INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25.11.2010 r. (data wpływu 17.12.2010 r.) – uzupełnionym w dniu 16.02.2011 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, jako poniesionych, na podstawie dokumentu w postaci polecenia księgowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.12.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, jako poniesionych, na podstawie dokumentu w postaci polecenia księgowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka - Wnioskodawca jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej B będącej producentem produktów leczniczych. Spółka świadczy usługi reklamy produktów leczniczych oraz usługi koordynacji badań klinicznych. Wysokość kosztów ponoszonych przez Spółkę bezpośrednio związanych z reklamą produktów leczniczych oraz koordynacją badań klinicznych wynika ze złożonych zamówień do dostawców.

W związku z opóźnieniami w spływie dokumentów zakupowych, mając na względzie konieczność pełnego ujęcia kosztów, z uwagi na brakujące dokumenty źródłowe wystawiane będą tzw. dokumenty wewnętrzne – polecenia księgowania, które będą księgowane na manualnych kontach zobowiązań wobec dostawców. Koszty te, jako znane będą przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka będzie prawidłowo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów koszty usług niezafakturowanych ujętych w ewidencji księgowej na podstawie dowodu wewnętrznego, tj. polecenia księgowania...

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W przepisie art. 16 ust. 4 ustawy, określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl ust. 4e za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z pkt 2.3 Krajowego Standardu Rachunkowości nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobow1ązania warunkowe”, z kategorii biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów wyłączone są zobowiązania wynikające z przyjętych przez jednostkę niezafakturowanych dostaw i usług. Zalicza się je do zobowiązań z tytułu dostaw i usług, i to także wtedy, gdy ustalenie przez jednostkę dokładnej ilości i/lub ceny dostawy/usługi może wymagać szacunków. Należy więc uznać, że zaistniała okoliczność, w której umowa sprzedaży została wykonana, lecz dostawca nie wezwał jeszcze odbiorcy, poprzez dostarczenie w stosownym czasie faktury, do zapłaty.

W art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie zostały wymienione koszty dostaw i usług niezafakturowanych.

W związku z powyższym Spółka, mając na uwadze generalną zasadę współmierności przychodów z kosztami (art. 6 ust. 2 ustawy o rachunkowości), Spółka uważa, iż w sposób prawidłowy zalicza do kosztów uzyskania przychodów koszty usług niezafakturowanych na podstawie dowodu wewnętrznego - polecenia księgowania.

Na podparcie słuszności swojego stanowiska Spółka wskazuje, że znajduje ono potwierdzenie w wydanych interpretacjach indywidualnych, jak np. w interpretacji Nr ITPB3/423-626/09/AM z dnia 27.01.2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, której treść Spółka przytoczyła w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Koszty, przez które najogólniej rozumie się wyrażone w jednostkach pieniężnych celowe nakłady poniesione przez przedsiębiorstwo są kategorią ekonomiczną występującą na gruncie prawa bilansowego i prawa podatkowego.

Generalnym aktem prawnym określającym zasady funkcjonowania kosztów w przedsiębiorstwie jest ustawia z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (j. t. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm., dalej: u.rach).

Należy jednak podkreślić, że ustawa o rachunkowości służy głównie obrotowi gospodarczemu i kładzie przede wszystkim nacisk na zapewnienie w sprawozdaniach finansowych przedstawienia rzetelnego obrazu majątkowego i finansowego jednostki - nie tylko na dzień bilansowy ale również z uwzględnieniem kolejnych okresów sprawozdawczych, co wynika z podstawowej zasady rachunkowości, tj. zasady współmierności przychodów i kosztów określonej w art. 6 tej ustawy.

Przepisy ustawy o rachunkowości nie są jednak podatkotwórcze, co nie oznacza jednak, iż w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w rachunkowości niejako wprost (automatycznie) przekładają się na skutki rachunku podatkowego.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej: updop).

Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle przytoczonej definicji kosztami uzyskania mogą być więc zarówno takie wydatki, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• ma charakter definitywny (rzeczywisty, nie podlega zwrotowi),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany.
• nie znajduje się w katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
  
  

Jak wskazano wyżej, warunkiem formalnym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie. W działalności firmy każdą operację gospodarczą powinien potwierdzać dokument, określany mianem dowodu księgowego. Dowód taki to odzwierciedlenie operacji gospodarczej, jej pomiar i opis. Dzięki temu dane z dowodów mogą być źródłem informacji o zdarzeniach składających się na prowadzoną działalność gospodarczą. Treść dowodów księgowych ujmowana jest natomiast w ewidencji rachunkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updop podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku.

W związku z tym przepisem, określenie podstawy opodatkowania następuje na podstawie ksiąg rachunkowych, prowadzonych stosownie do wymogów określonych w ustawie o rachunkowości.

W myśl art. 20 i art. 21 u.rach, podstawą wpisu do księgi jest dowód księgowy, który jako warunek konieczny musi wskazywać m.in. przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.

Z zestawienia wyżej wskazanych przepisów obu ustaw wynika, iż nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 updop, skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy wyliczono dochód do opodatkowania.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument) i rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bakowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach ustawy o rachunkowości.

Aby dowód księgowy był wiarygodny, jak sama jego nazwa wskazuje, musi spełniać nałożone ustawą wymogi, tj. powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja) (art. 21 ust. 6 u.rach).

Z kolei zapis księgowy powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 u.rach).

Zatem o zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze czy innym dowodzie księgowym powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji. Data zapisu księgowego jest tylko datą techniczną wprowadzenia informacji do systemu.

Jeżeli jedną operację dokumentuje więcej niż jeden dowód lub więcej niż jeden egzemplarz dowodu, kierownik jednostki ustala sposób postępowania z każdym z nich i wskazuje, który dowód lub jego egzemplarz będzie podstawą do dokonania zapisu. Takie wskazanie zawiera się zazwyczaj w regulaminach wewnętrznych, np. w instrukcji obiegu dokumentów finansowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka w ramach swojej działalności ponosi koszty bezpośrednio związane z reklamą produktów leczniczych oraz koordynacją badań klinicznych, przy czym wysokość tych kosztów wynika ze złożonych zamówień do dostawców i jest znana Spółce. Ze względu na opóźnienia w spływie źródłowych dokumentów zakupowych Spółka - dla pełnego ujęcia kosztów w księgach rachunkowych - księguje wspomniane koszty na podstawie dowodu wewnętrznego oraz zalicza te koszty do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się na tle tego zdarzenia do wątpliwości zgłoszonych przez Spółkę, tj. czy Spółka będzie prawidłowo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów koszty usług niezafakturowanych ujętych w ewidencji księgowej na podstawie dowodu wewnętrznego, tj. polecenia księgowania należy wskazać, że w rozpatrywanej sprawie decydujące znaczenie dla prawidłowego rozliczenia ponoszonych przez Spółkę kosztów ma to, że stanowią one koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4 updop, a więc że są to koszty bezpośrednie i jak należy założyć nie będą spełniały warunków uznawania ich za wartość niematerialną i prawną w oparciu o art. 16b ust. 1 pkt 5 updop oraz, że nie zostaną ujęte jako rezerwa lub bierne rozliczenie międzyokresowe.

Taka ich kwalifikacja oznacza, że dla celów podatkowych stanowić będą one koszty uzyskania przychodów generalnie w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostaną odpowiadające im przychody, bez względu na moment ich poniesienia. Przy czym, jeżeli koszty te, dotyczące przychodów danego roku podatkowego, zostaną poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- wówczas są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b updop). Natomiast, jeżeli koszty bezpośrednie odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, zostaną poniesione po dniu, o którym mowa powyżej, wtedy są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c updop).

Natomiast, jeżeli koszty bezpośrednie odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, zostaną poniesione po dniu, o którym mowa powyżej, wtedy są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c updop).

W art. 15 ust. 4e updop ustawodawca wyjaśnił, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż w celu określenia momentu, w którym koszty bezpośrednie powinny być zarachowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych konieczne jest ustalenie, w którym momencie koszty te są ponoszone na gruncie prawa bilansowego.

Analiza treści art. 15 ust. 4e updop wskazuje, że dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, iż jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych.

Z tego wynika, że w sytuacji, gdy Spółka posiada wystarczające dowody księgowe do zaksięgowania poprzez zobowiązania danego wydatku do kosztów przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego, to wydatek ten będzie kosztem podatkowym roku podatkowego, w którym zostały osiągnięte odpowiadające mu przychody.

Z kolei zaś w sytuacji, gdy dokumenty niezbędne do zaksięgowania kosztów Spółka otrzyma po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego - wydatek ten będzie kosztem uzyskania przychodu w roku, w którym Spółka uzyska te dokumenty.

Wskazane w art. 15 ust. 4e updop określenie, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z rachunkowości.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości. Podstawową zasadą jest zasada memoriału (art. 6 u.rach.) nakazująca przypisywanie kosztów i przychodów do okresu, którego dotyczą.

Innymi słowy przez poniesienie kosztów dla celów podatkowych należy rozumieć ich ujęcie w księgach jako koszt na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, który spełnia kryteria określone przepisami ustawy o rachunkowości. Wszystkie bowiem zapisy w księgach rachunkowych dokonywane są na podstawie dowodów księgowych (art. 20 ust 1 i 2 u.rach). Ponieważ rzetelność tych zapisów ma wpływ nie tylko na sprawozdania finansowe, ale także na prawidłowość rozliczeń podatkowych, dlatego ważne jest przy tym, aby wiarygodność dowodów księgowych nie mogła zostać zakwestionowana.

Powyższego nie zmienia również fakt, iż wydatki o których mowa we wniosku Spółka będzie księgowała do kosztów danego roku na podstawie dowodu księgowego innego niż faktura. Możliwość udokumentowania kosztów dla potrzeb podatkowych innym dokumentem niż faktura bądź rachunek wynika wprost z zapisu art. 15 ust. 4e updop. W przepisie tym wyraźnie wskazano, iż za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub rachunku, a w przypadku ich braku na dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu księgowego. Konsekwentnie, Spółka nie posiadając dokumentów źródłowych od dostawców, znając jednak wysokość kosztu na podstawie złożonych zamówień do dostawców lub mogąc określić ten wydatek w miarę precyzyjnie może zaliczyć ten koszt jako zobowiązanie na gruncie rachunkowym, i kwota ta będzie kosztem podatkowym tego roku.

Dla celów rachunkowych zobowiązania wynikające z przyjętych przez Spółkę niefakturowanych dostaw i usług nie stanowią tytułu biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Na gruncie bilansowym mogą być jednak zaliczone się do zobowiązań z tytułu dostaw i usług także wtedy, gdy ustalenie dokładnej ilości i ceny dostawy lub usługi może wymagać szacunków. Jest to tym uzasadnione, że umowa sprzedaży została wykonana, gdyż sprzedający wydal rzecz (wykonał usługę, a nabywca ją przyjął pomimo tego, że dostawca nie wezwał jeszcze odbiorcy, poprzez dostarczenie w stosownym czasie faktury, do zapłaty.

Jeżeli więc dla celów rachunkowych Spółka ujmuje jako koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych ponoszone koszty na podstawie polecenia księgowania, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zasadne będzie przyjęcie, iż jest to koszt poniesiony w rozumieniu przepisów podatkowych. Na uwadze należy mieć jednak to, co zostało podniesione już powyżej, iż koszt ten, jako koszt bezpośredni, będzie stanowić, co do zasady, koszt uzyskania przychodów w dacie (roku podatkowym), w którym zostały osiągnięte odpowiadające mu przychody. W przypadku jednak, gdyby z uzasadnionych powodów Spółka dokonała korekty poniesionych kosztów zaliczonych już do kosztów uzyskania przychodów na podstawie właściwych przepisów, wówczas powinna być zobowiązana do dokonania korekty kosztów, które wcześniej nieprawidłowo - dla celów podatkowych - ujęła jako koszty podatkowe, co może skutkować dokonaniem odpowiednich korekt rozliczeń podatkowych. Taka sytuacja może się zdarzyć, gdy wartość kosztu wynikającego z otrzymanej faktury (czy innego dowodu źródłowego od dostawcy) będzie się różniła od wartości kosztu uprzednio zarachowanego przez Spółkę na podstawie polecenia księgowania. Należy bowiem mieć na uwadze, że ostatecznym wiarygodnym dowodem w zakresie wartości poniesionych kosztów będzie w omawianej sytuacji faktura (czy inny stosowny dokument) wystawiona przez dostawcę.

Jeżeli natomiast Spółka dokona jedynie zaksięgowania (poniesie koszt w rozumieniu przepisów podatkowych) bez zaliczania go do kosztów uzyskania przychodów, w takim przypadku nie powinna powstać konieczność dokonywania korekty, gdyż koszty te nie zostały potrącone dla celów podatkowych, a jedynie zaksięgowane.

Dodatkowo, za przyjęciem powyższej interpretacji przemawia także wykładnia celowościowa ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Obowiązujące obecnie na gruncie ustawy podatkowej przepisy w zakresie zaliczania kosztów w czasie, mają na celu dostosowanie zasad rozliczania kosztów w czasie do regulacji obowiązujących na gruncie prawa bilansowego. Z kolei na gruncie prawa bilansowego zasadą jest, iż koszty przypisuje się do roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody (zasada współmierności kosztów i przychodów). W sytuacji więc, gdy Spółka wydatek kwalifikowany jako koszt bezpośredni księguje na zobowiązaniach danego roku na podstawie wewnętrznego dokumentu księgowego wystawionego na podstawie posiadanych informacji, to konsekwentnie należy uznać, iż na gruncie prawa podatkowego wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu również tego roku. Dopiero w sytuacji, gdy na gruncie prawa bilansowego Spółka zakwalifikuje dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów następnego roku (bądź też jako rezerwę lub bierne rozliczenie międzyokresowe danego roku), to wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych następnego roku.

Wskazana powyżej interpretacja realizuje więc założenie, zgodnie z którym obecnie obowiązujące zasady dotyczące rozliczania kosztów w czasie mają być zbliżone do zasad przewidzianych na gruncie prawa bilansowego, a przede wszystkim odzwierciedlać zasadę współmierności osiąganych przychodów do ponoszonych kosztów.

Ponadto, tytułem uwagi, nadmienić warto, że nie bez znaczenia dla rachunkowego ewidencjonowania niefakturowanych kosztów, co z kolei może znaleźć odzwierciedlenie w rozpoznawaniu kosztów podatkowych - jest wejście w życie w dniu 28.11.2008 r. krajowego standardu rachunkowości Nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe” (KRS Nr 6). Istotne jest jednak przy tym, aby odpowiednie zasady w obrębie ewidencjonowania kosztów przyjęte do stosowania przez Spółkę (również dotyczące sposobu dokonywania ewentualnych korekt) zostały zapisane w jej polityce rachunkowości i konsekwentnie realizowane. Koniecznym jest przy tym - co wyraźnie trzeba podkreślić – aby zasady te, jeśli chodzi o możliwość rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów, były spójne z zasadami określonymi ustawą podatkową.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Spółki co do tego, że w omawianej sytuacji Spółka będzie uprawniona zaliczać do kosztów uzyskania przychodów koszty usług niezafakturowanych ujętych w ewidencji księgowej na podstawie dowodu wewnętrznego w postaci polecenia księgowania – uznaje się za prawidłowe.

Tym niemniej, jeśli po otrzymaniu dokumentu źródłowego okaże się, że wystąpią rozbieżności pomiędzy danymi wynikającymi z dokumentu źródłowego a wartością zaewidencjonowanych kosztów - Spółka zobowiązana jest do dokonania stosownych korekt rozliczeń podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.