Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-799/12-2/AMN
z 20 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko xx, reprezentowanej przez xx, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2012 r. (data wpływu 20 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

XX Oddział E. T. (dalej: Oddział E. T.), jest jednym z 12 Oddziałów wchodzących w skład Spółki YY (dalej: Spółka) z siedzibą w B.

Ze względu na rozbudowaną strukturę organizacyjną Spółki, obowiązki służbowe poszczególnych pracowników Oddziału E. T. wymagają częstych wyjazdów poza stałe miejsce świadczenia pracy. Pracownicy w ramach podróży służbowej korzystają z samochodów służbowych, które są przez Oddział E. T. leasingowane, bądź dzierżawione. Ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje przez pracowników, Oddział E. T. wymaga od nich dużej dyspozycyjności i mobilności. W związku z tym, kwestie związane z używaniem samochodów służbowych zostały uregulowane poprzez wprowadzenie odpowiedniego regulaminu, który obowiązuje w Oddziale E. T. i dotyczy zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych i prywatnych. Niektórym pracownikom zaliczanym do kadry kierowniczej Oddział E. T. przydzielił samochody służbowe do realizacji stałych zadań operacyjnych. Tracą oni prawo do korzystania z samochodów służbowych m.in. na okres urlopu bezpłatnego trwającego dłużej niż 30 dni, czy też na okres urlopu wychowawczego. Jednocześnie pracownicy ci zobowiązani są do oddania samochodu w przypadku m.in. utraty prawa jazdy, nie stosowania się do zasad korzystania z samochodu, ustania zatrudnienia.

Oddział E. T., jako pracodawca, podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Decyzja ta podejmowana jest w oparciu o takie kryteria jak: rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są każdorazowo określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem. Do zakresu obowiązków pracowników w zakresie korzystania z samochodów należy jego zabezpieczenie w możliwie najlepszy sposób, w szczególności poprzez zamknięcie okien i drzwi, zamknięcie zamków w drzwiach i bagażniku, zabranie dokumentów pojazdu z samochodu służbowego, kart flotowych i PIN, zabranie lub schowanie wartościowych przedmiotów w bagażniku, uaktywnienie wszystkich urządzeń zabezpieczających (jeśli zostały zamontowane), parkowanie samochodu w miejscach do tego przeznaczonych. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy.

Decyzja o sposobie przechowywania mienia w postaci samochodów służbowych została podjęta przez Oddział E. T. z powodu znacznych odległości pomiędzy Oddziałem E. T. a Centralą Spółki i innymi Oddziałami wchodzącymi w jej skład (przez co pracownicy wykonują pracę z dala od miejscowości, którą mają określoną w umowie jako miejsce świadczenia pracy) oraz z powodu wymogu stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu. Ponadto brak jest możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa (umożliwiając rzeczywistą odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie) i zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Oddziału E. T. dla wszystkich samochodów służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe i zobowiązano do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, Oddział E. T. jest zobowiązany doliczyć do przychodu pracownika wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika, a w konsekwencji czy na Oddziale E. T. ciąży obowiązek płatnika z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyznaczenie miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz przejazdy pracownika pomiędzy miejscem garażowania samochodu a miejscami wykonywania obowiązków pracowniczych nie skutkuje powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy. Oddział E. T. nie występuje zatem w tym zakresie jako płatnik podatku dochodowego o którym mowa w art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361., dalej: ustawa o PlT).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ustawy o PIT określa, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego przepisu pracownicy Oddziału E. T. dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę. Biorąc pod uwagę specyfikę działalności Oddziału E. T. oraz rozbudowaną strukturę organizacyjną Spółki, przejazdy między miejscem parkowania a miejscem wykonywania pracy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodu w celu służbowym i osiągania przychodu. Przy tym należy też wziąć pod uwagę, że każdorazowe pozostawienie samochodów w siedzibie Oddziału E. T. byłoby niecelowe, gdyż pracownicy musieliby każdego dnia dojeżdżać do siedziby w celu pobrania samochodu służbowego co wiązałoby się ze znacznym nakładem czasowym i kosztowym.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika gwarantuje w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo oraz jest wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wielu interpretacjach indywidualnych m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 lipca 2011 r., nr IPTPB2/415-125/11-2/KJ organ podatkowy zajął stanowisko, że: „Udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi Spółki samochodu służbowego w celu umożliwienia mu właściwej realizacji obowiązków służbowych nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest, więc obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego”.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnych interpretacjach z dnia 20 sierpnia 2009 r. IPPB2/415-361/09-4/MK, z dnia 19 maja 2010 r. IPPB2/415-168/10-2/AS, z dnia 1 września 2011 r. ILPB2/415-642/11-2/JK, z dnia 14 lutego 2012 r. IPPB4/415-890/11-5/JK2, z dnia 14 lutego 2012 r. IPPB4/415-890/11-4/JK2, z dnia 24 stycznia 2012 r. IPPB2/415-906/11-5/AK, z dnia 20 grudnia 2011 r. IPPB4/415-814/11-2/JK2, z dnia 8 czerwca 2011 r. IPPB4/41 5-295/11-3/MP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnych interpretacjach: z dnia 4 lutego 2009 r. IBPBII/1/415-89/09/HK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2011 r. ILPB1/415-153/11-3/AMN.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Oddziału E. T. (płatnika), jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z siedziby Oddziału E. T. do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Oddział E. T. zgodnie z obowiązującą umową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz zobowiązanie pracownika do parkowania samochodu w miejscu jego zamieszkania lub jego najbliższej okolicy gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowym stanie faktycznym, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe i zobowiązano do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, Oddział E. T. nie jest zobowiązany doliczyć do przychodu pracownika wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika. W konsekwencji na Oddziale E. T. nie ciąży obowiązek płatnika z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.