INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13.09.2010r. (data wpływu 15.09.2010r.), uzupełnionym na wezwanie nr IPPB3/423-646/10-2/AG, IPPP2/443-694/10-2/IG z dnia 18.11.2010r. (data doręczenia 23.11.2010r.) pismem z dnia 29.11.2010r. (data nadania 29.11.2010r., data wpływu 01.12.2010r.) - w sprawie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów i przychodów podatkowych (pytania 3 i 6 w kolejności przedstawionej we wniosku) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.09.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów przychodów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przedsiębiorstwo prowadzi Stację Kontroli Pojazdów i wykonuje usługi określone we wspomnianym w pkt 47. Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 29.09.2004r. (Dz.U. Nr 223, poz. 2261 z późn. zm.). Ceny wykonywanych usług odpowiadają ściśle określonym w rozporządzeniu.

Spółka planuje udzielać rabatów od cen określonych w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury. Planuje się również dodawać do wykonywanych usług upominki i gratyfikacje niewielkiej wartości. W konsekwencji takiego stanu rzeczy obniżeniu ulegnie przychód jednostkowy z usługi. Tym samym może ulec zmniejszeniu kwota odprowadzanego podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) i podatku od towarów i usług (VAT). Firma spodziewa się jednak, iż w konsekwencji rabatów zwiększy się ilość wykonywanych usług - tym samym docelowo powinna również wzrosnąć wartość odprowadzanych podatków.

W piśmie z dnia 29.11.201r. Spółka doprecyzowała, iż upominki i gratyfikacje, które planuje się dodawać do wykonywanych usług to gadżety reklamowe oznaczone logo firmy, w postaci długopisów, breloków, przywieszek zapachowych do samochodów, okładek na dowody rejestracyjne klientów, o jednostkowej wartości oscylującej w granicach 2-5 zł.

W związku z wyżej opisanymi zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytania:

1. Czy jest zgodne z prawem traktowanie cen urzędowych jako maksymalne i tym samym stosowanie w przypadku cen określonych wspomnianym Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury rabatów ...
2. Czy jest zgodne z prawem dołączanie do wykonywanych usług mało wartościowych gratyfikacji i upominków ...
3. Czy gratyfikacje i upominki takie mogą stanowić koszt uzyskania przychodu ...
4. Czy wymagane jest ewidencjonowanie osób i instytucji; którym gratyfikacje i upominki takie zostały by przekazane ...
5. Czy podstawą naliczenia podatku od towarów i usług będzie cena urzędowa, czy rzeczywista cena po uwzględnieniu rabatu ...
6. Czy podstawą określenia przychodu, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie cena urzędowa, czy cena po uwzględnieniu rabatu ...
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych i stanowi odpowiedź na pytania oznaczone numerami (3) i (6).

Pozostałe pytania są przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć organu podatkowego.

Stanowisko wnioskodawcy.

Wnioskodawca uważa, iż mało wartościowe gratyfikacje i upominki przekazywane klientom stanowią koszt uzyskania przychodu, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca uważa również, iż podstawą naliczenia podatku dochodowego powinna być rzeczywista cena uzyskana po uwzględnieniu rabatu, a nie cena urzędowa.

Przychodem w kontekście ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest rzeczywista cena za wykonaną usługę — tzn. cena uwzględniająca przyznany klientowi rabat, a nie cena określona rozporządzeniem, wymienionym w punkcie 47 formularza ORD-IN.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Ad pytania (3)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654, ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łącznie dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie – zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami – pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop. Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują ani pojęcia „reprezentacji”, ani „reklamy”, należy – zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa – odnieść się do definicji słownikowej tych pojęć. W internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) pojęcia te zostały zdefiniowane następująco:

• reklama jest działaniem mającym na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług; np. plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp., służące temu celowi,
• reprezentacja to „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”.
  
  

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że podstawowym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy wymienione wydatki ukierunkowane są na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też mają na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów oraz nabywania oferowanych produktów. Przy czym reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny, czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu osób, do których jest skierowana, okoliczności wręczania prezentów, itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Należy zastrzec przy tym, że w przypadku przekazywania gadżetów czy prezentów o wyższej wartości wyselekcjonowanym kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom, mimo iż będą one oznakowane logo firmy, gdy celem wydatku jest tworzenie pozytywnego wizerunku firmy i budowa odpowiednich relacji z klientami, wydatki takie będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast w przypadku upominków o niewielkiej wartości należy stwierdzić, iż co do zasady drobne gadżety nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się do budowy wizerunku firmy i to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania.

Innymi słowy, o ile wartość jednostkowa przedmiotowych gadżetów i upominków będzie niska oraz ich rozdysponowanie będzie miało charakter masowy, to wydatki poniesione na ich zakup nie będą spełniały kryterium okazałości, czy wystawności, tj. elementów wyznaczających granice pojęcia „reprezentacji”. W konsekwencji nie będą podlegały wyłączeniu określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop.

Podkreślić należy, iż określona we wniosku wartość jednostkowa gadżetów, upominków oraz prezentów została potraktowana w niniejszej interpretacji jako pewien element wskazujący na niską wartość tych gadżetów, nie zaś jako wartość kształtująca możliwość zaliczenia wydatków poniesionych na zakup danego gadżetu do kosztów uzyskania przychodów w kontekście treści art. 16 ust. 1 pkt 28 updop.

Reasumując, jeżeli wręczane przez Wnioskodawcę drobne gadżety i upominki (długopisy, breloki, przywieszki zapachowe do samochodów, okładki na dowody rejestracyjne) o niskiej wartości jednostkowej dodawane do wykonywanych usług są opatrzone w sposób trwały logo firmy, to wydatki poniesione na ich nabycie stanowią, na podstawie art. 15 ust. 1 updop, koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem jednakże, że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ad pytania (6)

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 tej ustawy natomiast, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Rabat jest to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 r.).

Wartość rabatu obniża kwotę należną zbywcy danego towaru lub usługi, w konsekwencji, obniża określony przychód u zbywcy tego towaru/usługodawcy.

W związku z powyższym, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 12 ust. 3), w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym przychodem podatkowym dla Spółki z tytułu świadczonej usługi, będzie cena za tę usługę po uwzględnieniu udzielonego klientowi rabatu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie pytań oznaczonych numerami (3) i (6) za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.