Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-354/12-2/JS
z 6 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2012 r. (data wpływu 06 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na dzierżawionym od osoby fizycznej gruncie. W okresie dzierżawy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca, za zgodą wydzierżawiającego, wybudował budynek biurowy wraz z halą produkcyjną oraz budowle, tj. parking i drogę dojazdową. Budynek oraz wymienione budowle zasadniczo w sposób trwały związane są z gruntem. Budynek biurowy z halą produkcyjną i budowle stanowią składniki majątku Wnioskodawcy i tym samym ujęte są w ewidencji środków trwałych i podlegają amortyzacji, obciążającej koszty bieżące działalności Wnioskodawcy.

Wnioskodawca - jako dzierżawca gruntu jest posiadaczem zależnym zarówno gruntu, budynku, jak i budowli. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych uzależnia obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od własności lub posiadania samoistnego gruntu, budynków i budowli, zatem Wnioskodawca, jako ich dzierżawca, nie pełni w tym zakresie funkcji podatnika. Obowiązek podatkowy w stosunku do gruntu, budynków i budowli ciąży na właścicielu gruntu - osobie fizycznej.

Strony w umowie dzierżawy zawarły punkt, iż Wnioskodawca jako dzierżawca, zgodnie z art. 702 Kodeksu cywilnego, zobowiązany jest ponosić wszelkie ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu dzierżawy, a w szczególności podatek od nieruchomości.

W praktyce, Spółka kwartalnie płaci w imieniu wydzierżawiającego, tj. właściciela nieruchomości gruntowej na rzecz gminy wyliczoną ratę podatku od nieruchomości zajętej pod działalność gospodarczą, naliczoną zgodnie z wydaną decyzją gminy w sprawie ustalenia wysokości podatku od nieruchomości dla osoby fizycznej - właściciela gruntu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wydatki poniesione na opłatę podatku od nieruchomości za budynek, budowle oraz grunty przeznaczone pod działalność gospodarczą w opisanym stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, gdy strony umowy dzierżawy dokonają ustaleń, że koszty podatku od nieruchomości ponosi dzierżawca, tj. Wnioskodawca, to zapłacony podatek od nieruchomości będzie stanowił koszt uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania są bowiem, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Dzierżawiona nieruchomość gruntowa wraz z wybudowanymi na niej przez Wnioskodawcę budynkami i budowlami stanowi bowiem miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, a więc jest niezbędna w celu osiągania przychodów.

Jednocześnie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wyłączenia kosztów ponoszonych przez dzierżawcę w związku z przedmiotem dzierżawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Podatnik będzie mógł zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, jeśli wykaże jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Ponadto, wydatek taki nie może znajdować się w katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z powyższego, aby dany wydatek został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi łącznie spełniać warunki:

• musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego kosztu nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje on w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Odnosząc się do kwestii wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na zapłatę podatku od nieruchomości za budynek, budowle i grunty przeznaczone pod działalność gospodarczą należy stwierdzić, iż zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1. grunty;
2. budynki lub ich części;
3. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Wskazać również należy, iż podmiotami obowiązanymi do uiszczania podatku od nieruchomości, zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, są co do zasady osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;
2. posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;
3. użytkownikami wieczystymi gruntów;
4. posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:
1. wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,
2. jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2.

Wśród wymienionych powyżej podmiotów brak jest dzierżawców nieruchomości. Fakt, że podmiotem zobowiązanym do opłacenia podatku od nieruchomości jest właściciel tej nieruchomości nie oznacza, iż ponoszone przez dzierżawcę gruntu wydatki na zapłatę podatku od nieruchomości za budynek, budowle oraz grunty przeznaczone pod działalność gospodarczą nie będą dla niego stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na dzierżawionym od osoby fizycznej gruncie. W okresie dzierżawy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca, za zgodą wydzierżawiającego, wybudował budynek biurowy wraz z halą produkcyjną oraz budowle, tj. parking i drogę dojazdową. Budynek oraz wymienione budowle zasadniczo w sposób trwały związane są z gruntem.

Strony w umowie dzierżawy zawarły punkt, iż Wnioskodawca jako dzierżawca, zgodnie z art. 702 Kodeksu cywilnego, zobowiązany jest ponosić wszelkie ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu dzierżawy, a w szczególności podatek od nieruchomości.

W praktyce Spółka kwartalnie płaci w imieniu wydzierżawiającego, tj. właściciela nieruchomości gruntowej na rzecz gminy wyliczoną ratę podatku od nieruchomości zajętej pod działalność gospodarczą, naliczoną zgodnie z wydaną decyzją gminy w sprawie ustalenia wysokości podatku od nieruchomości dla osoby fizycznej - właściciela gruntu.

Co do zasady, wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Jeśli zatem strony umowy ustaliły, iż dzierżawca będzie obowiązany opłacać w miejsce właściciela podatek od nieruchomości, to wydatek ten będzie stanowił dla dzierżawcy koszt uzyskania przychodu.

Wymieniony powyżej wydatek ponoszony jest w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem przedsiębiorstwa, zatem, o ile został prawidłowo udokumentowany, spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez co można go zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, w opisanym stanie faktycznym Spółka może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wydatki poniesione na opłatę podatku od nieruchomości za budynek, budowle oraz grunty przeznaczone pod działalność gospodarczą.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.