INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura 27 września 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środków trwałych – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamoryzowanej wartości środków trwałych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2010r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środków trwałych,
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamoryzowanej wartości środków trwałych.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w sieci blisko 400 punktów usługowych rozmieszczonych na terenie całego kraju. Prawo do zajmowanych lokali Spółka uzyskuje na podstawie zawartych umów najmu z właścicielami lub zarządcami nieruchomości. W celu dostosowania wynajmowanych lokali dla potrzeb prowadzonej działalności konieczne jest między innymi wyposażenie ich w meble biurowe.

Obecnie Spółka, w tym zakresie, stosuje następującą praktykę: zakupuje poszczególne sztuki umeblowania typu: szafy, szafki, regały, biurka, itp. u wytwórcy po cenie wcześniej uzgodnionej i zleca wytwórcy mebli transport na wskazane miejsce łącznie z ewentualnym montażem. Zgodnie z przyjętymi w Spółce zasadami umeblowanie punktu, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, klasyfikowane jest jako środek trwały.

Z uwagi na fakt, ze jednostkowa wartość poszczególnych elementów umeblowania nie przekracza łącznie z transportem 3.500,00zł (słownie: trzytysiącepięćset zł) Spółka dokonuje jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w miesiącu oddania mebli do używania (art.16d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej u.p.d.p.). W sytuacji, gdy następuje likwidacja punktu, część umeblowania nadająca się do dalszej eksploatacji wykorzystywana jest w innym punkcie. Natomiast elementy umeblowania zniszczone, uszkodzone i nie nadające się do dalszej eksploatacji, likwiduje się poprzez utylizację lub odsprzedaż osobom trzecim.

W najbliższym czasie planowana jest zmiana wizualizacji punktów. Wytwórca mebli przedstawił Spółce nową ofertę na umeblowanie zgodną z aktualnymi oczekiwaniami Spółki. Planowane jest wykonywanie w poszczególnych punktach indywidualnych, dostosowanych do konkretnych warunków i potrzeb zabudów meblowych, które każdorazowo wytwórca mebli będzie projektował, wykonywał i montował. Tak wykonana zabudowa meblowa traktowana będzie jako komplet i stanowić będzie pojedynczy składnik majątku Spółki podlegający amortyzacji. Z uwagi na fakt, że wartość całej kompletnej zabudowy meblowej przekroczy 3.500,00 zł Spółka będzie dokonywać odpisów przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad , o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.p.

W Spółce może zaistnieć sytuacja, że ze względów ekonomicznych, tj. punkt, w którym prowadzona jest działalność okaże się nierentowny, umowa najmu lokalu zostanie rozwiązana. Wykonana na takim punkcie zabudowa meblowa może stać się bezużyteczna dla Spółki, tj. brak będzie możliwości wykorzystania jej na innym punkcie ze względów technicznych lub jej demontaż spowoduje jej trwałe uszkodzenie. Konieczna będzie w takiej sytuacji fizyczna likwidacja przez utylizacje lub odsprzedaż elementów zabudowy jako złomu użytkowego. Do takiej sytuacji może dojść przed zakończeniem pełnego okresu amortyzacji zabudowy meblowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji, gdy Spółka zmuszona będzie do całkowitej, fizycznej likwidacji takiej zabudowy meblowej jej niezamortyzowana część stanowić będzie dla Spółki podatkowy koszt uzyskania przychodu w dacie likwidacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana część zabudowy meblowej może być uznana za koszt podatkowy w dacie fizycznej likwidacji. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.p. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.p. nie uważa się za koszt uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W Spółce sytuacja taka nie zaistnieje, ponieważ do likwidacji zabudowy dojdzie w skutek zaprzestania działalności ze względów ekonomicznych w konkretnym punkcie, a nie w związku ze zmianą profilu działalności całej Spółki. Podjęte działania przez Spółkę będą miały na celu zabezpieczenie źródła przychodów i uchronienie Spółki przed kosztami związanymi z utrzymywaniem nierentownych punktów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określanej w dalsze części skrótem „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, pod tym jednak warunkiem, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami zatem będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje prawidłowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Kosztami takimi będą koszty związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Podział kosztów na bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami jest istotny z punktu widzenia terminu odniesienia ich do kosztów podatkowych.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do ich odpłatnego zbycia (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b updop). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

W art. 16 ust. 1 updop ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Z zastosowania wykładni a contrario tego przepisu przyjąć należy, że kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane.

Natomiast, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego rodzaju strat jest zmiana rodzaju działalności, skutkująca utratą przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje zatem ustalenie, czy utrata przez te środki przydatności gospodarczej spowodowana została rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju (profilu) działalności, w której to działalności wykorzystywane były te likwidowane środki trwałe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą w sieci blisko 400 punktów usługowych rozmieszczonych na terenie całego kraju. Prawo do zajmowanych lokali Spółka uzyskuje na podstawie zawartych umów najmu. W celu dostosowania wynajmowanych lokali dla potrzeb prowadzonej działalności konieczne jest między innymi wyposażenie ich w meble biurowe. Meble te są klasyfikowane jako środki trwałe. W Spółce może zaistnieć sytuacja, że ze względów ekonomicznych punkt, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza okaże się nierentowny, wówczas umowa najmu lokalu zostanie rozwiązana. Wykonana w takim punkcie zabudowa meblowa może stać się bezużyteczna dla Spółki, tj. brak będzie możliwości wykorzystania jej w innym punkcie ze względów technicznych lub jej demontaż spowoduje jej trwałe uszkodzenie. Konieczna będzie w takiej sytuacji fizyczna likwidacja przez utylizacje lub odsprzedaż elementów zabudowy jako złomu użytkowego. Do takiej sytuacji może dojść przed zakończeniem pełnego okresu amortyzacji zabudowy meblowej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 updop w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania, bowiem fizyczna likwidacja środków trwałych nie zostanie spowodowana utratą ich przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności. Jak wskazała Spółka, do likwidacji zabudowy meblowej dojdzie na skutek zaprzestania działalności w konkretnym punkcie ze względów ekonomicznych, a nie na skutek zmiany profilu całej działalności Spółki. W takim wypadku, straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Wobec powyższego, niezamortyzowana wartość zlikwidowanych środków trwałych będzie stanowić koszt uzyskania przychodów nie związany bezpośrednio z przychodem, a więc będzie on potrącalny jednorazowo w dacie poniesienia.

W odniesieniu do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami zastosowanie znajduje przepis art. 15 ust. 4d updop, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie w odniesieniu do tej kategorii kosztów ustawodawca wyjaśnił jak należy rozumieć dzień poniesienia kosztu, a mianowicie jest to dzień, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e updop).

Reasumując, straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności Spółki, mogą być uznane jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w dacie poniesienia (pod warunkiem fizycznej ich likwidacji), w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

W tym miejscu należy zauważyć, iż moment fizycznej likwidacji może pokrywać się z ujęciem kosztu z tytułu straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jednak cytowany wyżej przepis art. 15 ust. 4d wskazuje jako moment potrącenia kosztów pośrednich dzień ich poniesienia.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środków trwałych – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamoryzowanej wartości środków trwałych – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.