INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2011 r. (data wpływu 21 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2011 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja modułów i odbiorników telewizyjnych LCD. Produkcja prowadzona jest przy użyciu linii produkcyjnych sterowanych w pełni automatycznie za pomocą sterowników PLC. Posiadane przez Spółkę linie produkcyjne mają charakter zabudowy modułowej o różnej funkcjonalności, gdzie integralne moduły obejmują:

• wizyjne systemy pomiarowe mierzące pozycję panelu względem SOF, pozycję płytki PCB względem SOF oraz polaryzatora względem panelu, w procesach przyłączania,
• systemy precyzyjnego pozycjonowania układów mechanicznych przy użyciu enkoderów,
• falowniki (przemienniki częstotliwości),
• komputery umożliwiające rozliczanie produkcji oraz zapewniające identyfikowalność produktu.

Rozpoczęcie produkcji nowych modeli telewizorów/modułów wymaga każdorazowego programowania linii produkcyjnych polegającego na matematycznym modelowaniu produktu, tj. określaniu takich jego parametrów, jak wymiary, położenie ścieżek czy sterowników SOF.

Spółka zaliczyła linie produkcyjne do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych i rozpoczęła amortyzację metodą liniową stosując stawkę podstawową zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych. W świetle dotychczasowych doświadczeń (konieczność ciągłych modernizacji linii i wysokie prawdopodobieństwo, że linie utracą swoją przydatność przed upływem przewidywanego okresu amortyzacji) Spółka zamierza od pierwszego miesiąca kolejnego roku kalendarzowego zastosować amortyzację liniową ze współczynnikiem 2,0 przewidzianą dla środków trwałych podlegających szybkiemu postępowi technicznemu.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy jest możliwe podwyższenie stawki amortyzacyjnej linii produkcyjnych sterowanych za pomocą sterowników PLC przez zastosowanie współczynnika 2,0 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0. Pojęcie maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu zostało doprecyzowane w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z punktem 4 Objaśnień przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddane szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki.

Przepisy nie stanowią żadnych dodatkowych warunków dla podatnika przy wyborze i stosowaniu tego wskaźnika. Muszą być tylko spełnione kryteria dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu zgodnie z rozumieniem tego pojęcia określonym w objaśnieniach zawartych w załączniku. Zastosowanie współczynnika do określenia odpisów amortyzacyjnych nastąpić może począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały został wprowadzony do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W odniesieniu do przedmiotowych linii produkcyjnych obydwa powyższe warunki są spełnione, tzn.:

• linie produkcyjne klasyfikowane są do grupy 4-6 KŚT,
• linie produkcyjne spełniają kryteria dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, ponieważ:

• zawierają układy mikroprocesorowe, komputery, a także zastosowany jest integralnie z nimi związany sterownik PLC zwany swobodnym programowalnym kontrolerem, który steruje w pełni pracą linii,
• powyższe układy, komputery i sterownik spełniają założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki.

Wobec powyższego nie ma przeszkód do zastosowania od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego stawek amortyzacji podwyższonych o współczynnik 2,0.

Podobne stanowisko zawiera interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy oraz Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do regulacji art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawa – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z Objaśnień wstępnych (część I) Klasyfikacji Środków Trwałych – stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) – do którego to usystematyzowania nawiązuje ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, z wyłączeniem aktywów posiadanych przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych. Zbliżone pojęcie zawierała, obowiązująca do dnia 31 grudnia 2010 r., Klasyfikacja będąca załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317, ze zm.), według której przez środki trwałe rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Do środków trwałych zalicza się m.in. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy, t.j. środki trwałe, którymi oddziałuje się bezpośrednio na przedmioty pracy.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej „Klasyfikacją”, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego – art. 16i ust. 4 ustawy.

W myśl art. 16i ust. 7 ustawy, wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną – pkt 4 Objaśnień do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Mając na uwadze okoliczność, iż – jak podaje Spółka – elementem składowym wskazanych linii produkcyjnych są układy i urządzenia mikroprocesorowe oraz systemy komputerowe wykorzystujące najnowsze zdobycze techniki, Wnioskodawca ma możliwość, w odniesieniu do przedstawionych środków trwałych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, podwyższenia stawki amortyzacyjnej podanej w Wykazie o współczynnik nie wyższy niż 2,0.

Trzeba także mieć na względzie, iż w przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, o czym stanowi art. 16i ust. 6 ustawy.

Wskazuje się jednocześnie, iż organ podatkowy nie dokonał oceny prawidłowości zaklasyfikowania wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej środków trwałych do odpowiedniej grupy, gdyż nie jest do tego uprawniony. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Tym samym niniejsza interpretacja oparta jest na grupowaniu wskazanym przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.