INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.) w zakresie obowiązków płatnika oddelegowującego pracowników do pracy zagranicą– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w zakresie poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zaistniałego stanu faktycznego:

Wnioskodawca, jako podmiot zatrudniający pracowników i wykonujący kontakty na terytorium Francji oddelegowuje pracowników do świadczenia pracy na terytorium Francji. Zgodnie z przewidywanym okresem osiągania przez pracowników przychodów z pracy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (powyżej 183 dni) zgodnie z przepisem art. 32 ust. 6 ustawy z dnia o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 200 r. nr 14 poz. 176 z późn. zm.) dalej u.p.o.p. i opodatkowaniem dochodów uzyskiwanych przez pracowników oddelegowanych na terytorium Francji, Wnioskodawca, jako płatnik, na wniosek pracowników nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych dochodów. W opisanych wyżyj okolicznościach, kilku z pracowników rozwiązało stosunek pracy z płatnikiem przed upływem 183 dni świadczenia pracy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powróciło do Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z opisanym wyżej stanem faktycznym do obowiązków płatnika należy w takim przypadku dokonanie korekty listy płac, naliczenie podatku oraz odprowadzenie zaliczek wraz z odsetkami na konto urzędu skarbowego, czy też, do obowiązków płatnika należy wyłącznie wykazywanie dochodu osiągniętego przez pracowników i opodatkowanego we Francji w informacji PIT-11 a obowiązek obliczenia należnego w Polsce spoczywa wyłącznie na podatniku...

W ocenie Wnioskodawcy w opisanym wyżej stanie faktycznym, Płatnik nie ma obowiązku korygowania listy płac, naliczania podatku od dochodów uzyskanych przez pracownika poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a obowiązek ten należy do podatnika. Stosownie do przepisu art. 3 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn zm.) osoby fizyczne, jeśli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 4a. ww. ustawy, art. 3 ust. 1 i 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których strona jest Rzeczypospolita Polska. Zgodnie przepisem art. 15 ust. 1 umowy miedzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu zakresie podatku od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1977 r. (Dz. U. 1977.1.5) dalej polsko-francuskiej UPO, pensje, płace i podobne wynagrodzenia osiągane z pracy najemnej przez osobę posiadającą w jednym państwie miejsce zamieszkania mogą być opodatkowane tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. Wówczas dochody te mogą być opodatkowane w państwie wykonywania pracy. Tylko w państwie zamieszkania podatnika opodatkowane mogą być dochody z pracy, jeśli przebywa on w drugim umawiającym się państwie do 183 dni w roku, pracodawca nie posiada w drugim umawiającym się państwie siedziby lub miejsca zamieszkania lub stałej placówki (art. 15 ust. 2 polsko-francuskiej UPO). Natomiast art. 23 ust. 1 lit. a polsko-francuskiej UPO nakazuje stosować do opodatkowania tego rodzaju dochodów zasadę wyłączenia z progresją, o której mowa w art. 27 ust. 8 u.p.d.o.f

Zgodnie z brzmieniem art. 31 u.p.d.o.f., osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy” są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Natomiast w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakłady pracy nie pobierają zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskany przez podatnika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, iż dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5 z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Zatem w świetle znowelizowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym ograniczenie poboru zaliczek na podatek w przypadku osiągania przez pracownika dochodów z pracy opodatkowanych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej następuje na wniosek podatnika. Powyższe oznacza, iż w przypadku, gdy przesłanki zastosowania zwolnienia przewidzianego przepisem art. 32 ust. 6 nie zostaną ostatecznie spełnione ze względu na przyczyny leżące po stronie pracownika, to brak jest podstaw dla przerzucenia na płatnika obowiązku korygowania list płac i wpłaty podatku wraz z odsetkami. Podkreślić bowiem, iż wobec ustania stosunku pracy, pracodawca nie wypłaca podatnikowi żadnych świadczeń, z których podatek wraz z odsetkami mógłby zostać pobrany. Jednocześnie, zgodnie z przepisem art. 45 ust. 1 u.pd.of. Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Załącznikiem do zeznania jest załącznik PIT/ZG o wysokości dochodów uzyskanych zagranicą i zapłaconym podatku.

Powyższe wskazuje, iż w przypadku uzyskania przez podatnika dochodu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, od którego płatnik nie był zobowiązany pobrać podatku, podatnik sam oblicza, wykazuje i odprowadza należny podatek. Powyższe uzasadnia twierdzenie Wnioskodawcy, iż w opisanym stanie faktycznym nie spoczywają na nim, jako na płatniku żadne obowiązki, poza przewidzianym w przepisie art. 39 ust. 1 obowiązkiem przekazania do końca lutego roku następującego po roku podatkowym imiennej informacji (PIT-11)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z powyższego wynika generalny obowiązek (reguła) pobierania zaliczki od wskazanych dochodów. Odstępstwo od każdej reguły zgodnie z zasadami wykładni prawa, nie budzącymi sporu zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie, winno być wyraźne a przepisy sankcjonujące wyjątek nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający.

Jednym z przepisów normujących wyjątek od skomentowanej powyżej reguły poboru zaliczek jest art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a

Opodatkowanie dochodów ze stosunku pracy wykonywanej za granicą jest natomiast uregulowane w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. W opisywanym przypadku zastosowanie znajdzie art. 15 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. Nr 77, poz. 15). Zgodnie z treścią wspomnianego przepisu, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 2 ww umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowy,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Z powyższego wynika, iż przychody ze stosunku pracy świadczonej przez polskiego rezydenta na terytorium Francji co do zasady będą opodatkowane we Francji, w Polsce zaś przyjmowane tylko i wyłącznie do wyliczenia tzw. „stopy procentowej” zgodnie z art. 23 ww. umowy. W przypadku jednak gdy jednocześnie spełnione zostaną warunku w przytaczanym powyżej art. 15 ust. 2 dochody ze stosunku pracy osiągnięte przez polskiego rezydenta na terytorium Francji podlegać będą opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Ponieważ przesłanki z art. 15 ust. 2 lit. b oraz lit. c są niniejszej sprawie bez wątpienia spełnione, krótkiej analizy wymaga przesłanka z art. 15 ust. 2 lit. a umowy. Wskazać należy, iż przekroczenie, bądź nie przez podatnika 183-dniowego okresu przebywania we Francji w ostateczny sposób przesądza, w którym kraju (i w zgodzie z ustawodawstwem którego kraju) dochody te będą opodatkowane. W obu przypadkach opodatkowanie stosuje się konsekwentnie do dochodów osiąganych przez cały okres przebywania na terytorium Francji.

W opisanej we wniosku sprawie wobec wcześniejszego (mającego miejsce przed upływem 183 dniowego okresu) powrotu części pracowników do Polski, całość ich dochodów podlegać będzie opodatkowaniu tylko i wyłącznie w Polsce. Prawdą jest, że zgodnie w treści art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się stanowczym określeniem „zakład pracy nie pobiera zaliczek”. Brak poboru zaliczek uzasadniony jest jednak jedynie wówczas, gdy kumulatywnie spełnione są wszystkie trzy przesłanki z komentowanego powyżej art. 15 ust. 2 umowy. Obowiązek oceny odnośnie spełnienia wszystkich przesłanek uzasadniających niepopieranie zaliczek jak i związane z nim ryzyko ciążą tylko i wyłącznie na płatniku. Jednocześnie zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) brak jest jakichkolwiek unormowań nakazujących szczególne traktowanie płatnika, który z jakichkolwiek powodów nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku poboru zaliczek. W chwili, gdy bezsprzecznym stało się, że pobyt pracownika na terytorium Francji nie przekroczył 183 dni, ponad wszelką wątpliwość nie znajdzie zastosowania wspomniany art. 32 ust. 6 i tym samym znajdą zastosowanie wszystkie przepisy dotyczące obowiązków płatnika wynikające ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z postanowieniami art. 39 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5.

Art. 8 ustawy ordynacja podatkowa stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 26 Ordynacji podatkowej podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Odpowiedzialność podatnika za niektóre zobowiązania ogranicza art. 26a § 1 ww. ustawy. Stosownie do tegoż przepisu, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

Mocą art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 wspomnianej ustawy, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi wskazane okoliczności okoliczność, władny jest decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku, przy czym organ podatkowy może wydać tę decyzję również po zakończeniu roku podatkowego lub innego okresu rozliczeniowego (art. 30 § 4 i 6 ustawy Ordynacja podatkowa). Zgodnie z art. 51 § 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa nie wpłacona w terminie płatności przez płatnika zaliczka na podatek jest zaległością podatkową, od której w myśl przepisu art. 53 § 1 ww. ustawy naliczane są odsetki za zwłokę.

Skoro rozstrzygnięte zostało, iż wynagrodzenie ze stosunku pracy podlegać będzie opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, to zastosowanie znajdą wszelkie przepisy dotyczące obowiązku płatnika, w tym dotyczące obowiązku zapłaty odsetek. Ilekroć bowiem pobór odsetek doznaje się jakichkolwiek ograniczeń, dzieje się tak mocą wyraźnego przepisu ustawy, jako przykład przytoczyć tu można art. 56 § 1a ustawy Ordynacja podatkowa. W rozpatrywanej sprawie takich przepisów brak, zatem płatnik zobowiązany jest do wpłat odsetek od poszczególnych zaliczek w pełnej wysokości lub podatku pobranego a niewpłaconego.

Płatnikowi, który nie dopełnił obowiązków nałożonych przepisami art. 31, art. 38 oraz art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje prawo do skorygowania, na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, deklaracji PIT-4R i odprowadzenia zaległego podatku dochodowego na rachunek właściwego organu podatkowego oraz skorygowania informacji PIT-11. Zapłata zaległych zaliczek winna być dokonana wraz z odsetkami za zwłokę. Raz bowiem jeszcze należy podkreślić, iż stosownie do art. 53 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa od nieuregulowanych w terminie płatności zaliczek na podatek dochodowy naliczane są odsetki za zwłokę. W analizowanym przypadku, stosownie do art. 53 § 3 Ordynacji podatkowej, odsetki za zwłokę nalicza płatnik, z zastrzeżeniem art. 53a, art. 62 § 4, art. 66 § 5, art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 i art. 76a § 1. Odsetki te są naliczane od dnia następującego po dniu upływu terminu, w którym płatnik był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego (art. 53 § 4 Ordynacji podatkowej).

Dodatkowego krótkiego komentarza wymaga zagadnienie obowiązku zapłaty kwot głównych zaliczek również po zakończeniu roku podatkowego.

Ze względu na szczególna rolę płatnika, którego podstawowym obowiązkiem wyrażonym w art. 8 ustawy ordynacja podatkowa jest terminowy pobór podatku (i zaliczek na podatek), niemożliwym jest samowolne przerzucenie tychże obowiązków na podatnika. W opisanej we wniosku sytuacji płatnik winien dokonać wpłaty, nie tylko odsetek od niedobranych zaliczek, ale również samych zaliczek. O ile bowiem w przypadku podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych zobowiązanie do zapłaty zaliczek dochodowy wygasa z końcem roku podatkowego, przekształcając się w obowiązek zapłaty podatku za rok podatkowy, o tyle do podobnego przekształcenia nie dochodzi w przypadku płatnika. Płatnik jest zatem nawet po zakończeniu roku podatkowego obowiązany do zapłaty zaległych zaliczek. Obowiązek płatnika ma bowiem charakter bezwzględny i nie przepostaciawia się z końcem roku podatkowego.

Jak wynika z powołanych uregulowań, odpowiedzialność płatnika dotyczy podatku niepobranego lub podatku pobranego a niewpłaconego. Zobowiązanie płatnika nie jest jednak oderwane od zobowiązania podatkowego podatnika. Za wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 26a Ordynacji podatkowej, podatkiem obciążony jest bowiem podatnik, a rola płatnika polega na dopełnieniu czynności wskazanych w art. 8 Ordynacji podatkowej.

Jednocześnie podkreślić należy, iż dokonana przez podatnika po zakończeniu roku zapłata podatku z tytułu komentowanych wynagrodzeń spowoduje wygaśnięcie obowiązku płatnika do odprowadzenia kwot zaległych zaliczek. Obowiązek płatnika nie jest bowiem abstrakcyjny, a stanowi lustrzane odbicie obciążeń podatnika. Jednocześnie, pomimo faktu, iż jak wzmiankowano, w pierwszej kolejności to płatnik jest obowiązany do zapłaty, natomiast w sytuacji, gdy podatnik składa zeznanie roczne i dokonuje wpłaty należnego podatku – w części niepobranej przez płatnika w formie zaliczek – organ podatkowy nie może żądać wpłaty tych samych kwot od płatnika. Z chwilą zapłaty podatku przez podatnika doszło bowiem do wygaśnięcia jego zobowiązania podatkowego. Brak zobowiązania powoduje natomiast, że nie można mówić o odpowiedzialności podatkowej jakiegokolwiek podmiotu, w tym płatnika, za jego zapłatę.

Gdy zatem podatnik samodzielnie odprowadzi podatek od opisywanych wynagrodzeń, rola płatnika ograniczy się do korekt deklaracji PIT-11, PIT-4R oraz zapłaty odsetek od nieterminowo odprowadzonych zaliczek.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są na pisemny wniosek zainteresowanego w jego indywidualnej sprawie. W związku z powyższym przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.