Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.493.2018.3.JK
z 13 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.), uzupełnionym 31 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych, wydatków związanych z funkcjonowaniem wskazanego we wniosku Programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych, wydatków związanych z funkcjonowaniem wskazanego we wniosku Programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników Wnioskodawcy.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 15 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.493.2018.2.JK oraz 0115-KDIT2-2.4011.459.2018.3.HD wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 31 stycznia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego:

Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Pracodawca” lub „Spółka”) – prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest wytwarzanie specjalistycznego oprogramowania komputerowego na potrzeby branży motoryzacyjnej.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę (dalej: „Pracownicy”). W Spółce wprowadzony zostanie Pracowniczy program podnoszenia kwalifikacji zawodowych (dalej: „Program”). Celem Programu jest wzmocnienie lojalności Pracowników poprzez dofinansowanie przez Spółkę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych Pracowników.

Programem zostały objęte osoby będące pracownikami Spółki w rozumieniu postanowień ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 917 ze zm., dalej: „Kodeks pracy”); (dalej: „Uczestnicy”).

W ramach Programu Spółka, na uzasadniony pisemny wniosek Uczestnika, może udzielić mu dofinansowania na:

1. podjęcie lub kontynuowanie studiów I, II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych;
2. podjęcie kursu nauki języka obcego.
   
   

Wniosek o dofinansowanie Podnoszenia kwalifikacji zawodowych powinien zawierać:

• oświadczenie o stażu pracy u Pracodawcy;
• formę kształcenia, o której mowa powyżej w lit. a) i b) którą Pracownik chce podjąć;
• tryb kształcenia;
• planowany okres kształcenia;
• nazwę podmiotu świadczącego usługę Podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
• związek planowanego kształcenia z zajmowanym przez Pracownika u Pracodawcy stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy;
• koszt kształcenia;
• prośbę o przyznanie dofinansowania;
• zobowiązanie do świadczenia na rzecz Pracodawcy pracy przez okres nie krótszy niż 2 lata liczone od dnia zakończenia podnoszenia kwalifikacji zawodowych na które otrzymał dofinansowanie od Pracodawcy na podstawie niniejszego Regulaminu – w przypadku Pracowników, o których mowa jest w § 2 ust. 2 Regulaminu (to znaczy w przypadku Pracownika posiadającego u Pracodawcy staż pracy krótszy niż 6 miesięcy).
  
  

Wniosek składa się do Zarządu Pracodawcy. Zarząd rozpatruje Wniosek w terminie 14 dni. Przy rozpatrywaniu Wniosku Zarząd bierze w szczególności pod uwagę:

• staż pracy oraz wyniki osiągane przez Pracownika;
• związek planowanego kształcenia z zajmowanym przez Pracownika u Pracodawcy stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy;
• możliwość pogodzenia wskazanego trybu kształcenia z obowiązkami pracowniczymi.
  
  

W przypadku uwzględnienia wniosku przyznawane jest prawo do otrzymania dofinansowania. Wymogiem otrzymania przyznanego dofinansowania jest zawarcie ze Spółką umowy określającej wzajemne prawa i obowiązki stron (dalej: „Umowa o podnoszenie kwalifikacji zawodowych”). Dofinansowanie wypłacane jest bezpośrednio na rachunek bankowy podmiotu świadczącego usługę podnoszenia kwalifikacji zawodowych niezwłocznie po okazaniu przez Uczestnika faktury za tą usługę.

Uczestnik, któremu przyznane zostało dofinansowanie i który zawarł ze Spółką Umowę o podnoszenie kwalifikacji zawodowych, obowiązany jest:

• Podjąć kształcenie w formie wskazanej we wniosku i kontynuować je przez okres tamże wskazany;
• Przyswajać wiedzę i umiejętności, będące przedmiotem kształcenia, w zakresie pozwalającym na uzyskanie wyników umożliwiających zakończenie kształcenia w przewidywanym terminie;
• Przedstawić Spółce fakturę wystawioną przez podmiot świadczący usługę podnoszenia kwalifikacji zawodowych na kwotę przyznanego dofinansowania lub na kwotę należną za dany etap kształcenia, jeżeli kształcenie finansowane jest częściami za poszczególnego jego etapy;
• Przedłożyć na życzenie Pracodawcy zaświadczenie o ukończeniu kształcenia lub etapu kształcenia lub o wynikach uzyskiwanych w trakcie kształcenia;
• do przepracowania u Pracodawcy 2 lat licząc od dnia następującego po dniu zakończenia kształcenia (dotyczy wyłącznie pracowników posiadających, w dacie wejścia w życie Programu stażu pracy u Pracodawcy krótszego niż 6 miesięcy).
  
  

Pracownik jest zobowiązany do zwrotu całego dofinansowania udzielonego przez Pracodawcę w następujących przypadkach:

• Jeżeli bez uzasadnionych przyczyn nie podejmie podnoszenia kwalifikacji zawodowych albo przerwie podnoszenie tych kwalifikacji;
• Jeżeli Pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z winy Pracownika w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
• Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 943 Kodeksu pracy, w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych (dotyczy wyłącznie pracowników posiadających, w dacie wejścia w życie Regulaminu, staż pracy u Pracodawcy krótszy niż 6 miesięcy);
• Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 943 Kodeksu pracy, mimo braku uzasadnionych podstaw do rozwiązania stosunku pracy w oparciu o powyższe regulacje prawne, w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych.
  
  

Pracownik, posiadający w dacie wejścia w życie Programu, staż pracy u Pracodawcy krótszy niż 6 miesięcy, jest zobowiązany do zwrotu dofinansowania udzielonego przez Pracodawcę, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w następujących przypadkach:

• Jeżeli Pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z winy Pracownika w okresie 2 lat po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
• Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 943 Kodeksu pracy, w okresie 2 lat po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
• Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 943 Kodeksu pracy, mimo braku uzasadnionych podstaw do rozwiązania stosunku pracy w oparciu o powyższe regulacje prawne, w okresie 2 lat po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych.
  
  

Prawo do ubiegania się przez Uczestnika o dofinansowanie szkolenia w ramach Programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych uzależnione jest od określonego przez Spółkę stażu pracy w ramach jej przedsiębiorstwa.

Przez cały okres obowiązywania w Spółce Programu suma wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, ustalona na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 395 ze zm.) lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy nie będzie przewyższać kwoty 200.000.000 zł - przy obliczaniu tej wartości wzięto pod uwagę łącznie wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

Istotne elementy zdarzenia przyszłego zawarto we własnym stanowisku Wnioskodawcy gdzie wskazano, że Uczestnik, składając wniosek o dofinansowanie podnoszenia kwalifikacji zawodowych, zobowiązany jest wskazać m.in. związek planowanego kształcenia z zajmowanym przez niego w Spółce stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy. Spółka, w ramach obowiązującej procedury, przed podjęciem decyzji w przedmiocie udzielenia dofinansowania, będzie brać pod uwagę, czy kształcenie, które chce podjąć lub kontynuować Uczestnik, wykazuje związek z zajmowanym przez niego stanowiskiem w przedsiębiorstwie i może przełożyć się na zwiększenie jego efektywności w ramach powierzonych mu przez Spółkę obowiązków. Program został wprowadzony przez Spółkę w celu zwiększenia motywacji Uczestników do bardziej efektywnej pracy na rzecz Spółki. Pozyskanie przez nich dodatkowej wiedzy i kompetencji w ramach studiów wyższych czy też poprawienie znajomości języka obcego będzie miało wpływ na ich efektywność w ramach przedsiębiorstwa Spółki. W konsekwencji, zwiększenie efektywności działań Uczestników doprowadzi do wydajniejszej realizacji celów biznesowych oraz poprawy wyników finansowych Spółki. Dysponowanie przez Spółkę kadrą o podwyższonych kompetencjach zawodowych będzie w oczywisty sposób przekładać się na zwiększenie jej przewagi rynkowej nad konkurencyjnymi podmiotami, co bez wątpienia skutkować będzie co najmniej zachowaniem przez Spółkę źródła jej przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawca jest uprawniony, aby zaliczyć wydatki poniesione przez niego na sfinansowanie funkcjonowania Programu, a w szczególności wydatki poniesione na rzecz Pracowników w ramach Programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, do jego kosztów uzyskania przychodów, o których mowa jest w treści art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

(Pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, jest uprawniony aby zaliczyć wydatki poniesione przez niego na sfinansowanie funkcjonowania Programu do jego kosztów uzyskania przychodów, o których mowa jest w treści art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”).

Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na następującej wykładni przepisów prawa podatkowego.

W myśl art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Oznacza to zatem, że kosztami uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, bazując na powyższej regulacji oraz mając na uwadze dorobek orzeczniczy organów interpretacyjnych i sądów administracyjnych można więc przyjąć, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien spełniać łącznie następujące przesłanki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.
  
  

Są to dwa podstawowe i jedyne kryteria uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów przewidziane przez Ustawę o CIT. Ustawa ta nie zawiera bowiem żadnych dodatkowych warunków w tym względzie. Zatem wydatki dokonane przez podatnika mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów dla celów CIT, jeśli są nakierowane na osiągniecie przychodu, przy czym warunkiem koniecznym zaliczania danego wydatku do kosztów podatkowych nie jest wystąpienie konkretnego przychodu, lecz chociażby działania podatnika w celu jego potencjalnego osiągnięcia, zachowania, bądź zabezpieczenia. Wystarczające jest przy tym wykazanie choćby pośredniego związku z przychodami. Jak wynika z treści opisanego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, w ramach Programu podnoszenia kwalifikacji, Spółka, na uzasadniony wniosek Uczestnika, może udzielić mu dofinansowania na:

• podjęcie lub kontynuowanie studiów I, II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych;
• podjęcie kursu nauki języka obcego.
  
  

Uczestnik, składając wniosek o dofinansowanie podnoszenia kwalifikacji zawodowych, zobowiązany jest wskazać m.in. związek planowanego kształcenia z zajmowanym przez niego w Spółce stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy. Spółka, w ramach obowiązującej procedury, przed podjęciem decyzji w przedmiocie udzielenia dofinansowania, będzie brać pod uwagę, czy kształcenie, które chce podjąć lub kontynuować Uczestnik, wykazuje związek z zajmowanym przez niego stanowiskiem w przedsiębiorstwie i może przełożyć się na zwiększenie jego efektywności w ramach powierzonych mu przez Spółkę obowiązków.

Ponadto, w treści postanowień Programu Spółka nałożyła na Uczestnika zobowiązanie do podjęcia kształcenie w formie wskazanej we wniosku. Ponadto, Spółka przewidziała, że w szeregu przypadków, gdyby Uczestnik wypowiedział umowę o pracę łączącą go ze Spółką przed upływem umówionego terminu, będzie on zobowiązany do zwrotu dofinansowania udzielonego przez Spółkę. Program został wprowadzony przez Spółkę w celu zwiększenia motywacji Uczestników do bardziej efektywnej pracy na rzecz Spółki. Pozyskanie przez nich dodatkowej wiedzy i kompetencji w ramach studiów wyższych czy też poprawienie znajomości języka obcego będzie miało wpływ na ich efektywność w ramach przedsiębiorstwa Spółki. W konsekwencji, zwiększenie efektywności działań Uczestników doprowadzi do wydajniejszej realizacji celów biznesowych oraz poprawy wyników finansowych Spółki. Dysponowanie przez Spółkę kadrą o podwyższonych kompetencjach zawodowych będzie w oczywisty sposób przekładać się na zwiększenie jej przewagi rynkowej nad konkurencyjnymi podmiotami, co bez wątpienia skutkować będzie co najmniej zachowaniem przez Spółkę źródła jej przychodów. Pamiętać także należy, że Spółka prowadzi aktywność gospodarczą opartą w znacznej mierze właśnie na wiedzy, umiejętnościach oraz kwalifikacjach jej Pracowników i w związku z tym inwestycja w zasoby kadrowe jest naturalnym działaniem przedsiębiorcy nakierowanym na osiągnięcie w przyszłości przychodów.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym istnieje zatem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami poniesionymi przez Spółkę w związku z Programem a potencjalnym przychodem lub zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła tych przychodów. W konsekwencji, w opinii Spółki, wydatki te mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Tytułem uzupełnienia Wnioskodawca zaznacza, że w ocenie organów interpretacyjnych poniesienie przez podatnika (przedsiębiorcę) wydatków na realizację zróżnicowanych programów motywacyjnych skierowanych do jego pracowników lub współpracowników, można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów - to stanowisko potwierdzają m.in. interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 czerwca 2014 r., Znak: ILPB3/423-132/14-2/JG oraz z 18 stycznia 2011 r., Znak: ILPB1/415-1182/10-5/TW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Kosztami podatkowymi mogą być co do zasady tzw. „koszty pracownicze”, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

W tym miejscu należy nadmienić, że zgodnie z art. 17 i art. 94 pkt 6 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 917 ze zm., dalej: „Kodeks pracy”), pracodawca obowiązany jest ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Zgodnie z art. 1031 § 1 ww. ustawy przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Treść art. 1034 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że pracodawca zawiera z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Umowę zawiera się na piśmie. Zgodnie z art. 1034 § 3 Kodeksu pracy nie ma jednak obowiązku zawarcia umowy, o której mowa w § 1, jeżeli pracodawca nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Wskazane regulacje prawne oznaczają ogólną powinność pracodawcy sprzyjania staraniom własnym pracownika o zdobycie kwalifikacji przydatnych lub niezbędnych do należytego wykonywania aktualnej lub przyszłej pracy. Dodatkowo, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują w art. 16 wyłączeń przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy związanych z kształceniem pracowników.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach Programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych na uzasadniony pisemny wniosek Pracownika może udzielić mu dofinansowania na podjęcie lub kontynuowanie studiów I lub II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych, bądź też podjęcie kursu nauki języka obcego. W przypadku uwzględnienia wniosku przyznawane jest prawo do otrzymania dofinansowania. Wymogiem otrzymania przyznanego dofinansowania jest zawarcie ze Spółką umowy określającej wzajemne prawa i obowiązki stron (Umowa o podnoszenie kwalifikacji zawodowych). Spółka, w ramach obowiązującej procedury, przed podjęciem decyzji w przedmiocie udzielenia dofinansowania, będzie brać pod uwagę związek planowanego kształcenia z zajmowanym przez Pracownika stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy oraz czy planowane kształcenie może przełożyć się na zwiększenie jego efektywności w ramach powierzonych mu przez Spółkę obowiązków.

Jak wskazano w złożonym wniosku, Program ma na celu zwiększenie motywacji Pracowników do bardziej efektywnej pracy na rzecz Wnioskodawcy. Pozyskanie nowej wiedzy przez Pracowników będzie miało wpływ na ich efektywność w ramach przedsiębiorstwa co doprowadzi do wydajniejszej realizacji celów branżowych oraz poprawy wyników finansowych Spółki. Finansowanie Programu będzie także miało wpływ na zwiększenie pozycji rynkowej Wnioskodawcy co wpłynie także w szczególności na zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że wydatki Wnioskodawcy związane z funkcjonowaniem wskazanego we wniosku Programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych Pracowników będą mogły stanowić koszt podatkowy Wnioskodawcy pod warunkiem należytego ich udokumentowania. W złożonym wniosku Wnioskodawca wykazał bowiem związek ponoszonych z tego tytułu wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą, wpływ tychże wydatków na wysokość uzyskiwanych z prowadzonej działalności gospodarczej dochodów, jak również na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy dodać, że aby zaliczyć wydatki, o których mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów, należy pamiętać o ich właściwym udokumentowaniu, bowiem ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na Podatniku, bo to on wywodzi ze zdarzenia skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i pozostający w związku z przychodem.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.