INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.04.2010r. (data wpływu 06.05.2010r.), uzupełnione pismem z dnia 18.05.2010r. (data wpływu 21.05.2010r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 13.05.2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu osobowego użytkowanego ponad 6 miesięcy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.05.2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu osobowego użytkowanego ponad 6 miesięcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jawna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami jubilerskimi oraz wynajmu lokali użytkowych. W zakresie podatku od towarów i usług strona jest podatnikiem VAT czynnym, zobowiązanym do składania miesięcznych deklaracji dla podatku od towarów i usług. W roku podatkowym 2010 strona jest zobowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Spółka w roku 2007 nabyła w dniu 10 czerwca 2007r. na terenie Stanów Zjednoczonych i wprowadziła na teren Unii Europejskiej samochód osobowy marki Leksus, nabycie którego to samochodu osobowego zostało także udokumentowane dokumentem SAD. Na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług strona nie odliczyła od podatku należnego za miesiąc czerwiec 2007 podatek naliczony związany z nabyciem niniejszego samochodu osobowego. Przedmiotowy samochód osobowy po zarejestrowaniu oraz przyjęciu do użytkowania, był przez Spółkę użytkowany przy prowadzeniu działalności gospodarczej do kwietnia 2010., w którym to miesiącu wyżej wymieniony samochód osobowy został sprzedany osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą za kwotę 54.000,00 (pięćdziesiąt cztery) tysiące, z jednoczesnym wskazaniem w fakturze VAT dokumentującej sprzedaż, że przedmiotowa sprzedaż na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336 ze zm. ) - jest zwolniona od podatku od towarów i usług. Na wniosek Spółki w dniu 20 listopada 2009r. Minister Finansów reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wydał Spółce interpretację indywidualną nr IPP3/443-797/09-3/MM stwierdzając między innymi w niniejszej interpretacji, iż Spółka tytułu sprzedaży używanych samochodów osobowych zobowiązana jest do korekty podatku naliczonego za miesiąc luty 2009r. na podstawie art. 97 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Pomimo złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wyżej wymienioną interpretację indywidualną, strona zamierza się do przedmiotowej interpretacji zastosować.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka sprzedając w miesiącu kwietniu 2010r. za kwotę 54.000,00 (pięćdziesiąt cztery tysiące) złotych opisany powyżej używany samochód osobowy - który to samochód był użytkowany przez stronę ponad 6 miesięcy przy prowadzaniu działalności gospodarczej - miała prawo wskazać w fakturze VAT dokumentującej przedmiotową sprzedaż i w ewidencjach prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług oraz w deklaracji dla podatku od towarów i usług ( VAT-7) za miesiąc kwiecień 2010 r., iż przedmiotowa sprzedaż samochodu osobowego jest zwolniona od podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem strony zachodzi uzasadnione podejrzenie, iż Minister Finansów z naruszeniem art. 136 pkt a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L. 2006 Nr 347/1, zm. Dz. UU. L z 2007r. Nr 346/13 ) zwolnił na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 212, poz. 1336 ) na terenie Rzeczypospolitej Polskiej sprzedaż samochodów osobowych używanych. Strona nadmienia, iż między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 listopada 2009r. (sygn. akt. III SA/Wa 565/09) uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów reprezentowanego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w sprawie zwolnienia z podatku od towarów i usług sprzedaży używanych samochodów osobowych. Uchylając przedmiotową interpretację polecił też dla Ministra Finansów zbadanie czy polski ustawodawca miał prawo wprowadzić całkowite zwolnienie sprzedaży samochodów osobowych, co do których przysługiwało przy ich nabyciu na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług częściowe prawo odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego w kwocie nie wyżej niż 6.000,00. Reasumując należy stwierdzić, iż Spółka sprzedając w miesiącu kwietniu 2010 r. za kwotę ogółem 54.000,00 zł używany samochód osobowy - który to samochód był użytkowany przez stronę przy prowadzaniu działalności gospodarczej - nie miała prawa wskazać w fakturze VAT dokumentującej przedmiotową sprzedaż i w ewidencjach prowadzanych dla celów podatku od towarów i usług oraz w deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7) za miesiąc kwiecień 2010, iż przedmiotowa sprzedaż jest zwolniona od podatku od towarów i usług. Zdaniem strony z uwagi na powyższe Spółka z tytułu sprzedaży opisanego powyżej używanego samochodu osobowego jest zobowiązana do zadeklarowania i zapłaty podatku należnego za miesiąc kwiecień 2010 r. w kwocie 9.737,00 (dziewięć tysięcy siedemset trzydzieści siedem) złotych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54 poz. 535 ze zm. – dalej ustawa), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do postanowień art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Przepisy ust. 3-5c stosuje się odpowiednio do importu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 3, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 – nie więcej jednak niż 6.000 zł (art. 86 ust. 6 ustawy).

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy, ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Zgodnie dyspozycją § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2009r. Nr 224 poz. 1977 ze zm. – dalej rozporządzenie), zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy;

Powołany wyżej przepis § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, wprowadza zwolnienie dla dostawy samochodów używanych w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy, przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zatem prawo do zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT będą mieli również podatnicy, którzy faktycznie nie odliczyli podatku naliczonego, ale którym przysługiwało takie prawo.

Z opisu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą związaną z handlem artykułami jubilerskimi oraz wynajmem lokali użytkowych. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT czynnym. W 2007r. Spółka zakupiła na terenie Stanów Zjednoczonych samochód osobowy marki Leksus, który następnie sprowadziła do kraju i wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej. Z tytułu powyższego nabycia Spółka nie odliczyła podatku naliczonego. Następnie Wnioskodawca wskazał, że w kwietniu 2010r. sprzedał ww. samochód osobowy, zaś do powyższej dostawy zastosował zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT. Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii opodatkowania powyższej transakcji sprzedaży.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy uznać, że dokonana w kwietniu 2010r. dostawa samochodu osobowego marki Leksus korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia. Powyższy pojazd osobowy był wykorzystywany przez Wnioskodawcę przez okres powyżej pół roku w prowadzonej działalności gospodarczej, zatem spełnia definicję uznania go za towar używany zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy. Natomiast pomimo, że Spółka nie odliczyła podatku naliczonego związanego z zakupem tego pojazdy to jednak mając na uwadze przepis art. 86 ust. 6 w zw. z art. 86 ust. 3 ustawy, miała prawo do odliczenia (związek zakupionego towaru z działalnością opodatkowaną), dlatego też w odniesieniu do przedmiotowej dostawy zasadne jest zastosowanie zwolnienia przewidzianego w § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia.

Odnosząc się natomiast do przytoczonego przez Wnioskodawcę wyroku sądowego sygn. akt III SA/Wa 565/09 z 27.11.2009r. należy zauważyć, że powyższe orzeczenie sądowe odnosi się do kwestii możliwości zastosowania procedury VAT marża w odniesieniu do sprzedaży używanych samochodów osobowych, nabywanych od podmiotów, które przy ich sprzedaży korzystały ze zwolnienia przewidzianego w § 8 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 27 kwietnia 2007r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97 poz. 970 ze zm.). Zatem stan faktyczny będący przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu oraz stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę nie są tożsame. Ponadto interpretacja będąca przedmiotem postępowania sądowego zdaniem WSA w Warszawie została wydana z naruszeniem przepisów postępowania tj. art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej, zaś w uzasadnieniu do wyroku Sąd nie oceniał prawidłowości merytorycznej wydanej interpretacji, kierując sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Powyższa interpretacja została wydana w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 30.04.2010r. W dniu 18.05.2010r. (data wpływu 21.05.2010r.) Spółka nadesłała pismo, w którym znacznie rozszerzyła stan faktyczny, wskazując okoliczności nabycia i sprzedaży innego pojazdu samochodowego.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14 b § 1-3 Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Na podstawie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podanie nie spełnia wymogów określonych przepisami prawa, organ podatkowy wzywa wnoszącego podanie do usunięcia braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Złożony przez Spółkę wniosek z dnia 30.04.2010r. spełniał wymogi określone w art. 14b § 1-3 Ordynacji podatkowej. Skierowane wezwanie do uzupełnienia wniosku z dnia 13.05.2010r. dotyczyło doręczenia oryginału lub urzędowo poświadczonego dokumentu, z którego będzie wynikać prawo Pani Anny P. do reprezentowania Spółki w zakresie udzielania pełnomocnictw.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca przedstawił wymagane dokumenty i jednocześnie znacznie rozszerzył stan faktyczny. Należy zauważyć, że rozszerzony stan faktyczny Wnioskodawca winien przedstawić w odrębnym wniosku, zaś przedmiotowa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku Spółki z dnia 30.04.2010r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.