Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-359/12-3/JG
z 28 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 14 września 2012 r. (data wpływu 17 września 2012 r.) oraz o brakującą opłatę w dniu 14 września 2012 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność budowlaną na kilku budowach na terenie województwa zapewniając pracownikom codzienny transport z siedziby Spółki na teren prowadzonej budowy. Wnioskodawca ma podpisane z pracownikami umowy o pracę, w których jest zapis: miejsce wykonywania pracy – budowa Spółki.

Spółka podpisała umowę z firmą na roboty budowlane poza terenem województwa. W związku z powyższym, Spółka zmuszona jest oddelegować część pracowników do pracy na teren nowej budowy znacznie oddalonej od miejsca zamieszkania i miejsca dotychczasowej pracy pracowników. Wnioskodawca planuje podpisać porozumienie z pracownikami o czasowe przeniesienie, zapewniając im świadczenia rozłąkowe wynikające z regulaminu wynagradzania. Czas przeniesienia pracowników – około 6 miesięcy. Pracownicy czasowo przeniesieni będą mieć potrącane podstawowe koszty uzyskania przychodu, tj. 111,25 zł miesięcznie. Spółka będzie wypłacać przeniesionym pracownikom dodatek za rozłąkę w wysokości 23 zł za każdy dzień pobytu oraz zwróci koszty zakwaterowania, a także koszty przejazdu na budowę i z powrotem.

Regulamin wynagradzania Spółki zawiera zapis:

„Pracodawca wypłaca świadczenia rozłąkowe, czyli dodatek za rozłąkę za każdy dzień pobytu w miejscowości czasowego przeniesienia w wysokości diety delegacji służbowej za czas podróży służbowej na obszarze kraju podanej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 XII 2002 r. (Dz. U. z 2002 Nr 236 poz. 1990 z późn. zm.) oraz zwraca koszty przejazdu na budowę i z powrotem, a także po każdych 14 dniach czasowego przeniesienia. Zapewnia bezpłatne zakwaterowanie, a w razie jego braku zwrot kosztów zakwaterowania na podstawie przedłożonej faktury”.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dodatek za rozłąkę wypłacony na podstawie czasowego przeniesienia w wysokości 23 zł za każdy dzień pobytu jest dochodem pracownika zwolnionym z opodatkowania podatkiem dochodowym?
2. Czy koszty zakwaterowania do wysokości 500 zł miesięcznie oraz koszty przejazdu są dochodem pracownika zwolnionym z opodatkowania?
3. Czy kwota faktury VAT przewyższająca wartość 500 zł miesięcznie będzie stanowiła koszt uzyskaniu przychodu?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych oznaczone jako nr 3, natomiast w zakresie pozostałych pytań dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych – nr 1 i nr 2 – wydane zostały w dniu 28 września 2012 r. odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 3 – wydatki te są kosztem uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych i nie są wymienione w art. 23 tejże ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ pragnie wskazać, że o możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych – a takim podatnikiem jest Spółka z o.o. – decydują przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), a nie jak wskazał Wnioskodawca - art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.). Błędnie powołana przez Wnioskodawcę podstawa prawna pozostaje jednak bez wpływu na ocenę istoty Jego stanowiska.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Mając na uwadze kwestię dotyczącą kosztów podatkowych, o której stanowi niniejszy wniosek, wskazać należy, że kosztami uzyskania przychodów są między innymi tzw. koszty pracownicze, jeżeli spełniają wskazane kryteria, określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, jak również wydatki w postaci wypłaconych diet czy zwrotów kosztów podróży służbowych. Koszty tego rodzaju są bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Ponadto w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Na obowiązek wypłaty przez pracodawcę należności przysługujących pracownikowi wykonującemu na jego polecenie zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową wskazuje także przepis art. 77 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do § 3 powołanego wyżej artykułu, warunki wypłacania tych należności pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność budowlaną. Spółka – w związku z zawartą umową na roboty budowlane – zmuszona jest oddelegować część pracowników do pracy na teren nowej budowy znacznie oddalonej od miejsca zamieszkania i miejsca dotychczasowej pracy pracowników. Wnioskodawca, zgodnie z warunkami wynikającymi z regulaminu wynagradzania, będzie ponosić wydatki związane z oddelegowaniem pracowników.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że przedmiotowe wydatki na rzecz oddelegowanych pracowników, tj. koszty zakwaterowania udokumentowane fakturą VAT, do ponoszenia których Spółka została zobowiązana na podstawie zapisów regulaminu wynagradzania, mają związek z osiągnięciem przychodu przez Wnioskodawcę i w konsekwencji stanowić będą koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.