INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 18 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 10 i 18 sierpnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie/wytworzenie produktów i towarów handlowych przekazywanych klientom (potencjalnym klientom) w celu utrzymania dobrych relacji handlowych, zaprezentowania posiadanych produktów i towarów handlowych oraz zwiększenia dokonywanych przez nich zakupów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2010 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie/wytworzenie produktów i towarów handlowych przekazywanych klientom (potencjalnym klientom) w celu utrzymania dobrych relacji handlowych, zaprezentowania posiadanych produktów i towarów handlowych oraz zwiększenia dokonywanych przez nich zakupów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 3 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-803/10/JD wezwano o jego uzupełnienie. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniach 10 i 18 sierpnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka - producent i dystrybutor sprzętu oświetleniowego przeznaczonego dla obiektów użyteczności publicznej, oświetlenia zewnętrznego i ulicznego - na podstawie opracowanego regulaminu ma zamiar przekazywać swoim obecnym i potencjalnym kontrahentom produkty i towary handlowe, stanowiące element kierowanej do kontrahentów oferty handlowej. Wartość jednostkowa przekazywanych przez Spółkę towarów i wyrobów jest zróżnicowana (zależna od rodzaju i charakterystyki produktu).

Posiadany przez Spółkę regulamin dzieli działalność prowadzoną w zakresie wydań m.in. na wydania związane z szeroko rozumianą działalnością reklamowo-marketingową.

Kategoria tych wydań obejmuje wydania polegające na przekazywaniu sprzętu oświetleniowego dotychczasowym klientom w celu utrzymania dobrych relacji handlowych, zaprezentowania posiadanych produktów i towarów handlowych oraz zwiększenia dokonywanych przez nich zakupów (intensyfikacji współpracy handlowej).

Do chwili obecnej, co do zasady, Spółka eliminowała wydatki tego typu z kosztów uzyskania przychodu, kwalifikując je do szeroko rozumianej reprezentacji. W związku z wprowadzeniem regulaminu, analizą stanu faktycznego oraz obowiązujących regulacji prawa podatkowego (w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, ze zm. dalej: „updop")), Spółka planuje uwzględniać tego typu wydatki w kosztach podatkowych, zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 15 ust. 1 updop.

Wydatki na nabycie/wytworzenie sprzętu oświetleniowego, przekazywanego następnie w ramach ww. kategorii wydań klientom/potencjalnym klientom, Spółka zamierza traktować jako koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 18 sierpnia 2010 r. Spółka wskazała, że wydania sprzętu nie są dokonywane do wszystkich kontrahentów Spółki. Wydania są dokonywane na rzecz takich aktualnych lub przyszłych kontrahentów, których pozycja lub inne istotne cechy pozwalają oczekiwać na uzyskanie przychodów w związku ze współpracą z nimi prowadzoną. Są to najczęściej duże sieci handlowe, znaczące firmy budowlane czy inwestorzy budujący nowe obiekty handlowe, usługowe, użyteczności publicznej. Celem wydań, jest ciągłe utrzymywanie wysokiej znajomości naszych produktów przez naszych kontrahentów. Otrzymują oni zarówno produkty z nowej oferty, dopiero wprowadzane na rynek jak i takie, które na rynku są obecne. Na rynku, na jakim działa Spółka, to rozpoznawalność produktu ma pierwszorzędne znaczenie, tym bowiem kierują się odbiorcy podejmując decyzje w przedmiocie zakupu. Wydania są kierowane do szerokiego kręgu odbiorców, dobranych w taki sposób, który pozwala zakładać utrzymanie relacji handlowych z dotychczasowymi klientami, pozyskanie w przyszłości w związku z takim wydaniem przychodów lub zwiększenie potencjału danego produktu, objawiające się większym zainteresowaniem takim produktem, co może przekładać się na zwiększone zakupy danego produktu. Jest oczywistym, że kontrahenci Spółki chętniej będą dokonywać zakupu danego produktu, jeśli będzie on powszechnie znany, a stanie się tak wówczas, gdy będzie łatwo dostępny. Z kolei będzie łatwo dostępny, jeśli kontrahent będzie mógł go w każdej chwili pokazać swoim klientom. Ponadto nieodpłatne przekazanie produktów powoduje, że nasi kontrahenci są bardziej skłonni do dokonywania zakupów naszych produktów, jest to bowiem swego rodzaju zachęta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone na nabycie/wytworzenie produktów i towarów handlowych, przekazywanych klientom (potencjalnym klientom) w celu utrzymania dobrych relacji handlowych, zaprezentowania posiadanych produktów i towarów handlowych oraz zwiększenia dokonywanych przez nich zakupów (dalej: „Wydatki"), powinny być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, jako spełniające ogólne

Zdaniem Spółki, (stanowisko zawarte w uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 18 sierpnia 2010 r.), zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Stosownie do utrwalonej praktyki, aby dany wydatek mógł być uznany za koszt podatkowy:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać poniesiony lub zarachowany przez podatnika oraz właściwie udokumentowany , oraz
• nie może zawierać się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

W związku z powyższym, Spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków - po wyłączeniu tych, których możliwość uwzględnienia w wyniku podatkowym jest wprost ograniczona w updop - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego powyżej art. 15 ust. 1 updop.

W opinii Spółki, ponoszonym wydatkom nie można odmówić bezpośredniego związku z działalnością prowadzoną przez Spółkę oraz z generowanym przez Spółkę przychodem. Wydatki te mają bowiem na celu zaktywizowanie (zwiększenie) sprzedaży produktów i towarów handlowych poprzez zachęcenie klientów do ich nabycia i utrzymywania relacji handlowych. W wielu przypadkach przekazanie przez Spółkę klientom towarów i wyrobów jest elementem warunkującym utrzymywanie dalszej współpracy handlowej - jeśli Spółka dokona takiego wydania będzie mogła oczekiwać dalszych zamówień. Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności „rozpoznanie" i ocena oferowanych przez Spółkę produktów stanowi bowiem główny czynnik w tym zakresie. Biorąc pod uwagę powyższe, ponoszone przez Spółkę wydatki uznać należy za koszty celowe oraz zasadne (racjonalne) z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. W efekcie, spełniają one ogólne przesłanki z art. 15 ust. 1 updop (opisane powyżej) i na tej podstawie powinny być kwalifikowane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto, w opinii Spółki wydatki te nie podlegają eliminacji z kosztów podatkowych jako wydatki reprezentacyjne (na podstawie art. 16 ust.1 pkt 28 updop).

Przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia „reprezentacji". W opinii Spółki, o takiej klasyfikacji przesądza cel poniesienia wydatków. Zatem wydatki można uznać za reprezentacyjne, jeżeli wskazują na okazałość i wystawność podmiotu, który je ponosi; celem ponoszonego wydatku jest w takich przypadkach przedstawienie firmy (spółki) w korzystnym świetle, stworzenie i utrwalenie pozytywnego wizerunku o firmie oraz podniesienie jej prestiżu. Jak to już zostało wskazane powyżej, w analizowanym stanie faktycznym podejmowane działania nie służą budowaniu wizerunku Spółki, służą bowiem prezentacji klientom towarów i wyrobów (przedstawieniu oferowanego przez Spółkę asortymentu, wskazaniu zalet oraz oferowanych użyteczności poszczególnych towarów i wyrobów). Spółka zaznacza, że systemy oświetleniowe Spółki znajdują głownie zastosowanie do oświetlania biur, obiektów architektonicznych, hoteli, kompleksów handlowo-rozrywkowych, sportowych, służą jako oświetlenie przemysłowe, górnicze, stref zagrożonych wybuchem, uliczne, drogowe, parkowe, przestrzeni otwartych, terenów kolejowych czy też do iluminacji obiektów. Dlatego też tego typu produkty co do zasady nie będą wykorzystywane przez kontrahentów Spółki (czy też przedstawicieli/ pracowników kontrahentów Spółki) dla celów własnych. W efekcie, w opinii Spółki, tego typu wydatki nie powinny być kwalifikowane jako wydatki reprezentacyjne (w rzeczywistości bowiem, podejmowane przez Spółkę działania mają charakter reklamowo-marketingowy oraz informacyjny), a im większa ilość produktów zainstalowanych w różnych obiektach, tym większa szansa na traktowanie tych produktów jako dobrych, którym zaufało wielu użytkowników. To z kolei wpływa na poziom nowych zamówień i zwiększanie przychodów, bo jeśli wielu użytkowników używa danego sprzętu, to można oczekiwać, że posiada on takie cechy, które są korzystne np. pod względem niskich kosztów eksploatacji, wyjątkowej estetyki, dobrej jakości itp. Trudno bowiem o lepszą reklamę danego produktu niż powszechność jego występowania w danych warunkach.

Możliwość zaliczania tego typu wydatków (analogicznych rodzajowo) do kosztów podatkowych znajduje również potwierdzenie w stanowiskach prezentowanych przez organy podatkowe, przykładowo:

• Pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 marca 2008 r. (Znak: ILPB3/423-47/08-27EK)
• Pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 lipca 2008 r. (Znak: ITPB3/423-251/08/AM)
• Pismo Podlaskiego Urzędu Skarbowego z dnia 15 marca 2007 r. (Znak: PO-ll/423/19/AN/07),
• Pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 marca 2010 r. (Znak: IBPB1/2/423-55/10/PC)
• Pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 lipca 2008 r. ( Znak: ITPB3/423-251/08/AM).
  
  

Stanowisko to akceptowane jest również przez sądy administracyjne. Przykładowo WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 kwietnia 2007 r. (sygn. III SA/Wa 4236/06) stwierdził, że „(...) cecha danego towaru (produktu), którym dysponuje przedsiębiorca, jak również zamierzony przez przedsiębiorcę cel (np. osiągnięcie zysku) wpływa na sposób docierania i charakter rozprowadzania - dystrybuowania oraz reklamowania danego towaru potencjalnym nabywcom. Przedsiębiorca, który chce sprzedać towar będzie podejmował działania reklamowe, które przyniosą mu największą korzyść w postaci sprzedaży. Zastosuje też takie działania reklamowe, które mogą przyczynić się do osiągnięcia najlepszych wyników. (...) W reklamie istotnym elementem jest spowodowanie, skłonienie do nabywania towaru. Można tego dokonać w różny sposób (ofiarowanie próbek produktów, albo całych rzeczy)".

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Przepis ten oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 wskazanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W związku z tym, że przepisy ww. ustawy podatkowej nie zawierają definicji pojęcia reprezentacja za celowe należy uznać odwołanie się do ich wykładni językowej.

„Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Obejmuje ona swym pojęciem działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane z utrzymaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. Zatem celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy, poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, czy wręczanie upominków.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

W ocenie tut. Organu, przedstawione we wniosku działania, związane z przekazaniem produktów i towarów handlowych dotychczasowym/potencjalnym klientom w celu utrzymania/wytworzenia dobrych relacji handlowych, zaprezentowania posiadanych produktów i towarów oraz zwiększenia dokonywanych przez nich zakupów, mogą być kwalifikowane zarówno jako działania o charakterze reklamowym, jak i reprezentacyjnym. Biorąc jednak pod uwagę, iż działania te kierowane są do wąskiego, wyselekcjonowanego grona odbiorców/potencjalnych odbiorców, należy stwierdzić, że w działaniach tych przeważa aspekt reprezentacyjny, bowiem bez wątpienia działania te zmierzają do wykreowania pozytywnego obrazu Spółki w oczach kontrahentów.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie/wytworzenie produktów i towarów handlowych przekazywanych klientom (potencjalnym klientom) w celu utrzymania dobrych relacji handlowych, zaprezentowania posiadanych produktów i towarów handlowych oraz zwiększenia dokonywanych przez nich zakupów jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Oceny stanowiska Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie/wytworzenie produktów i towarów handlowych przekazanych klientom (potencjalnym klientom) w celu prób i testów, dokonano w odrębnej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku sądu administracyjnego, a także interpretacji organów podatkowych należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.