INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 09 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat leasingowych oraz odszkodowania wynikających z umowy leasingu oraz wyroku sądu apelacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat leasingowych oraz odszkodowania wynikających z umowy leasingu oraz wyroku sądu apelacyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 05 września 2006 r. Sp. z o.o. (Leasingobiorca) zawarła z S.A. (Leasingodawcą) umowę leasingu operacyjnego autobusu.

W tym samym dniu Spółka (Wnioskodawca) zawarła ze spółką Sp. z o.o. umowę przejęcia długu, w zamian za korzystanie na preferencyjnych warunkach z wynajmu powyższego autobusu. Umowa o przejęciu długu została potwierdzona przez Leasingodawcę. Leasingodawcy służyło uprawnienie do rozwiązania umowy leasingu, gdyby Leasingobiorca opóźniał się z zapłatą świadczenia pieniężnego w terminie 14 dni i po wyznaczonym dodatkowym terminie do zapłaty. Leasingobiorca był wówczas zobowiązany do zwrotu przedmiotu leasingu i natychmiastowej zapłaty odszkodowania z art. 24 ust. 4 o w u l o.

Ponieważ Leasingobiorca zaprzestał płacenia rat leasingowych, po odebraniu przedmiotu leasingu w dniu 17 kwietnia 2007r. i po bezskutecznym dodatkowym wezwaniu Leasingobiorcy do zapłaty - Leasingodawca na podstawie art. 24 ust. 4 o w u l o oraz postanowień umowy z 05 września 2006r. o przejęciu długu wezwał Spółkę (jako poręczyciela), pismem z 19 lipca 2007r. do zapłaty kwoty 231.615,09 zł, tytułem powyższej odpowiedzialności. Spółka odmówiła zapłaty i sprawa została skierowana do Sądu gdzie po wyczerpaniu toku apelacji ostatecznie Spółka została zobowiązana do zapłaty pozostałych rat i odszkodowania na rzecz Leasingodawcy.

Jednocześnie Spółka na podstawie umowy najmu leasingowanego autokaru z 05 września 2006 r. wynajmowała powyższy autokar na cele turystyczne - na warunkach preferencyjnych - o czym świadczą faktury za usługi transportowe z 31 sierpnia 2006 r. i 31 grudnia 2006 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone pozostałe raty leasingowe oraz odszkodowanie wynikające z umowy leasingu z 05 września 2006 r. oraz wyroku sądu apelacyjnego z 16 stycznia 2009 r....

Zdaniem Spółki zapłacone przez nią raty i odszkodowanie - za niedotrzymanie umowy leasingu przez Leasingobiorcę można na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki, ponieważ poniesione one zostały w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka poręczając spłatę rat leasingowych, w zamian uzyskała preferencyjne warunki wynajmu leasingowego autokaru, którym świadczyła usługi turystyczne (uzyskiwała przychody).

W tej sytuacji istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zapłatą odszkodowania za przejęty dług z tytułu rozwiązanej umowy leasingowej a przychodem z tytułu preferencyjnego wynajmu tego autokaru osiągniętego przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 updop wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

1. poniesienie wydatku,
2. poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.
   
   

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
   
   

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 updop katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka poręczyła spłatę rat leasingowych w zamian za korzystanie na preferencyjnych warunkach z wynajmu autobusu (będącego przedmiotem umowy leasingu), którym świadczyła usługi turystyczne (uzyskując z tego tytułu przychody). Ponieważ Leasingobiorca zaprzestał płacenia rat leasingowych, Lesingodawca wezwał Wnioskodawcę (jako poręczyciela) do zapłaty. Spółka odmówiła zapłaty i sprawa została skierowana do Sądu gdzie po wyczerpaniu toku apelacji ostatecznie Spółka została zobowiązana do zapłaty pozostałych rat i odszkodowania na rzecz Leasingodawcy.

W przedmiotowym stanie fatycznym, istnieje zatem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zapłatą pozostałych rat leasingowych oraz odszkodowania za przejęty dług z tytułu rozwiązanej umowy leasingowej, a przychodem uzyskanym przez Wnioskodawcę z tytułu świadczonych usług turystycznych z wykorzystaniem wynajmowanego od Leasingodawcy na preferencyjnych zasadach autokaru.

Mając powyższe na uwadze, prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż zapłacone przez nią pozostałe raty leasingowe i odszkodowanie za niedotrzymanie umowy leasingu można, na podstawie art. 15 ust. 1 updop, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Spółka dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego (np. dokonania szczegółowej analizy zapisów zawartych w dokumentach) w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.