INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20.10.2010r. (data wpływu 28.10.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty wypłaconej na podstawie ugody w wysokości 5,4 mln zł oraz kwoty przeznaczonej na koszty zastępstwa procesowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.10.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty wypłaconej na podstawie ugody w wysokości 5,4 mln zł oraz kwoty przeznaczonej na koszty zastępstwa procesowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest firmą farmaceutyczną powstałą w dniu 3 kwietnia 2006r. wskutek połączenia spółki S Sp. z o.o. z A Sp. z o.o. Obecnie Wnioskodawca (będący następcą prawnym S Sp. z oo. i A Sp. z o.o.) jest stroną pozwaną przed sądem okręgowym w sprawie o odszkodowanie z powództwa NFZ, które w szczególności dotyczy:

• zapłaty przez S Sp. z o.o. kwoty 5,7 mln zł z tytułu poniesionej szkody wraz z ustawowymi odsetkami oraz pokrycie kosztów postępowania - w oparciu o pozew z dnia 27 października 2005r. oraz

• zapłaty przez A Sp. z o.o. kwoty 20,7 mln zł z tytułu poniesionej szkody wraz z ustawowymi odsetkami oraz pokrycie kosztów postępowania - w oparciu o pozew z dnia 20 lipca 2005r.
  
  

Swoje żądania NFZ oparł na twierdzeniu, że S Sp. z o.o. oraz A Sp. z o.o. dokonując w okresie od dnia 1 maja 2000r. do dnia 9 kwietnia 2002r. importu leków, których koszt objęty został częściową refundacją ze środków publicznych, dopuściła się bezprawnego działania polegającego na zawyżeniu ich wartości celnej, którym wyrządziła NFZ szkodę. Według NFZ szkoda polegała na konieczności zapłacenia wyższej kwoty refundacji. S Sp. z o.o. oraz A Sp. z o.o. wskutek niejednoznacznych przepisów obowiązujących od maja 2000r. oraz ich niekonsekwentnej interpretacji przez organy państwa nie ujmowały (podobnie, jak generalnie wszystkie podmioty z branży) określonego rodzaju rabatów otrzymywanych od zagranicznych kontrahentów w wartości celnej importowanych leków. Powodowało to określenie wyższej wartości celnej niż gdyby wyżej wymienione rabaty zostały w wartości celnej uwzględnione. Ministerstwo Zdrowia brało pod uwagę wartość celną leku przy określaniu cen urzędowych leków refundowanych. Z kolei cena urzędowa miała znaczenie przy określaniu kwot refundacji wypłaconych przez Kasy Chorych (obecnie NFZ) z tytułu sprzedaży leków refundowanych do aptek. Żadne z powyższych postępowań sądowych wobec Spółki nie zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem sądu, jednak biorąc pod uwagę negatywne rozstrzygnięcia w tej kwestii wobec innych firm farmaceutycznych istnieją uzasadnione obawy potwierdzone opinią wydaną przez kancelarię prawną na dzień 1 czerwca 2010 r. odnośnie niepomyślnego dla Spółki zakończenia sporu z NFZ. Biorąc pod uwagę powyższe Spółka oraz NFZ pragnąc drogą wzajemnych ustępstw uchylić zaistniały pomiędzy nimi spór objęty postępowaniami sądowymi zawarły ugodę. Spółka oraz NFZ wyraziły zamiar dalszej bezkolizyjnej i opartej na wzajemnym zaufaniu i partnerstwie współpracy w zakresie realizacji polityki zdrowotnej oraz przejawiają wspólną dbałość o jak najlepsze zabezpieczenie interesów pacjentów w zakresie dostępu do nowoczesnych terapii lekowych. Na mocy ugody NFZ zobowiązał się cofnąć pozwy przeciwko S Sp. z o.o. oraz A Sp. z o.o. wraz z zrzeczeniem się całości roszczeń oraz wniesienie o wydanie postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowań. Natomiast Spółka dokonała wypłaty na rzecz NFZ kwoty w wysokości 5,4 mln zł oraz kwoty przeznaczonej na koszty zastępstwa procesowego. Wykonanie ugody wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron objęte postępowaniami sądowymi.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy wypłacona na podstawie ugody kwota w wysokości 5,4 mln zł oraz kwota przeznaczona na koszty zastępstwa procesowego będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota w wysokości 5,4 mln zł oraz kwota przeznaczona na koszty zastępstwa procesowego wypłacona jako następstwo zawarcia ugody będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów. Uzasadnienie Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enurneratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty pośrednie, tj. dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zabezpieczenia źródła przychodów). Treść powyższej regulacji, będącej w istocie klauzulą generalną wskazuje, że ustawodawca dopuszcza jej elastycznie stosowanie w zależności od okoliczności faktycznych sprawy. Wobec powyższego, uzasadnieniem dla poniesienia niektórych wydatków może być dążenie to uniknięcia ryzyka wystąpienia ewentualnych strat, zapobieżenia ich wzrostowi, jeżeli są one związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Biorąc pod uwagę przedmiotowy stan faktyczny w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że przepis art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie przewiduje wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu zawartej ugody. Również, jeżeli w ocenie płatności z tytułu ugody odnieść się do natury roszczenia i w związku z tym potraktować przedmiotową płatność jak odszkodowanie ewentualnie jako wynagrodzenie za powstrzymanie się od dochodzenia roszczeń na drodze sądowej to również zgodnie z przepisami ustawy o PDOP nie ma podstaw do wyłączenia tych wydatków z kosztów podatkowych. W myśl przepisów art. 16 ust. 1 pkt 16, 19 i 22 ustawy o PDOP, nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów następujące odszkodowania: - jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra, - odszkodowania wraz z odsetkami od tych zobowiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, - odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Żadne w powyższych wyłączeń nie znajdzie zastosowania w omawianej sprawie. Skoro przedmiotowe wydatki, do których poniesienia została zobligowana Spółka na mocy zawartej ugody nie zostały wyłączone na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, o ile spełniają przesłanki określone w tym przepisie. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Jak wynika z uzasadnienia wyroku WSA w Gliwicach z dnia 24 lutego 2010 r. o sygn. I SA/Gl 929/09 dotyczącego zasadności zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu ugody, kluczowym dla oceny celowości wydatków i przyczynienia się wydatku do zabezpieczenia źródła przychodu jest to „czy w chwiIi zawarcia ugody (podatnik) mógł realnie obawiać się poniesienia negatywnych skutków dla swoich źródeł dochodów”. W negatywnym dla podatnika wyroku sąd uznał, iż „skoro bowiem w chwili zawarcia ugody nie było zasadnym obiektywnie oczekiwać przegrania sporu przez (podatnika) to również nie było zasadnym z punktu widzenia zabezpieczenia źródła przychodu zawieranie ugody i wydatkowanie kwoty celem realizacji tej ugody”. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Spółka posiadała podstawy by obiektywnie obawiać się przegrania sporu z NFZ. Zgodnie z opinią wyrażoną przez kancelarię prawną dotyczącą oceny prawdopodobnego rozstrzygnięcia sporów - ryzyko negatywnego rozstrzygnięcia sporu oceniono jako wysokie. Przedstawiona ekspertyza wskazuje negatywne wyroki w analogicznej sprawie wobec innych firm farmaceutycznych m.in. w dniu 13 września 2007 r. w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie zapadł wyrok, w którym potwierdzono zasadność roszczeń zgłaszanych przez NFZ wobec firmy, która importowała leki refundowane w okresie 2000-2002. W ocenie Spółki są to wystarczające racjonalne przesłanki, by uzasadnić obiektywne obawy o negatywne rozstrzygnięcie sporu Wnioskodawcy z NFZ. Spółka wskazuje, iż zawarcie ugody jest dla niej korzystne również ze względu na rolę, jaką odgrywa współpraca z NFZ w działalności gospodarczej Spółki. Wnioskodawca działa na regulowanym rynku farmaceutycznym, a kluczowym czynnikiem poziomu sprzedaży leków (a zatem poziomu dochodowości) jest fakt, czy dany lek jest refundowany czy też nie. Proces refundacji uzależniony jest od decyzji organów państwowych, stąd też bardzo istotne jest postrzeganie Spółki przez te organy. Dalsze prowadzenie sporu mogłoby negatywnie wpłynąć na relacje z NFZ oraz Ministerstwem Zdrowia i w konsekwencji pogorszyć możliwość zaprezentowania argumentów Spółki w rozmowach z tymi instytucjami. Ponadto Spółka dysponuje informacją, że również inne podmioty z branży, które są stroną podobnych procesów przystępują do ugód z NFZ, w rezultacie brak takiej ugody w przypadku Spółki tym bardziej obciążałby relacje z organami państwa. Dodatkowo należy podkreślić kluczową rolę reputacji w działalności Spółki, w oparciu, o którą budowane jest zaufanie kontrahentów, lekarzy oraz pacjentów. Trwanie w sporze z NFZ godziło w jej reputację jako podmiotu współpracującego w zakresie ochrony zdrowia z organami państwa, dlatego zasadnym było podjęcie działań mających na celu zażegnanie toczącego się sporu. Działanie Spółki mające na celu zawarcie ugody zdeterminowane było zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów również poprzez minimalizowanie strat związanych z prowadzonymi sporami. W związku z możliwością przegrania procesu na Spółce ciąży ryzyko zapłaty NFZ kwoty kilkakrotnie wyższej niż określona w ugodzie. Kwota przedmiotu sporu jest na tyle wysoka, że zagrażałaby istotnie płynności finansowej Spółki. Zawarcie przedmiotowej ugody, a w konsekwencji odsunięcie ryzyka zapłaty wysokiego odszkodowania służy zabezpieczeniu prowadzonej przez Spółkę działalności. Spółka pragnie podkreślić, że wydatek uzasadniony w ten sposób uznawany jest w ocenie sądów za koszt uzyskania przychodów, co potwierdza m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2008 r. o sygn. III SA/Wa 511/08, który stwierdził, że: „ … koszty zapłacone przez stronę skarżącą (m.in. odszkodowanie) w wyniku zawartej ugody sądowej mogą być znacznie mniejsze niż te, które mogłyby być zasądzone, gdyby sprawa zakończyła się wyrokiem. Ugoda ze swej natury oznacza czynienie ustępstw przez każdą ze stron procesu. Tym samym z racjonalnego punktu widzenia oraz literalnej wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.p. wydatki związane z zawartą w trakcie procesu sądowego ugodą są ponoszone w celu zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.” Do innych przyczyn biznesowych uzasadniających zawarcie ugody należy zaliczyć: ograniczenie bardzo istotnych kosztów postępowania procesowego, ryzyk przyszłych sporów pomiędzy stronami oraz nakładów pracy pracowników Spółki wyznaczonych do koordynacji przedmiotowych spraw. Powyższe argumenty przesądzają o gospodarczej celowości rozwiązania sporu z NFZ, a poniesienie kosztu związanego z ugodą stanowi wydatek ekonomicznie uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Należy zatem uznać, że wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów, gdyż jego zapłata jest racjonalna i gospodarczo uzasadniona z punktu widzenia zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Stanowisko Spółki znajduje uzasadnienie w orzecznictwie organów podatkowych m.in. w: - Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 sierpnia 2010r. o sygn. IBPBI/2/423-638/10/PC, zgodnie, z którą „z racjonalnego punktu widzenia oraz literalnej wykładni art. 15 ust. 1 updop, należy uznać, że wydatek związany z zawartą w trakcie procesu sądowego ugodą jest ponoszony w celu zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów”. - Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2009r. o sygn. IBPBI/2/423-1133/09/MO, który stwierdził, że „przepisy updop nie zwierają regulacji odnoszących się wprost do możliwości zaliczenia rekompensat za umorzenie postępowania egzekucyjnego w ciężar kosztów uzyskania przychodów, a zatem należy dokonać analizy tego wydatku pod kątem ogólnych przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop. Jeżeli więc Spółka na podstawie posiadanych dokumentów jest w stanie wykazać ich zaistnienie, a w szczególności wykaże, iż zapłata rekompensaty była działaniem racjonalnym będzie mogła zaliczyć przedmiotowy wydatek w ciężar kosztów uzyskania przychodów”. - Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2009r. o sygn. ILPB3/423-136/09-2/ŁM zgodnie, z którą „zaliczenie wydatku (będącego konsekwencją zawartej ugody) do kosztów uzyskania przychodów powoduje obniżenie podstawy opodatkowania, zatem Spółka winna dysponować stosownymi dowodami, iż zaliczenie przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów było zasadne i celowe. W szczególności zaś, że wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania lub zagwarantowania przychodów, względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów”.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa ustawa z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm. ) w art. 15 ust. 1, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zwrot „w celu” użyty ww. przepisie oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika, w związku z prowadzoną działalnością, podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. A zatem literalne brzmienie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozostawia wątpliwości, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika uzasadnione gospodarczo, stanowiące z ekonomicznego punktu widzenia koszty działalności, są kosztem uzyskania przychodów. Ustawodawca konstruując zapis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i biorąc pod uwagę surowsze wymagania w stosunku do przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie należytej staranności w ich działaniach, oczekuje, że podatnik prowadząc działalność gospodarczą i kwalifikując wydatki do kosztów podatkowych czyni to przy zachowaniu reguł należytej staranności. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy wstępnie należy wskazać, że chociaż podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej kierując się kryteriami rachunku ekonomicznego, to nie pozbawia to organów podatkowych prawa do oceny, czy wydatek ten jest również celowy na gruncie przepisów prawa podatkowego, a w szczególności w kontekście przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem zapytania w niniejszej sprawie, jest możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty wypłaconej na podstawie ugody oraz przeznaczonej na koszty zastępstwa procesowego. Kwota ustalona w drodze ugody zawartej między Wnioskodawcą a NFZ dotyczy zrzeczenia się przez NFZ całości roszczeń i cofnięcia pozwów przeciwko poprzednikom Wnioskodawcy a wniesionych z powodu szkody, jaką poniosły Kasy Chorych ( obecnie NFZ) z powodu bezprawnego zawyżania wartości celnej leków, co prowadziło do konieczności wypłaty wyższej kwoty refundacji za te leki ze środków publicznych.

Organ podatkowy zgadza się, że w przedmiotowej sprawie odszkodowanie nie charakteru odszkodowań wyłączonych przez ustawodawcę ex lege z kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 pkt 16,19 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatek taki, jako nie wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, mógłby stanowić koszt uzyskania przychodów, jednakże tylko wówczas gdyby mieścił się w ogólnej definicji kosztów podatkowych zawartej w art. 15 ust. 1 updop, a więc pozostawałby w związku z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami lub miał na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów i w tej mierze odnalazłby się w katalogu otwartym kosztów uzyskania przychodów.

Co do zasady organ aprobuje stanowisko, że w niektórych sytuacjach podatnik, który zapłaci odszkodowanie drugiej stronie ma prawo zaliczyć je do kosztów podatkowych. Takie sytuacje zachodzą przykładowo w okolicznościach przedstawionych we wskazanych we wniosku interpretacjach innych organów podatkowych. Np. w przypadku odstąpienia od umowy, którego celem było niedopuszczenie do utraty źródła przychodów w przyszłości. W sytuacji, gdy podatnik-deweloper nie uzyskał zapłaty za wybudowane lokale, korzystniejsze było odstąpienie od umowy z inwestorem i zapłata odszkodowania temu ostatniemu, dzięki czemu deweloper uzyskał pełną możliwość dysponowania wybudowanymi lokalami i dokonania ich sprzedaży i uzyskania z niej przychodów, niż ryzyko niewypłacalności nabywcy i długotrwały proces sądowy ( takiej sytuacji dotyczyła powołana interpretacja ILPB3/423-136/09-2/ŁM). Również kwota rekompensaty wypłaconej wierzycielowi tytułem odstąpienia od dalszej windykacji i przez to redukcja części odsetek i zminimalizowanie kosztów obsługi spłaty zobowiązań podatnika może stanowić koszt podatkowy ( interpretacja IBPBI/2/423-1133/09/MO). Przykładem następnym, że ugoda zawarta między wierzycielem a wykonawcą inwestycji, wiążąca się z obowiązkiem zapłaty kary umownej, prowadzi do zaliczenia tej kary do kosztów uzyskania przychodów, może być zdarzenie opisane w interpretacji IBPBI/2/423-638/10/PC. Uzasadnieniem dla wypłaty kary umownej było cofnięcie przez wierzyciela wpisu hipoteki przymusowej w księdze wieczystej , dzięki której inwestycja nie została przejęta przez komornika, co umożliwiło podatnikowi (wykonawcy) jej sprzedaż i osiągnięcie przychodów. Powyższe przykłady świadczą, że podstawą do uznania przez organy podatkowe kwoty ustalonej w wyniku ugody był nie sam fakt zawarcia ugody między stronami, wysokość odszkodowania czy kary umownej, lecz cel tej ugody i okoliczności jej towarzyszące. W ocenie organu również wskazany przez Spółkę wyrok sądowy , sygn. akt III SA/Wa 511/08 niejako potwierdza to stanowisko. Wyrok dotyczył odszkodowań z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości gruntowej stanowiącej własność osób trzecich. Sąd zwrócił uwagę, że ze stanu faktycznego nie wynikało, że strona przestała korzystać z nieruchomości, na której znajdowały się stacje transformatorowe lub słupy energetycznie. Zatem uregulowanie stosunków prawnych z właścicielami gruntów, aby prowadzić działalność gospodarczą, było wskazane. Podsumowując, wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika. Każde zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty ustalonej w drodze ugody oraz kwot przeznaczonych na koszty zastępstwa procesowego. Kwestii tej nie można rozpatrywać w oderwaniu od okoliczności, które doprowadziły do obowiązku wypłaty przez Spółkę powyższych kwot. Stanowisko organu w tym zakresie oparte jest na analizie całokształtu okoliczności przedstawionych przez Spółkę we wniosku. Okoliczności sprawy opisane we wniosku nie pozwalają na uznanie, że zapłacone kwoty spełniają przesłanki zaliczenia ich do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że źródłem powstania obowiązku wypłaty kwot wskazanych we wniosku, była szkoda NFZ, będąca wynikiem postępowania poprzedników Spółki.

Spółka wskazując jako argumenty popierające jej stanowisko, że kwoty wskazane we wniosku stanowią koszty uzyskania przychodów, wymienia m.in.: obiektywne obawy o negatywne rozstrzygnięcie sporu Wnioskodawcy z NFZ, przewidywanie, że dalsze prowadzenie sporu mogłoby negatywnie wpłynąć na relacje Spółki z NFZ i Ministerstwem Zdrowia, trwanie w sporze z NFZ godziłoby w reputację Spółki jako podmiotu współpracującego w zakresie ochrony zdrowia z organami państwa, w oparciu o którą budowane jest zaufanie kontrahentów, lekarzy oraz pacjentów, minimalizowanie strat związanych z prowadzonymi sporami ( przegranie procesu oznaczałoby ryzyko zapłaty NFZ kwoty kilkukrotnie wyższej niż określona w ugodzie, a to z kolei zagrażałaby istotnie płynności finansowej Spółki). W związku z tym uważa, że zawarcie ugody, a w konsekwencji odsunięcie ryzyka zapłaty wysokiego odszkodowania służy zabezpieczeniu prowadzonej przez Spółkę działalności.

W ocenie organu wydatek w postaci zapłaty kwot pieniężnych ustalonych w ugodzie chociaż oczywiście uszczupli zasoby finansowe Spółki, nie spełnia przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy w zakresie wydatku poniesionego w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Przez zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów organ rozumie utrzymanie go w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność. Ponieważ jednym ze źródeł przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych jest działalność gospodarcza, to wszystkie ponoszone w związku z tą działalnością koszty niebędące kosztami bezpośrednio nakierowanymi na osiągnięcie określonych przychodów (takie jak np. wydatki: na ubezpieczenie, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne), można uznać za koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie wypłata kwot ustalonych w ugodzie jest konsekwencją bezprawnego działania poprzedników Spółki, ponieważ wartość celna zgłaszana jako podstawa do refundacji leków nie uwzględniała rabatów otrzymywanych od zagranicznych kontrahentów. Działania te w sposób pośredni odbywały się kosztem Skarbu Państwa, ponieważ refundacja leków pochodziła ze środków publicznych. Obecnie również kosztem Skarbu Państwa Spółka chce uzyskać możliwość odliczenia od podstawy opodatkowania kosztu w postaci kwot wynegocjowanych z NFZ przez co zmniejszy o te kwoty dochód do opodatkowania. Uznając odszkodowanie dla NFZ za koszt podatkowy, Spółka przeniosłaby na Skarb Państwa konsekwencje bezprawnego postępowania swoich poprzedników. Obniżając podstawę opodatkowania o koszt w postaci odszkodowania Spółka chce, aby za sprzeczne z prawem praktyki jej poprzedników odpowiedzialność de facto poniósł inny podmiot - Skarb Państwa.

Biorąc powyższe pod uwagę, nie można uznać przedmiotowego wydatku w postaci odszkodowania jako działania w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że czym innym jest działanie podatnika ukierunkowane na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów nawet w sytuacji wystąpienia szkody u kontrahenta , gdy szkoda jest wynikiem okoliczności niezależnych od woli podatnika, a czym innym, działanie w postaci bezprawnego zawyżania wartości celnej, co doprowadziło do powstania szkody i obowiązku wypłaty odszkodowania.

W ocenie organu fakt wynegocjowania niższego odszkodowania nie ma istotnego znaczenia. Zapłaty przedmiotowego odszkodowania w celu uniknięcia konieczności poniesienia większych wydatków przy uwzględnieniu faktu, że podstawą żądania tego odszkodowania były okoliczności wynikające z bezprawnego działania wprawdzie poprzedników Spółki,( ale Spółka jako następca prawny wchodzi we wszelkie prawa i obowiązki poprzedników, będące następstwem tego działania) nie można uznać za „działanie w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. A zatem wydatek na odszkodowanie ustalone w drodze ugody oraz związany z zawarciem ugody koszt zastępstwa procesowego nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Końcowo organ uważa, że na reputację i postrzeganie Spółki w kontaktach zewnętrznych powinny wpływać działania zgodne z przepisami prawnymi a nie obawa, że trwanie w sporze z NFZ godziłoby w tę reputację lub wpłynęłoby negatywnie na relacje Spółki z NFZ i innymi kontrahentami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock