INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2011 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 3 listopada 2011 r., data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 7 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2011 r. do Izby Skarbowej w Łodzi (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 7 listopada 2011 r.) wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 12 listopada 2011 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której podstawowym profilem jest świadczenie usług doradztwa podatkowego. W związku z licznymi wyjazdami do potencjalnych i przyszłych klientów, w listopadzie 2011 r. Wnioskodawca wniósł do firmy samochód osobowy, stanowiący poprzednio majątek prywatny. Nabycie samochodu osobowego do majątku prywatnego dokonane zostało w 2007 r. za cenę 30.000 zł, w oparciu o fakturę VAT wystawioną przez poprzedniego właściciela pojazdu. Wnioskodawca planuje, iż wprowadzony do firmy samochód osobowy będzie wykorzystywany jedynie przez krótki okres czasu (krótszy niż 1 rok), a zatem w ciągu kilku najbliższych miesięcy samochód zostanie zbyty. Z tego powodu, wniesionego do firmy samochodu nie planuje zaliczać do środków trwałych (choć stanowić on będzie składnik majątku firmy), lecz zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo, wg ceny z dokumentującej jego nabycie faktury VAT z 2007 r. (30.000 zł). Równocześnie, w dacie sprzedaży pojazdu, osiągnięty przychód wykazany zostanie jako przychód związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest obciążenie jednorazowo kosztów uzyskania przychodu w momencie wniesienia samochodu osobowego do składników majątku prowadzonej działalności gospodarczej, z uwagi na założenie, iż będzie on użytkowany krócej niż 1 rok...
2. Czy wartość początkowa samochodu osobowego (koszt, po jakim obciążać on będzie koszty prowadzonej działalności gospodarczej), winien być ustalony w oparciu o pierwotną cenę nabycia, tj. fakturę VAT z 2007 r. (30.000 zł)...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowe jest obciążenie jednorazowo kosztów uzyskania przychodu w momencie wniesienia samochodu osobowego do firmy z uwagi na założenie, iż przedmiotowy pojazd użytkowany będzie w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż 1 rok. Wartość początkowa samochodu osobowego (koszt, po jakim winien on obciążyć koszty prowadzonej działalności gospodarczej) winien być ustalony wg rzeczywistej ceny zakupu wynikającej z faktury VAT z 2007 r. - 30.000 zł.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.; dalej: ustawa o PIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, a zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT),
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały po to, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, lub też aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W analizowanym stanie faktycznym, samochód osobowy wnoszony do majątku firmy jest środkiem transportu niezbędnym do świadczenia usług doradztwa podatkowego, będzie bowiem wykorzystywany do dojazdów do siedziby klienta, celem przedstawienia oferty współpracy, negocjacji warunków świadczenia usług (cena, terminy, forma), wreszcie rzeczywistego świadczenia usług doradztwa podatkowego w siedzibie klienta. W konsekwencji, koszty związane z nabyciem i użytkowaniem przedmiotowego pojazdu będą w sposób bezpośredni związane z osiąganymi przychodami.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Ponadto w myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają m. in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powołanego przepisu, amortyzacji podlegają środki trwałe spełniające łącznie wszystkie wymienione powyżej warunki, wśród których kluczowym jest wymóg przewidywanego okresu używania środka trwałego dłuższy niż jeden rok.

Przewidywany okres używania stanowi w tym przypadku zamiar Wnioskodawcy, a zatem sam plan jego wykorzystywania przez okres krótszy niż jeden rok decyduje o braku możliwości uznania składnika majątku podatnika za środek trwały podlegający amortyzacji. A zatem w sytuacji założenia, iż okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, podatnik ma obowiązek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne, równocześnie w przypadku, kiedy taki składnik majątku nie zostanie zaliczony do środków trwałych lecz stanowić będzie składnik majątku wykorzystywany w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż jeden rok, jego wartość winna być zaliczona jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów. Wartość początkowa samochodu nabytego w drodze kupna stanowić winna cena jego nabycia, wynikająca z posiadanej faktury VAT - 30.000 zł, zgodnie z pierwotnym dokumentem zakupu z 2007 r.

Wnioskodawca podkreśla także, iż jeżeli po upływie roku samochód będzie przez Niego dalej użytkowany, w oparciu o przepis art. 22e ustawy o PIT, tak ustalony koszt podatkowy winien zostać odpowiednio skorygowany.

W myśl przepisu art. 22e ust. 1 ustawy o PIT, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczają ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwota odpisów amortyzacyjnych, przypadająca na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym "Wykazem stawek amortyzacyjnych", a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwoty odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwota odsetek wykazać w zeznaniach, o których mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki obliczone od różnicy, o której mowa w pkt 2, wynoszą 0,1 % za każdy dzień.
   
   

Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 22e ust. 3).

Analogiczna do powyższej wykładnia przepisów ustawy o PIT potwierdzona została w dotychczasowych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, m. in. interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 listopada 2010 r., Nr ITPBl/415-853a/10/AK, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 czerwca 2011 r., Nr ITPBl/415-378a/l1/AK), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 lipca 2011 r., Nr IPPB1/415-456/11-2/AM, postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego Urzędu Skarbowego z dnia 26 stycznia 2005 r., Nr PD-423-5/GC/04/05, oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2011 r., Nr IPPB1/415-501/11-4/ES.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie zaś do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych, jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

Zaznaczyć jednak należy, że jeżeli po upływie roku samochód będzie nadal użytkowany, zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym "Wykazem stawek amortyzacyjnych", a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Stosownie do art. 22e ust. 2 ww. ustaw, przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (22e ust. 2).

Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Ponadto zauważyć należy, iż podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 powołanej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca, dla celów prowadzonej działalności zamierza wprowadzić samochód, który został przez Niego nabyty w 2007 r., a którego okres użytkowania nie będzie przekraczał jednego roku. Nie zostanie on zaliczony do środków trwałych, ale stanowić będzie składnik majątku wykorzystywany w prowadzonej działalności. Wartość samochodu Wnioskodawca zaliczył w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli Wnioskodawca dla zakupionego samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej określił okres używania krótszy niż rok oraz nie zaliczy go do środków trwałych podlegających amortyzacji, to wartość tego samochodu ustalona w oparciu o cenę nabycia o której mowa w art. 22g ust. 3 ustawy o podatku od osób fizycznych, wynikającą z faktury nabycia może obciążyć jednorazowo koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie składników majątku, możliwe jest więc, jeżeli podatnik wykaże, iż składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jeżeli jednak zakupiony składnik majątku nie przyczynił się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż służył celom osobistym, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Jeżeli jednak ww. składnik majątku nie przyczynił się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż służył celom osobistym, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż w przypadku sprzedaży ww. składnika majątku firmy, Wnioskodawca osiągnie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącego, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Ciężar wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku. Natomiast procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. Mając powyższe na uwadze, tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę tego, czy zakupiony samochód wykorzystywany jest w prowadzonej działalności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.