INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 27 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 1 września 2010 r. spisano notarialnie akt założycielski Spółki, do której jedyny wspólnik wniósł wkład niepieniężny w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa (pomniejszony o zobowiązania) oraz wkład pieniężny.

Zarówno nieruchomości, jak i pozostałe środki trwałe oraz całe przedsiębiorstwo były wycenione wg wartości rynkowej przez niezależnych rzeczoznawców majątkowych.

Wycena rynkowa zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP stanowi wartość początkową środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w Spółce. Natomiast zgodnie z art. 16g ust. 9 i 10a wartością początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych jest wartość określona w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych u wnoszącego wkład.

W ewidencji Spółki nie występują środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, które nie były wprowadzone do ewidencji u wnoszącego wkład. Obowiązek wynikający z art. 16h ust. 3a ustawy o PDOP nakazuje spółce kontynuować metody i zasady amortyzacji stosowane przez wnoszącego wkład, dlatego Spółka prowadzi dwie ewidencje środków trwałych (bilansową i podatkową).

W bilansie otwarcia Spółki, zgodnie z ustawą o rachunkowości, powstała „wartość firmy” ujęta w aktywach, która nie jest amortyzowana dla celów podatkowych, a nie „agio” jako kapitał zapasowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo Spółka uważa, że wyższy koszt amortyzacji podatkowej niż koszt amortyzacji bilansowej stanowi koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki, wyższy koszt amortyzacji podatkowej niż koszt amortyzacji bilansowej w początkowych okresach obrachunkowych działalności Spółki będzie stanowił koszty uzyskania przychodów, ponieważ:

• podstawą do amortyzacji podatkowej są wartości poszczególnych środków trwałych oraz tytuły wartości niematerialnych i prawnych jako elementy zbioru o określonej wartości początkowej, zarejestrowane u wnoszącego wkład;
• podstawą do amortyzacji bilansowej są również wartości poszczególnych środków trwałych oraz tytuły wartości niematerialnych i prawnych lecz o nowej wartości początkowej określonej na podstawie cen rynkowych;
• rozpoczęcie amortyzacji podatkowej i bilansowej nastąpiło począwszy od m-ca października 2010 r., a kosztem amortyzacji dla celów podatkowych jak i dla celów bilansowych jest suma amortyzacji poszczególnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych z wyżej wymienionych wykazów;
• suma amortyzacji ustalona dla celów podatkowych jest jednak wyższa od sumy amortyzacji ustalonej dla celów bilansowych obliczonej wg tych samych zasad i metod. W konsekwencji tak ustalona amortyzacja podatkowa będzie obniżać dochód do opodatkowania do czasu jej zakończenia;
• amortyzacja bilansowa będzie natomiast wydłużona w czasie w związku z rozpoczęciem jej naliczania w spółce i w kolejnych latach po zakończeniu amortyzacji podatkowej poszczególnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie będzie stanowiła w całości kosztu uzyskania przychodów, co przedstawiają poniższe przykłady:

1. budynek hali prod. (nr 101003) - 2,5%
   • dla amortyzacji podatkowej:
     - rozpoczęcie amortyzacji 08/1980 r.
     -zakończenie amortyzacji 12/2027 r.
     
   • dla amortyzacji bilansowej:
     - rozpoczęcie amortyzacji 10/2010 r.
     - zakończenie amortyzacji 09/2050 r.
2. ciągarka drutu (nr 425003) - 8,5%
   • dla amortyzacji podatkowej:
     - rozpoczęcie amortyzacji 11/1976 r.
     - zakończenie amortyzacji 01/2007 r.
     
   • dla amortyzacji bilansowej:
     - rozpoczęcie amortyzacji 10/2010 r.
     - zakończenie amortyzacji 07/2022 r.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Odpisy amortyzacyjne są szczególnym rodzajem kosztów uzyskania przychodów, wprowadzonym przez ustawodawcę. Konieczność wprowadzenia odpisów wynika z faktu, że nabycie środków trwałych nie stanowi – co do zasady – kosztu uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Jakkolwiek więc nabycie środka trwałego służy uzyskaniu przychodu, to odliczenie jego wartości od osiąganego przychodu (zaliczenie w ciężar kosztów uzyskania) zostało – z woli ustawodawcy – rozłożone w czasie w postaci odpisów amortyzacyjnych z tytułu ich zużycia. Można ich dokonywać wyłącznie w sposób opisany w przepisach art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 16.

Wspomniane przepisy wprowadzają szereg pojęć, definicji i wielkości, takich jak:

• definicja środka trwałego (art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 – 3 ustawy),
• definicja wartości niematerialnych i prawnych (art. 16b ustawy),
• obowiązek dokonywania odpisów amortyzacyjnych (art. 16f ustawy),
• określenie wartości początkowej (art. 16g ustawy),
• sposoby i metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych środków trwałych (art. 16h - j, art. 16k – art. 16ł ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że do Spółki wniesiono wkład niepieniężny w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 16g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w razie przekształcenia formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, z zastrzeżeniem ust. 19, dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1, podmiotu przekształcanego, połączonego albo podzielonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi. W myśl art. 16g ust. 10a ww. ustawy, przepis ust. 9 stosuje się odpowiednio w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu niepieniężnego. Spółka jest zatem zobowiązana do kontynuowania metod i zasad amortyzacji stosowanych przez wnoszącego wkład. W związku z tym Spółka prowadzi dwie ewidencje środków trwałych: bilansową i podatkową. Koszt amortyzacji podatkowej jest wyższy niż koszt amortyzacji bilansowej.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m. Podkreślić przy tym należy, że przepisy dotyczące rachunkowości (ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości – t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) regulują materię związaną z zasadami prowadzenia dokumentacji księgowej i w związku z tym nie mogą być bezpośrednio stosowane w sprawach podatkowych. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami „podatkowotwórczymi”. Przepisy te nie mogą modyfikować obowiązków podatkowych, gdyż ich funkcja polega na wskazaniu zasad ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć odpisy amortyzacyjne od otrzymanych w drodze wkładu niepieniężnego środków trwałych w wysokości ustalonej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo iż w określonym zakresie ich wysokość – obciążająca koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych – może być wyższa od odpisów dokonywanych dla celów bilansowych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślenia wymaga, iż niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Spółki z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa. W związku z powyższym Organ nie odniósł się do przykładu ujętego w przedstawionym stanowisku.

Nadmienia się, iż w zakresie dotyczącym przepisów ustawy o rachunkowości wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.