INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2011 r. (data wpływu 19 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2011 r. (data wpływu 7 lipca 2011 r.) oraz pismem z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 6 lipca 2011 r. (data wpływu 7 lipca 2011 r.) oraz pismem z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni – Spółka z o.o. – zamierza udzielić nierezydentowi, swojemu udziałowcowi, holenderskiej spółce kapitałowej, pożyczki, ze środków finansowych znajdujących się na koncie bankowym Wnioskodawczyni w kraju. Wnioskodawczyni oświadcza, że nie posiada udziałów w spółce holenderskiej.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku udzielenia przez Spółkę pożyczki dla głównego udziałowca, pożyczka korzysta ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, pożyczka taka, w świetle powołanego art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych powinna być zwolniona z tego podatku. W ocenie Wnioskodawczyni posiadanie przez pożyczkobiorcę 100% kapitału u pożyczkodawcy uprawnia do skorzystania z zapisów przywołanego artykułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności objętych opodatkowaniem. Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności wskazane w art. 1 ust. 1, w tym wymieniona w pkt 1 lit. b) umowa pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ww. ustawy obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, a stosownie do art. 4 pkt 7 ustawy przy umowie pożyczki ciąży on na biorącym pożyczkę.

Podstawa opodatkowania przy umowie pożyczki określona została w art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy i stanowi ją kwota lub wartość pożyczki, natomiast stawka podatku wynosi 2% (art. 7 ust. 1 pkt 4).

Natomiast zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwalnia się od podatku pożyczki udzielane przez wspólnika (akcjonariusza) spółce kapitałowej.

Z kolei za spółkę kapitałową, w rozumieniu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, uważa się, zgodnie z art. 1a pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjną lub europejską.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni – Spółka z o.o. – zamierza udzielić pożyczki swojemu 100% udziałowcowi, spółce kapitałowej z Holandii. Wnioskodawczyni (pożyczkodawca) nie posiada udziałów u pożyczkobiorcy.

Odnosząc się do tak przedstawionego zdarzenia przyszłego, mając na względzie zacytowane przepisy prawa stwierdzić należy, że w omawianej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie z opodatkowania, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z jego literalnym brzmieniem ww. zwolnienie ma bowiem zastosowanie jedynie do umów pożyczek, w których pożyczkodawcą jest podmiot będący wspólnikiem (akcjonariuszem) spółki kapitałowej, a więc osoba (prawna lub fizyczna), która jest właścicielem udziałów (akcji) w danej spółce. Z treści wniosku wynika natomiast, że pożyczkodawca nie posiada udziałów u pożyczkobiorcy, a więc nie jest jego udziałowcem. Zaznaczyć przy tym należy, że wszelkie ulgi i zwolnienia stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Tym samym tylko określone zdarzenia prawne bądź spełnienie określonych przesłanek, od których ustawodawca uzależnia prawo do zwolnienia skutkuje zwolnieniem z opodatkowania. Z tego też względu w prawie podatkowym w stosunku do wszelkich ulg i zwolnień zabronione jest stosowanie zarówno wykładni rozszerzającej, jak i zawężającej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.