INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2010r. (data wpływu 8 kwietnia 2010r.), uzupełnionym w dniu 10 czerwca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma zwrócić do urzędu skarbowego podatek VAT tylko od jednej zapłaconej przez kontrahenta faktury, czy od wszystkich trzech faktur – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma zwrócić do urzędu skarbowego podatek VAT tylko od jednej zapłaconej przez kontrahenta faktury, czy od wszystkich trzech faktur.

Ww. wniosek został uzupełniony w dniu 10 czerwca 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest firmą świadczącą usługi reklamowe. W 2008 roku Wnioskodawca współpracował z firmą, która zleciła mu kreację oraz przeprowadzenie kampanii reklamowej swoich produktów w mediach. Wnioskodawca zawarł stosowne umowy w oparciu, o które Wnioskodawca wystawił klientowi faktury VAT (należność została zaliczona w przychody firmy) i Wnioskodawca zapłacił do urzędu skarbowego podatek należny. Kontrahent Wnioskodawcy odmówił mu zapłaty za trzy wystawione dla niego faktury VAT.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami (art. 89a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług) Wnioskodawca skorzystał z „ulgi na złe długi” i w deklaracji VAT-7 za styczeń 2009r. Wnioskodawca dokonał korekty podatku należnego w stosunku do trzech niezapłaconych faktur VAT. Wnioskodawca wystąpił również do sądu z pozwem o zapłatę. W grudniu 2009r. zapadł prawomocny wyrok sądu drugiej instancji nakazujący kontrahentowi Wnioskodawcy zapłatę tylko jednej faktury. Sąd oddalił pozew Wnioskodawcy w stosunku do dwóch pozostałych faktur, co oznacza, że kontrahent nie zapłaci mu za te dwie faktury. Sąd nie zakwestionował wykonania usługi, a więc sprzedaż faktycznie miała miejsce.

Kontrahent Wnioskodawcy zakwestionował sposób finansowania wydatków i wynagrodzenia oraz brak końcowego rozliczania poniesionych wydatków. Sąd w swoim uzasadnieniu wyroku wskazał, że w sposób zasadniczo różny interpretowane były główne zapisy umowne oraz że w trakcie procesu popełnione zostały błędy procesowe ze strony Wnioskodawcy.

W marcu 2010r., zgodnie z wyrokiem sądu, na konto firmy wpłynęła zapłata za jedną z faktur VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma zwrócić do urzędu skarbowego podatek VAT tylko od jednej zapłaconej przez kontrahenta faktury, czy od wszystkich trzech faktur...

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on zobowiązany do zwrotu do urzędu skarbowego podatku VAT od jednej zapłaconej przez kontrahenta faktury, zgodnie z wyrokiem sądu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008r., podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl ust. 4 ww. artykułu, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Stosownie do ust. 5 ww. artykułu, podatnik obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty podatku należnego określonej w ust. 1, zawiadomić o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwy dla podatnika urząd skarbowy wraz z podaniem kwot korekty podatku należnego.

Zgodnie z ust. 6 ww. artykułu, podatnik w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego wymienionej w ust. 1 obowiązany jest również zawiadomić dłużnika o tej czynności. Kopia zawiadomienia jest przesyłana do właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

Należy zauważyć, iż możliwość skorzystania z tzw. „ulgi na złe długi” powstaje wówczas, gdy spełnione są warunki dotyczące zarówno samej wierzytelności, jej powstania, jak i osoby dłużnika i wierzyciela.

Z powołanych przepisów wynika, iż w sytuacji, gdy podatnik otrzyma należność, której nieściągalność została wcześniej uprawdopodobniona, i względem której została dokonana korekta podatku w ramach „ulgi na złe długi”, to ma on obowiązek odpowiednio zwiększyć podatek należny. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Korekta podatku należnego nie jest zatem ostateczna. Jeśli bowiem podatnik otrzyma należność, która wcześniej została odpisana, jako nieściągalna i względem, której została dokonana korekta podatku w ramach „ulgi na złe długi”, wówczas ma on obowiązek, na mocy powołanego przepisu, odpowiednio zwiększyć podatek należny.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest firmą świadczącą usługi reklamowe. W 2008 roku Wnioskodawca współpracował z firmą, która zleciła mu kreację oraz przeprowadzenie kampanii reklamowej swoich produktów w mediach. Wnioskodawca zawarł stosowne umowy w oparciu, o które Wnioskodawca wystawił klientowi faktury VAT (należność została zaliczona w przychody firmy) i Wnioskodawca zapłacił do urzędu skarbowego podatek należny. Kontrahent Wnioskodawcy odmówił mu zapłaty za trzy wystawione dla niego faktury VAT.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami (art. 89a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług) Wnioskodawca skorzystał z „ulgi na złe długi” i w deklaracji VAT-7 za styczeń 2009r. Wnioskodawca dokonał korekty podatku należnego w stosunku do trzech niezapłaconych faktur VAT. Wnioskodawca wystąpił również do sądu z pozwem o zapłatę. W grudniu 2009r. zapadł prawomocny wyrok sądu drugiej instancji nakazujący kontrahentowi Wnioskodawcy zapłatę tylko jednej faktury. Sąd oddalił pozew Wnioskodawcy w stosunku do dwóch pozostałych faktur, co oznacza, że kontrahent nie zapłaci mu za te dwie faktury. Sąd nie zakwestionował wykonania usługi, a więc sprzedaż faktycznie miała miejsce.

Kontrahent Wnioskodawcy zakwestionował sposób finansowania wydatków i wynagrodzenia oraz brak końcowego rozliczania poniesionych wydatków. Sąd w swoim uzasadnieniu wyroku wskazał, że w sposób zasadniczo różny interpretowane były główne zapisy umowne oraz że w trakcie procesu popełnione zostały błędy procesowe ze strony Wnioskodawcy.

W marcu 2010r., zgodnie z wyrokiem sądu, na konto firmy wpłynęła zapłata za jedną z faktur VAT.

Odnosząc przytoczony stan prawny do stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy dłużnik uregulował Wnioskodawcy sporną należność, za jedną fakturę VAT, wówczas Wnioskodawca - po skorzystaniu „z ulgi na złe długi” - ma obowiązek „zwrotu” skorygowanego podatku. Obowiązek zwiększenia podatku należnego, w takim przypadku, wynika wprost z przepisu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT. Wnioskodawca ma zatem obowiązek zwiększenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym sporna należność została uregulowana (tj. w rozliczeniu za miesiąc marzec 2010r.).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż jest on zobowiązany do zwrotu do urzędu skarbowego podatku VAT od jednej zapłaconej przez kontrahenta faktury, zgodnie z wyrokiem sądu, należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, iż samo zwiększenie podatku należnego może nie spowodować powstania obowiązku zapłaty podatku, w sytuacji gdy Wnioskodawca deklarował w rozliczeniu za marzec 2010r. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

Jednocześnie należy zauważyć, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii, czy zostały spełnione warunki wynikające z ustawy o VAT umożliwiające Wnioskodawcy skorzystanie z prawa do skorygowania podatku należnego z tytułu świadczenia usług w przypadku wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Należy jednocześnie zauważyć, iż tut. organ nie posiada kompetencji do oceny ważności zawieranych umów cywilnoprawnych, w związku z tym kwestię, iż Sąd oddalił pozew Wnioskodawcy w stosunku do dwóch pozostałych faktur, co oznacza, że kontrahent nie zapłaci mu za te dwie faktury, potraktowano jako element przedstawionego stanu faktycznego.

Zatem z uwagi na powyższe, tut. organ, zauważa, iż o ile w odniesieniu do dwóch pozostałych faktur Wnioskodawca prawidłowo skorzystał z „ulgi na złe długi”, tj. spełnił uprzednio wszystkie warunki wynikające z ustawy o VAT, a faktury potwierdzają faktycznie wykonane usługi i Wnioskodawca nie otrzymał należności od kontrahenta, , to mając na uwadze przepis art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, nie jest on zobowiązany do zwiększenia podatku należnego.

Ponadto należy zauważyć, iż w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.