INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04 maja 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 10 maja 2010r.), uzupełnionym w dniu 21 lipca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2010r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 14 lipca 2010r. Znak: IBPBII/1/415-514/10/MZ, IBPBI/2/423-669/10/MS wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 21 lipca 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka w celu poprawy efektywności swoich działań stosuje rożne formy rozwoju zawodowego własnych pracowników. Jedną z podstawowych form jest szkolenie pracowników poprzez ich udział w różnego rodzaju szkoleniach związanych ze zdobywaniem lub uzupełnianiem wiedzy i umiejętności związanych z wykonywana pracą. W tym zakresie Spółka kieruje swoich pracowników na szkolenia, za które ponosi ich pełny koszt. Ponadto Spółka ponosi w całości lub części koszty podnoszenia kwalifikacji ogólnych swoich pracowników na podstawie zawieranych z poszczególnymi pracownikami umów w tym zakresie.

Wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2009r. (we wniosku błędnie podano, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego zapadł 31 marca 2010r.) z dniem 10 kwietnia 2010r. utracił moc obowiązującą przepis art. 103 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy. Przepis ten stanowił, iż w zakresie i na warunkach ustalonych, w drodze rozporządzenia, przez Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej pracodawca ułatwia podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

W dniu 9 kwietnia 2010r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która to ustawa wykonuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego umieszczając w ustawie Kodeks pracy szczegółowe regulacje dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników. Ustawa ta została przyjęta jednogłośnie (wszyscy posłowie głosujący byli „za”, nikt nie był „przeciw”, ani nikt się „nie wstrzymał”). Na podstawie art. 122 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Prezydent Rzeczypospolitej podpisuje ustawę w ciągu 21 dni od dnia przedstawienia i zarządza jej ogłoszenie w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.

Nowe przepisy wejdą w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia. Ustawa zmieniająca Kodeks pracy i ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza przepis przejściowy, który stanowi, że do pracowników, którzy rozpoczęli podnoszenie kwalifikacji zawodowych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. W okresie pomiędzy 10 kwietnia br., a dniem wejścia w życie ww. nowelizacji Kodeksu pracy nie będzie w Kodeksie pracy, ani poza nim przepisów powszechnie obowiązujących dotyczących istotnych elementów stosunku między pracodawcą, a pracownikiem w zakresie ich praw i obowiązków związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Należy podkreślić, że wprowadzane przepisy art. 1031 i następne w żaden sposób nie modyfikują podstawowego obowiązku pracodawcy - ułatwiania pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych - a jedynie określają wzajemne prawa i obowiązki związane z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość świadczenia ponoszonego przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Spółki, wartość świadczenia ponoszonego przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Kosztami uzyskania przychodów są zgodnie z ustawą CIT koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Wydatki poniesione na szkolenie pracowników mogą zatem zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy CIT pod warunkiem, ze pozostają one w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż o ile dane szkolenie może wpłynąć na zwiększenie przychodów Spółki, np. poprzez podniesienie kwalifikacji pracowników lub poprawienie jakości ich pracy, wydatek na takie szkolenie stanowi koszt uzyskania przychodów. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów w przypadku szkoleń pracowników są nie tylko wydatki bezpośrednio związane z wynagrodzeniem za szkolenie, czy też organizacją szkolenia, ale również wydatki poniesione pośrednio w związku ze szkoleniem takie jak: zwrot kosztów przejazdu pracowników na szkolenie, koszty wyżywienia czy noclegu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, pod tym jednak warunkiem, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami zatem będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Wydatki na odpłatne dokształcanie i doskonalenie zawodowe pracowników nie są ujęte w zamkniętym katalogu wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże fakt ten nie może decydować o dopuszczalności zaliczania tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Możliwość taka wystąpi wyłącznie wówczas, gdy spełnione zostaną wymogi określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Dokonując oceny, czy wydatki na opłaty za szkolenia lub podnoszenie kwalifikacji ogólnych zatrudnianych przez Spółkę pracowników mogą stanowić koszty podatkowe, należy mieć na uwadze związek tych wydatków z przychodami z danego źródła przychodów. Jeżeli zatem ponoszone wydatki na podwyższenie kwalifikacji pracowników mają na celu osiągnięcie obecnie lub w przyszłości przychodów z działalności gospodarczej, bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, w wyniku korzystania z nabytych w ten sposób umiejętności, to wydatki na ten cel mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka kieruje swoich pracowników na szkolenia, za które ponosi pełny koszt. Ponadto Spółka ponosi w całości lub części koszty podnoszenia kwalifikacji ogólnych swoich pracowników na podstawie zawieranych z poszczególnymi pracownikami umów w tym zakresie. Powyższe działania Spółki podejmowane są w celu poprawy efektywności swoich działań.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż o ile w istocie wydatki ponoszone na ww. formy kształcenia pracowników mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością, to mogą być uznane za poniesione w celu osiągnięcia przychodów, bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym, w świetle cytowanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki te będą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki, iż wydatki poniesione na szkolenie pracowników mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem, że pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez podatnika przychodami jest zatem prawidłowe.

Dla oceny stanowiska Spółki bez znaczenia pozostaje fakt, że w związku z utratą mocy art. 103 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeksu pracy (t.j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 2010r. o zmianie ustawy –Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, materia objęta wcześniej normą art. 103 Kodeksu pracy nie została skodyfikowana.

O możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje bowiem przede wszystkim wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy tymi wydatkami, a osiąganymi przychodami o jakim mowa w powołanym wcześniej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże, co było już wielokrotnie podkreślane w doktrynie prawa podatkowego oraz w orzecznictwie sądowym, wykazanie związku przyczynowego każdego indywidualnego wydatku z prowadzoną działalnością należy do podatnika, bowiem to on wywodzi skutki prawne w postaci pomniejszenia danych przychodów o koszty ich uzyskania, a to z kolei wpływa na zmniejszenie podstawy opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, oznaczonego we wniosku numerem 1, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.