INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.12.2010r.(data wpływu 09.12.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki z tytułu dowozu pracowników stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.12.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki z tytułu dowozu pracowników wynajętym transportem do miejsca pracy i z powrotem stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W swej strukturze organizacyjnej posiada kilka Oddziałów umiejscowionych w wielu miejscach na terenie kraju. W celu zapewnienia właściwej obsady wykwalifikowanej kadry pracowników produkcyjnych w dwóch Oddziałach organizuje dojazdy do pracy i z powrotem wynajętym transportem autokarowym dla pracowników zamieszkałych w okolicznych miejscowościach. Koszty z tytułu wynajęcia środków transportowych ponosi Spółka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki z tytułu dowozu pracowników wynajętym transportem do miejsca pracy i z powrotem stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ...

Stanowisko Wnioskodawcy

Cel ponoszenia wydatków na rzecz przewoźników dowożących pracowników do miejsca pracy można z pewnością utożsamiać z chęcią uzyskania przychodów, zabezpieczenia czy też zachowania ich źródła o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawodawca nie wskazał również w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, że takiego rodzaju obciążenia nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów podatnika podatku dochodowego. Dlatego też w sytuacji, w której Spółka ponosi faktycznie wydatki związane z dowozem pracowników do miejsca pracy to można zaliczyć ten konkretny wydatek do kosztów podatkowych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który funkcjonował do końca 1994r. (art. 16 ust. 1 pkt 35) był zapis uniemożliwiający uznawanie za koszt uzyskania przychodu wydatków ponoszonych przez podatnika pośrednio na rzecz pracowników, jeżeli obowiązek ich ponoszenia nie wynika z układu zbiorowego pracy lub innych aktów prawnych.

Natomiast od 1 stycznia 1995r. zapis ten przestał obowiązywać. Wszystkie uzasadnione wydatki ponoszone pośrednio lub bezpośrednio na rzecz pracowników, w celu osiągnięcia przychodów są uznawane za koszt uzyskania przychodu.

W opisanym przypadku niewątpliwie ponoszone koszty są związane pośrednio z uzyskiwanym przychodem Spółki i powinny stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który określa art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na fakt, iż treść tego artykułu nie zawiera regulacji dotyczących przedmiotowych wydatków, należy odnieść się do ogólnej zasady wyrażonej w art. 15 ust. 1 tejże ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że struktura organizacyjna Spółki składa się z kilku Oddziałów na terenie całego kraju. W celu zapewnienia właściwej obsady, wykwalifikowanej kadry pracowników produkcyjnych, w dwóch Oddziałach Spółka planuje zorganizowanie dla pracowników, zamieszkałym w okolicznych miejscowościach, dojazdu do pracy i z powrotem wynajętym autokarem. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydatki związane z utrzymaniem zatrudnienia w Oddziałach Spółki na określonym poziomie służyć będą prawidłowemu funkcjonowaniu firmy, a tym samym osiąganiu przez Spółkę przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.