INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2011 r. (data wpływu 13 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą: zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi, odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi, renty miesięcznej, wartości skapitalizowanej renty oraz kosztów procesu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka) prowadzi działalność handlową w branży spożywczej. Spółka zaopatruje zakłady przetwórstwa mięsnego w surowce, zarówno na rynku polskim, jak i zagranicznym. Oprócz działalność handlowej prowadzi również działalność usługową w zakresie transportu. Spółka posiada w swoich aktywach trwałych profesjonalny park samochodów ciężarowych. W celu optymalizacji kosztów obsługi całej floty posiada przyzakładowy warsztat samochodowy, w którym przeprowadzane są wszelkie działania konserwacyjne oraz naprawy zapewniające utrzymanie w jak najlepszej sprawności pojazdów.

W marcu 2004 r. miał miejsce wypadek komunikacyjny z udziałem pracownika Wnioskodawcy, który kierując samochodem firmowym podczas wykonywania obowiązków służbowych, w wyniku wypadku poszkodował osobę trzecią. Bezpośrednią przyczyną wypadku był niewłaściwie naprawiony przez pracownika Wnioskodawcy układ hamulcowy pojazdu ciężarowego. Pracownik ten jest zatrudniony przez Wnioskodawcę w przyzakładowym warsztacie na stanowisku mechanika. Zgodnie z opinią techniczną biegłego sądowego pracownik, przy mocowaniu okładziny ciernej na szczękach hamulcowych zastosował wadliwą technologię naprawy oraz użył niewłaściwych materiałów, co w efekcie doprowadziło do oddzielenia się okładziny hamulcowej, zablokowania koła i ostatecznie do utraty panowania nad pojazdem przez kierującego i zderzenie z samochodem poszkodowanej osoby trzeciej.

W związku z zaistniałą sytuacją przeciwko Wnioskodawcy wpłynął pozew poszkodowanego na podstawie art. 430 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). - zwanej dalej: ustawa kc: „kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności”.

Wydział Cywilny Sądu Okręgowego przychylił się do pozwu i zasądził od Wnioskodawcy na rzecz poszkodowanego:

• zadośćuczynienie wraz z odsetkami ustawowymi,

• odszkodowanie wraz z odsetkami ustawowymi,

• rentę miesięczną oraz skapitalizowaną rentę za okres od lipca 2005 r. do stycznia 2008 r.
  
  

Ponadto Wnioskodawca został obciążony kosztami procesu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z zapłatą zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi, odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi, renty miesięcznej, wartości skapitalizowanej renty za okres od lipca 2005 r. do stycznia 2008 r. oraz kosztów procesu stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione na zasądzone świadczenia wobec poszkodowanego tj: zadośćuczynienie wraz z odsetkami ustawowymi, odszkodowanie wraz z odsetkami ustawowymi, renta miesięczna oraz skapitalizowana renta za okres od lipca 2005 r. do stycznia 2008 r., koszty procesowe stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja ma charakter ogólny. w związku z tym, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji podatkowej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawodawca wyraźnie wyłącza możliwość zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodu. W pozostałych przypadkach należy zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub możliwością powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 16, 19, 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wyłącza z grupy kosztów uzyskania przychodu szereg wydatków o charakterze kar i sankcji tj.:

• w pkt 16 jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkową składkę ubezpieczeniową w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy,

• w pkt 19 kary, opłaty i odszkodowania oraz odsetki od tych zobowiązań z tytułu:
• nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska,
• niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy,

• w pkt 22 kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

W art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłączone z kosztów uzyskania przychodu zostały tylko koszty egzekucyjne. Gdyby zamierzeniem ustawodawcy było wyłączenie wydatków związanych z kosztami postępowania sądowego z katalogu kosztów uzyskania przychodu, uczyniłby to wprost, tak jak ma to miejsce w pkt 17 w odniesieniu do kosztów egzekucyjnych.

Stwierdzenie to jest w według Wnioskodawcy w pełni zgodne z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2003 r. sygn. I SA/Wr 710/02, w którym Sąd zwrócił uwagę, że: „(...) zastrzeżenia Sądu wzbudziło stanowisko organu podatkowego w przedmiocie oceny wydatków związanych z opłatami sądowymi poniesionymi przez skarżącą spółkę z tytułu niewykonania zobowiązań. Skoro ustawodawca wyraźnie w art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy podatkowej wyłączył z kosztów uzyskania przychodów tylko koszty egzekucyjne to oznaczało, że wyłączeniem tym nie były objęte koszty poniesione w innej fazie postępowania”.

Zbiór kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter numerus clausus. W związku z tym trzeba przyjąć, iż koszty niewymienione w tym artykule przy założeniu, że spełniają warunki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszty uzyskania przychodu.

Oznacza to że odszkodowania z tytułów innych niż wymienione w przepisie art. 16 ust.1 ww. ustawy, renty oraz zadośćuczynienia nie objęte wykluczeniem mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Skoro ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów jedynie koszty egzekucyjne należy wnioskować, iż wyłączeniem tym nie są objęte koszty procesu poniesione przez Spółkę.

Należy podkreślić, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia ww. wydatków z kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego istotnym dla dokonania oceny możliwości zaliczenia wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest ustalenie czy powyższe wydatki zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ze względu na brak ustawowej definicji „zachowania lub zabezpieczenia" źródła przychodów, pojęcia te należy określać na gruncie słownika języka polskiego.

Zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

W odniesieniu do możliwości powiązania kosztu z przychodem, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów w określonym czasie i w określonej wysokości oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione i dotyczą całokształtu działalności podatnika związanej z jego funkcjonowaniem tzw. koszty pośrednie.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia bezpośredniego lub nawet potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem, a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą zostać spełnione łącznie.

Zdaniem Wnioskodawcy do kosztów poniesionych w celu uzyskania i zabezpieczenia źródła przychodów można zaliczyć wydatki z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia i renty wypłacane osobom trzecim, w związku z prowadzoną przez Niego działalnością, z wyjątkiem tych, które ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odszkodowania są sposobem naprawienia szkody, w tym m.in. szkody wynikającej z deliktów.

W myśl art. 430 ustawy kc kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.

Podstawą roszczenia o zadośćuczynienie jest krzywda, czyli szkoda niemajątkowa. Zadośćuczynienie może być przyznane poszkodowanemu tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie. Jest nim m.in. przepis art. 445 kc, który w związku z art. 444 § 1 kc. przewiduje przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia pieniężnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Z kolei w myśl art. 444 § 2 kc, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Wydatki poniesione na wypłatę poszkodowanemu odszkodowania, zadośćuczynienia i renty mogą zostać pośrednio powiązane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami. Wypłacane przez Wnioskodawcę poszkodowanemu wypłaty wiążą się pośrednio z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą. Celem zapłaty odszkodowania, zadośćuczynienia i renty jest zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów Wnioskodawcy.

Wypłata zasądzonych kwot na rzecz poszkodowanego pozwala na zachowanie dobrego wizerunku Wnioskodawcy wobec kontrahentów i osób współpracujących z Wnioskodawcą co pośrednio również wpływa na zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów i uzyskanie przychodów w przyszłości. Poniesione wydatki pozwalają na prawidłowe prowadzenie działalności.

Powyższe stanowisko jak podkreśla Wnioskodawca, znajduje potwierdzenie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt. I SA/Wr 160/05, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Sąd w swoim orzeczeniu przedstawił możliwości uznania wydatków o charakterze odszkodowawczym za koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Sądu: „Wobec powyższego należy podkreślić, że odliczeniu od przychodu mogą podlegać te koszty, które były poniesione dla osiągnięcia przychodu, w ramach racjonalnego działania podjętego w tym celu. W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy poszczególnych wydatków z konkretnym przychodem, nie występuje, a mimo to, ponieważ muszą one być ponoszone w ramach prowadzonej działalności, zasadne jest zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodu.

Przydatne w tym zakresie może być wypracowane w doktrynie kryterium „szerzej rozumianej celowości", a więc dążenia do uzyskiwania przychodów, a nie rezultatu w postaci konkretnego przychodu (por. W. Nykiel, A. Mariański red. Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Gdańsk 2006 s. 383 - 386); „Podatnik nie dokonuje wypłaty odszkodowania w celu uzyskania zwrotu równowartości (bądź mniejszej kwoty) ze strony innego podmiotu, lecz dlatego, ze ciąży na nim z tego tytułu określony obowiązek, będący następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność. Jak już wskazano odpowiedzialność ta wpisana jest w ryzyko wykonywania działalności gospodarczej, która przynosi przychody."

Mimo tego, iż zacytowany powyżej fragment orzeczenia dotyczy odszkodowań wypłacanych na rzecz kontrahentów, to wyrażona w nim ocena prawna pozostaje w pełni aktualna, także w odniesieniu do świadczeń odszkodowawczych na rzecz osób trzecich.

Przepis art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wyraźnego stwierdzenia, że pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem musi zachodzić skonkretyzowany i bezpośredni związek przyczynowo - skutkowy, ponieważ nie wszystkie koszty ponoszone przez podatników są bezpośrednio związane z osiągnięciem przychodu. Związek ten może mieć także charakter pośredni, jak np. w przypadku kosztów funkcjonowania podatnika. Koszty funkcjonowania podatnika, jakkolwiek poniesione w celu uzyskania przychodu nie są bezpośrednim czynnikiem uzyskania konkretnego przychodu (wyrok NSA z 20 listopada 1998 r., sygn. akt SA/Rz 406/98).

Działalność podmiotu gospodarczego wiąże się ze specyficznymi dla danej branży ryzykami i zagrożeniami. Jednym z ryzyk branży Wnioskodawcy są wypadki drogowe. W trakcie realizacji działań podjętych przez Wnioskodawcę może dojść do wypadków drogowych, co z kolei może prowadzić do naruszenia dóbr innych podmiotów, w wyniku czego Wnioskodawca może być zobowiązany do poniesienia kosztów będących następstwem takiego naruszenia np. odszkodowania, zadośćuczynienia czy renty. Wydatki tego rodzaju, choć nie są bezpośrednio związane z przychodem są konsekwencją prowadzenia ogólnej działalności i wynikają z odpowiedzialności Wnioskodawcy za podejmowane działania. Ponadto Wnioskodawca jest obowiązany pokryć zasądzoną zapłatę z majątku swojego Przedsiębiorstwa. Prowadząc działalność Wnioskodawca narażony jest na udział w procesach odszkodowawczych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują wyłączenia kosztów procesowych z kosztów uzyskania przychodów.

Według Wnioskodawcy poniesiony wydatek stanowi koszt pośredni i został poniesiony w celu zapewnienia Jego prawidłowego funkcjonowania.

Instytucję prawną odsetek reguluje art. 359 § 1 kc, według którego odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Odsetki mają ścisły związek z zobowiązaniem głównym. W doktrynie przyjmuje się, że odsetki są świadczeniem ubocznym (akcesoryjnym), realizowanym z reguły w takich samych przedmiotach co świadczenie główne i wysokości obliczonej według stopy procentowej i czasu potencjalnego korzystania z przedmiotów objętych świadczeniem głównym.

Zdaniem Wnioskodawcy kwalifikacja odsetek jest zbieżna z kwalifikacją świadczenia głównego tj. odszkodowania i zadośćuczynienia. Przedmiotowe odsetki nie są objęte katalogiem wyłączeń, a ich zapłata pośrednio wiąże się z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy w związku z tym odsetki stanowią Jego koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powołane przepisy i przedstawione argumenty Wnioskodawca uprzejmie prosi o dokonanie oceny stanu faktycznego i prawnego oraz potwierdzenie słuszności Jego stanowiska w niniejszej sprawie

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia wskazanych kosztów do kosztów uzyskania przychodu ma określenie, czy powyższe koszty zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, iż podczas wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika Wnioskodawcy, który kierował samochodem firmowym miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego została poszkodowana osoba trzecia. Bezpośrednią przyczyną wypadku był niewłaściwie naprawiony przez pracownika Wnioskodawcy układ hamulcowy pojazdu ciężarowego.

W związku z zaistniałą sytuacją przeciwko Wnioskodawcy wpłynął pozew poszkodowanego na podstawie art. 430 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.).

Wydział Cywilny Sądu Okręgowego przychylił się do pozwu i zasądził od Wnioskodawcy na rzecz poszkodowanego:

• zadośćuczynienie wraz z odsetkami ustawowymi,

• odszkodowanie wraz z odsetkami ustawowymi,

• rentę miesięczną oraz skapitalizowaną rentę za okres od lipca 2005 r. do stycznia 2008 r.
  
  

Ponadto Wnioskodawca został obciążony kosztami procesu.

Podstawą roszczenia o zadośćuczynienie jest krzywda, czyli szkoda niemajątkowa. Zadośćuczynienie może być przyznane poszkodowanemu tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie. Jest nim m.in. przepis art. 445 kc, który w związku z art. 444 § 1 kc przewiduje przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia pieniężnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Odszkodowania są sposobem naprawienia szkody, w tym m.in. szkody wynikającej z deliktów. W myśl art. 415 ustawy - Kodeks cywilny „kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.”

Zgodnie z art. 430 kc „kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.”

W myśl art. 444 § 2 kc jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 359 § 1 kc, według którego odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. W myśl § 2 tego artykułu jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona , należą się odsetki ustawowe.

Charakter prawny ww. świadczeń, do których zapłaty został zobowiązany Wnioskodawca wyrokiem Sądu nie wskazuje na związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zapłatą tych świadczeń, a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem.

Wobec powyższego wypłacone przez Wnioskodawcę poszkodowanemu zadośćuczynienie wraz z odsetkami ustawowymi, odszkodowanie wraz z odsetkami ustawowymi, renta i skapitalizowana renta mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Jeżeli strona przeciwna przegrywa sprawę, zostaje zobowiązana do ich poniesienia. Koszty procesu poniesione przez podmiot gospodarczy na spory sądowe, których celem jest zwolnienie się pracodawcy (Wnioskodawcy) z ciążącego zobowiązania, nie pozostają w związku z uzyskiwanymi przychodami i nie mają na celu zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż wydatków z tytułu kosztów procesu, poniesionych przez Wnioskodawcę na rzecz poszkodowanego również nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia, renty i koszty procesu wiążą się co prawda pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednakże oceniając ich charakter nie można wykazać związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy wypłatą tych świadczeń, a uzyskanymi przez Wnioskodawcę przychodami. Celem zapłaty zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi, odszkodowania z odsetkami ustawowymi, renty, renty skapitalizowanej oraz kosztów procesu nie jest jednak uzyskanie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów lecz zwolnienie się pracodawcy (Wnioskodawcy) z zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej poszkodowanemu – osobie trzeciej.

Wnioskodawca z racji przegrania sprawy przed Sądem został zobowiązany do zapłaty zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi, odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi, renty i skapitalizowanej renty oraz kosztów procesu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia ww. wydatków z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust.1.

Nie ma znaczenia jednak fakt, iż wydatki dotyczące tych wypłat zasądzone wyrokiem Sądu nie znajdują się w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz to, że ww. wydatki mogą zostać pośrednio powiązane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami.

Podnieść należy, że stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów, lecz tylko ten który:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku został pokryty z zasobów majątkowych podatnika (tzn. nie stanowi kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatek, który został poniesiony na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• jest poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• zostanie właściwie udokumentowany,

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Uznanie za koszt uzyskania przychodów wszystkich wydatków nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznaczałoby przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Co istotne wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika, a nie skutkiem zaniedbań, czy braku staranności w działaniu.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz poszkodowanego i zasądzone wyrokiem Sądu zadośćuczynienie wraz z odsetkami ustawowymi, odszkodowanie z odsetkami ustawowymi, renta miesięczna, renta skapitalizowana oraz koszty procesu nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podkreślić należy również, że powołane przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroki sądów administracyjnych były wydane w indywidualnych sprawach dotyczących konkretnych podmiotów i nie mogły wpłynąć na przedmiotowe rozstrzygnięcie, gdyż nie stanowią przepisu prawa materialnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.