Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-44/13-4/GG
z 8 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r., w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2013 r. (data wpływu 30 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2013 r. (data wpływu 26 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodu wypłaconego odszkodowania za utracone korzyści za zerwanie umowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodu wypłaconego odszkodowania za utracone korzyści za zerwanie umowy.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), pismem z dnia 17 kwietnia 2013 r., Nr IPTPB3/423-44/13-2/GG, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia go bez rozpatrzenia.

Przedmiotowe wezwanie zostało skutecznie doręczone w dniu 19 kwietnia 2013 r.

W dniu 26 kwietnia 2013 r. wpłynęło do tut. Organu uzupełnienie wniosku, nadane w dniu 25 kwietnia 2013 r. z zachowaniem obowiązującego terminu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

M Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa jest producentem słodyczy. M Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) jest wspólnikiem i komplementariuszem tej spółki komandytowej. Dnia 12 maja 2003 r. zawarto pomiędzy firmą M a firmą A Umowę Współpracy na czas nieograniczony. Umowa przewidywała, że M nie będzie dokonywała sprzedaży na kierunki określone w umowie, do innych eksporterów oraz powstrzyma się od własnego eksportu na rynki objęte umową. Kontrakt wyłączał jakąkolwiek sprzedaż wyrobów M na rynki Niemiec, Austrii i Afganistanu bez pośrednictwa firmy A.

W trakcie obowiązywania umowy okazało się, że firma A zachowuje się pasywnie, nie pozyskuje nowych odbiorców dla wyrobów produkowanych przez M . Brakowało promocji, pomimo długiego czasu obowiązywania umowy cały czas funkcjonował w obrocie w Niemczech tylko jeden odbiorca, co stanowiło bardzo duże zagrożenie dla producenta (M ), w przypadku wystąpienia problemów u jedynego odbiorcy wyrobów (brak dywersyfikacji).

Pasywna postawa firmy A powodowała istotne zagrożenie dla prawidłowego funkcjonowania firmy i stanowiła bardzo istotną barierę rozwojową.

W umowie określono możliwość jej wypowiedzenia na koniec roku kalendarzowego, za uprzednim 10-cio miesięcznym wypowiedzeniem. Ponadto, umowa przewidywała, że jej postanowienia obowiązują jeszcze przez 6 miesięcy od daty ostatniej dostawy towaru i daty wpływu płatności za towar. W takich warunkach, możliwość wypowiedzenia umowy była całkowicie iluzoryczna i jej wypowiedzenie wiązałoby się z całkowitą utratą rynku w Niemczech.

W roku 2006 M , w celu zwiększenia sprzedaży w Niemczech rozpoczęła bezpośrednią sprzedaż wyrobów, z pominięciem firmy A. Sprzedaż bez pośrednika spowodowała znaczący wzrost sprzedaży wyrobów na tym rynku. Firma A uważała, że z tego powodu poniosła szkodę i wystąpiła z pozwem o odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści i odszkodowanie takie zostało jej zasądzone.

Wnioskodawca rozważa, czy wypłacone odszkodowanie (z tytułu utraconych korzyści przez firmę A) mogłoby być kosztem uzyskania przychodów.

Z dniem 31 grudnia 2010 r. spółka M Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością została przekształcona w M W spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa i zmieniła nazwę na M spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, iż formą prawną Wnioskodawcy jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

W umowie zawartej z firmą A odnośnie odszkodowań za utracone korzyści nie było postanowień odnoszących się do utraconych korzyści. Odszkodowanie będzie wypłacone przez spółkę komandytową. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Udziały ze spółki komandytowej są składnikiem dochodu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Zapytanie dotyczyło stanu przyszłego, polegającego na zaliczeniu wypłaconego odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów albo na rozpoznaniu takiego kosztu jako niepodlegającego zaliczeniu do kosztów podatkowych. Natomiast zasądzenie i wypłata odszkodowania były stanem faktycznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłata odszkodowania (za utracone korzyści przez firmę A) za zerwanie umowy w opisanym stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesienia celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kary umowne i odszkodowania z tytułu :

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Z powyższych zapisów wynika, że z woli ustawodawcy nie wyłączono wszystkich odszkodowań i kar umownych.

Nie można więc przyjąć poglądu, że kary lub odszkodowania już z racji ich charakteru nie mogą być kosztami uzyskania przychodu. Teza taka wymagałyby przyjęcia, że regulacja zawarta w 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest zbędna, na co nie pozwalają reguły wykładni prawa.

Warunkiem koniecznym zaliczenia kary umownej lub odszkodowania do kosztów podatkowych jest wobec tego wykazanie, że były one poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy zauważyć, że w przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym rozpoczęcie sprzedaży z pominięciem firmy A wbrew postanowieniom Umowy Współpracy było świadomym, uzasadnionym ekonomicznie i zaplanowanym działaniem. W trakcie obowiązywania umowy okazało się, że firma A będąca stroną umowy zachowuje się pasywnie i nie pozyskuje nowych odbiorców wyrobów produkowanych. Brakowało promocji, pomimo długiego czasu obowiązywania umowy cały czas funkcjonował w Niemczech tylko jeden odbiorca, co stanowiło bardzo duże zagrożenie dla producenta (Wnioskodawcy) utraty całego rynku zbytu w przypadku problemów jedynego odbiorcy wyrobów (brak dywersyfikacji). Pasywna postawa firmy A powodowała zagrożenie dla istnienia firmy i stanowiła nieprzekraczalną barierę rozwojową. Rozpoczęcie sprzedaży na rynek niemiecki z pominięciem firmy A spowodowało wzrost przychodów Wnioskodawcy. Ze względu na postanowienia umowy dotyczące trybu jej wypowiedzenia, nie było możliwe takie zachowanie Wnioskodawcy, które umożliwiłoby osiągnięcie wzrostu sprzedaży i dywersyfikacji klientów w ramach istniejącej umowy. Logicznym i koniecznym ciągiem zdarzeń było rozpoczęcie sprzedaży z pominięciem firmy A dzięki czemu wzrosła sprzedaż w Niemczech. Związek pomiędzy wzrostem przychodów a odszkodowaniem (za utracone korzyści firmy A) jest w tej sytuacji oczywisty.

Na poparcie powyższej argumentacji Wnioskodawca przytacza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r. (sygn. II FSK1365/10), w którym to sąd uznał, że kara umowna, która ma związek z przychodem lub jego zabezpieczeniem i nie została wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, może być kosztem działalności podatnika. Sądy administracyjne (najpierw w Łodzi a następnie NSA) nie podzieliły interpretacji Izby Skarbowej w Łodzi, że wynikająca z umowy leasingowej kara nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, mimo że jej zapłata była podyktowana rachunkiem ekonomicznym.

W ocenie organu podatkowego ryzyko prowadzenia działalności ponosi podatnik, zaś w rozpatrywanej sprawie zapłacona kara umowna jest konsekwencją podjętej przez spółkę decyzji o odstąpieniu od umowy, co stanowi przejaw tego ryzyka. Dalej organ podkreślał, że tego rodzaju konsekwencjami nie może być obciążany Skarb Państwa. Zdaniem sądu w określonym stanie faktycznym, spełniającym przesłanki określone w art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kara umowna może być uznana za koszt uzyskania przychodów.

W wyroku z dnia 21 lipca 2011 r. (III SA/Wa 2735/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż ściśle wymienione w przepisie w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, często zminimalizowanie straty, będą zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów. Sąd zauważył, że zarówno orzecznictwo sądów, jak i literatura prawnicza, stoją na stanowisku, że kosztem uzyskania przychodów nie będą wyłącznie kary umowne lub odszkodowania wypłacane za wywołanie okoliczności zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. W piśmie Izby Skarbowej w W. z dnia 14 maja 2008 r. IP-PB3/23-299/03-27KB (Serwis Podatkowy 2008, nr 8, s. 40), stwierdzono: ,,Zapłacona przez spółkę kara umowna z tytułu nieterminowego wykonania robót drogowych może stanowić koszt uzyskania przychodów”.

W wyroku z dnia 11 lipca 2007 r. (sygn. I SA/Kr 1509/06) zdaniem Sądu, istnieje związek przyczynowo skutkowy pomiędzy odstąpieniem od umowy i koniecznością zapłaty rekompensaty a zawarciem korzystniejszej umowy.

Związek ten uzasadnia zaliczenie wypłaconej rekompensaty do kosztów uzyskania przychodu, gdyż nie jest to również wydatek, który zostałby wymieniony w art. 16 określającym wydatki niestanowiące kosztu uzyskania przychodu. W sprawie objętej rozstrzygnięciem Sądu badano skutki podatkowe wypłaconej rekompensaty za odstąpienie od umowy dostawy zbóż celem zawarcia korzystniejszej umowy z innym kontrahentem.

W wyroku z dnia 28 października 2008 r. WSA w Bydgoszczy (sygn. I SA/Bd 491/08) Sąd rozstrzygnął, że zapłacona przez spółkę rekompensata za odstąpienie od realizacji kontraktów stanowi koszt uzyskania przychodu. Organ podatkowy twierdził, że odstąpienie od umowy cywilnej nie pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z przychodem, a wręcz przeciwnie - łączy się z negatywnymi dla strony konsekwencjami finansowymi. Stwierdził, że podstawą nie uznania spornego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W ocenie organu skarbowego uznanie za koszt uzyskania przychodu rekompensaty, tak w celu zapobieżenia stracie, jak również dla stworzenia warunków do zawarcia innej, być może korzystniejszej umowy, byłoby sprzeczne z przepisami prawa podatkowego. W konsekwencji uznano, że spółka nie może ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej przenosić na Skarb Państwa. Sąd nie podzielił tych poglądów.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy wypłata odszkodowania (za utracone korzyści firmy A) za zerwanie umowy w opisanym stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W uzupełnieniu wniosku, według Wnioskodawcy, wydatek spółki komandytowej związany z zasądzonym odszkodowaniem za utracone korzyści jako poniesiony w celu osiągania przychodów jest w proporcji do udziału w zysku (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w spółce komandytowej) kosztem uzyskania przychodu w Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 379 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów i to zarówno w zakresie kosztów bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Stosownie do treści art. 361 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), odszkodowanie to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług, będących przedmiotem działalności gospodarczej. W odniesieniu do pozostałych kar i odszkodowań, niewymienionych w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 tej ustawy, nie można automatycznie stwierdzić, że fakt ten umożliwia zaliczenie takich wydatków do kosztów podatkowych. Nie można w tym zakresie uznać za właściwe przyjęcie rozumowania a contrario, tzn. że niewymienione w tym przepisie kary i odszkodowania stanowią koszt podatkowy.

Odszkodowania i kary umowne wypłacone z innych tytułów niż wymienione w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile wydatki są celowe na gruncie przepisów prawa podatkowego, w szczególności spełniają przesłanki zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Warunkiem kwalifikowania określonego wydatku, jako kosztu podatkowego, poza kwestią jego faktycznego poniesienia jest bowiem jego cel. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Oznacza to, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z osiągniętym przychodem, albo zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Cel ten musi być wyraźnie widoczny, zaś poniesione wydatki winny go bezpośrednio lub pośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika. Każde zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Podkreślić należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa jest producentem słodyczy. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) jest wspólnikiem i komplementariuszem tej spółki komandytowej. Dnia 12 maja 2003 r. zawarto pomiędzy firmą M a firmą A Umowę Współpracy na czas nieograniczony. Umowa przewidywała, że M nie będzie dokonywała sprzedaży na kierunki określone w umowie, do innych eksporterów oraz powstrzyma się od własnego eksportu na rynki objęte umową. Kontrakt wyłączał jakąkolwiek sprzedaż wyrobów na rynki Niemiec, Austrii i Afganistanu bez pośrednictwa firmy A.

W trakcie obowiązywania umowy okazało się, że firma A zachowuje się pasywnie, nie pozyskuje nowych odbiorców dla wyrobów produkowanych przez M. Brakowało promocji, pomimo długiego czasu obowiązywania umowy cały czas funkcjonował w obrocie w Niemczech tylko jeden odbiorca, co stanowiło bardzo duże zagrożenie dla producenta, w przypadku wystąpienia problemów u jedynego odbiorcy wyrobów (brak dywersyfikacji).

Pasywna postawa firmy A powodowała istotne zagrożenie dla prawidłowego funkcjonowania firmy i stanowiła bardzo istotną barierę rozwojową.

W umowie określono możliwość jej wypowiedzenia na koniec roku kalendarzowego, za uprzednim 10-cio miesięcznym wypowiedzeniem. Ponadto, umowa przewidywała, że jej postanowienia obowiązują jeszcze przez 6 miesięcy od daty ostatniej dostawy towaru i daty wpływu płatności za towar. W takich warunkach, możliwość wypowiedzenia umowy była całkowicie iluzoryczna i jej wypowiedzenie wiązałoby się z całkowitą utratą rynku w Niemczech. W umowie zawartej pomiędzy Wnioskodawcą, a firmą A odnośnie odszkodowań za utracone korzyści nie było postanowień odnoszących się do utraconych korzyści.

W roku 2006 M w celu zwiększenia sprzedaży w Niemczech rozpoczęła bezpośrednią sprzedaż wyrobów, z pominięciem firmy A. Sprzedaż bez pośrednika spowodowała znaczący wzrost sprzedaży wyrobów na tym rynku. Firma A uważała, że z tego powodu poniosła szkodę i wystąpiła z pozwem o odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści i odszkodowanie takie zostało jej zasądzone.

Odnosząc się do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie, w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne. Zatem, do zbadania pozostaje kwestia, czy zapłata odszkodowania za utracone korzyści spełnia przesłanki ustawowe dla zaliczenia go do kosztów podatkowych.

W tym miejscu wskazać należy, że w obrocie gospodarczym występują przypadki, że strona umowy jest zobowiązana do zapłaty określonej kwoty pieniężnej, bowiem nie wykonała nałożonych na nią zobowiązań w ogóle, w określonym terminie, bądź to wykonanie odbiegało od ustaleń zawartych w umowie. Niemniej jest to kwestia ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, którego negatywnych konsekwencji finansowych nie można przenosić na Skarb Państwa poprzez zmniejszenie obciążeń podatkowych.

Zapłata przez spółkę komandytową przedmiotowego odszkodowania zasądzonego przez sąd w żadnym razie nie prowadzi do osiągnięcia przychodów, bowiem ani bezpośrednio, ani pośrednio nie warunkuje ich uzyskania. Nie została ona również poniesiona w celu zachowania, czy zabezpieczenia źródła ich uzyskania.

Za takie koszty uznać bowiem należy tylko te koszty, których poniesienie warunkuje należyte wykonywanie zobowiązań umownych. Tymczasem w przedmiocie niniejszej sprawy, konieczność zapłaty odszkodowania wynikała z działania podmiotu współpracującego niezgodnego z zasadami współżycia społecznego, tj. niewykonania zobowiązań umownych. Spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem i komplementariuszem podpisując umowę o współpracy powinna liczyć się z jej konsekwencjami, a także możliwością jej niedotrzymania. Okoliczność niewywiązania się z podpisanej umowy, z przyczyn nie leżących po stronie spółki komandytowej powoduje, iż nie może Ona skutkami działań podmiotu współpracującego obciążać budżetu państwa. Z uwagi na powyższe, wydatek w postaci odszkodowania za utracone korzyści przez firmę A, poniesiony z powodu okoliczności, za które odpowiedzialności nie ponosi spółka komandytowa, a jedynie podmiot współpracujący nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Uznanie za koszt uzyskania przychodu wydatku spółki komandytowej związanego z odszkodowaniem zasądzonym wyrokiem sądu na rzecz podmiotu współpracującego byłoby sprzeczne z regulacjami wynikającymi z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów przedmiotowego odszkodowania należy uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie powyższych rozważań należy stwierdzić, że zagadnienia związane z możliwością zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań wymagają każdorazowo ustalenia, czy dochowano należytej staranności przy zawieraniu umów, których zerwanie skutkuje wypłatą odszkodowania. Z tego powodu rozstrzygnięcia sądów administracyjnych, czy organów podatkowych podjęte w jednych sprawach nie mogą być a priori przenoszone do innych stanów faktycznych. Mając powyższe na uwadze, powołany przez Spółkę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i Bydgoszczy podobnie jak interpretacja indywidualna wydana w dniu 14 maja 2008 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w W., nie są wiążące dla tut. Organu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.