INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 3 stycznia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 25 listopada 2005r. Wnioskodawca wystąpił z pozwem do Sądu przeciwko dłużnikowi o wydanie nakazu zapłaty. Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy wydał w dniu 19 grudnia 2005r. Klauzula wykonalności została nadana nakazowi zapłaty w dniu 9 lutego 2006r., a do Komornika skierowano wniosek egzekucyjny w dniu 16 lutego 2006r. Na dzień bilansowy 31 grudnia 2005r. utworzono odpis aktualizujący należność, nie zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 9 grudnia 2010r., zostało wydane postanowienie Komornika Sądowego o bezskutecznej egzekucji wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wierzytelność nieściągalna udokumentowana postanowieniem Komornika Sądowego zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 i ust. 2 pkt 1 może być kosztem uzyskania przychodu w 2010r., jeżeli ww. postanowienie zostało wydane 9 grudnia 2010r....

Zdaniem Wnioskodawcy, nie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu odpisu aktualizującego, jako uprawdopodobnionej nieściągalności wierzytelności w momencie skierowania jej do egzekucji nie pozbawia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności jako nieściągalnej, w chwili udokumentowania tej nieściągalności w 2010r., na podstawie postanowienia Komornika z dnia 9 grudnia 2010r. wydanego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, nieściągalnej wierzytelności jest łączne spełnienie następujących warunków:

• wierzytelność nie jest wierzytelnością przedawnioną,

• w momencie powstania wierzytelności była zarachowana jako przychód należny,

• nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Zauważyć jednocześnie należy, iż w myśl art. 14 ust. 1, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujący sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle treści ww. przepisu, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto tj. kwocie pomniejszonej o podatek od towarów i usług. Podatek od towarów i usług nie stanowi bowiem przychodu należnego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Jeżeli zatem, wierzytelności spełniają ww. warunki, mogą zostać zaliczone, w kwocie netto, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie wcześniej, niż zostanie spełniony ostatni z ww. warunków.

W sytuacji zatem, gdy nieściągalność wierzytelności została potwierdzona postanowieniem o nieściągalności, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i postanowienie to zostało uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, to wierzytelność ta może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie uprawomocnienia się tego postanowienia.

Jak wynika z wniosku, w dniu 25 listopada 2005r. Wnioskodawca wystąpił z pozwem do Sądu przeciwko dłużnikowi o wydanie nakazu zapłaty. Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy wydał w dniu 19 grudnia 2005r. Klauzula wykonalności została mu nadana w dniu 9 lutego 2006r., a w dniu 16 lutego 2006r. do Komornika skierowano wniosek egzekucyjny. Na dzień bilansowy 31 grudnia 2005r. utworzono odpis aktualizujący należność, który nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 9 grudnia 2010r., na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), zostało wydane postanowienie Komornika Sądowego o bezskutecznej egzekucji wierzytelności. Wskazać przy tym należy, iż w myśl tego przepisu, postępowanie egzekucyjne umarza się w całości lub w części z urzędu jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Na postanowienie sądu co do zawieszenia lub umorzenia postępowania przysługuje zażalenie (art. 828 K.p.c.).

Postanowienie o nieściągalności wierzytelności nie może być utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Nie będzie stanowiło podstawy do zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu postanowienie o umorzeniu egzekucji z przyczyn formalnych. Aby bowiem postanowienie takie mogło stanowić podstawę zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu, z jego treści powinno jasno wynikać, iż dłużnik nie posiada majątku, z którego egzekwowana wierzytelność może zostać zaspokojona. Ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, zależy zatem od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa koszty egzekucyjne postępowania.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wydane przez komornika sądowego postanowienie o umorzeniu egzekucji na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego, jako postanowienie stwierdzające brak majątku o wartości wyższej od kosztów egzekucyjnych, spełnia kryteria o których mowa w cyt. art. 23 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Może zatem, po uznaniu przez wierzyciela, iż odpowiada stanowi faktycznemu, stanowić podstawę zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż co prawda w dniu 31 grudnia 2005r. Wnioskodawca dokonał odpisu aktualizującego wartość nieściągalnej wierzytelności, którego nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów, jednakże dopiero w dniu 9 grudnia 2010r. organ egzekucyjny wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Zważywszy zatem, że przepisy art. 23 ust. 2, w związku z art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów, od uprzedniego zaliczenia do tych kosztów odpisu aktualizującego wartość należności, to o ile ww. wierzytelność była zarachowana jako przychód należny z pozarolniczej działalności gospodarczej, nie była przedawniona, a wierzyciel uzna postanowienie o nieściągalności, wydane przez organ egzekucyjny, jako odpowiadające stanowi faktycznemu, to z chwilą uprawomocnienia się tego postanowienia spełnione zostaną wszystkie przesłanki umożliwiające zaliczenie wierzytelności nieściągalnej, o której mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem, uprawomocnienie się ww. postanowienia nastąpiło w 2010r., to przedmiotowa wierzytelność nieściągalna może stanowić koszty uzyskania przychodów tego roku podatkowego.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy, z wyżej wymienionym zastrzeżeniem, uznano za prawidłowe.

Jednocześnie nadmienić należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena, czy wierzytelność, o której mowa we wniosku nie uległa przedawnieniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.