INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura 09 września 2010r.), uzupełnionym w dniach 25 listopada oraz 01 grudnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 września 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 listopada 2010r. Znak IBPBI/1/415-855/10/ESZ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 25 listopada oraz 01 grudnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, w oparciu o art. 23 ust. 1 pkt 2 (winno być art. 23 ust. 2 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze względu na nieściągalną wierzytelność chciałby zaistniały dług w wysokości 312.990,96 euro, jako wierzytelność nieściągalną, wpisać w koszty prowadzonej przez siebie Firmy. Miejsce zameldowania lub też pobytu dłużnika jest nieznane i niemożliwe do ustalenia. Wnioskodawca jest w posiadaniu pisma z sądu w M. (Niemcy) potwierdzającego upadłość firmy dłużnika, ogłoszoną 15 marca 2006r. oraz wyrejestrowanie tejże firmy z rejestru handlowego. Wnioskodawca wskazał, iż z pisma tego wynika również, iż dłużnik prawdopodobnie przebywa na terenie USA, a jego firma nie posiada majątku.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m.in., iż w momencie wniesienia pozwu do sądu zostało uwzględnione, że osoba pozwana jest nieznajdywalna, więc nie było możliwości dostarczenia pozwu. W ramach prowadzonej sprawy została podjęta próba złożenia wniosku o stwierdzenie upadłości czyli bankructwa pozwanego, które jednakże nie zostało przeprowadzone z uwagi na fakt, że prezes firmy na podstawie dokumentacji znajdującej się w sądzie znajduje się prawdopodobnie w innym kraju. Wnioskodawca jak wskazał jest w posiadaniu pisma z sądu z dnia 19 września 2006r., na podstawie którego został złożony wniosek o upadłość firmy dłużnika Wnioskodawcy oraz pisma od komornika z dnia 21 października 2009 roku na podstawie którego jest widoczne, że dłużnik pod podanym adresem jest nieznany. Z dokumentów tych jak podkreśla Wnioskodawca widoczny jest przede wszystkim fakt, że wierzytelność jest nieściągalna. Nie ma możliwości otrzymania tytułu sądowego kiedy adres dłużnika jest nieznany. Ponadto z postanowienia sądu (ww. pismo z dnia 19 września 2006r.) wynika, że wniosek o stwierdzenie bankructwa będzie odrzucony z powodu braku majątku po stronie dłużnika.

Wierzytelność jest zatem nieściągalna. Nie ma możliwości otrzymania wyroku sądowego, gdyż według prawa niemieckiego sprawy o upadłość nie można prowadzić, gdy miejsce pobytu dłużnika jest nieznane. Ponadto z postanowień sądu wynika, że wniosek o stwierdzenie bankructwa byłby odrzucony z powodu braku majątku po stronie dłużnika.

Wnioskodawca zaznacza, że wierzytelność o której mowa we wniosku nie uległa przedawnieniu. W momencie powstania została ona zarachowana jako przychód należny.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy istnieje możliwość wpisania ww. długu w koszty, jako wierzytelności nieściągalnej...

Czy przedstawiona dokumentacja w wystarczający sposób potwierdza nieściągalność wierzytelności...

Zdaniem Wnioskodawcy, jako podatnik i właściciel Firmy nie widzi innej możliwości odzyskania wierzytelności, jak wpisanie zaistniałego długu w koszt, ponieważ jest to wierzytelność nieściągalna. Brak możliwości ustalenia miejsca pobytu dłużnika oraz upadłość i wyrejestrowanie jego firmy z rejestru handlowego, potwierdzone pismem z Sądu, uważa za udokumentowane. Ponadto Wnioskodawca uważa, że mimo braku wyroku sądowego o ogłoszeniu upadłości, czy też postanowienia o nieściągalności wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, z pism komornika niemieckiego wynika, iż nie ma możliwości odzyskania wierzytelności. Ponieważ wierzytelność nie spełnia przesłanek wymienionych w art. 23 ust.1 pkt 17, a spełnia przesłanki wymienione w art. 23 ust.1 pkt 20 i ust. 2 ma prawo zaliczyć ją w poczet kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodu, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 17 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Należy jednak zauważyć, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od kumulatywnego spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 23 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności te mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu.

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie ww. przesłanek jednocześnie. Nie będzie zatem mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego we wniosku (oraz z jego uzupełnienia) stanu faktycznego oraz stanowiska Wnioskodawcy wynika w szczególności, iż nie posiada On wyroku sądowego

o ogłoszeniu upadłości, czy też postanowienia o nieściągalności wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, ani jakiegokolwiek innego dokumentu, o którym mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stwierdzić tym samym należy, iż wskazana we wniosku nieściągalność wierzytelności nie została zatem udokumentowana w sposób o którym mowa w ww. przepisie.

W związku z powyższym, mając na względzie przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż wskazana we wniosku wierzytelność nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii czy przedstawiona dokumentacja w wystarczający sposób potwierdza nieściągalność wierzytelności (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) zauważyć należy, iż wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny dołączonych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.