INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 09.02.2011 r. (data wpływu 14.02.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.02.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P. w K. poczynając do dnia 1 lipca 2007 roku do dnia 17 stycznia 2008 roku obciążał Spółdzielnię z siedzibą w K, kwotami po 705,16zł brutto miesięcznie za bezumowne korzystanie z części nieruchomości, nr 66/3, będącej w użytkowaniu wieczystym wnioskodawcy, na której to nieruchomości Spółdzielnia miała posadowioną stację trafo. Obciążenie każdorazowo następowało na podstawie faktur VAT. Spółdzielnia nie uiściła należności za żadną z faktur, o których mowa powyżej. Biorąc powyższe pod uwagę, wnioskodawca w 2008 roku wytoczył przed Sądem Rejonowym Wydziałem Gospodarczym powództwo przeciwko Spółdzielni o zapłatę kwoty 8.461,92 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości nr 66/3. W czasie gdy sprawa zawisła przed Sądem strony sporu dążąc do jego polubownego zakończenia w styczniu 2010 roku zawarły ugodę pozasądową określającą wzajemne zobowiązania stron przy czym wypełniając jej postanowienia Mirosław K. za zgodą Spółdzielni cofnął powództwo o zapłatę kwoty 8461,92 zł a Spółdzielnia wyraziła zgodę na jego cofnięcie i wzajemne zniesienie kosztów postępowania. Następnie w dniu 20 stycznia 2011 roku Wnioskodawca i Spółdzielnia w oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego zawarli porozumienie na mocy którego Wnioskodawca zwolnił Spółdzielnię z długu tj. obowiązku zapłaty kwoty 8.461,92 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości a Spółdzielnia zwolnienie to przyjęła.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość netto wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, może być uznana za koszt podatkowy, przy dokonanym umorzeniu wierzytelności związanych z kwotą niezapłaconych należności za bezumowne korzystanie z nieruchomości...

Zdaniem Wnioskodawcy stosownie do dyspozycji art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z póź. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Odnosząc się z kolei do dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt 41 powyższej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Ponadto przedmiotowa wierzytelność w myśl z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być przedawniona. Przenosząc powyższe regulacje na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że przedmiotowa wierzytelność została przez wnioskodawcę zarachowana jako przychód należny.

Ponadto w jego ocenie przedmiotowa wierzytelność nie została przedawniona. W myśl art. 118 kodeksu cywilnego dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej bieg przedawnienia wynosi trzy lata. Wnioskodawca przed upływem terminu przedawnienia roszczenia wytoczył powództwo o zapłatę.

Następnie, na etapie gdy sprawa zawisła przed Sądem, strony sporu w celu zakończenia postępowania sądowego zawarły ugodę pozasądową. Stosownie do dyspozycji art. 123 § 1 kodeksu cywilnego bieg przedawnienia przerywa się między innymi przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia bądź też przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. W czasie, gdy sprawa zawisła przed Sądem, strony zawarły ugodę pozasądową. Ugoda nie zawierała postanowień, że Spółdzielnia zrzeka się z zarzutu przedawnienia roszczenia bądź też, że Spółdzielnia uznaje roszczenie w wysokości dochodzonej przez wnioskodawcę. Niemniej jednak, w ocenie wnioskodawcy mieliśmy do czynienia z tzw. uznaniem niewłaściwym, gdyż ugoda została zawarta w celu zakończenia sporu sądowego, określając wzajemne zobowiązania stron, będące przesłanką do cofnięcia powództwa o zapłatę. Stąd też w tym wypadku ugoda pozasądowa ze stycznia 2010 roku przerwała bieg przedawnienia roszczenia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności. Natomiast zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika.

W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Porozumieniem z dnia 20 stycznia 2011 powyższy obowiązek został zrealizowany.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, stosownie do dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umorzenie wierzytelności na podstawie porozumienia z dnia 20 stycznia 2011 roku stanowi koszt podatkowy w kwocie netto - bez podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

• musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższych przepisów wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

1. wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
2. wierzytelność musi zostać umorzona.
   
   

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność w myśl z art. 23 ust 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności.

Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. w oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu czy też poprzez oświadczenie). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Oznacza to, że przychodem są kwoty bez podatku VAT.

Jeżeli w kwocie nieściągalnej wierzytelności zawarty jest podatek od towarów i usług, to do kosztów uzyskania przychodów zalicza się tylko wierzytelność w kwocie netto (tj. kwocie pomniejszonej o ten podatek). Należny podatek od towarów i usług zawarty w kwocie wierzytelności nie podlegał bowiem zaliczeniu do przychodów należnych, a zatem nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w związku z wyżej cyt. art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy.

Przyjmując za Wnioskodawcą, iż przedmiotowa wierzytelność nie jest przedawniona stwierdzić należy, iż podlegać będzie zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wartości netto stosowanie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodać należy, iż wydając przedmiotową interpretację nie badano czy przedmiotowa wierzytelność jest przedawniona. Ustawa kodeks cywilny nie stanowi przepisów prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania przepisów innych niż przepisy prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.