2012.12.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-815/12-4/TR
z 10 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu: 27 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 listopada 2012 r. (data wpływu: 4 grudnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości przejazdów samochodami służbowymi z miejsc zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości przejazdów samochodami służbowymi z miejsc zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem oraz w zakresie ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracowników z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 4 i art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 20 listopada 2012 r., nr ILPB2/415-815/12-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 20 listopada 2012 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 23 listopada 2012 r.), zaś w dniu 4 grudnia 2012 r. (data nadania: 29 listopada 2012 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest międzynarodową firmą deweloperską i inwestycyjną, wyspecjalizowaną i skoncentrowaną na obrocie nieruchomościami o przeznaczeniu użytkowym (komercyjnym). W przedmiot działalności Spółki wpisana jest zarówno budowa, jak i wynajem budynków/powierzchni (magazynowych/logistycznych/ przemysłowych/biurowych) w ramach parków biznesowych/przemysłowych, a także ich nabywanie i zbywanie.

Budynki, którymi zarządza Spółka położone są w kilku miejscach w Polsce. Wnioskodawca ma centra logistyczne w różnych miastach.

W celu sprawnego zarządzania flotą, Spółka zawarła umowę najmu długoterminowego (dalej: umowa najmu) z zewnętrznym dostawcą, na podstawie której użytkuje samochody. Do korzystania z samochodów służbowych upoważnieni są wyłącznie pracownicy kadry menadżerskiej, których charakter pracy wymaga od nich częstego przemieszczania się pomiędzy

siedzibą Spółki, a innymi miejscami, w których bądź znajdują się pozostałe biura/centra logistyczne, bądź są budynki/tereny, które Wnioskodawca zamierza kupić/zaadaptować dla potrzeb prowadzonej działalności.

W związku z powyższym, samochody służbowe są generalnie wykorzystywane w celach służbowych oraz w interesie i na rzecz Wnioskodawcy.

Spółka zamierza uregulować kwestię związaną z używaniem samochodów służbowych. W tym celu Wnioskodawca zamierza przygotować specjalną dokumentację (obowiązującą wewnątrz Spółki), w której zostaną określone zasady korzystania z samochodów służbowych w celach realizacji powierzonych obowiązków służbowych (dalej: regulamin). Wspomniane powyżej zasady każdorazowo będą określone w umowie przechowania zawieranej z pracownikiem (pracownikowi będzie przypisany jeden samochód). Umowa będzie nakładała na pracowników m.in. obowiązek:

używania samochodu zgodnie z jego przeznaczeniem oraz dbałości o jego estetykę i stan techniczny;
należytego zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą oraz zniszczeniem i uszkodzeniem;
przestrzegania polityki bezpieczeństwa;
parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu, we wcześniej ustalonym miejscu;
wydania pojazdu Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy.

Zgodnie z umową przechowania miejsce parkowania udostępnianych samochodów będzie znajdowało się bezpośrednio w miejscu zamieszkania pracownika (garaż będący własnością pracownika) lub w pobliżu jego miejsca zamieszkania (na parkingu strzeżonym). Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu wynika z faktu, że Spółka nie jest w stanie zapewnić (przez cały okres użytkowania samochodu) zabezpieczonego placu lub garażu, w którym można by bezpiecznie parkować samochody wchodzące w skład floty.

Hipotetycznie, samochody mogą być wykorzystywane również do celów prywatnych. W związku z powyższym, Wnioskodawca zastanawia się nad sposobem uregulowania kwestii udostępnienia pracownikom, dla ich prywatnych potrzeb, samochodów służbowych, jak również nad sposobem wyceny tego świadczenia. Wnioskodawca rozważa dwie opcje wyceny:

Dopisanie pracownikowi przychodu na poziomie (określonego) miesięcznego ryczałtu, którego wysokość byłaby ustalana w oparciu o iloczyn kilometrów, które pracownik przejechałby miesięcznie dla celów prywatnych i stawki za jeden kilometr, właściwej dla korzystania przez pracownika z samochodu dla celów prywatnych.
Dopisanie pracownikowi przychodu, w wysokości wcześniej obliczonych kosztów dotyczących poszczególnych samochodów w związku z umową najmu (opłaty za najem, ubezpieczenie samochodu, opłaty za przegląd techniczny pojazdów) z uwzględnieniem limitu kilometrów przyznanego przez podmiot wynajmujący samochody.

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest zagadnienie w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości przejazdów samochodami służbowymi z miejsc zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, natomiast w przedmiocie zagadnienia w zakresie ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracowników z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych w dniu 10 grudnia 2012 r. wydano odrębne rozstrzygnięcie nr ILPB2/415-815/12-5/TR.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości przejazdów samochodami służbowymi z miejsc zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Czy w związku z planowanym przekazaniem samochodów służbowych pracownikom i zobowiązaniem ich do określonych świadczeń względem powierzonego samochodu (parkowania samochodów w wyznaczonych wcześniej (przez Spółkę) miejscach zamieszkania) z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Wnioskodawca będzie zobowiązany do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości przejazdów samochodami służbowymi z miejsc zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, przejazd pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem garażowania a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki lub inne miejsce wykonywania pracy, stanowi realizację zadań służbowych pracownika, wobec czego nie będzie stanowić po stronie pracownika przychodu do opodatkowania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: ustawa pdof) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Spółki, w świetle wskazanego wyżej przepisu, pracownicy, którzy dojeżdżają samochodami służbowymi z i do miejsca parkowania, a tym samym korzystają z samochodu jedynie w celach służbowych, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia. Wnioskodawca zwrócił uwagę, że w opisie zdarzenia przyszłego, miejsce parkowania samochodu służbowego zostanie pracownikowi wyznaczone przez Spółkę zgodnie z postanowieniami umowy przechowania.

To w interesie Wnioskodawcy jest utrzymanie stałej gotowości swoich pracowników do realizacji zadań służbowych, które często wiążą się z regularnym użytkowaniem samochodów w celach służbowych, a w szczególności podróżami służbowym pomiędzy wymienionymi we wniosku centrami logistycznymi – tak istniejącymi, jak i będącymi przedmiotem nabycia/zbycia, biurami Wnioskodawcy oraz siedzibami obecnych właścicieli gruntów lub nieruchomości, stanowiących potencjalnie przedmiot akwizycji. Dla pracowników Spółki, którzy swoje obowiązki wykonują również w drodze z i do domu. Dojeżdżanie do pracy prywatnym samochodem, a następnie zmiana samochodu na samochód służbowy byłoby dość problematyczne i skomplikowane. W związku z powyższym, przyznanie pracownikowi prawa do parkowania w miejscu zamieszkania (na miejscu parkingowym wyznaczonym przez Spółkę), umożliwi mu, zgodnie z umową przechowania, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Jednocześnie ułatwienie pracownikowi dojazdu z i do miejsca zamieszkania (również w nietypowych porach), umożliwi Wnioskodawcy prowadzenie niezakłóconej działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników Spółki określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie Spółki. Zgodnie z art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) (dalej: kp), „pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.”

Natomiast jak wynika z przepisu art. 124 § 2 kp: „pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się”.

Jak wynika z przywołanych przepisów, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Ze względu na charakter wykonywanych zadań, Spółka nie jest w stanie zapewnić (przez cały okres użytkowania samochodu) zabezpieczonego placu bądź garażu, w którym mogłaby bezpiecznie parkować samochody stanowiące przedmiot umowy najmu. W interesie Wnioskodawcy jest przyznanie/wyznaczenie pracownikowi prawa garażowania w miejscu zamieszkania, co „umożliwi pracownikom, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.” (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie z dnia 1 września 2011 r. (sygn.: ILPB2/415-642/11-2/JK)).

Ma to szczególne znaczenie w przypadku Spółki, w której pracownicy korzystający z samochodów służbowych mają nienormowany czas pracy, a charakter ich pracy wymaga ciągłego korzystania z samochodów.

W temacie przejazdów pracowników samochodem służbowym z i do miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych wypowiedział się również m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 22 maja 2012 r. (sygn.: IPPB4/415-252/12-2/JK) wskazując, że „przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji, przejazdy z oraz do miejsca parkowania (garażowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego (...) a tym samym gwarantują stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu”.

Jednocześnie ten sam organ w interpretacji z dnia 23 września 2010 r. (sygn.: IPPB4/415-553/10-4/MP) podkreślił, że „w przypadku pracowników zajmujących kluczowe stanowiska w Spółce, obowiązek dojazdu z domu do pracy z i powrotem wynika z regulaminu. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu z nieodpłatnego świadczenia, przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu. Natomiast parkowanie samochodu w wyznaczonym miejscu, gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone mienie”.

Jak wskazał Zainteresowany, w ostatnim czasie, pozytywne interpretacje w niniejszej sprawie wydane zostały także przez: Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 26 czerwca 2012 r. (sygn.: IPTPB1/415-263/12-2/KO) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 18 stycznia 2012 r. (sygn.: ILPB1/415-1172/11-4/TW).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości przejazdów samochodami służbowymi z miejsc zamieszkania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez osobę pozostającą w stosunku pracy nie może generować dla tejże osoby dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wskazano we wniosku, Zainteresowany (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest międzynarodową firmą deweloperską i inwestycyjną, wyspecjalizowaną i skoncentrowaną na obrocie nieruchomościami o przeznaczeniu użytkowym (komercyjnym). W celu sprawnego zarządzania flotą, Spółka zawarła umowę najmu długoterminowego (dalej: umowa najmu) z zewnętrznym dostawcą, na podstawie której użytkuje samochody. Do korzystania z samochodów służbowych upoważnieni są wyłącznie pracownicy kadry menadżerskiej, których charakter pracy wymaga od nich częstego przemieszczania się pomiędzy siedzibą Spółki, a innymi miejscami, w których bądź znajdują się pozostałe biura/centra logistyczne, bądź są budynki/tereny, które Wnioskodawca zamierza kupić/zaadaptować dla potrzeb prowadzonej działalności. W związku z powyższym, samochody służbowe są generalnie wykorzystywane w celach służbowych oraz w interesie i na rzecz Wnioskodawcy.

używania samochodu zgodnie z jego przeznaczeniem oraz dbałości o jego estetykę i stan techniczny;
należytego zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą oraz zniszczeniem i uszkodzeniem;
przestrzegania polityki bezpieczeństwa;
parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu, we wcześniej ustalonym miejscu;
wydania pojazdu Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy.

Mając powyższe na uwadze, wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wskazanie przez płatnika garażowania bądź parkowania w miejscu zamieszkania tych pracowników, gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu takiego pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania opisanych pracowników. Tym samym, Wnioskodawca jako płatnik nie będzie obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie przejazdy pracowników samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania bądź parkowania (ich adresem zamieszkania) a siedzibą Wnioskodawcy (Spółki) lub innym miejscem wykonywania pracy i z powrotem, nie będą stanowiły dla tychże osób w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

W konsekwencji, Zainteresowany nie będzie obowiązany – jako płatnik – do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Zainteresowanego rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin