INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 01 marca 2010 r. (data wpływu 04 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części wartości początkowej likwidowanego budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części wartości początkowej likwidowanego budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem działającym w branży odzieżowej. Należy do grupy przedsiębiorstw powiązanych z firmą x (dalej: lider Grupy). W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, realizuje następujące usługi:

1. usługi magazynowania i komisjonowania cudzych surowców (tkanin, dodatków krawieckich i opakowań) świadczonych na zlecenie lidera Grupy dla różnych podmiotów produkcyjnych,
2. usługi projektowania technologicznego procesu rozkroju tkanin (usługi CAD) na zlecenie lidera Grupy,
3. usługi produkcyjne polegające na przerobie uszlachetniającym tkanin i dodatków pobranych z magazynu świadczącego usługi magazynowania i komisjonowania (vide pkt 1) zlecone przez lidera Grupy,
4. najem niewykorzystywanych przez działalność wymienioną w pkt 1 - 3 pomieszczeń na rzecz odrębnych podmiotów prawnych bądź osób prowadzących działalność gospodarczą.

Zakres działalności określonej w pkt 1 - 3 jest zapisany w umowie Spółki oraz w zgłoszeniu Regon.

Niniejszy wniosek dotyczy usług najmu wydzielonej części nieruchomości, wykorzystywanej wcześniej do celów produkcyjnych.

Ze względu na zmniejszenie wolumenu świadczonych usług produkcyjnych (przerobu uszlachetniającego) uznano, że dodatkowym źródłem przychodów może być wydzielenie z powierzchni produkcyjnej części pomieszczeń, które po dokonaniu odpowiedniej przebudowy mogą być wynajęte innemu podmiotowi na prowadzenie działalności handlowej.

Część nieruchomości gruntowej przeznaczonej na parking dla klientów sklepu, została ogrodzona płotem. Istniejące przejścia i połączenia pomiędzy pomieszczeniami w wydzielonej części budynku, w którym prowadzona będzie sprzedaż detaliczna, zostały zamurowane i są trwale oddzielone od części produkcyjnej.

Urządzenie placu parkingowego wiązało się z wyburzeniem budynku gospodarczego, w którym przechowywane były maszyny szwalnicze rezerwowe oraz drobne wyposażenie produkcyjne. Budynek gospodarczy nie był w pełni umorzony.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieumorzona wartość zlikwidowanego budynku gospodarczego może stanowić koszt uzyskania przychodów w bieżącym roku podatkowym wyczerpując jego definicję zapisaną w art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, gdyż nie zachodzi przesłanka zmiany rodzaju działalności określona w art. 16 ust. 1 pkt 6 tejże ustawy, czy też powinna być częścią składową wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego, w tym przypadku parkingu, zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy podatkowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieumorzona część wartości budynku gospodarczego jest kosztem uzyskania przychodu w roku fizycznej jego likwidacji. Nie są bowiem spełnione warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej, gdyż wyburzenie budynku gospodarczego nie nastąpiło z powodu zmiany rodzaju działalności. Dotychczasowa działalność jest kontynuowana, a zmniejszenie jej skali i poszukiwanie nowych źródeł przychodów jest, zdaniem Spółki, rozszerzeniem, a nie zmianą rodzaju działalności gospodarczej. W tej sytuacji nie można zastosować art. 16g ust. 4 ustawy podatkowej, zaliczając wyksięgowaną różnicę wartości początkowej budynku gospodarczego i dokonanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów zwiększających wartość początkową nowego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z powyższego wynika zatem, że o możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

• pomiędzy tym wydatkiem a przychodami istnieje związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie już istniejącego źródła przychodów;
• wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1, zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że do uznania poniesionych wydatków za koszty podatkowe niezbędne jest łączne spełnienie obu wymienionych powyżej przesłanek. Sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego każdy wydatek, poza wyraźnie wymienionymi w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Generalnie zaś można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Konieczne jest też właściwe udokumentowanie wydatku. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy podkreślić, że to podatnik prowadzący działalność gospodarczą sam decyduje o rozmiarze, rodzaju i formie ponoszonych wydatków.

Kosztami uzyskania przychodów mogą być zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, ale dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione i podmiot zobowiązany jest do ich ponoszenia.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności w rozumieniu wyżej cytowanego art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takim wypadku straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Zatem w przypadku przeznaczenia budynku gospodarczego do likwidacji istotne znaczenie mają przyczyny, które spowodują rozbiórkę tego obiektu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie likwiduje budynku gospodarczego w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz w związku z planowaną rozbudową w tym miejscu placu parkingowego.

W przedstawionych okolicznościach faktycznych, wyłączenie określone w wyżej cytowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje zastosowania, bowiem fizyczna likwidacja środka trwałego nie zostanie spowodowana utratą jego przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności. Jak wskazuje Wnioskodawca, likwidacja budynku gospodarczego była związana z wybudowaniem w tym miejscu placu parkingowego służącego prowadzonej działalności gospodarczej.

W tej sytuacji Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzoną wartość likwidowanego środka trwałego bezpośrednio i jednorazowo. Na gruncie obowiązujących przepisów nie ma uzasadnienia do rozliczenia nieumorzonej wartości zlikwidowanego środka trwałego poprzez amortyzację nowego środka trwałego, bowiem środki te podlegają odrębnej amortyzacji.

Uwzględniając zatem literalne brzmienie powołanego przepisu należy uznać, iż strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, spowodowana zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności, może być uznana jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków w dacie fizycznej likwidacji. Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.