Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-678/12-2/MS
z 5 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.08.2012r. (data wpływu 06.09.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia utworzonych odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia utworzonych odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (Bank) jest bankiem krajowym w rozumieniu art. 4 ustawy-Prawo bankowe uprawnionym do udzielania kredytów (pożyczek) w ramach wykonywanych czynności bankowych. Bank zgodnie z art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR). Tym samym zgodnie z art. 38b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (UPDOP) zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek, odpowiadające równowartości rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, w wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26, ust. 2a pkt 2,ust. 2b-2d, ust. 3, 3c, 3e i 3f UPDOP. Rokiem podatkowym Banku jest rok kalendarzowy.

Względem dłużników Banku nie wywiązujących się ze swoich zobowiązań z tytułu otrzymanych kredytów (pożyczek) powstają, oczywiście w określonych przypadkach, przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności, o których mowa w art. 16 ust. 2a pkt 2 UPDOP. Czynności windykacyjne, w wyniku których powstają przeważnie te przesłanki, prowadzone są wewnętrznie przez jednostki Banku zajmujące się dochodzeniem należności Banku lub zlecane na zewnątrz do firm windykacyjnych lub kancelarii prawnych. Z uwagi na to, że procesy windykacyjne toczą się względem wielu tysięcy dłużników dokumentacja w zakresie danej przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności przekazywana jest niekiedy przez służby windykacyjne już po zamknięciu rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za dany rok podatkowy, w którym to roku powstała dana przesłanka uprawdopodobnienia nieściągalności (np. akt zgonu dłużnika w dniu 30.12.2011 r. Bank pozyskuje w kwietniu 2012 r. albo zaświadczenie o wykreślenie dłużnika z ewidencji działalności gospodarczej z dniem 30.12.2011r. Bank uzyskuje 10.04.2012r.). Przypadki takie mają sporadyczny (wyjątkowy) charakter i nie powodują z uwagi na odpowiednio wysokie dochody Banku konieczności wykazywania strat podatkowych za rok bieżący lub poprzednie lata podatkowe. Powstaje jedynie kwestia roku podatkowego, w którym odpis aktualizujący może zostać do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ww. przepisami UPDOP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z istnieniem przesłanek uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) oraz udzielonych po 01.01.1997r. gwarancji (poręczeń) spłaty takich wierzytelności (art. 16 ust. 2a pkt 2 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 26 UPDOP) Bank może zaliczać odpisy aktualizacyjne na takie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów po roku podatkowym, w którym powstała taka przesłanka (czyli ujmować je w rozliczeniu CIT bieżącego roku podatkowego) czy też powinien dokonywać korekt deklaracji CIT-8 i wykazywać z tego tytułu nadpłatę w CIT w latach ubiegłych?

Zdaniem Spółki, obowiązujące przepisy UPDOP nie wskazują momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodu (KUP) odpisów aktualizacyjnych na udzielone kredyty (pożyczki) oraz gwarancje (poręczenia) spłaty takich rodzajów wierzytelności (dalej łącznie w skrócie jako: „Kredyty”), których nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a UPDOP. Tym samym, Bank ma prawo do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów bieżącego roku podatkowego odpisy aktualizacyjne na Kredyty nawet jeśli przesłanka uprawdopodobnienia nieściągalności powstała w poprzednich latach podatkowych. Ograniczeniem pozostaje tutaj moment przedawnienia danej wierzytelności, w wyniku którego następuje spisanie danej wierzytelności z bilansu (art. 16 ust.1 pkt 20 UPDOP).

Możliwość zaliczenia utworzonych odpisów aktualizacyjnych na Kredyty (dalej w skrócie jako: „rezerwy”) do KUP jest uprawnieniem, nie zaś obowiązkiem podatnika. W związku z powyższym, spełnienie przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności Kredytów daje Bankowi możliwość rozpoznania w rachunku podatkowym rezerwy utworzonej na nie, przy czym przepisy podatkowe nie zawierają ograniczenia, iż koszt taki powinien być uwzględniony wyłącznie w roku uprawdopodobnienia nieściągalności. W ocenie Banku, dokonując interpretacji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 26 UPDOP należy stwierdzić, iż przepis ten nie zawiera wymogu, aby zaliczenie rezerwy do KUP następowało w momencie spełnienia przesłanek uprawdopodobnienia nieściągalności. istota tego przepisu sprowadza się do ustalenia, czy w momencie zaliczenia rezerwy do KUP spełnione są lub były przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności. Z przepisu wynika, iż rezerwa może być KUP tylko wtedy, jeżeli w momencie jej zaliczenia do tych kosztów spełnione są przesłanki, a nie odwrotnie - spełnienie przesłanek nie jest czynnikiem decydującym o momencie zaliczenia rezerwy do KUP. Należy zatem wnioskować, iż skoro ustawodawca nie ustanowił dodatkowego wymogu w postaci obowiązkowego zaliczania rezerwy do KUP w roku spełnienia przesłanek uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności (co mógł uczynić odpowiednim zapisem w przepisie art. 15 lub 16 UPDOP), przesłanki takiej nie można wywieść w sposób dorozumiany. Bank zwraca uwagę, iż rezerwy na Kredyty nie są kosztami bezpośrednimi, gdyż nie mamy tu do czynienia z wydatkami, lecz z pozycjami księgowymi (rezerwy), które pod pewnymi warunkami podatnik może zaliczyć do KUP. Kwestia ta nie ma również znaczenia z punktu widzenia wpływów budżetowych - Bank czy to na bieżąco czy poprzez korektę rozliczeń podatkowych dotyczących lat ubiegłych rozpozna związany z tym koszt uzyskania przychodu.

Nie ma zatem podstaw, aby interpretować, iż rok podatkowy, w którym zaistniały przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, jest rokiem, którego dotyczą koszty rezerw. W opinii Banku, jedynym ograniczeniem czasowym uprawnienia podatnika do zaliczenia rezerw na Kredyty do KUP jest art. 16 ust. 1 pkt 20 UPDOP.

Zgodnie z powyższym, jeżeli Bank nie zaliczył do KUP rezerw na Kredyty w roku, w którym została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności, ma prawo zaliczyć takie rezerwy w latach następnych, aż do momentu przedawnienia i zastosowania normy wynikającej z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 UPDOP.

Dla potwierdzenia przedstawionego wyżej stanowiska Bank powołuje się na następujące pisma organów podatkowych w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego: postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 25 listopada 2005r. (sygn. 1471/DPD1/423/91/05/SG), postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06 grudnia 2005r. (sygn. 1472/SOI/423-32/05/MS);- postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 13 grudnia 2006r. (sygn. 1473/752/KDO/423/16/06/ES); decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku-Białej z dnia 11 stycznia 2006r. (sygn. PUB/421-90/05); postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego z dnia 04 kwietnia 2006r. (sygn. DP/PD/423-004/06/AK), postanowienie Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 25.09.2007 r. (sygn. 1471/DPR1/423-97/07/MK), interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 marca 2012 r. IPPB3/423-1041/11-4/MS. Analogiczne stanowisko przyjmują sądy - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 06.07.1995 r. SA/Wr 2578/94.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Na wstępie organ podatkowy zauważa, że problematyka związana z momentem zaliczania do kosztów podatkowych odpisów aktualizujących tworzonych przez Bank z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek w sytuacji, gdy przesłanka uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wystąpiła w innym roku niż utworzenie odpisu była już przedmiotem wniosku złożonego przez Bank w dniu 09.12.2011r., w odpowiedzi na który w dniu 19.03.2012r. wydana została interpretacja indywidualna (na którą zresztą powołuje się w uzasadnieniu do niniejszego wniosku sama Spółka) o sygn. IPPB3/423-1041/11-4/MS. Co prawda poprzednia sprawa nie dotyczyła konkretnie momentu zaliczenia do kosztów odpisów aktualizujących w sytuacji gdy informację o zaistnieniu przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności Bank otrzymuje po dokonaniu podatkowego rozliczenia roku, w którym ta przesłanka miała miejsce, jednakże wyrażone uprzednio stanowisko Organu pozostaje aktualne także na gruncie obecnej sprawy, i tak:

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z bankiem, który sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (dalej: MSR). Zatem, Wnioskodawca zgodnie z art. 38b ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej- updop), do kosztów uzyskania przychodów może zaliczać odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek (dalej: odpisy aktualizujące), odpowiadające równowartości rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, w wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26, ust. 2a pkt 2, ust. 2b-2d, ust. 3, 3c, 3e i 3f.

Według art. 16 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy nie uważa się za koszt uzyskania przychodów rezerw tworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z wyjątkiem tych rezerw utworzonych na pokrycie:

1. w jednostkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 25 lit. b:
   • wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek),
   • kredytów (pożyczek) zakwalifikowanych do kategorii straconych, udzielonych przedsiębiorcom realizującym program restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw,
2. wymagalnych, a nieściągalnych należności z tytułu udzielonych przez bank po dniu 1 stycznia 1997 r. gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek,
   
3. zakwalifikowanych do kategorii straconych należności z tytułu udzielonych przez bank po dniu 1 stycznia 1997 r. gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek, udzielonych przedsiębiorcom realizującym program restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw,
   
4. 25% kwoty kredytów (pożyczek) zakwalifikowanych do kategorii wątpliwych oraz 25% zakwalifikowanych do kategorii wątpliwych należności z tytułu gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek - udzielonych przez bank po dniu 1 stycznia 1997 r.,
   
5. 50% kwoty kredytów (pożyczek) zakwalifikowanych do kategorii wątpliwych oraz 50% zakwalifikowanych do kategorii wątpliwych należności z tytułu gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek - udzielonych przez bank przedsiębiorcom realizującym program restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.
   
   

W celu zaliczenia ww. rezerw (a w bankach stosujących MSR - odpisów aktualizujących) do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest uprawdopodobnienie ich nieściągalności w sposób przewidziany w przepisach art. 16 ust. 2a pkt 2 updop.

Nieściągalność wierzytelności objętych rezerwami celowymi/odpisami aktualizującymi w bankach uznaje się za uprawdopodobnioną, jeżeli:

1. spełniony jest warunek określony w pkt 1 lit. a) albo lit. b), tj.
   • dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku albo
     
   • zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków,
   lub
2. opóźnienie w spłacie kapitału kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 6 miesięcy, a ponadto:
   • spełniony jest warunek określony w pkt 1 lit. d albo
     
   • wierzytelność została skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
     
   • miejsce pobytu dłużnika jest nieznane i nie został ujawniony jego majątek mimo podjęcia przez wierzyciela działań zmierzających do ustalenia tego miejsca i majątku.
   
   
   

Powyższy katalog okoliczności, w oparciu o które nieściągalność wierzytelności w bankach uznaje się za uprawdopodobnioną jest katalogiem zamkniętym.

Organ podatkowy przyjmuje za Wnioskodawcą, że w przedmiotowej sprawie zaistniały przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności z art. 16 ust.2a pkt 2 lit.a) w związku pkt 1 lit. a) updop. Istotą sprawy jest natomiast moment ujęcia rezerwy celowej (odpisu aktualizującego) w kosztach podatkowych. Przepisy podatkowe nie precyzują wprost daty, kiedy należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów rezerwę celową tworzoną na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz.U. Nr 235 , poz.1589 ze zm.), jak również odpis aktualizujący dokonywany zgodnie z MSR. Zatem, rozpoznając moment zaliczania do kosztów uzyskania przychodów rezerwy celowej (odpisu aktualizującego), należy stosować generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, a do takich należy zaliczyć tworzone rezerwy celowe lub odpisy aktualizujące w bankach, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Przy czym stosownie do treści art. 15 ust. 4e ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Na podstawie powołanych przepisów rezerwy/odpisy aktualizujące na nieściągalne wierzytelności zaliczone mogą być są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych oraz
  

• uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności powinno być potwierdzone w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych
  
  
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie rezerwy/odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków. Jednakże, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona wcześniej, niż dokonano utworzenia i zaewidencjonowania rezerwy celowej/odpisu aktualizującego, to rezerwę/odpis aktualizujący zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpiło bilansowe zaewidencjonowanie rezerwy/odpisu aktualizującego.

Przy analizie okoliczności i terminów rozliczenia rezerw celowych/odpisów aktualizujących powstają współzależności w zakresie przepisów ustawy podatkowej (uprawdopodobnienie nieściągalności) oraz Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków lub Międzynarodowych Standardów Rachunkowości, ponieważ przesłanki zaliczania rezerw/odpisów do kosztów wynikają z prawa podatkowego, ale ich konstrukcja (podstawa) jest określona w Rozporządzeniu lub MSR. W świetle prawa bilansowego rezerwa celowa/odpis aktualizujący figuruje w księgach rachunkowych tak długo, jak długo aktualne jest ryzyko nieściągalności należności, której dotyczy, a należność nie została jeszcze umorzona lub uznana za przedawnioną albo nieściągalną.

Jednocześnie, należy pamiętać, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione. Nie oznacza to jednak, że podatnik ma prawo dowolnie wyznaczać sobie ten moment. Jak już wspomniano powyższej, rezerwę/odpis aktualizujący na nieściągalną wierzytelność zalicza się do kosztów podatkowych w dacie spełnienia dwóch warunków, tj. dokonania odpowiedniego zapisu w ewidencji rachunkowej oraz właściwego uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności. Jeżeli podatnik nie zaliczy rezerwy/odpisu na wierzytelność nieściągalną do kosztów podatkowych w odpowiednim roku podatkowym (w którym spełnione zostały oba ww. warunki), to będzie musiał dokonać odpowiedniej korekty zeznania rocznego.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności czasami mają miejsce w roku podatkowym wcześniejszym niż przekazanie przez odpowiednie służby windykacyjne (zarówno wewnątrz jak i spoza Banku) dokumentów potwierdzających to uprawdopodobnienie. W takiej sytuacji, gdy Bank utworzył uprzednio odpis aktualizujący, zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w roku podatkowym, w którym zaistniała przesłanka uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności (a nie w roku przekazania przez służby windykacyjne informacji o zaistnieniu tej przesłanki), co oznacza konieczność dokonania przez Bank stosownej korekty zeznania podatkowego.

Stanowisko organu zaprezentowane powyżej znajduje potwierdzenie w prawomocnym wyroku z dnia 14 maja 2010r. sygn. akt III WSA/Wa 2212/09, gdzie sad podzielił pogląd organu i stwierdził, że: „Należy podkreślić, że odpisy aktualizujące nie są związane z przychodem konkretnego roku podatkowego i jako koszty pośrednie w świetle art. 15 ust, 4 winny być zaliczone do kosztów w momencie ich poniesienia.

Zdaniem Sądu oczywiste jest, iż aby odpis aktualizujący został zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu musi być utworzony zgodnie z zasadami wynikającymi z ustawy o rachunkowości, jednakże zaliczenie odpisu w momencie jego utworzenia może nastąpić w sytuacji gdy wcześniej została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności. Natomiast w przypadku, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona po utworzeniu odpisu aktualizującego to zaliczenie tego odpisu do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym nastąpiło uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności (podkr.Organu). (…) W ocenie Sądu organ prawidłowo stwierdził, że w sytuacji nie zaliczenia odpisu aktualizującego wartości należności do kosztów uzyskania w roku podatkowym, w którym zostały spełnione dwie przesłanki jego zaliczenia tj. rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego oraz uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności, podatnik winien dokonać korekty zeznania podatkowego w zakresie kosztów uzyskania przychodu. Jednocześnie, należy podkreślić, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust 1 pkt 20 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.” Co prawda powołany wyrok nie odnosił się bezpośrednio do celowych rezerw bankowych/odpisów aktualizujących, ale zasady rozliczania tych rezerw/odpisów są takie same jak u podatników, którzy do kosztów podatkowych zaliczają odpisy aktualizujące na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a updop.

Jednocześnie organ podatkowy pragnie powtórzyć za wskazaną na wstępie, poprzednią interpretacją wydaną dla Spółki, że powołane zarówno w przedmiotowym jak i poprzednim wniosku: postanowienia, decyzja (wydane w trybie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r.- Ordynacja podatkowa, przed nowelizacją ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 1 lipca 2007r.) wydane zostały w indywidualnych sprawach innych wnioskodawców, w innych stanach i nie mogą stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podatników oraz nie są wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną. W dalszym ciągu Organ nie może odnieść się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 06.07.1995r. SA/Wr 2578/94, ponieważ nie jest on znany organowi a nie jest dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/cbo/search. Natomiast interpretacja IPPB3/423-1041/11-4/MS z dnia 19.03.2012r. wydana dla Spółki dotyczyła innej sytuacji niż opisana w przedmiotowym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.