INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 03 sierpnia 2011 r. (data wpływu 10 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 27 października 2011 r. (data wpływu 31 października 2011 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach podstawowej działalności handluje klejami przemysłowymi składającymi się z 3 grup towarów: kleje rozpuszczalnikowe, termotopliwe i wodne. Produkcja klejów odbywa się w Holandii, a producentem jest spółka – matka. Towary są sprzedawane przez Spółkę podmiotom krajowym i zagranicznym.

Z uwagi na fakt, że ceny głównych surowców, niezbędnych do wyprodukowania finalnego wyrobu gotowego z grupy klejów rozpuszczalnikowych dynamicznie wzrosły od 2010 roku i nadal wzrastają, a obecnie na rynku istnieją inne, tańsze zamienniki, podwyżka przełożyła się na dynamiczny wzrost ceny dobra finalnego i tym samym ceny zakupu towaru przeznaczonego do dalszej odsprzedaży.

W opinii Spółki, z uwagi na utrzymujący się kryzys ekonomiczny, który dotknął branżę finalnych odbiorców towarów, nagła podwyżka cen spowodowałaby utratę kluczowych klientów, co mogłoby doprowadzić do zachwiania stabilnej sytuacji ekonomicznej Spółki oraz utraty znacznego udziału w rynku w sektorze klejów rozpuszczalnikowych. Spółka w czerwcu i lipcu br. podjęła decyzję o sprzedaży niektórych towarów z grupy klejów rozpuszczalnikowych poniżej ceny zakupu, których ceny zakupu z miesiąca na miesiąc gwałtownie wzrastały. Ceny sprzedaży pozostałych 2 grup towarów oferowanych na rynku przez Spółkę pozostały bez zmian i Spółka generuje na ich sprzedaży zysk. Sprzedaż towarów poniżej ceny zakupu będzie utrzymywana przez Spółkę do momentu, w którym Spółka odnotuje wzrost cen tych towarów na całym rynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy wartość sprzedanych towarów może być kosztem podatkowym...

Jednocześnie należy dodać, iż treść tego pytania została określona w związku z wezwaniem Spółki z dnia 25 października 2011 r. oraz udzieleniem odpowiedzi w dniu 31 października 2011 r. (pismo z dnia 27 października 2011 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, który jest zamkniętym katalogiem kosztów wyłączonych z opodatkowania. Przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodów.

Mając na uwadze powyższe przepisy, w opinii Spółki wartość towarów sprzedanych poniżej ceny zakupu, jest kosztem podatkowym. Sprzedaż towarów poniżej ich ceny zakupu przyczyni się do zabezpieczenia interesów Spółki w długim okresie, dzięki utrzymaniu kontaktów handlowych z kluczowymi klientami. W opinii Spółki, podatnik sam może decydować o wysokości cen w obrocie gospodarczym i tym samym wpływać na wysokość marży handlowej zgodnie z zasadami racjonalnego gospodarowania i swobodą działalności gospodarczej w celu osiągnięcia celu ekonomicznego. Sprzedaż towarów poniżej ceny zakupu w określonym przedziale czasowym, w opinii Spółki, jest zasadna w realizacji tego celu. W warunkach ciągłych zmian sytuacji gospodarczej, podmioty muszą podejmować decyzje o poniesieniu straty w celu utrzymania się na rynku.

W uzasadnieniu wyroku NSA w Krakowie z dnia 25.01.2001 r. sygn. I SA/Kr 2312.98 można znaleźć słowa potwierdzające słuszność opinii Spółki, że nieprawdziwe jest założenie, jakoby każda działalność musiała być dochodowa. Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 20.01.2009 r. o sygn. ILPB1/415-882/08-2/TW wskazuje: „(…) że każdy podatnik ma prawo swobodnie układać swoje interesy tak, aby działalność gospodarcza była dla niego opłacalna pod względem ekonomicznym, w tym stosując znaczne upusty cenowe, jeśli jest to w jego uznaniu zasadne dla osiągnięcia tego celu (…)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka handluje klejami przemysłowymi składającymi się z 3 grup towarów: kleje rozpuszczalnikowe, termotopliwe i wodne. Jako że ceny głównych surowców, niezbędnych do wyprodukowania finalnego wyrobu gotowego z grupy klejów rozpuszczalnikowych dynamicznie wzrosły od 2010 roku i nadal wzrastają, podwyżka przełożyła się na wzrost ceny dobra finalnego i tym samym ceny zakupu towaru przeznaczonego do dalszej odsprzedaży.

Spółka w czerwcu i lipcu br. podjęła decyzję o sprzedaży niektórych towarów z grupy klejów rozpuszczalnikowych poniżej ceny zakupu, których ceny zakupu z miesiąca na miesiąc gwałtownie wzrastały. Sprzedaż towarów poniżej ceny zakupu będzie utrzymywana przez Spółkę do momentu, w którym Spółka odnotuje wzrost cen tych towarów na całym rynku.

Wnioskodawca wskazał, iż nagła podwyżka cen spowodowałaby utratę kluczowych klientów, co mogłoby doprowadzić do zachwiania stabilnej sytuacji ekonomicznej Spółki oraz utraty znacznego udziału w rynku w sektorze klejów rozpuszczalnikowych. Sprzedaż towarów poniżej ich ceny zakupu przyczyni się do zabezpieczenia interesów Spółki w długim okresie, dzięki utrzymaniu kontaktów handlowych z kluczowymi klientami.

Zatem, w ocenie tut. Organu, sprzedaż towarów poniżej ceny zakupu pozwala na uzyskanie przychodu, a w dalszej perspektywie zabezpieczy i zachowa źródła przychodów stosownie do ww. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, jeżeli wystąpiły wszystkie wskazane powyżej elementy kwalifikujące poniesione koszty zakupu towarów handlowych do kosztów uzyskania przychodów, wartość sprzedanych towarów może być dla Spółki kosztem podatkowym.

W odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienia się, iż w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.