Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.18.2019.2.RM
z 15 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 8 stycznia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 27 lutego 2019 r. (data wpływu 4 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25 lutego 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 26 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w związku z przemieszczeniem samochodów z Czech na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w związku z przemieszczeniem samochodów z Czech na terytorium Polski.

Wniosek uzupełniony został w dniu 27 lutego 2019 r. (data wpływu 4 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25 lutego 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X. (dalej: „zagraniczny przedsiębiorca” lub „spółka macierzysta”) działa w Polsce poprzez A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce (dalej: „Oddział” lub „Wnioskodawca”).

Jednostka macierzysta posiada status zarejestrowanego czynnego podatnika podatku od towarów i usług w Polsce.

Przedmiotem działalności Grupy, do której należy Wnioskodawca jest dostawa zintegrowanych rozwiązań usług mobilnych w Europie - skoncentrowanych na rozwiązaniach ułatwiających prowadzenie przedsiębiorstwa transportu drogowego.

Świadczone usługi dotyczą m.in. systemu opłat drogowych, zwrotu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, zarządzania flotą pojazdów, kart paliwowych, jak również szeroko rozumianego doradztwa w zakresie rozwiązań wspomagających działalność komercyjnych przedsiębiorstw transportu drogowego.

W celu wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski, zagraniczny przedsiębiorca na mocy umów powierzenia zawartych z Oddziałem, dokonał przekazania samochodów osobowych w zamiarze ich czasowego oraz odpłatnego użytkowania w Polsce. Samochody zostały zakupione w Czechach, natomiast ich rejestracja nastąpiła na terytorium Polski. Przekazanie pojazdów nastąpiło na czas określony, tj. 5 lat z zastrzeżeniem, że przez cały czas użytkowania pozostają one własnością spółki macierzystej.

Zgodnie z postanowieniem zawartych umów, pojazdy są użytkowane jako samochody serwisowe dla pracowników Oddziału. Użytkowanie samochodów następuje za wynagrodzeniem, na które składają się wynagrodzenie za powierzenie pojazdu oraz wynagrodzenie za obsługę pojazdu. Jednocześnie strony umowy postanowiły, że koszty związane z obowiązkowymi przeglądami technicznymi oraz naprawą ponosić będzie zagraniczny przedsiębiorca, natomiast Oddział będą obciążały koszty operacyjne związane z eksploatacją pojazdów (np. wymiana opon, bieżące wyposażenie itp.). Ponadto po zakończeniu umowy powierzenia zamiarem Wnioskodawcy jest powrotne przemieszczenie samochodów na terytorium Czech, przy czym nie wykluczona jest także możliwość sprzedaży samochodów na terytorium kraju. Podjęcie takiej decyzji w przyszłości będzie podyktowane aspektem ekonomicznej opłacalności i w chwili obecnej ocena takiego działania nie jest możliwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przemieszczenie samochodów osobowych z terytorium Czech na terytorium Polski, a więc ze spółki macierzystej do jej Oddziału w Polsce celem wykonywania działalności opodatkowanej, nie skutkuje obowiązkiem rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z brzmieniem przepisu art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 6 marca 2018 roku o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2018 r., poz. 649 ze zm.) przedsiębiorca zagraniczny to m.in. osoba zagraniczna wykonująca działalność gospodarczą za granicą.

Natomiast z brzmienia art. 3 pkt 5 ww. ustawy wynika, że osoba zagraniczna to m.in.: (b) osoba prawna z siedzibą za granicą.

Ponadto osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami mogą tworzyć w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały, przedstawicielstwa lub czasowo oferować lub świadczyć usługę, na zasadach określonych w ustawie (art. 2 tej samej regulacji).

Definicję legalną oddziału znajdziemy na gruncie art. 3 pkt 4 tejże ustawy, jako wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

W świetle powołanych przepisów, spółka zagraniczna, prowadząca działalność na terytorium Polski w formie oddziału, traktowana jest jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną. Jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej, nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona przez niego działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. W konsekwencji oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Tym samym, czynności wykonywane pomiędzy oddziałem a macierzystym podmiotem zagranicznym mają charakter tzw. czynności wewnątrzzakładowych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w następstwie opisanego w stanie faktycznym przemieszczenia samochodów osobowych z Czech do Polski, po stronie Oddziału nie powstanie obowiązek rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z uwagi na wypełnienie dyspozycji przepisu art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

Mianowicie art. 5 ust. 1 pkt 4 stanowi, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju (dalej: „WNT”).

Jednocześnie zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, przez WNT za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W tym miejscu należy podkreślić, że powyżej wskazany przepis podlega pewnym wyłączeniom.

Jedno z takich wyłączeń zostało uregulowane na mocy art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, który mówi o tym, że ww. przemieszczenia towarów, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w przypadku, gdy towary mają być czasowo używane na terytorium kraju w celu świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że dla dokonania oceny, czy dla przemieszczenia towarów własnych, będzie miało zastosowanie wskazane powyżej wyłączenie, niezbędne jest określenie, co należy rozumieć pod pojęciem „czasowego używania”.

Pojęcie „czasowy” należy interpretować jako trwający pewien czas; okresowy; przemijający; chwilowy [definicja zaczerpnięta z „Małego Słownika Języka Polskiego”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994 r.]. W związku z powyższym przemieszczenie towarów własnych można wyłączyć z zakresu WNT pod warunkiem, że towary te są przemieszczane na pewien okres czasu, tj. wyodrębniony przedział czasowy, dla przemijającego użytku.

Powyżej zaprezentowane stanowisko, znajduje odzwierciedlenie w licznych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego wydanych przez organy podatkowe, a także w poglądach wyrażonych przez przedstawicieli doktryny.

Tytułem przykładu należy wskazać:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2013 roku (nr IBPP4/443-585/13/PK), w której organ podnosi iż: „Należy zatem uznać, że z przemieszczeniem towarów w celu czasowego używania będziemy mieli do czynienia gdy podatnik zakłada używanie przemieszczonych towarów przez pewien określony czas (bez uwzględnienia przewidzianego okresu żywotności danego towaru) lub też do realizacji konkretnego zadania (projektu), dla którego nie przewidziano ram czasowych i co ważne przemieszczenie towarów do kraju winno się wiązać z zamiarem powrotnego przemieszczenia towarów z kraju po wykonaniu usług, dla których przywieziono dane towary na terytorium kraju. A contrario, w przypadku przemieszczenia towarów mających być wykorzystanych do świadczenia usług przez nieokreślony czas lub bez celu zrealizowania konkretnego celu jak i bez zamiaru powrotnego wywozu towarów nie sposób uznać, że mamy do czynienia z przemieszczeniem towarów w celu czasowego używania” [tożsamy pogląd zob. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 listopada 2015 roku (nr IPPP3/4512-837/15-2/WH)];
  

• „Warunkiem wyłączenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w omawianym przypadku jest to, aby towary te były używane do świadczenia usług przez owego podatnika. Ustawodawca nie ogranicza zakresu usług, co oznacza, że przedmiotowa regulacja znajdzie zastosowanie w przypadku, gdy przemieszczone towary są używane (w dowolnym zakresie) do wykonywania jakichkolwiek usług przez tego podatnika. (...) Przepis ten oparty jest na regulacji art. 17 ust. 2 lit. g dyrektywy 2006/112/WE, który przewiduje możliwość czasowego użycia towarów na terytorium państwa członkowskiego, nie wprowadzając jednak w tej mierze żadnych ograniczeń czasowych. Także i ten przepis został zmieniony nowelizacją, która weszła w życie 1 kwietnia 2013 r., poprzez wyeliminowanie ograniczenia czasowego używania tego towaru na terytorium Polski. Przed tą zmianą ustawodawca przewidywał, że przepis ten znajdzie zastosowanie, jeżeli towary będą używane na terytorium Polski nie dłużej niż 24 miesiące. Wprowadzona zmiana była rozwiązaniem właściwym, albowiem dyrektywa 2006/112/WE nie wprowadzała możliwości doprecyzowania owej „czasowości” przez państwa członkowskie. Dlatego też należy przyjąć, iż omawiana regulacja w kształcie obowiązującym przed ową nowelizacją była niezgodna z art. 17 ust. 2 lit. g dyrektywy 2006/112/WE z tego względu, że powołany przepis dyrektywy nie wprowadza żadnego specyficznego ograniczenia czasowego używania towarów dla zastosowania wyłączenia” [zob. T. Michalik, „VAT Komentarz”, Wydanie 14, Warszawa 2018].
  
  
  

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanej sytuacji znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, ponieważ przemieszczane samochody osobowe z Czech do Polski będą czasowo użytkowane do świadczenia usług na terytorium kraju. Po zakończeniu umowy powierzenia zamiarem Wnioskodawcy jest powrotny wywóz pojazdów do kraju siedziby spółki macierzystej. Co również istotne przez cały czas trwania łączącego strony stosunku prawnego, pojazdy pozostają własnością zagranicznego przedsiębiorcy. Mając na uwadze powyższe można z całą pewnością uznać stanowisko prawne Wnioskodawcy za prawidłowe, co oznacza, że po jego stronie nie występuje obowiązek rozpoznania transakcji WNT z tytułu przemieszczenia samochodów osobowych z terytorium Czech na terytorium Polski. Warto zaznaczyć, iż taki pogląd znajduje odzwierciedlenie w aktualnych stanowiskach organów podatkowych, które dotyczyły podobnych stanów faktycznych [por. interpretacja indywidualna Dyrektora Informacji Skarbowej z dnia 19 marca 2018 nr 0114-KDIP1-2.4012.142.2018.2.MC oraz pismo Dyrektora Informacji Skarbowej z dnia 5 kwietnia 2017 roku nr 2461- IBPP4.4512.2.2017.2.LG).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko wówczas, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika (art. 11 ust. 1 ustawy).

Przepis ten rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za WNT o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski. Przy czym norma ta doznaje wielu ograniczeń, a jednym z nich jest przemieszczenie towarów w celu czasowego świadczenia usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być czasowo używane na terytorium kraju w celu świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

W przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (art. 12 ust. 2 ustawy).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 649 ze zm.), zwanej dalej UPZ.

W myśl art. 3 pkt 4 UPZ - oddział oznacza wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Przedsiębiorca zagraniczny w ramach oddziału może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie, w jakim prowadzi tę działalność za granicą (art. 15 UPZ).

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek. Przy czym prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

W świetle powołanych unormowań podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot – przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego.

Tym samym, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią. Nie stanowi więc odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Zatem czynności wykonywane pomiędzy oddziałem a macierzystym podmiotem zagranicznym mają charakter tzw. czynności wewnątrzzakładowych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy (spółki macierzystej) w Polsce. W celu wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski, na mocy umów powierzenia zawartych z Oddziałem, spółka macierzysta przekazała do czasowego oraz odpłatnego użytkowania samochody osobowe. Pojazdy są używane jako samochody serwisowe przez pracowników Oddziału w Polsce. Samochody zostały zakupione w Czechach, natomiast ich rejestracja nastąpiła na terytorium Polski. Pojazdy przekazano na okres 5 lat. Przez cały czas użytkowania samochody będą własnością spółki macierzystej. Użytkowanie samochodów realizowane jest za wynagrodzeniem, które obejmuje wynagrodzenie za powierzenie i obsługę pojazdu. Spółka macierzysta ponosi koszty związane z obowiązkowymi przeglądami technicznymi oraz naprawą pojazdów natomiast Oddział ponosi koszty operacyjne związane z eksploatacją pojazdów (np. wymiana opon, bieżące wyposażenie itp.). Po zakończeniu umowy powierzenia Wnioskodawca zamierza przemieścić samochody z powrotem do Czech, nie wyklucza jednak sprzedaży samochodów w Polsce (podjęcie takiej decyzji będzie podyktowane aspektem ekonomicznej opłacalności, w chwili obecnej ocena takiego działania nie jest możliwa).

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w związku z przemieszczeniem samochodów osobowych przez spółkę macierzystą z terytorium Czech do Oddziału na terytorium Polski ma obowiązek rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Należy zauważyć, że z przemieszczeniem towarów w celu czasowego używania mamy do czynienia wtedy, gdy podatnik zakłada używanie przemieszczonych towarów przez pewien czas (bez uwzględnienia przewidzianego okresu żywotności danego towaru) lub też do realizacji konkretnego zadania (projektu), dla którego nie przewidziano ram czasowych. Przy czym, przemieszczenie towarów do kraju winno się wiązać z zamiarem ich powrotnego przemieszczenia z kraju po wykonaniu usług, dla których przywieziono dane towary na terytorium kraju.

W niniejszej sprawie, podmiot zagraniczny (spółka macierzysta) przemieścił z Czech do swojego Oddziału w Polsce samochody osobowe, które na podstawie umowy powierzenia są wykorzystywane przez pracowników Oddziału jako samochody serwisowe. Przekazanie pojazdów nastąpiło na czas określony (5 lat). Zamiarem Wnioskodawcy jest powrotne przemieszczenie samochodów na terytorium Czech po zakończeniu umowy powierzenia. Co istotne, przez cały czas trwania umowy powierzenia samochody osobowe pozostaną własnością spółki macierzystej.

Zatem skoro samochody osobowe przemieszczone przez spółkę macierzystą z Czech do Polski będą czasowo służyły do świadczenia usług na terytorium kraju, a po zakończeniu umowy powierzenia zostaną z powrotem wywiezione z terytorium Polski, w analizowanym przypadku zastosowanie znajdzie wyłączenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy. W konsekwencji, z uwagi na wypełnienie dyspozycji zawartej w art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy należy uznać, że w następstwie przemieszczenia samochodów osobowych z Czech do Polski, które po zakończeniu umowy powierzenia zostaną z powrotem przemieszczone do Czech po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek rozpoznania w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.