INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2009r. (data wpływu 4 grudnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości ustalenia marży na podstawie innych dokumentów aniżeli faktura lub rachunek od sprzedawcy towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości ustalenia marży na podstawie innych dokumentów aniżeli faktura lub rachunek od sprzedawcy towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiadającym siedzibę na terytorium kraju.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są szeroko pojęte usługi turystyczne, w tym usługi objęte następującą numeracją klasyfikacji statystycznej PKD 2007:

79.12.Z - Usługi świadczone przez organizatorów turystyki;

79.90.A - Usługi pilotów wycieczek i przewodników turystycznych;

79.90.B - Usługi w zakresie informacji turystycznej;

79.90.C - Pozostałe usługi w zakresie rezerwacji, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi turystyczne we własnym imieniu oraz na własny rachunek. W toku świadczenia usług Wnioskodawca nabywa towary i usługi od innych podatników, nie będąc jednak ani agentem, ani pośrednikiem działającym w imieniu tych podmiotów. Usługi oraz towary nabywane od innych podatników stanowią jedynie koszt własny usług turystycznych świadczonych przez Wnioskodawcę. Charakter usług wykonywanych przez Wnioskodawcę jednoznacznie wskazuje na ich wykorzystanie przez osoby fizyczne (turystów) dla ich własnej, bezpośredniej korzyści. Głównymi częściami składowymi usług turystycznych świadczonych przez Wnioskodawcę są bowiem: transport, wyżywienie oraz zakwaterowanie turystów.

Usługi turystyki świadczone przez Wnioskodawcę są opodatkowane przy zastosowaniu procedury marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT. Opodatkowanie na zasadach określonych w art. 119 ust. 1-10 ustawy o VAT wiąże się ze szczególnym momentem powstania obowiązku podatkowego, określonym w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 28 listopada 2008r. (Dz. U. Nr 212 poz. 1336), zwanego dalej Rozporządzeniem. Na podstawie przedmiotowego przepisu Rozporządzenia, w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15-go dnia od dnia wykonania usługi.

Wnioskodawca rozlicza podatek VAT w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Z uwagi na szczególny moment powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu usług turystyki, opodatkowanych procedurą określoną w art. 119 ustawy o VAT, Wnioskodawca zobowiązany jest do ustalenia marży dla wykonanej usługi najpóźniej 15-go dnia po dniu wykonania usługi, tak aby możliwe było wykazanie podatku należnego we właściwej kwocie w deklaracji składanej 25-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy. Ustalenie marży wymaga od Wnioskodawcy posiadania dokumentów określających wysokość należności, którą ma zapłacić nabywca usług, oraz wysokość wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w celu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, stanowiących koszt wykonania usług turystycznych Wnioskodawcy.

Przez wzgląd na fakt, iż Wnioskodawca zazwyczaj nie ma wpływu na terminowość dostarczenia przez kontrahenta (dostawcy towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty) faktur bądź rachunków dokumentujących sprzedaż towarów i usług, w praktyce dochodzi to sytuacji, w których Wnioskodawca otrzymuje dokumenty tego rodzaju po 15-tym dniu od dnia wykonania usługi, a nawet po 25-tym dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy dla danej usługi. W celu uczynienia zadość przepisom prawa podatkowego w zakresie terminowości wpłaty podatku oraz złożenia deklaracji podatkowej, Wnioskodawca ustala w takich sytuacjach marżę przy zastosowaniu innych dostępnych dokumentów, z których jednoznacznie wynika wysokość wydatku poniesionego na rzecz kontrahenta, związanego z nabyciem towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty. Przedmiotowymi dokumentami są w szczególności: polecenia przelewu, pokwitowania zapłaty, bilety, podpisane umowy z kontrahentami itp.

Wnioskodawca stosował wyżej opisaną procedurę ustalania marży w minionych okresach rozliczeniowych, jak również zamierza ją stosować w przyszłości, jeżeli ustalenie marży nie będzie możliwe na podstawie faktur lub rachunków terminowo przesłanych przez kontrahentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku braku otrzymania faktury bądź rachunku od kontrahenta w terminie umożliwiającym rozliczenie podatku od towarów i usług oraz złożenia deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym powstał obowiązek podatkowy, Wnioskodawca ma prawo ustalić marżę, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, na podstawie innych dokumentów, z których jednoznacznie wynika fakt nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty oraz wysokość wydatków z tego tytułu...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo ustalić marżę, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, na podstawie innych dokumentów aniżeli faktura lub rachunek od sprzedawcy towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty, jeżeli sprzedawca nie dostarczył Wnioskodawcy faktury lub rachunku w terminie pozwalającym na obliczenie zobowiązania podatkowego oraz sporządzenie deklaracji na podatek od towarów i usług za dany okres rozliczeniowy.

Innymi dokumentami, na podstawie których dopuszczalne jest obliczenie marży, są wszelkie dokumenty, z których jednoznacznie wynika wysokość wydatku poniesionego na nabycie towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty. Przykładowymi dokumentami tego rodzaju mogą być w szczególności: polecenia przelewu (wyciągi bankowe), pokwitowania zapłaty, podpisane umowy z kontrahentami, bilety.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku VAT, o ile usługi te nabyte zostały od innych podatników, tj. nie są usługami własnymi w rozumieniu ust. 5 powyższego przepisu. Brzmienie przepisu nie pozostawia podatnikowi możliwości wyboru sposobu opodatkowania świadczonych usług turystyki - procedura marży stosowana jest w każdym wypadku, w którym spełnione są warunki określone w ust. 3 oraz ust. 5 art. 119 ustawy o VAT.

Art. 119 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż: „Przepis ust 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Na podstawie art. 119 ust. 5 ustawy o VAT procedury marży nie stosuje się do usług wykonywanych we własnym zakresie przez podatnika, tzn. usług, których podatnik nie nabywa od innych podatników („usługi własne"). Tym samym, zastosowanie procedury marży uwarunkowane jest nabyciem towarów i usług od innego podatnika. Na podstawie art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Należy mieć na uwadze, iż przepis nie precyzuje, jakiego rodzaju dokumenty stanowić mają potwierdzenie kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty.

Posiadanie dokumentów potwierdzających nabycie towarów i usług od innego podatnika dla bezpośredniej korzyści turysty konieczne jest dla prawidłowego ustalenia marży, a w konsekwencji wysokości zobowiązania podatkowego. Zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie do zapłaty podatku w wysokości, terminie oraz miejscu określonymi przepisami prawa podatkowego. Zobowiązanie podatkowe w podatku VAT płatne jest w okresach rozliczeniowych (kwartalnych lub miesięcznych) do 25-go dnia miesiąca, następującego po zakończeniu okresu rozliczeniowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. W tym terminie podatnik zobowiązany jest również do złożenia deklaracji na podatek VAT według ustalonego urzędowo wzoru. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca rozlicza podatek VAT w okresach miesięcznych, zobowiązany jest do obliczenia oraz wpłaty zobowiązania podatkowego do 25-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy oraz do złożenia w tym terminie deklaracji VAT-7.

W tym kontekście kluczowe jest zdefiniowanie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla usług turystyki, podlegających opodatkowaniu w systemie marży. Obowiązek podatkowy dla tego rodzaju usług powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15-go dnia od dnia wykonania usługi (§ 3 ust. 1 Rozporządzenia). Tym samym, w celu terminowego ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu świadczenia usług, o których mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca powinien dysponować dokumentami pozwalającymi mu na prawidłowe obliczenie marży najpóźniej do dnia 25-go miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

W pierwszej kolejności dokumentami pozwalającymi na obliczenie marży są faktury wystawione przez Wnioskodawcę na rzecz nabywców usług turystycznych, jak i faktury lub rachunki, wystawione na rzecz Wnioskodawcy przez innych podatników, dostawców towarów lub usług dla bezpośredniej korzyści turysty. W przypadku terminowego otrzymania tego rodzaju dokumentów, Wnioskodawca jest w stanie obliczyć wysokość marży, a w konsekwencji wysokość zobowiązania podatkowego, bez posiłkowania się dalszymi dokumentami. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku nieotrzymania faktur lub rachunków od kontrahentów Wnioskodawcy przed terminem powstania zobowiązania podatkowego, uprawniony jest do obliczenia marży na podstawie wszelkich innych dokumentów, z których jednoznacznie wynika wysokość wydatków poniesionych na rzecz innych podatników, z tytułu nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe stanowisko ma swoje uzasadnienie w fakcie, iż przepisy ustawy o VAT nie zawężają obowiązku ustalenia marży do wydatków udokumentowanych wyłącznie fakturami VAT. Literalne brzmienie art. 119 ust. 3a ustawy o VAT jednoznacznie zezwala na zastosowanie innych dokumentów niż faktura VAT, z których wynika kwota wydatków poniesionych na nabycie towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podatników. Na marginesie należy dodać, iż zawężanie możliwości obliczenia marży jedynie na podstawie faktur VAT stałoby w sprzeczności z celowościową oraz systemową wykładnią przepisu, przez wzgląd na fakt, iż na podstawie art. 119 ust. 4 ustawy o VAT Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty, nawet jeżeli przedmiotowe nabycie byłoby udokumentowane fakturą VAT.

Należy mieć na uwadze, iż przytoczone przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje oparcie w wydanych interpretacjach prawa podatkowego, w szczególności w interpretacji wydanej przez Dyrektora tutejszej Izby z dnia 29 stycznia 2008r. (sygn. IBPP2/443-240a/07/EJ), w której Dyrektor podniósł, iż „przy obliczaniu marży należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z daną usługą turystyczną, stanowiące składniki tej usługi, tj. te udokumentowane fakturami VAT oraz udokumentowane innymi dowodami takimi jak: rachunek, dowody opłat, paragony, pochodzące od podatników prowadzących działalność gospodarczą (zwolnionych od podatku VAT podmiotowo lub przedmiotowo)."

Podobne stanowiska wyrażone zostały m. in. w następujących postanowieniach w sprawie interpretacji prawa podatkowego:

• w postanowieniu z dnia 3 lipca 2007r., wydanym przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty (sygn. I USB lll/436/17/2007/br);
• w postanowieniu z dnia 3 kwietnia 2006r., wydanym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu (sygn. PP/406-13/06/KR);
• w postanowieniu z dnia 9 maja 2005r., wydanym przez Naczelnika II Urzędu Skarbowego Warszawa Śródmieście (sygn. 1436/2BV/443/73/05/MKow).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 3 cyt. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, iż klasyfikacja statystyczna nie dotyczy usług elektronicznych i turystycznych. W związku z tym usługi te są opodatkowane według stawki podatku wskazanej przez ustawodawcę bez względu na przyporządkowany tym usługom symbol PKWiU.

Należy przy tym zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść niżej wymienionego przepisu art. 119 ustawy o VAT. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Natomiast w myśl ust. 3 ww. artykułu rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Powyższa regulacja zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Z brzmienia ww. art. 119 ust. 1 i ust. 3 wynika, że podatnik stosuje procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki.

Należy podkreślić, iż z ustawy o VAT nie wynika wprost, że wyliczenie marży ma być dokonane tylko i wyłącznie na podstawie wydatków udokumentowanych fakturami VAT. W przepisie art. 119 ust. 2 mowa jest o „cenie nabycia przez podatnika (świadczącego usługę turystyczną) towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty”, co nie oznacza w odniesieniu do sformułowania – innych podatników, wyłącznie zarejestrowanych podatników VAT czynnych.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednakże należy pamiętać, że nie uznaje się za samodzielną działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy czynności wymienionych w art. 15 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o VAT. Podatnicy, jak wiadomo, mogą korzystać z regulacji ustawowych dotyczących zwolnień od podatku podmiotowych oraz przedmiotowych.

Zgodnie z art. 106 ust 1 ustawy o VAT, podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), obowiązującego do dnia 31 grudnia 2009r., w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15. dnia od dnia wykonania usługi.

Powyższe rozporządzenie zostało od dnia 1 stycznia 2010r. zastąpione rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799), jednak treść cytowanego przepisu § 3 ust. 1 pozostała niezmieniona.

Jak wyżej wskazano, dla usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca określił szczególny moment powstania obowiązku podatkowego, co powoduje, iż niezależnie od różnych zasad dotyczących określania momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku poszczególnych usług wchodzących w zakres usługi turystyki, przyjmuje się jeden moment powstania obowiązku podatkowego właściwy dla usługi turystyki.

Stosownie do § 5 ust. 8 pkt 1, pkt 2 lit. a i pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.) w fakturach dokumentujących czynności, których podstawą opodatkowania jest marża, zgodnie z art. 119 lub art. 120 ustawy w miejsce oznaczenia „FAKTURA VAT” stosuje się oznaczenie „FAKTURA VAT marża” lub umieszcza się odesłanie odpowiednio do przepisów art. 119 ustawy lub art. 306 dyrektywy oraz zawiera się dane określone w ust. 1 pkt 1-6 i 12.

Należy także zauważyć, iż zgodnie z § 17 ww. rozporządzenia za fakturę uznaje się również:

1. bilety jednorazowe wydawane przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób: kolejami normalnotorowymi, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami, jeżeli zawierają następujące dane:
   1. nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,
   2. numer i datę wystawienia biletu,
   3. odległość taryfową nie mniejszą niż 50 km,
   4. kwotę należności wraz z podatkiem,
   5. kwotę podatku;
2. dowody zapłaty za usługi radiokomunikacji przywoławczej, jeżeli zawierają następujące dane:
   1. nazwy i numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy,
   2. kwotę należności wraz z podatkiem,
   3. kwotę podatku;
3. dokumenty dotyczące usług bankowych i ubezpieczeniowych zwolnionych od podatku, jeżeli zawierają co najmniej następujące dane:
   1. określenie usługodawcy i usługobiorcy,
   2. numer kolejny i datę ich wystawienia,
   3. nazwę usługi,
   4. kwotę, której dotyczy dokument;
4. dowody zapłaty za przejazdy autostradami płatnymi, jeżeli zawierają następujące dane:
   1. nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy, b)
   2. numer kolejny i datę wystawienia,
   3. .nazwę autostrady, za przejazd którą pobierana jest opłata,
   4. nazwę należności wraz z podatkiem,
   5. kwotę podatku;
5. rachunki, o których mowa w art. 87-90 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2005r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur według zasad określonych w § 4, 5, 7-14, 16-20 i 22.
   

Z przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiadającym siedzibę na terytorium kraju.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są szeroko pojęte usługi turystyczne, w tym usługi objęte następującą numeracją klasyfikacji statystycznej PKD 2007:

79.12.Z- Usługi świadczone przez organizatorów turystyki;

79.90.A - Usługi pilotów wycieczek i przewodników turystycznych;

79.90.B - Usługi w zakresie informacji turystycznej;

79.90.C - Pozostałe usługi w zakresie rezerwacji, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi turystyczne we własnym imieniu oraz na własny rachunek. W toku świadczenia usług Wnioskodawca nabywa towary i usługi od innych podatników, nie będąc jednak ani agentem, ani pośrednikiem działającym w imieniu tych podmiotów. Usługi oraz towary nabywane od innych podatników stanowią jedynie koszt własny usług turystycznych świadczonych przez Wnioskodawcę. Charakter usług wykonywanych przez Wnioskodawcę jednoznacznie wskazuje na ich wykorzystanie przez osoby fizyczne (turystów) dla ich własnej, bezpośredniej korzyści. Głównymi częściami składowymi usług turystycznych świadczonych przez Wnioskodawcę są bowiem: transport, wyżywienie oraz zakwaterowanie turystów.

Usługi turystyki świadczone przez Wnioskodawcę są opodatkowane przy zastosowaniu procedury marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT. Opodatkowanie na zasadach określonych w art. 119 ust. 1-10 ustawy o VAT wiąże się ze szczególnym momentem powstania obowiązku podatkowego, określonym w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 28 listopada 2008r. (Dz. U. Nr 212 poz. 1336), zwanego dalej Rozporządzeniem. Na podstawie przedmiotowego przepisu Rozporządzenia, w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15-go dnia od dnia wykonania usługi.

Wnioskodawca rozlicza podatek VAT w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Z uwagi na szczególny moment powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu usług turystyki, opodatkowanych procedurą określoną w art. 119 ustawy o VAT, Wnioskodawca zobowiązany jest do ustalenia marży dla wykonanej usługi najpóźniej 15-go dnia po dniu wykonania usługi, tak aby możliwe było wykazanie podatku należnego we właściwej kwocie w deklaracji składanej 25-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy. Ustalenie marży wymaga od Wnioskodawcy posiadania dokumentów określających wysokość należności, którą ma zapłacić nabywca usług, oraz wysokość wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w celu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, stanowiących koszt wykonania usług turystycznych Wnioskodawcy.

Przez wzgląd na fakt, iż Wnioskodawca zazwyczaj nie ma wpływu na terminowość dostarczenia przez kontrahenta (dostawcy towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty) faktur bądź rachunków dokumentujących sprzedaż towarów i usług, w praktyce dochodzi to sytuacji, w których Wnioskodawca otrzymuje dokumenty tego rodzaju po 15-tym dniu od dnia wykonania usługi, a nawet po 25-tym dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy dla danej usługi. W celu uczynienia zadość przepisom prawa podatkowego w zakresie terminowości wpłaty podatku oraz złożenia deklaracji podatkowej, Wnioskodawca ustala w takich sytuacjach marżę przy zastosowaniu innych dostępnych dokumentów, z których jednoznacznie wynika wysokość wydatku poniesionego na rzecz kontrahenta, związanego z nabyciem towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty. Przedmiotowymi dokumentami są w szczególności: polecenia przelewu, pokwitowania zapłaty, bilety, podpisane umowy z kontrahentami itp.

Wnioskodawca stosował wyżej opisaną procedurę ustalania marży w minionych okresach rozliczeniowych, jak również zamierza ją stosować w przyszłości, jeżeli ustalenie marży nie będzie możliwe na podstawie faktur lub rachunków terminowo przesłanych przez kontrahentów.

Zatem w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, iż w przypadku braku otrzymania faktury bądź rachunku od kontrahenta w terminie umożliwiającym rozliczenie podatku od towarów i usług oraz złożenie deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym powstał obowiązek podatkowy, Wnioskodawca ma prawo ustalić marżę, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, na podstawie innych dokumentów, z których jednoznacznie wynika fakt nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty oraz wysokość wydatków z tego tytułu. Przy obliczaniu marży należy bowiem brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z daną usługą turystyczną, stanowiące składniki tej usługi, zarówno te udokumentowane fakturami VAT jak i udokumentowane innymi dowodami.

Należy jednak mieć na uwadze, iż otrzymane po dokonaniu wyliczenia marży faktury VAT muszą potwierdzać kwoty przyjęte przez podatnika do wyliczenia marży.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie wskazanych we wniosku postanowień w sprawie interpretacji prawa podatkowego należy wskazać, że były one wydawane w indywidualnych sprawach, w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko dla nich stanów faktycznych, zatem tut. organ nie jest nimi związany przy dokonywaniu oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w indywidualnej sprawie dotyczącej podobnej tematyki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.