INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura 5 października 2010r.), uzupełnionym w dniu 28 grudnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, udokumentowanych protokołem sporządzonym przez podatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego, od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, udokumentowanych protokołem sporządzonym przez podatnika.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 grudnia 2010r. Znak: IBPBI/1/415-1016/10/AB, IBPBI/1/415-1017/10/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 28 grudnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jawna, zwana dalej spółką, prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej. Spółka dostarcza m.in. oprogramowanie dla przedsiębiorców indywidualnych i spółek prawa handlowego. W związku z prowadzeniem działalności w spółce powstają liczne wierzytelności. W przypadku nie spłacenia ww. wierzytelności w umownych terminach, spółka po wyczerpaniu wszelkich działań windykacyjnych - noty odsetkowe, wezwania do zapłaty, monity, upomnienia itp. przekazuje sprawę do sądu o zapłatę. Na ogół sąd przychyla się do wniosku spółki i zasądza nakazy zapłaty. Spółka występuje do sądu o nadanie klauzuli wykonalności, a następnie kieruje wniosek do komornika o wszczęcie egzekucji z majątku dłużnika. Zdarzają się jednak wierzytelności, których kwota przekracza koszty sądowe i egzekucyjne. W takich sytuacjach spółka na podstawie spisanego przez wspólników protokołu, na podstawie art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje uprawdopodobnienie tych wierzytelności i odnosi ich wartość w koszty uzyskania przychodu, w momencie spisania protokołu. Wszystkie wierzytelności spółki, o których mowa w niniejszym wniosku zostały uprzednio zaliczone do jej przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy drobne kwoty wierzytelności, które przekraczają koszty postępowania egzekucyjnego, bądź sadowego można wprowadzić w koszty uzyskania przychodów w dacie spisania protokołu wspólników...

(pytania wymienione we wniosku jako drugie)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm. ), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Podatnik może dokonać zarachowania w koszty uzyskania przychodów tych wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. (art. 23 ust. 2 ww. ustawy)
   
   

Dokumentami, na podstawie których można zaliczyć, w dacie ich wystawienia, odpisy w koszty zdaniem Wnioskodawcy „jest przy małych kwotach, swobodnie sporządzony przez wspólników protokół”.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, iż do kwestii związanych z wskazaniem jakie przesłanki muszą zostać spełnione, aby wierzytelność nieściągalna mogła stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, szczegółowo odniesiono się w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2011r. Znak: IBPBI/1/415-1016/10/AB, w której zawarta jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z kolei przepis art. 23 ust. 2 w/w ustawy stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

W cytowanym przepisie art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia, jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tych przepisach nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Wnioskodawca wskazuje, jako jeden z dokumentów umożliwiających zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych (przy małych kwotach), swobodnie sporządzony przez wspólników protokół stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty (art. 23 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

Sporządzenie przez podatnika protokołu, w oparciu o przepis art. 23 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może być szybką i skuteczną metodą uznawania wierzytelności za koszty uzyskania przychodów, aczkolwiek protokół powinien być wiarygodny, aby możliwe było przedstawienie dokonanych obliczeń w razie sporu z organami podatkowymi. Pamiętać należy również, iż podatnik ma prawo zaliczyć nieściągalne wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne, udokumentowane protokołem sporządzonym przez niego, związane z dochodzeniem wierzytelności, byłyby równe albo wyższe od kwoty wierzytelności. W protokole tym powinny więc być wyliczone wszystkie przewidywane koszty takie jak: koszty sądowe, koszty zastępstwa procesowego, zwrot świadkom utraconego zarobku za czas stawiennictwa w sądzie, koszty zaliczki na ewentualne ekspertyzy biegłych, koszty egzekucji komorniczej, czy sporządzenie aktualnych dokumentów podatnika.

Wskazać w tym miejscu również należy, iż z treści pytania wynika, iż przedmiotem zapytania jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie sporządzonego protokołu „małych kwot”, tzn. wierzytelności opiewających na drobne sumy, których wartość, jak również jednoznacznie wskazano w treści ww. pytania, przekracza jednakże koszty postępowania sadowego, bądź egzekucyjnego. Zatem, w odniesieniu do tej kategorii wierzytelności wskazany przez Wnioskodawcę sposób dokumentowania nieściągalności, wynikający z treści art. 23 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych, nie ma zastosowania (jest całkowicie wyłączony).

W świetle powyższego, tak przedstawione stanowisko Wnioskodawcy w sprawie dokumentowania nieściągalności wierzytelności protokołem sporządzonym przez podatnika jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań wymienionych we wniosku jako pierwsze i trzecie, wydana zostanie odrębna interpretacja indywidualna.

Zważywszy na fakt, iż jak wynika z wniosku Wnioskodawcą jest Spółka jawna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.