsparcie dystrybucji produktów nabywanych od spółki z grupy, wnioskodawca realizuje założenia wyznaczone przez nią, dokonując jedynie koniecznych korekt wynikających ze specyfiki lokalnego rynku. Modyfikacje te są przy tym konsultowane. W praktyce, Spółka organizuje i nadzoruje wszelkie akcje promocyjne dotyczące produktów przeprowadzane w punktach sprzedaży, jak i poza nimi, np. na tzw. eventach (pokazach, targach etc.). W ramach aktywności marketingowo-promocyjnej Spółka jest zaangażowana w budowanie relacji z klientami oraz pozyskiwanie nowych klientów. Jej działania w tym obszarze polegają m.in. na:

• wysyłce do klientów informacji o akcjach promocyjnych, nagrodach i prezentach (tzw. pakietach powitalnych dla nowych członków Klubu N.),
• analizie istniejącej bazy danych o klientach oraz przekazywaniu związanych z tym wniosków,
• utrzymywaniu kontaktów i prowadzeniu negocjacji z lokalnymi mediami (w oparciu o plan uzgodniony ze spółka z grupy ) we współpracy z lokalną agencją mediową (związaną globalną umową ze spółką z grupy),
• budowaniu relacji z lokalną prasą (wraz z lokalnym biurem agencji mediowej) w celu zapewnienia odpowiedniej komunikacji bieżących wydarzeń zwianych z rozwojem działalności Spółki,
• realizowaniu planu w zakresie tzw. trade-marketingu (działań w obszarze sprzedawców detalicznych),
• wprowadzaniu nowych marek na rynek zgodnie z ustaleniami.
  
  

Z tytułu realizacji postanowień umowy Spółka ponosi wydatki operacyjne, związane z działaniami marketingowymi i reklamowymi, dystrybucyjnymi i usługami posprzedażowymi. Ponosi także koszty ogólnego zarządu - administracyjne, kadrowo-płacowe, księgowe, finansowe, związane z raportowaniem, utrzymywaniem sprzętu komputerowego i systemów informatycznych, w tym w standardzie umożliwiającym jego kompatybilność z systemem itp. Spółka z grupy podejmuje natomiast decyzje w zakresie globalnej strategii marketingu i budowy wartości marki, ponosi także całość związanych z tym kosztów centralnych (opracowania i wdrożenia strategii, opracowania materiałów marketingowych itd.). W zamian, zgodnie z umową Spółce przysługuje dyskonto przy zakupie produktów. Jak jednak wyżej wspomniano, Spółkę obowiązują ceny zakupu oraz ceny odsprzedaży produktów uzgodnione a wynikające z obowiązującej w grupie polityki cen transferowych. Efektem obowiązywania tej polityki jest ograniczenie zakresu narzędzi promocyjnych (np. w zakresie polityki cenowej, dodatkowych upustów dla klientów itd.), którymi dysponuje dystrybutor (tu: Spółka). Stąd, w celu ograniczenia ryzyka prowadzonej działalności dystrybucyjnej oraz wsparcia rozpoczynanych przedsięwzięć charakteryzujących się dłuższym okresem zwrotu lub powodujących okresowe straty po stronie dystrybutora, umowa przewiduje możliwość dofinansowania wybranych wydatków ponoszonych przez Spółkę, w przypadku gdy uzgodnione wskaźniki rentowności nie zostaną osiągnięte lub pula określonych wydatków Spółki związanych z prowadzoną przez nią dystrybucją produktów przekroczy ustalony limit.

Wspomniane wskaźniki rentowności/limity wydatków dotyczą m.in. kosztów ogólnego zarządu (w tym kosztów administracji i utrzymania powierzchni biurowych, wynagrodzenia personelu oddziału Spółki zajmującej się realizacją Umowy), kosztów dystrybucji i aktywności promocyjnych skierowanych do krajowych odbiorców produktów, kosztów funkcjonowania infrastruktury informatycznej. Spółka z grupy zobowiązała się zatem do wypłaty dotacji na rzecz Spółki w razie nie osiągnięcia/przekroczenia przez nią powyższych wskaźników/limitów.

Zgodnie z postanowieniami Umowy dotacja/zwrot dotyczy części lokalnych kosztów promocji poniesionych przez Spółkę jako dystrybutora według poszczególnych kategorii wydatków, w stosunku do których nastąpiło przekroczenie wstępnie ustalonego na dany rok progu stanowiącego procent zakładanej wartości netto sprzedaży. W myśl umowy lokalne koszty promocji obejmują w szczególności następujące kategorie (rodzaje) wydatków:

• stałe koszty marketingu produktów, na które składają się koszty zwyczajowo związane z uplasowaniem a następnie utrzymaniem i rozwojem pozycji produktów na danym rynku, tj. koszty public relations, wydań w celach reklamowych (np. próbki) etc.,
• koszty handlowe, na które składają się koszty obniżek, upustów lub dopłat udzielanych/przyznawanych w preferowanych segmentach rynku wybranym klientom w celu prowadzenia wspólnych akcji promocyjnych/marketingowych produktów; koszty te nie obejmują tzw. ogólnych obniżek cen (stosowanych przez Spółkę w odniesieniu do produktów bez względu na osobę nabywcy,
• koszty ogólne, na które składają się koszty funkcjonowania Spółki związane utrzymaniem zaplecza osobowo-lokalowo-technicznego, w tym systemów informatycznych dostosowanych do wymagań, w tej części w jakiej dotyczą marketingu i promocji nabywanych produktów,
• koszty prowizji płaconych przez Spółkę w związku z marketingiem i promocją produktów, np. współpracującym z nią w tym zakresie agencjom mediowym.
  
  

W konsekwencji, spółka z grupy zobowiązana jest w oparciu o przedłożone przez Spółkę dowody, potwierdzające poniesienie ww. wydatków, do wypłaty dotacji/zwrotu, której wysokość stanowi wartość kosztów promowania towarów wykraczająca poza pułap wyznaczony w odniesieniu do przychodów ze sprzedaży towarów, a także dodatkowych kosztów dalszego promowania produktów, jeżeli w trakcie roku zadecyduje o kontynuowaniu promocji.

W związku z przedmiotową Umową, jeszcze na etapie jej negocjacji, Spółka wystąpiła w dniu 15 marca 2007r. do właściwego naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o interpretację potwierdzającą że: otrzymywane przez nią dofinansowanie nie stanowi wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”), a w rezultacie nie podwyższa jej obrotu określonego w art. 29 ust. 1 tej ustawy, z uwagi, iż sprzedaż towarów i usług w ramach umowy stanowi w całości sprzedaż opodatkowaną VAT, przysługuje jej pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku wyraźnie przy tym zaznaczyła, że umowa nie określa celów, na które dotacje mogą być wydatkowane przez Spółkę, a tym samym, że kwestia ta pozostawiona została jej uznaniu w ramach prowadzonej przez nią działalności oraz zadań realizowanych w ramach grupy. W każdym razie, że dotacje pozostają bez bezpośredniego wpływu na ceny dystrybuowanych przez Spółkę produktów ceny te są regulowane odrębnie i nie ma związku pomiędzy nimi a powyższymi świadczeniami. Dofinansowanie nie stanowi zatem zapłaty za towary lub usługi a jedynie związane jest z zaistnieniem określonych w Umowie okoliczności.

W odpowiedzi Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wydał w dniu 15 czerwca 2007 r. dwie interpretacje, w których:

• potwierdził stanowisko Spółki w części dotyczącej opodatkowania dotacji mających na celu dofinansowanie ogólnych kosztów działalności Spółki (postanowienie nr 1472/RPP1/443-181/07/SMP),
• uznał za nieprawidłowe stanowisko Spółki w części dotyczącej opodatkowania dotacji związanych z kosztami promowania towarów stwierdzając, że otrzymywane od podmiotu zagranicznego środki pieniężne stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczenia konkretnej usługi opodatkowanej VAT, tj. usługi o charakterze marketingowym i promocyjnym. W konsekwencji, że w tym przypadku dochodzi ze strony Spółki do odpłatnego świadczenia usług, a co za tym idzie, iż przedmiotowe dofinansowanie nie stanowi dotacji ogólnej, pozostającej poza zakresem VAT (postanowienie nr 1472/RPPI/443 -185/0/SMP).
  
  

W interpretacji tej Naczelnik Urzędu uznał, iż Spółka zobowiązała się w Umowie do określonych zachowań o charakterze marketingowo-promocyjnym, polegających na dostosowaniu swoich standardów do strategii kontrahenta. W ocenie Naczelnika Urzędu w tym zakresie Spółka zobowiązała się w umowie ograniczyć swoją dowolność w stosowaniu narzędzi promocyjnych w swojej działalności. Wypłata dotacji (dofinansowania), której wartość została określona jako wartość kosztów promowania towaru wykraczających poza pułap wyznaczony w odniesieniu do przychodów za sprzedaży towarów kontrahenta, a także dotacji na sfinansowanie kontynuacji promocji, jest zatem ściśle związana z uzyskaniem korzyści przez wypłacającego. Tym samym przedmiotowe środki nie stanowią dla Spółki dotacji (dofinansowania).

Jakkolwiek Spółka nie podzielała i nie podziela stanowiska zaprezentowanego przez organ podatkowy - przede wszystkim z uwagi na fakt, iż ponoszone przez nią wydatki związane z reklam marketingiem i promocją produktów odnoszą się bezpośrednio do jej działalności dystrybucyjnej, w ramach której nabywa przedmiotowe produkty od tej spółki, sprzedając je następnie we własnym imieniu i na własny rachunek - nie odwołała się od powyższej interpretacji. W wyniku dostosowania rozliczeń z tytułu Urnowy do wniosków wypływających z przedmiotowej interpretacji Spółka uznaje obecnie za podlegające opodatkowaniu VAT i rozpoznaje obowiązek podatkowy w tym podatku z tytułu czynności (kosztów) związanych aktywnością promocyjną w zakresie, w jakim w odniesieniu do tych czynności przekroczone zostały limity rentowności uzgodnione w umowie oraz politykę cen transferowych, w sytuacji gdy otrzymała dofinansowanie z tego tytułu. W rezultacie, Strona wystawia na rzecz spółki z grupy faktury obciążające tą spółkę kwotami nadwyżek ponad wspomniane limity.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Spółka wnosi o potwierdzenie, że wykonywane przez nią w związku z umową czynności o charakterze marketingowo-promocyjnym dotyczące produktów, jako tzw. usługi niematerialne (reklamowe) świadczone na rzecz spółki z grupy, a więc podmiotu z kraju trzeciego w rozumieniu ustawy o VAT, miały i mają – stosownie art. 27 ust. 3 w związku z ust. 4 pkt 2 tej ustawy - miejsce świadczenia na terytorium tego kraju jako miejscu siedziby tego podmiotu, a co za tym idzie, nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, w związku z czym Spółka nie jest obowiązana naliczać podatku należnego na wartości tych świadczeń oraz wykazywać go w swoich rozliczeniach i deklaracjach VAT.

Stan prawny

Zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług wymienionych w ust. 4, w sytuacji gdy są one świadczonych na rzecz osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Za terytorium państwa trzeciego rozumie się przy tym, stosownie do art. 2 pkt 5 w związku z pkt 3 ustawy o VAT, terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Wspólnoty, obejmującego co do zasady terytoria państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej.

Zgodnie natomiast z ust. 4 pkt 2 art. 27 ustawy o VAT określone w ust. 3 tego artykułu zasady ustalania miejsca świadczenia stosuje się do usług reklamy. Jednocześnie, w myśl pkt 3 oraz pkt 10 ust. 4 ww. artykułu, wspomniane zasady stosuje się również do:

• usług doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz usług podobnych do tych usług, w tym w szczególności:

1. usług doradztwa w zakresie sprzętu komputerowego (PKWiU 72.1);
2. usług doradztwa w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2);
3. prawniczych, rachunkowo-księgowych, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1);
4. usług architektonicznych i inżynierskich (PKWiU 74.2) - z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 1;
5. usług w zakresie badań i analiz technicznych (PKWiU 74.3);

• usług polegających na zobowiązaniu się do powstrzymywania czynności od dokonania czynności lub posługiwania się prawem.
  
  

Jednocześnie, zgodnie art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (dalej: „nowelizacja”), usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust 4 (podkreślenie Spółki), są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 19.

W myśl wspomnianego ust. 4 art. 8 ustawy o VAT przy określaniu miejsca świadczenia usług, o którym mowa w art. 27 i 28, usługi są identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych, jeżeli dla tych usług przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zdaniem wnioskodawcy - uzasadnienie prawne

Omówione wyżej przepisy ustawy o VAT stanowią w ocenie Spółki implementację do polskiego porządku prawnego art. 56 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”). Zgodnie z tym przepisem miejscem świadczenia wymienionych wyżej usług, w tym wymienionych expressis verbis w art. 56 ust. 1 lit. b), c) i d) Dyrektywy VAT usług reklamy, konsultantów (i innych podobnych), dostarczania informacji, jak i zobowiązania się do całkowitego lub częściowego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej lub korzystania z prawa, wykonywanych na rzecz usługobiorców mających siedzibę poza Wspólnotą (lub na rzecz podatników mających siedzibę we Wspólnocie, ale w innym państwie niż usługodawca), jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, a w przypadku ich braku, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, czynności wykonywane przez Spółkę w związku z Umową w zakresie w jakim zgodnie z otrzymaną interpretacją Naczelnika Urzędu stanowią odpłatne świadczenie usług, polegające w szczególności na dostosowaniu standardów Spółki do strategii kontrahenta - w ramach przyjętego w umowie zobowiązania do określonych zachowań o charakterze marketingowym i promocyjnym, w tym na ograniczeniu jej dowolności w stosowaniu narzędzi promocyjnych w ramach prowadzonej przez nią działalności, jako usługi tzw. niematerialne wymienione w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, podlegają opodatkowaniu - z uwagi na miejsce ich świadczenia, które powinno być ustalane zgodnie z art. 27 ust. 3 ustawy o VAT - w kraju, na terytorium którego ich nabywca, tj. spółka z grupy posiada siedzibę. A więc na terytorium Szwajcarii jako państwa trzeciego z punktu widzenia WE. W tym miejscu Spółka pragnie równocześnie zaznaczyć, iż spółka z grupy nie posiada na terytorium kraju (Polski) stałego miejsca prowadzenia działalności, z którym ewentualnie mogłyby zostać powiązane wspomniane usługi.

Jednocześnie, z uwagi na brzmienie art. 8 ust 4 ustawy o VAT oraz fakt, iż w art. 27 ust 4 ustawy w odniesieniu do przedmiotowych usług nie został powołany żaden symbol klasyfikacji statystycznej, sposób zaklasyfikowania świadczonych przez Spółkę usług na gruncie PKWiU nie ma istotnego znaczenia. O możliwości zastosowania do tych usług regulacji przewidzianej w art. 27 ust. 3 ustawy o VAT decyduje bowiem przede wszystkim ich charakter (istota), a nie ich identyfikacja statystyczna. Jednocześnie, w ocenie Spółki, wskazana wyżej wykładania wspomnianych przepisów jest/była aktualna także w okresie poprzedzającym nowelizację.

Należy zauważyć, iż taka interpretacja omawianych przepisów ustawy o VAT zgodna jest z rozumieniem Dyrektywy VAT, która w żadnym razie nie uzależnia możliwości zastosowania art. 56 ust. 1 od stosownego zaklasyfikowania danych usług na gruncie statystyki. Jednocześnie wskazać należy, że przepis ten ma charakter ius cogens, co oznacza, iż państwa członkowskie nie mają możliwości ograniczenia wynikającej z niego normy prawa w procesie jego implementacji do krajowych uregulowań w zakresie VAT. Zatem o konsekwencjach w podatku VAT decyduje na gruncie Dyrektywy VAT istota danej usługi, a nie jej przynależność do danego grupowania klasyfikacji statystycznej.

Jednocześnie Spółka pragnie w tym miejscu wskazać, iż ustawa o VAT - podobnie jak Dyrektywa VAT - nie definiuje pojęcia reklamy (usług reklamowych), a także - jak była o tym wyżej mowa nie odnosi się w tym względzie do stosownych klasyfikacji statystycznych. Za uprawnione należy zatem uznać stwierdzenie, iż w przypadku rozpatrywanych przepisów chodzi o szerokie rozumienie tego pojęcia, uwzględniające np. sprzedaż towarów po obniżonych cenach, jeżeli ma charakter działalności promocyjnej, wręczanie klientom rzeczy (prezentów), organizowanie prezentacji etc., jeżeli w wyniku tych czynności dochodzi do informowania (w korzystnym świetle) klientów o istnieniu firmy/marki i oferowanych przez nią produktach/usługach oraz zachęcania do ich nabycia. Jest to szerokie ujęcie odnoszące się w istocie rzeczy do wszelkich działań o charakterze promocyjnym (reklamowym), w tym także stanowiących cześć kampanii reklamowej, przyczyniających się do reklamy produktu/usługi. Powyższe potwierdza wykładnia wskazanych przepisów Dyrektywy VAT dokonana przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) w szeregu wyrokach, np. w sprawach C-68/92, C-73/92 czy C-108/00.

Należy także zauważyć, iż przepis art. 27 ust. 4 ustawy o VAT ma charakter przedmiotowy, odnosi się bowiem nie do osoby świadczącego, ale do natury usługi. Zatem aby daną usługę zakwalifikować do którejkolwiek z wymienionych w nim kategorii, nie jest konieczne profesjonalne zajmowanie się przez świadczącego konkretnego rodzaju usługami. Wystarczające jest wykonanie usługi, która z natury swej odpowiada usługom np. reklamowym czy doradczym (konsultingowym). Z tego wynika, iż istotne jest faktyczne wykonanie którejkolwiek z wyżej wymienionych usług bez względu na uprawnienia do ich wykonywania.

Mając na wadze powyższe uregulowania, w sytuacji gdy Spółka wykonuje na rzecz spółki z grupy zgodnie z umową takie czynności jak:

• realizuje założenia strategii marketingowej, dokonując jednocześnie ich koniecznej korekt z uwagi na lokalne uwarunkowania;
• organizuje i nadzoruje wszystkie akcje promocyjne przeprowadzane na danym rynku w odniesieniu do produktów czy
• buduje relacje z klientami,
  
  

za w pełni uzasadnione należy uznać, iż usługi te należą do usług wymienionych W art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT. A tym samym, z uwagi na fakt iż ich nabywcą jest spółka z siedzibą w Szwajcarii ustanowiona zgodnie z obowiązującym tam prawem, która nie posiada jednocześnie na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności - stosownie do art. 27 ust. 3 pkt 1 tej ustawy miejscem ich świadczenia jest terytorium Szwajcarii, tj. nie podlegają one opodatkowaniu na terytorium Polski.

W ocenie Spółki bez wpływu na uznanie usług świadczonych przez nią na rzecz spółki z grupy za usługi reklamy, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, jest fakt, iż lokalne koszty promocji, którymi zgodnie z umową obciąża ona wymienioną spółkę, obejmują różne kategorie wydatków, opisane szczegółowo w stanie faktycznym. Wydatki te funkcjonalnie wiążą się bowiem z promocją i marketingiem produktów, co potwierdził w swojej interpretacji także Naczelnik Urzędu. W konsekwencji, zgodnie z akcentowaną w orzecznictwie ETS, jak i polskich sądów administracyjnych, zasadą traktowania usług kompleksowych, składających się z szeregu różnych świadczeń, jako pojedynczej usługi zgodnie z charakterem świadczenia/świadczeń dominujących, a co za tym idzie przesądzających o jej istocie, brak podstaw do wydzielania z tak rozpoznawanej usługi reklamy świadczeń ubocznych (np. związanych z utrzymaniem systemów IT dostosowanych do wymagań ) i traktowania ich jako odrębnych usług świadczonych na rzecz spółki z grupy. Tym niemniej nawet gdyby uznać takie wyodrębnienie za dopuszczalne, w rozpatrywanym przypadku nie wpłynie to w żaden sposób na prawno-podatkową ocenę przedstawionego stanu faktycznego.

Wyodrębnione ewentualnie usługi, podobnie jak usługa reklamy, mieściłyby się bowiem w katalogu usług wymienionych w art. 27 ust. 4 ustawy o VAT, zdaniem Spółki odpowiednio w pkt 3 lub 10. W konsekwencji, Spółka nie ma i nigdy nie miała obowiązku naliczać podatku należnego na wartości tych świadczeń oraz wykazywać go w swoich rozliczeniach/deklaracjach VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.