INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14.02.2011r. (data wpływu 16.02.2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania do kosztów uzyskania przychodów środków trwałych w stosunku do których zaprzestano użytkowania ale nie postawiono ich w stan likwidacji, nie dokonano ich zbycia lub nie stwierdzono ich niedoborów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.02.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania do kosztów uzyskania przychodów środków trwałych w stosunku do których zaprzestano użytkowania ale nie postawiono ich w stan likwidacji nie dokonano ich zbycia lub nie stwierdzono ich niedoborów.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

P. S.A. (zwany dalej: „P. ” lub Spółką”) w ramach prowadzonej działalności wykorzystuje dużą ilość różnego rodzaju środków trwałych (w tym również zespołów środków trwałych, które jako całość służą realizacji danego zadania, np. dystrybutory, zbiorniki, zestawy kasowe, instalacje). W stosunku do części środków trwałych (zespołów środków trwałych) podejmowane są decyzje o wstrzymywaniu ich eksploatacji. Decyzje skutkujące wstrzymaniem eksploatacji spowodowane mogą być:

• Uchwałami Zarządu Spółki w sprawach wyłączenia z ruchu danej instalacji z przeznaczeniem jej do fizycznej likwidacji. Przy czym podkreślić należy, iż w przypadku części środków trwałych objętych tego typu uchwałami nie dochodzi ostatecznie do ich likwidacji (sporządzenia dokumentacji likwidacyjnej, usunięcia z ksiąg i ostatecznie fizycznej likwidacji) z uwagi na fakt przeniesienia przez użytkownika tych środków trwałych na inną instalację (wykorzystywane będą w działalności PKN w okresach późniejszych).
• Decyzjami stosownych organów administracji nakazującymi wstrzymanie eksploatacji danych obiektów; dla przykładu - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE”), orzekł w decyzji przedłużającej koncesję na działalność związaną z obrotem, że nie wszystkie eksploatowane stacje paliw spełniają wymagania określone przepisami prawa, uwzględniając w szczególności warunki techniczne. Do decyzji został dołączony wykaz stacji paliw, na których nie można prowadzić obrotu detalicznego paliwami ciekłymi. Należy w tym miejscu podkreślić, iż na stację paliw składają się zespoły środków trwałych i elementów środkami trwałymi nie będących. Przy czym wskazać należy, iż podejmując decyzje o wyłączeniu poszczególnych stacji z eksploatacji Prezes URE kierował się indywidualna oceną poszczególnej stacji. Przykładowo w sytuacji, w której stacja usytuowana jest w pobliżu innych budynków użytkowych lub mieszkalnych winna być ona wyposażona w system odzysku oparów (VRS), którego to brak kwalifikuje obiekt jako niezdatny do prowadzenia sprzedaży detalicznej paliw . Tym samym decyzja Prezesa URE o wyłączeniu z eksploatacji danej stacji paliw nie przesądza o tym, iż poszczególne środki trwale wchodzące w jej skład nie mogą być w dalszym ciągu eksploatowane w tym samym miejscu, lecz w innym charakterze (np. budynek) czy też w innym miejscu i tym samym charakterze (np. dystrybutory, zbiorniki, itp. na stacji oddalonej od innych zabudowań).
• Okresową weryfikacją i oceną przydatności składników do użytkowania. Na koniec roku kalendarzowego przeprowadzana jest weryfikacja poszczególnych środków trwałych w efekcie której wyodrębniona zostaje grupa środków, które nie są używane w prowadzonej działalności Spółki - w przyszłości zostanie podjęta decyzja (bądź już ją podjęto - o wyłączeniu trwałym lub czasowym, przy czym decyzja może ulec zmianie) o ich przeznaczeniu do sprzedaży, przyszłym postawieniu w stan likwidacji bądź używaniu danego środka trwałego w sposób inny niż dotychczasowy. Podsumowując w momencie zaprzestania używania środków trwałych nie jest każdorazowo podejmowana ostateczna decyzja, co do ich dalszego wykorzystania. W zależności od uwarunkowań (prawnych, ekonomicznych i biznesowych), przedmiotowe środki trwałe mogą być:
  • ponownie wykorzystane w działalności Spółki (w procesie produkcyjnym, w działalności handlowej),
  • przeznaczone do sprzedaży,
  • przeznaczone do likwidacji.
  
  
  

Przy czym, w momencie zaprzestania używania środków trwałych Spółka nie jest w stanie nieodwracalnie określić, czy dany środek trwały zostanie ponownie wykorzystany w prowadzonej działalności, czy też zostanie przeznaczony do sprzedaży lub likwidacji (zmiany przeznaczenia danego środka trwałego mogą następować nawet po podjęciu uchwały o przeznaczeniu ich do likwidacji).

W okresie, w którym dochodzi do wstrzymania eksploatacji przedmiotowych środków trwałych, P. nie zaprzestaje prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie w jakim owe środki trwałe były w niej wykorzystywane. Ponadto Spółka nie planuje zmiany dotychczasowego profilu działalności gospodarczej (produkcyjnej oraz handlowej).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i uznawać je za koszty uzyskania przychodów od środków trwałych w stosunku do których zaprzestano użytkowania (które nie są obecnie przez nią wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej), a które jednocześnie nie zostały postawione w stan likwidacji, nie dokonano ich zbycia lub nie stwierdzono ich niedoborów...

Stanowisko Wnioskodawcy

W ocenie P. uprawniony jest on do dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów od środków trwałych w stosunku do których zaprzestano ich użytkowania, a które dotąd nie zostały postawione w stan likwidacji nie dokonano ich zbycia lub nie stwierdzono ich niedoborów. Za datę likwidacji środka trwałego (rozumianą jako moment zaprzestania odpisów - nie zaś jako moment odniesienia niezamortyzowanej części w koszty), powodującą utratę prawa do dalszej amortyzacji Spółka uznaje datę sporządzenia dokumentów likwidacyjnych i zdjęcia z ewidencji bilansowej.

Na mocy art. 15 ust. 6 Ustawa CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. „16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16c pkt 5 Ustawy CIT amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek (...) zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym (...) zaprzestano tę działalność. Z kolei na mocy art. 16f ust. 1 Ustawy CIT podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych.

Analiza w/cyt. przepisów prowadzi do wniosku, iż nie ma obowiązku zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w przypadku, w którym nastąpiło czasowe niewykorzystywanie ich w prowadzonej działalności gospodarczej, nie ma również podstawy prawnej w Ustawie CIT do wyłączenia odpisów amortyzacyjnych od takiego środka trwałego z kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, w przedmiotowym przypadku istnieje analogiczna sytuacją - środki trwałe nie są fizycznie wykorzystywane, bowiem w stosunku do nich podjęte zostały (planowane jest ich podjęcie) decyzje (w obrębie Spółki oraz administracyjne - wpływające na decyzje PKN vide URE) o planowanym postawieniu ich w stan likwidacji lub też zbyciu przedmiotowych składników rzeczowego majątku Spółki.

Zatem nastąpiło przejściowe/czasowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych, tj. pojęcie wypracowane na gruncie analizy powyższych przepisów przez literaturę oraz orzecznictwo, które zgodnie z prezentowaną obecnie linią (przykładowo indywidualna interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 sierpnia 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-810/10/AK oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2010 r., sygn. IPPB5/423-176/10-2/AJ) uznaje, iż w przypadku czasowego zaprzestania wykorzystywania danego środka trwałego w działalności nie zachodzą przesłanki do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów od takiego środka trwałego. Nie można również jednoznacznie wykluczyć, iż w stosunku do części przeznaczonych do sprzedaży środków trwałych nastąpi zmiana ich przeznaczenia (vide przypadki wskazane w pkt 1 stanu faktycznego), wówczas tego rodzaju przypadki obrazowałyby w przejrzysty sposób, iż zaszło jedynie przejściowe zaprzestanie użytkowania danego środka trwałego.

Spółka podkreśla, iż ustawodawca w sposób jednoznaczny posłużył się pojęciem zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. P. nie zaprzestał działalności gospodarczej w zakresie, w jakim analizowane środki trwałe były wykorzystywane. Spółka nadal jest m. in. producentem oraz dystrybutorem paliw. Również w tej kwestii istnieje aktualne orzecznictwo organów podatkowych, które przez zaprzestanie działalności rozumieją całokształt prowadzonej w danym zakresie działalności, a nie działalność przy użyciu danego środka trwałego (np. całkowite zaprzestanie sprzedaży paliw, a nie wyłącznie zaprzestanie sprzedaży paliw na stacji w miejscowości X). Na potwierdzenie powyższego Spółka pragnie przytoczyć interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2009 r., sygn. ILPB3/423-791/09-4/ŁM, w której Organ zgodził się z zaprezentowanym przez wnioskodawcę stanowiskiem, zgodnie, z którym:

„Ustawodawca nie zawarł w ustawie podatkowej definicji pojęcia „zaprzestanie działalności”. Dlatego też w pełni uzasadnione jest odwołanie się w celu jego interpretacji do znaczenia używanego na gruncie języka polskiego. I tak, zgodnie z definicją słownikową zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN zaprzestanie” oznacza: przerwanie jakiejś czynności, zaniechanie robienia czegoś”. z kolei „działalność” jest definiowana jako zespół działań podejmowanych w jakimś celu”. Przenosząc te znaczenia na grunt analizowanego przepisu Spółka wskazuje, że zaprzestanie działalności” oznacza przerwanie czynności, które były podejmowane w jakimś celu. Czynnością w opisywanym przypadku jest produkcja filtrów, natomiast celem - uzyskanie przychodu. w związku z powyższym, należy wskazać, że chociaż czynność została przerwana, to cel dalej jest realizowany przez Spółkę - w dalszym ciągu Jej celem jest uzyskanie przychodu. Jednocześnie należy podnieść, że ustawodawca użył słowa „zaprzestanie”, co wskazuje, że jego zamiarem było wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które były używane w działalności, która została przerwana trwale.” W szczególności na podkreślenie zasługuje interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 27 października 2010 r., sygn. ITPB3/423-440/10/AW, w której organ odniósł się do stanu faktycznego zbieżnego ze stanem faktycznym P. , stanowiąc, iż:

„Przesłanką powodująca niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest więc zaprzestanie działalności, w związku z którym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego wynika, że dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc w przypadkach okresowego zaprzestania używania niektórych środków trwałych w działalności gospodarczej, podatnik uprawniony jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

Ponieważ działalność Spółki jest nadal prowadzona, odpisy amortyzacyjne za okres w którym środek trwały był czasowo wyłączony z użytkowania (przy czym Jednostka nie wie jaki będzie dalszy los przedmiotowego składnika majątkowego) z ww. powodów mogą być naliczane i stanowią koszty uzyskania przychodów.”

W związku z powyższym brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku dalszego prowadzenia działalności gospodarczej, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka, stanowiących koszty uzyskania przychodów przy założeniu, iż spełnia on przesłanki do uznawania go nadal za środek trwały w rozumieniu uregulowań Ustawy CIT (m.in. musi być kompletny i zdatny do użytku w sensie fizycznym oraz prawnym).

W tym miejscu Spółka wskazuje na zapis art. 16a ust 1 Ustawy CIT w świetle którego amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania (...) wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...). Zaistniałą rozbieżność pomiędzy zapisami art. 16a ust 1 Ustawy CIT oraz art. 16c pkt 5 Ustawy CIT w naszej ocenie należy zinterpretować w ten sposób, iż pierwszy z nich odnosi się do wprowadzanych do ewidencji - nowych (dla danego podatnika) środków trwałych, drugi natomiast do wykorzystywanych już przez podatnika środków trwałych.

Spółka podkreśla, iż czym innym jest podjęcie decyzji o przyszłym postawieniu środka trwałego w stan likwidacji a faktyczne dokonanie tej czynności. Zgodnie bowiem z art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. W ocenie Spółki datą postawienia środka trwałego w stan likwidacji będzie moment sporządzenia stosownego dokumentu likwidacyjnego oraz zdjęcie środka z ewidencji bilansowej, a nie np. podjęcie uchwały o zamiarze likwidacji środka trwałego. Wynika to z faktu, iż przez proces likwidacji należy rozumieć nieodwracalny tryb zdarzeń, który doprowadzi do usunięcia danego środka z ewidencji podmiotu gospodarczego. Jak już wyżej zaprezentowano podjęcie decyzji (nawet w formie uchwały) nie wypełnia tego rodzaju przesłanek, ponieważ tego rodzaju decyzje mogą zostać wstrzymane lub też zmienione. Ponadto moment podjęcia decyzji oraz moment przeprowadzenia konkretnych czynności dzieli pewien odstęp czasowy, podczas którego może właśnie nastąpić decyzja o zmianie przeznaczenia środka trwałego. Powyższe, tj. wskazanie, iż momentem zaprzestania dokonywania odpisów jest moment postawienia w stan likwidacji znajduje potwierdzenie w interpretacji Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego z dnia 1 lutego 2006 r. nr DP/PD1423-0143/1 /05/AK, w której Organ stwierdził:

„Z powyższego wynika, że dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli Podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc w przypadkach okresowego zaprzestania używania niektórych środków trwałych w działalności gospodarczej spowodowanych, np. zmniejszeniem zapotrzebowania na wyroby Spółki, koniecznością przemieszczenia składnika majątku, remontem, itp. Podatnik uprawniony jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

Inaczej sytuacja kształtuje się, gdy wyłączenie składnika majątku z używania ma charakter trwały. Przykładowo w sytuacji, gdy Podatnik przeznaczył do sprzedaży/likwidacji nieużywany przez siebie składnik majątku, powinien postawić go w stan likwidacji, czego konsekwencją jest konieczność zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

Dlatego też Spółka stoi na stanowisku, iż nie zachodzą przesłanki do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w stosunku do których zaprzestano użytkowania, pod warunkiem, iż nadal spełniają one wymogi uznawania ich za środki trwałe w rozumieniu Ustawy CIT (muszą pozostać kompletne i w pełni zdatne do użytku). Powyższe wynika z faktu, iż pomimo zaprzestania przez Spółkę używania środków trwałych, Spółka nadal prowadzi działalność gospodarczą której celem jest osiąganie przychodów ze sprzedaży. Czasowe zaprzestanie używania środka trwałego nie wyklucza więc możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów przy kontynuowaniu działalności gospodarczej, w której te środki były wykorzystane. W innym przypadku od dnia utraty przez nie statusu środków trwałych należy zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Spółka uprawniona będzie do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego rodzaju środków trwałych do momentu postawienia ich w stan likwidacji, zbycia lub stwierdzenia ich niedoborów. Za datę likwidacji środka trwałego, powodująca utratę prawa do dalszej amortyzacji uznać należy datę sporządzenia dokumentów likwidacyjnych i zdjęcia z ewidencji bilansowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego i stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, 09-402 Płock, ul. 1 Maja 10.