INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 lutego 2011 r.) uzupełnionym w dniach 10 i 12 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalania, czy strata z tytułu rozliczenia opcji walutowych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalania, czy strata z tytułu rozliczenia opcji walutowych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1).

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 21 kwietnia 2011 r. Znak IBPBI/2/423-235/11/AK wezwano do ich uzupełnienia. Braki formalne uzupełniono w dniach 10 i 12 maja 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Instytucja finansowa zaproponowała podatnikowi zawarcie transakcji opcyjnej. Jak wynika z potwierdzeń transakcji, przedmiotem była opcja europejska. Transakcja opcyjna miała na celu zabezpieczenie ryzyka kursowego w związku ze znacznym spadkiem kursu euro do złotego. Spółka prowadząc działalność gospodarczą jest narażona na ryzyko kursowe, które w oparciu o przedstawioną propozycję i biorąc pod uwagę spadek kursu euro zamierzała zabezpieczyć w ramach współpracy z instytucją finansową. W latach 2007 - 2010 przychód Spółki ze sprzedaży eksportowej wyniósł ok. 47 mln euro. Za okres rozliczenia opcji wpływy w walucie euro szacowano na poziomie 30-35 mln euro. W związku z oczekiwaną znaczną sprzedażą eksportową Spółka podjęła decyzję o zabezpieczeniu kursu waluty. Sytuacja ekonomiczna i finansowa Spółki uzależniona jest w dużym stopniu od kształtowania się kursu walut a w szczególności kursu euro. Opcje zatem miały zabezpieczać kurs waluty w związku z realizowaną sprzedażą eksportową. W świetle tak kształtujących się okoliczności Spółka, aby zabezpieczyć się przed wystąpieniem różnic kursowych zawarła z instytucją finansową umowę transakcji opcji walutowej. Przedmiotem transakcji opcyjnych jest przeniesienie przez wystawcę opcji na rzecz kupującego opcję prawa do nabycia lub sprzedaży określonej kwoty waluty (zgodnie z przyjętym przez strony kursem realizacji opcji) w uzgodnionej przez strony dacie realizacji opcji. Zawarcie niniejszej umowy miało zabezpieczyć Spółkę, iż w przypadku spadku kursu euro kupujący gwarantuje Spółce kurs ustalony w umowie. Kiedy Spółka występowała jako Nabywca opcji tj. kiedy kurs rynkowy był niższy od kursu wykonania opcji Spółka od tak powstałej różnicy realizowała przychód podatkowy na transakcjach opcyjnych. Jednakże z przyjętej strategii rozliczania transakcji opcyjnych wynika również, iż w przypadku wzrostu kursu euro powyżej kursu wykonania opcji Spółka jako Wystawca opcji będzie miała obowiązek do uregulowania różnicy. Spółka jest w sporze z instytucją finansową co do prawidłowości zawarcia transakcji opcyjnych oraz wysokości należności. W przypadku negatywnego dla Spółki zakończenia sporu, Spółka z tytułu zawarcia umów opcyjnych będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz drugiej strony kwoty wynikającej z różnicy kursu euro. Należności z tytułu rozliczenia opcji nie zostały uregulowane, zatem podatnik utworzył rezerwę na całą sporną kwotę, którą Spółka w przypadku negatywnego dla niej rozstrzygnięcia będzie zobowiązana zapłacić. Podatnik nie zaliczył w koszty podatkowe kwot na które została utworzona rezerwa.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 05 maja 2011 r., które wpłynęło do BKIP w dniu 12 maja 2011 r., Wnioskodawca wyjaśnił, że w 2008 r. zawarł kilka strategii opcyjnych, część z tych strategii została przez podatnika rozliczona zgodnie z zawartą umową i w terminach wynikających z tej umowy. Strategie te były rozliczane różnicami kursowymi lub przez rzeczywistą sprzedaż waluty. Dwie strategie opcyjne (będące przedmiotem zapytania) nie zostały jeszcze rozliczone w związku z toczącym się w tym zakresie sporem. W 2009 r. Spółka rozliczyła w terminach określonych w strategii opcyjnej część spornych transakcji opcyjnych. Rozliczenie tych transakcji dokonano w części przez rzeczywistą sprzedaż waluty, w części różnicami kursowymi co zostało zaksięgowane i ujęte w wyniku finansowym i tym samym zostały już ujęte w rozliczeniach podatkowych.

Jak wskazano we wniosku transakcje opcyjne są przedmiotem sporu z instytucją finansową. Do czasu uzyskania zabezpieczenia sądowego (tj. postanowienia o wstrzymaniu realizacji przez instytucję finansującą praw z opcji) instytucja finansowa jednostronnie, bez zgody podatnika obciążyła z tytułu rozliczenia różnic kursowych opcji już wymagalnych (tj. zgodnie z terminami wynikającymi z umowy) rachunek bieżący Spółki na którym nie było środków. Niniejsze rozliczenie nie zostało przez podatnika ujęte w księgach z uwagi na istniejący spór sądowy. Pozostała część opcji również nie została rozliczona (tj. opcji których termin płatności przypadał po uzyskaniu zabezpieczenia sądowego). Wynik na tych transakcjach w różnicach kursowych jest ustalony, ponieważ rozliczenia zgodnie z umową dokonywano w odniesieniu do fixingu NBP z 2-go dnia roboczego przed rozliczeniem, a termin rozliczenia ostatniej transakcji upłynął w 2010 r.

Data realizacji praw wynikających z zawartych strategii opcyjnych przypadała co tydzień na każdy wtorek, a jeżeli dzień ten był wolny od pracy to na pierwszy następujący po tym dniu dzień roboczy. Dla każdej operacji z obu transakcji opcyjnych Spółka ustalała różnice kursowe zgodnie z umową, tj. kurs ustalony dla transakcji (odpowiednio 3,35 i 3,36) minus fixing z 2-go dnia roboczego przed rozliczeniem. Spór z instytucją finansującą dotyczy ww. dwóch transakcji opcyjnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy powstałą u podatnika stratę z tytułu rozliczenia opcji walutowych podatnik będzie mógł zaliczyć w koszty uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje podatkowej kwalifikacji należności i zobowiązań będących następstwem zawarcia umowy opcji walutowych. Wskazuje jedynie, że wydatki za wystawienie takiej opcji, czyli tzw. premia płacona przez nabywcę na rzecz wystawcy za wystawienie opcji, u nabywcy opcji podlega zaliczeniu do podatkowych kosztów dopiero z chwilą realizacji praw wynikających z opcji, albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z opcji albo z chwilą odpłatnego zbycia takich opcji (art. 16 ust. 1 pkt 8b updop).

Jeżeli jednak rozliczenie opcji następuje poprzez wpłatę przez jedną ze stron na rzecz drugiej strony jedynie różnicy pomiędzy rynkową wartością danej waluty a wartością tej waluty wynikającą z opcji, to w takim przypadku płatności takie stanowić będą przychody i koszty podatkowe w rozumieniu art. 12 ust. 1 i ust. 3 updop oraz art. 15 ust. 1 updop (jako „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów").

Ponieważ celem zawarcia umowy o zawarcie transakcji opcyjnej było zabezpieczenie Spółki przed ryzykiem kursowym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą co wpływa na wartość osiąganego przez Spółkę przychodu, to zasada celowości z art. 15 ust. 1 została spełniona. Straty z umów opcyjnych wprawdzie nie są bezpośrednio związane z osiąganym przychodem jednakże pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganym przychodem pośrednio, ponoszone są w celu osiągnięcia przychodów, jak również w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Strata na pochodnych instrumentach finansowych nie jest wymieniona w art. 16 ust. 1 jako koszt niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. Ponadto w regulacji art. 16 ust. 1 pkt 8b - poprzez określenie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z nabyciem instrumentów finansowych - znajduje się niejako dodatkowe potwierdzenie, iż strata powstała na tych transakcjach jest kosztem podatkowym. Uwzględniając powyższe zdaniem Spółki, straty wynikające z umów opcyjnych są kosztem uzyskania przychodów. Celem zawierania transakcji opcyjnych jest bowiem zabezpieczenie bieżących przepływów finansowych Spółki, w przypadku bowiem kiedy kurs rynkowy jest niższy niż kurs wykonania opcji to instytucja finansowa zobowiązana była do zwrotu różnicy pomiędzy kursem rynkowym, a kursem wykonania opcji i od tej różnicy Spółka rozpoznawała przychód. Jeżeli powstałą w taki sposób różnicę Spółka zaliczyła do przychodu podatkowego, to należy przyjąć, iż w przypadku powstania straty na transakcjach opcyjnych Spółka ma prawo zaliczenia jej w koszty podatkowe. Powyższe stanowisko zaprezentowane przez podatnika zostało potwierdzone w interpretacjach organów podatkowych m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 06 maja 2009r. (Znak ITPB3/423-59a/09/DK), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 kwietnia 2010r. (Znak ILPB3/423-122/10-2/ŁM) czy interpretacja z dnia 02 sierpnia 2010r. (Znak ILPB3/423-372/10-4/ŁM).

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 22 września 2010r. Znak IBPBI/2/423-818/10/AK potwierdził, iż strata poniesiona na transakcjach opcyjnych stanowi koszt podatkowy. W wskazanej interpretacji organ wskazał, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podobnie WSA w Gliwicach w wyroku z dnia z 27 stycznia 2010r. (sygn. akt I SA/Gl 677/09) wskazuje na możliwość zaliczenia ujemnego wyniku transakcji opcyjnej do kosztów uzyskania przychodu na zasadach ogólnych. Do analogicznej konkluzji doszedł WSA we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 4 czerwca 2009r. (I SA/Wr 327/09). W powyższej kwestii wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 01 lutego 2011r. Sygn. akt II FSK 1724/09 z ustnego uzasadnienia wyroku wynika, iż strona zobowiązana do zapłaty kwoty rozliczenia powinna ujmować koszt z tego tytułu w dacie jego poniesienia (art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT). Jeśli jednak z nabyciem instrumentów wiązać się będzie konieczność poniesienia wydatków (np. premii opcyjnej), to takie wydatki powinny stanowić koszt podatkowy w dacie późniejszej zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8b. Powyższy wyrok potwierdza stanowisko Spółki, iż strata jaka powstałaby po stronie Spółki z tytułu rozliczenia umów opcyjnych może zostać zaliczona do kosztów podatkowych. Sąd w wskazanych wyrokach nie kwestionuje możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat poniesionych w wyniku rozliczenia opcji, wydaje się, iż w tym zakresie dla sądu jest jasne, iż w sytuacji kiedy umowy opcyjnie zostały zawarte w celu zabezpieczenia kursu walut w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarcza w tym sprzedaż eksportową to straty poniesione w związku z rozliczeniem tych transakcji stanowią koszt podatkowy. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty pośrednie, tj. te dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Treść powyższej regulacji, będącej w istocie klauzulą generalną wskazuje, że ustawodawca dopuszcza jej elastyczne stosowanie w zależności od okoliczności faktycznych sprawy. Wobec powyższego, uzasadnieniem dla poniesienia niektórych wydatków może być dążenie do uniknięcia ryzyka wystąpienia ewentualnych strat, zapobieżenia ich wzrostowi, jeżeli są one związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albowiem kosztem uzyskania przychodów są również wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

Z transakcji opcyjnej wynika, iż w sytuacji, gdy na dzień rozliczenia danej transakcji, kurs euro był niższy od uzgodnionego w umowie, instytucja finansowa jest zobowiązana do przelania na rachunek bankowy Spółki różnicę pomiędzy kursem ustalonym w umowie, a kursem z dnia realizacji opcji. Jednakże umowa opcyjnie przewiduje również, iż w przypadku wzrostu kursu euro ponad uzgodniony w umowie, Spółka jako wystawca opcji będzie musiała uiścić na rzecz kupującego różnicę. W czasie, kiedy Spółka zawierała umowy kurs euro nie wzrastał, wręcz przeciwnie istniała tendencja spadkowa. Z tych względów Spółka nie zakładała jego wzrostu ponad kurs ustalony. Działania Spółki były więc w pełni racjonalne. Zamiarem podatnika było zawarcie umowy, która w czasie spadku euro, gwarantowałaby jego stabilny, wyższy od rynkowego kurs, co w efekcie przełożyłoby się na wyższy przychód Spółki. W takiej sytuacji można uznać, iż strata na transakcji opcyjnej stanowi koszt podatkowy, niniejsze stanowisko potwierdzają również sądy i organy podatkowe, których interpretacje, wyroki wskazano powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 updop wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

1. poniesienie wydatku,
2. poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.
   
   

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak treść tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to cel ten musi być widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
   
   

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zachowaniem czy zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 updop katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Generalna zasada wynikająca z powyższej regulacji wskazuje, iż wydatki związane z nabyciem instrumentów pochodnych podlegają zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie realizacji praw wynikających z danego instrumentu. Należy jednak przy tym wspomnieć, że jeżeli nabycie pochodnego instrumentu finansowego służy zabezpieczeniu transakcji nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, to stosownie do art. 16g ust. 3 updop, wszelkie wydatki poniesione w celu nabycia tego instrumentu oraz jego realizacji powiększają wartość środka trwałego lub wartości niematerialnej czy prawnej. Tym samym nie mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Definicję pochodnych instrumentów finansowych dla celów podatkowych zawiera art. 16 ust. 1b updop. Przepis ten stanowi, iż za pochodne instrumenty finansowe uważa się prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych, albo od wysokości stóp procentowych lub indeksów, a w szczególności opcje i kontrakty terminowe.

Podkreślić przy tym trzeba, iż w przypadku transakcji terminowych wyróżniamy transakcje nierzeczywiste, w których nie następuje fizyczna dostawa instrumentu bazowego, natomiast realizacja transakcji jest dokonywana poprzez rozliczenie między stronami różnicy cen oraz transakcje rzeczywiste, w których następuje faktyczne przeniesienie prawa własności ze sprzedającego na kupującego w drodze fizycznego dostarczenia instrumentu bazowego kupującemu przez sprzedającego, w określonym terminie i miejscu w zamian za ekwiwalent pieniężny.

W przypadku transakcji terminowej rzeczywistej, tj. rozliczanej poprzez dostawę instrumentu bazowego, w celu jej podatkowego rozliczenia, należy odpowiednio uwzględnić po stronie przychodów i kosztów uzyskania przychodów wszelkie przepływy środków pomiędzy stronami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w związku z oczekiwaną znaczną sprzedażą eksportową Spółka podjęła decyzję o zabezpieczeniu kursu waluty. Opcje miały zabezpieczać kurs waluty w związku z realizowaną sprzedażą eksportową. Spółka, aby zabezpieczyć się przed wystąpieniem różnic kursowych zawarła z instytucją finansową umowę transakcji opcji walutowej. Przedmiotem transakcji opcyjnych jest przeniesienie przez wystawcę opcji na rzecz kupującego opcję prawa do nabycia lub sprzedaży określonej kwoty waluty (zgodnie z przyjętym przez strony kursem realizacji opcji) w uzgodnionej przez strony dacie realizacji opcji. Zawarcie niniejszej umowy miało zabezpieczyć Spółkę, iż w przypadku spadku kursu euro kupujący gwarantuje Spółce kurs ustalony w umowie. Kiedy Spółka występowała jako Nabywca opcji tj. kiedy kurs rynkowy był niższy od kursu wykonania opcji Spółka od tak powstałej różnicy realizowała przychód podatkowy na transakcjach opcyjnych. Jednakże z przyjętej strategii rozliczania transakcji opcyjnych wynika również, iż w przypadku wzrostu kursu euro powyżej kursu wykonania opcji Spółka jako Wystawca opcji będzie miała obowiązek do uregulowania różnicy.

Mając powyższe na uwadze, strata z tytułu rozliczenia opcji walutowych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak również prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne z tego faktu w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.