Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.510.2018.1.JK
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 14 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty Opłaty licencyjnej ponoszonej przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty Opłaty licencyjnej ponoszonej przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest przedsiębiorstwem handlowym typu Cash & Carry z siedzibą w Polsce i należy do międzynarodowej Grupy (dalej: „Grupa”), która zajmuje się sprzedażą hurtową i detaliczną produktów żywnościowych w Europie.

Przedmiotem działalności Spółki jest handel artykułami spożywczymi i konsumpcyjnymi wszelkiego rodzaju oraz prowadzenie placówek handlowych o dużej powierzchni na terenie Polski. Spółka prowadzi swoją działalność poprzez sieć hal sprzedaży, które oferują pełne zaopatrzenie dla gastronomii, hotelarstwa, handlu detalicznego, kiosków, sklepów na stacjach benzynowych, obsługi imprez, barów, kuchni, stołówek i innych podmiotów prowadzących działalność gastronomiczną. Ponadto, Spółka działa w sektorze sprzedaży hurtowej z dostawą towaru (tzw. handel dowozowy, z opcją zakupu towarów z dowozem pod wskazany adres). Spółka jest w stanie dostarczyć zamówione produkty w ustalonym terminie i o dogodnej dla klienta porze. Samochody dostawcze Spółki wyposażone są w komory specjalnie przystosowane do transportu produktów.

W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa od podmiotu powiązanego (dalej: „Licencjodawca”) licencje na używanie znaków towarowych stanowiących własność Licencjodawcy lub zarejestrowanych na niego, obejmujących w szczególności logo „X” dostosowane do układu graficznego logo Grupy (dalej: „Znaki towarowe”).

Licencja uprawnia Spółkę do wyłącznego użytkowania Znaków towarowych na terenie Polski w odniesieniu do wszystkich możliwych towarów i usług, dla których zarejestrowane są dane Znaki towarowe. W praktyce Znaki towarowe związane z marką „X” wykorzystywane są przez Spółkę przede wszystkim do oznaczenia hal handlowych, wraz z towarzyszącą im infrastrukturą, poprzez które Spółka prowadzi swoją działalność i poprzez które osiąga przychody ze sprzedaży, a także do oznaczenia pojazdów, strojów służbowych, materiałów reklamowych w punktach sprzedaży, tzw. POS (np. wózków na zakupy, oznaczeń, itp.), materiałów reklamowych, cenników, wszelkich rodzajów stron internetowych oraz dokumentów firmowych. W sektorze sprzedaży hurtowej z dostawą towaru pod wskazany adres szeroko wykorzystywana jest natomiast marka „Y”.

Licencja umożliwia Spółce występowanie na rynku pod wspólnym, rozpoznawalnym wizerunkiem Grupy. Korzystanie ze Znaków towarowych pozwala Spółce na zwiększenie sprzedaży towarów w należących do Spółki placówkach sprzedaży, jak i przy sprzedaży z dowozem - na rynku, na którym działa Grupa, marka jest bowiem jednym z ważniejszych aspektów, którym kierują się konsumenci wybierając miejsce, w którym dokonują zakupów. Spółka bazuje na założeniu, że budowanie i utrzymywanie silnej marki jest niezbędne przy pozyskiwaniu nowych klientów oraz budowaniu relacji z obecnymi klientami, a więc warunkuje uzyskiwanie przychodów ze sprzedaży towarów (do sukcesu biznesowego Spółki potrzebne są obecnie już przykładowo nie tylko dobre lokalizacje sklepów, ale również zaufanie konsumentów do marki, która będzie spójna niezależnie od tego w jakim mieście klient odwiedzi hale handlową Spółki).

Dostęp do Znaków towarowych daje Spółce możliwość także:

• korzystania ze związanych ze Znakami towarowymi procedur ich wykorzystania, poprawiających efektywność prowadzenia działań sprzedażowych;
• budowania przewagi konkurencyjnej dzięki korzystaniu ze Znaków towarowych rozpoznawalnych na całym świecie;
• wypracowania w percepcji polskich odbiorców wizerunku opartego na międzynarodowej obecności Grupy i określonej jakości oferowanych towarów.
  
  

Spółka z Licencjodawcą ustaliły w umowie licencyjnej, iż z tytułu nabycia licencji na używanie Znaków towarowych Spółka będzie uiszczała na jego rzecz opłatę licencyjną stanowiącą określony procent (%) obrotu netto ze sprzedaży towarów i wyrobów z podmiotami niepowiązanymi (dalej: „Opłata licencyjna”), z wyłączeniem m.in. rabatów i innych upustów oraz z wykluczeniem obrotów netto dla towarów oznaczonych marką własną stanowiących przedmiot odrębnej licencji.

Wysokość Opłaty licencyjnej bezpośrednio więc zależy od poziomu przychodów osiągniętych przez Spółkę ze sprzedaży towarów. W umowie zastrzeżono przy tym, że całkowita Opłata licencyjna należna za dany rok obrotowy nie przekroczy 33% wyniku z działalności operacyjnej (Earnings before Interest and Tax, EBIT) przed wypłaceniem całkowitej Opłaty licencyjnej przypadającej na dany rok obrotowy.

Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty Opłaty licencyjnej ponoszonej przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy nie podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty opłaty licencyjnej ponoszonej przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy nie podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

W dniu 1 stycznia 2018 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej: „Ustawa nowelizująca”). Na mocy Ustawy nowelizującej do ustawy o CIT został wprowadzony art. 15e dotyczący ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wybranych kosztów świadczeń niematerialnych.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 2 znowelizowanej ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT - poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11 ustawy o CIT, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6 ustawy o CIT, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, i odsetek. Na podstawie najnowszej nowelizacji ustawy o CIT (ustawa zmieniająca z 23 października 2018 r.), treść przepisu ulegnie częściowo zmianie, jednak nie powinno to mieć wpływu na rozstrzygnięcie w analizowanym temacie.

Kosztami, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, są autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.) oraz wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Niemniej jednak, w art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT przewidziano, że ograniczenie, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Oznacza to, że koszty opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania m.in. z licencji zaliczane do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi nie podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie przepisy ustawy o CIT nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcie kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Co prawda w art. 15 ust. 4-4c ustawy o CIT ustawodawca posługuje się wyrażeniem koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami w kontekście określenia momentu, w którym będą one miały wpływ na wynik podatkowy podatnika. Niemniej jednak wyrażeniom tym nie można przypisać równoznacznego charakteru, gdyż:

1. w pierwszym przypadku chodzi o koszty, które mają bezpośredni związek z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi,
2. w drugim natomiast o koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.
   
   

Warto zauważyć, że w toku prac legislacyjnych nad projektem Ustawy nowelizującej Minister Rozwoju i Finansów w odpowiedzi na uwagi zgłoszone w ramach konsultacji publicznych wskazał, że „kwestia bezpośredniego związku kosztu z przychodem jest w dużej mierze zindywidualizowana. Wprowadzenie precyzyjnej definicji nie wydaje się możliwe” (odpowiedź Ministra Rozwoju i Finansów na uwagę nr 254 przedstawiona w tabeli z odniesieniem się do uwag).

Jak natomiast wynika z treści uzasadnienia do projektu Ustawy nowelizującej, „celem tego wyłączenia - w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami ze sprzedaży towaru lub usługi - jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej. W takich przypadkach koszt nabycia określonego prawa może być (jest) zupełnie nieadekwatny do dochodu (marży) uzyskiwanego na danej działalności. Jako przykłady kosztów bezpośrednio związanych ze świadczeniem przez podatnika usługi można wskazać koszty nabywanych od spółek powiązanych usług projektowych, które są wykorzystywane przy produkcji polskiej spółki meblarskiej czy koszty usług reasekuracji, które są związane ze świadczeniem usług ubezpieczenia” (druk sejmowy nr 1878, VIII kadencja Sejmu RP, s. 78 uzasadnienia do projektu Ustawy nowelizującej).

Co istotne, Minister Finansów w wyjaśnieniach z 23 kwietnia 2018 r. dotyczących kosztów usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi (dostępne w portalu www.finanse.mf.gov.pl, dalej: „Wyjaśnienia MF”) wskazał, że „przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT- w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu »związania kosztu z przychodami«, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”.

Skoro zatem, jak wskazano powyżej, celem art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej, to należy uznać, że w odniesieniu do kosztów Opłaty licencyjnej, na podstawie której Spółka jest uprawniona do wykorzystywania Znaków towarowych w odniesieniu do dystrybucji towarów, spełniona będzie przesłanka bezpośredniego związku z nabyciem towarów.

Należy bowiem zauważyć, że licencja uprawnia Spółkę do wyłącznego użytkowania Znaków towarowych na terenie Polski w odniesieniu do wszystkich możliwych towarów i usług, dla których zarejestrowane są dane Znaki towarowe. W praktyce Znaki towarowe wykorzystywane są przez Spółkę przede wszystkim do oznaczenia hal handlowych, wraz z towarzyszącą im infrastrukturą, poprzez które Spółka prowadzi swoją działalność i poprzez które osiąga przychody ze sprzedaży, a także do oznaczenia pojazdów wykorzystywanych w sprzedaży hurtowej z dostawą towaru.

Znaki towarowe będące przedmiotem licencji są zatem wykorzystywane przez Spółkę w bieżącej działalności gospodarczej związanej bezpośrednio m.in. z oferowanymi klientom towarami, i fakt możliwości korzystania przez Spółkę ze Znaków towarowych przyczynia się do wzrostu przychodów z jej podstawowej działalności. Licencja umożliwia Spółce bowiem występowanie na rynku pod wspólnym, rozpoznawalnym wizerunkiem Grupy. Korzystanie ze Znaków towarowych pozwala Spółce na zwiększenie sprzedaży towarów w należących do Spółki placówkach sprzedaży - na rynku, na którym działa Grupa, marka jest bowiem jednym z ważniejszych aspektów, którym kierują się konsumenci wybierając sklep, w którym dokonują zakupów, lub dostawcę, który będzie zaopatrywał ich w niezbędne produkty. Budowanie i utrzymywanie silnej marki jest niezbędne przy pozyskiwaniu nowych klientów oraz budowaniu relacji z obecnymi klientami.

Co więcej, korzystanie ze związanych ze Znakami towarowymi procedur ich wykorzystania przyczynia się do poprawy efektywności prowadzenia działań sprzedażowych przez Spółkę. Ponadto, dzięki korzystaniu ze Znaków towarowych, możliwe jest budowanie przewagi konkurencyjnej i wypracowanie w percepcji polskich odbiorców wizerunku opartego na międzynarodowej obecności Grupy i określonej jakości oferowanych towarów.

Tym samym koszty ponoszone za licencję stanowią koszty usług związanych bezpośrednio z nabyciem i sprzedażą towarów przez Spółkę, które warunkują możliwość prowadzenia przez Spółkę działalności dystrybucyjnej z wykorzystaniem Znaków towarowych. Gdyby bowiem Spółka nie ponosiła kosztów Opłaty licencyjnej, nie mogłaby korzystać ze Znaków towarowych Licencjodawcy w prowadzonej działalności, w tym w szczególności do prowadzenia sprzedaży pod określoną marką w placówkach handlowych oraz w sprzedaży hurtowej z dostawą.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszenie kosztów Opłaty licencyjnej na rzecz Licencjodawcy warunkuje w sposób bezpośredni możliwość osiągania przychodów ze sprzedaży towarów przez Spółkę z wykorzystaniem Znaków towarowych.

W Wyjaśnieniach MF wskazano ponadto, że za koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem przed podatnika towaru lub świadczeniem usługi należy rozumieć „koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

Przyjęty przez Spółkę oraz Licencjodawcę model rozliczenia Opłaty licencyjnej wskazuje na to, że cena sprzedaży dystrybuowanych przez Spółkę towarów jest skorelowana z kosztami tej licencji. W tym zakresie bezpośredni związek kosztów Opłaty licencyjnej z nabywanymi towarami przejawia się w istnieniu zależności kwotowej pomiędzy wysokością kosztu Opłaty licencyjnej a przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę ze sprzedaży towarów.

Wynika to z tego, że wynagrodzenie ponoszone na rzecz Licencjodawcy stanowi określony procent obrotu towarami, co sprawia, że wysokość Opłaty licencyjnej jest wprost zależna od wartości sprzedaży realizowanej przez Spółkę. Oznacza to, że koszty Opłaty licencyjnej należnej Licencjodawcy definiowane są wartością sprzedaży towarów, a cena sprzedaży towarów została skalkulowana tak, że zawiera w sobie koszt Opłaty licencyjnej. Należy zatem przyjąć, że faktyczna cena sprzedaży towarów uwzględnia okoliczność ponoszenia przez Spółkę kosztów Opłaty licencyjnej.

W przypadku zatem, gdy wynagrodzenie ponoszone na rzecz Licencjodawcy z tytułu Opłaty licencyjnej stanowi określony procent obrotu netto ze sprzedaży towarów, należy uznać, że koszt ten jest „inkorporowany” w towarach jako element składowy ich ceny.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, koszty Opłaty licencyjnej ponoszone przez Spółkę na rzecz Licencjodawcy stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z nabyciem przez Spółkę towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Opłata licencyjna nie będzie podlegała ograniczeniu, o którym mowa w art. 15e ust. i ustawy o CIT.

Powyższa ocena znajduje potwierdzenie w linii interpretacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z 10 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.328.2018.1.NL, w której potwierdził stanowisko wnioskodawcy: „znak towarowy udostępniony Wnioskodawcy na podstawie Licencji ze względu na swoją międzynarodową rozpoznawalność oraz wypracowaną markę wpływa w bezpośredni sposób na realizowaną przez Spółkę sprzedaż, umożliwiając Spółce funkcjonowanie na rynku. Z uwagi na charakter działalności, na rynku stali mogą konkurować ze sobą duże podmioty o międzynarodowej renomie i stabilnej sytuacji. Używanie rozpoznawalnego znaku towarowego Grupy umożliwia wykorzystanie przewagi konkurencyjnej, a w konsekwencji wpływa na wysokość przychodów osiąganych przez Spółkę. Wykorzystanie przez Spółkę praw własności będących przedmiotem Licencji przyczynia się zatem w sposób bezpośredni do osiągania większych przychodów ze sprzedaży produktów oraz usług Spółki, gdyż wpływają na ich rozpoznawalność rynkową i w konsekwencji potencjał ich sprzedaży. Jeśli Spółka nie oznaczałaby swoich produktów znakiem towarowym Koncernu, popyt na sprzedawane produkty mógłby być znacznie mniejszy i w rezultacie obniżeniu uległyby również przychody uzyskiwane ze sprzedaży produktów. W konsekwencji bezpośredni związek z wytworzeniem lub nabyciem przez Spółkę towaru lub świadczeniem usług jest spełniony z uwagi na to, że prawa własności intelektualnej będące przedmiotem Licencji są wykorzystywane przez Spółkę w bieżącej działalności zewnętrznej związanej bezpośrednio z oferowanymi produktami i usługami. Tym samym pomimo ponoszenia przez Wnioskodawcę kosztu nabycia Licencji, Wnioskodawca zyskuje przewagę w porównaniu z innymi przedsiębiorcami prowadzącymi analogiczną działalność gospodarczą. Ponadto czynnikiem potwierdzającym istnienie bezpośredniego związku kosztów z produktami i usługami Spółki jest przyjęty model rozliczania wynagrodzenia. Bezpośredni związek Opłat z produktami Spółki lub świadczonymi usługami przejawia się w zależności pomiędzy wysokością poniesionej Opłaty a wielkością przychodów Spółki osiągniętych przez Spółkę ze sprzedaży produktów i usług na rzecz podmiotów niepowiązanych. Zdaniem Wnioskodawcy powyższe argumenty przemawiają za tym, iż Opłaty zostały „inkorporowane” w produktach oraz usługach Spółki. W rezultacie pomiędzy kosztami Licencji ponoszonymi przez Spółkę oraz zbywanymi towarami lub świadczonymi usługami zachodzi faktyczny związek ekonomiczny, który uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania art. 15e ust. 11 pkt 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 2 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.186.2018.1.MM, w której organ stanął na stanowisku, że: „w myśl art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym bezpośredni związek kosztów Licencji Znakowej z nabyciem przez Wnioskodawcę Towarów przejawia się w ten sposób, że gdyby Wnioskodawca nie ponosił kosztów Licencji Znakowej, nie mógłby korzystać ze Znaków Towarowych Podmiotu Powiązanego w odniesieniu do dystrybuowanych Towarów oraz w działaniach marketingowych z nimi związanych, a tym samym uzyskiwać przychodów z ich sprzedaży. Koszty omawianej Licencji Znakowej definiowane są wartością sprzedaży netto sprzedanych przez Wnioskodawcę Towarów opatrzonych Znakami Towarowymi Podmiotu Powiązanego i stanowią element składowy ich ceny. Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty Licencji Znakowej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Powiązanego nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, jest zatem prawidłowe”.

Analogicznie w tej sprawie wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 16 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.220.2018.1.MJ, który uznał, że: „roczna wysokość Opłaty obliczana jest jako procent Pozagrupowych przychodów ze sprzedaży netto, uzyskanego przez Wnioskodawcę na rok. Zgodnie z umową, wysokość Opłaty nie może przekroczyć ustalonego procentu Pozagrupowego wyniku ze sprzedaży netto na rok. W sytuacji natomiast, kiedy określony w Umowie procent Pozagrupowego wyniku ze sprzedaży netto będzie równy zeru lub mniejszy od stałej kwoty ustalonej w Umowie, Wnioskodawca zobowiązany jest do uiszczenia Opłaty w wysokości tej stałej kwoty określonej w Umowie. [...] Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że skoro koszty Opłaty, ponoszonej przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki Babki są skorelowane z ceną sprzedawanych produktów, to wydatki z tego tytułu stanowią dla Spółki koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP. W związku z powyższym, nie podlegają one ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP”.

Końcowo Wnioskodawca wskazuje na interpretację z 29 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.204.2018.1.AP, gdzie organ potwierdził, że „strategia biznesowa Spółki, jako podmiotu należącego do Grupy, polega na kreowaniu i utrzymaniu na rynku pozycji znaków towarowych jako grupowych marek części i akcesoriów samochodowych sprzedawanych na rynkach międzynarodowych przez Wnioskodawcę oraz inne podmioty z Grupy. Rozpoznawalność marki prowadzi do szybkiej i łatwej identyfikacji produktów przez potencjalnych klientów. Wykorzystywanie przez Spółkę marek Grupy przyczynia się zatem w sposób bezpośredni do osiągania większych przychodów ze sprzedaży wyprodukowanych przez Spółkę systemów kierowniczych, gdyż stanowią elementy produktów, które wpływają na ich wartość, rozpoznawalność rynkową i w konsekwencji potencjał ich sprzedaży. W sytuacji, gdyby Spółka nie oznaczała wyprodukowanych przez siebie towarów znaną marką, popyt na te produkty byłby znacznie mniejszy i w rezultacie przychody ze sprzedaży mogłyby stać się niższe. Ponadto, sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego podmiotom powiązanym z tytułu opłat oparty jest o całościowy przychód Spółki z tytułu sprzedaży produktów, przy uwzględnieniu ustalonego przez strony udziału procentowego. W przypadku zmniejszenia ilości wyprodukowanych i sprzedanych produktów również wysokość opłaty ulega zmniejszeniu. Zatem wartość sprzedanych przez Spółkę produktów stanowi czynnik determinujący wysokość opłaty należnej podmiotom powiązanym. Istotnym jest, że bez ponoszenia takiej opłaty, Spółka nie miałaby prawa zarówno do oznaczenia swoich produktów tymi markami, jak i do sprzedaży sygnowanych nimi produktów, co z kolei miałoby negatywny wpływ na pozycję Spółki na rynku motoryzacyjnym, a w konsekwencji Wnioskodawca nie miałby możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 4 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.151.2018.1.AZE, z 9 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.194.2018.1.MG, z 29 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.204.2018.l.AP, z 27 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.76.2018.3.EN, z 8 czerwca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.40.2018.2AZE.

Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, koszty Opłaty licencyjnej ponoszonej przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.