2019.04.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.42.2019.1.MG
z 2 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłata odszkodowania (rekompensaty) zasądzonego wyrokiem sądu na rzecz Spółdzielni „B” za szkodę w postaci nierozliczonej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji, budowy budynku, w opisanym powyżej stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłata odszkodowania (rekompensaty) zasądzonego wyrokiem sądu na rzecz Spółdzielni „B” za szkodę w postaci nierozliczonej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji, budowy budynku, w opisanym powyżej stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako Cech jest organizacją samorządu gospodarczego rzemiosła. Wnioskodawca działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1267 z późn. zm.) oraz swojego statutu.

Umową z 5 lutego 1976 r. Wnioskodawca wraz z innymi podmiotami zobowiązali się do podjęcia wspólnej inwestycji budowy budynku (dalej: „Budynek”). Strony tejże Umowy postanowiły również, że rozliczenie udziałów wpłaconych przez poszczególne strony jako współinwestorów nastąpi po zakończeniu budowy proporcjonalnie do przyznanej powierzchni (§ 8), a po zakończeniu inwestycji i rozliczeniu jej kosztów nastąpi podział fizyczny budynku oraz spisany zostanie akt notarialny „własności użytkowników” (§ 9).

Aneksem z 17 lipca 1978 r. do tej umowy współinwestorzy postanowili rozszerzyć wspólną inwestycję i podjąć budowę sali konferencyjnej w tym Budynku. Pomimo poniesienia przez poszczególnych współinwestorów (w tym Spółdzielnię „B”) nakładów na budowę tych budynków, po zakończeniu inwestycji nie doszło do wykonania zobowiązania wynikającego z zawartej umowy z 1976 r. do rozliczenia pomiędzy współinwestorami kosztów budowy tych budynków proporcjonalnie do przyznanej powierzchni „poprzez podział fizyczny budynku i spisanie aktu własności użytkowników”.

Natomiast Wnioskodawca w latach 1976 i 2005 uzyskał prawo własności całej nieruchomości na której usytuowany jest będący przedmiotem wspólnej inwestycji Budynek wraz z salą konferencyjną, który stanowi część składową tej nieruchomości.

W związku z niedokonaniem rozliczenia pomiędzy współinwestorami ww. inwestycji zgodnie z zobowiązaniem wynikającym z umowy z 1976 r. i uzyskaniem przez Wnioskodawcę prawa własności całej nieruchomości, na której usytuowany jest będący przedmiotem tej inwestycji Budynek wraz z salą konferencyjną stanowiący część składową tej nieruchomości - na skutek wniesienia pozwu przez jednego ze współinwestorów (Spółdzielnię „B”), prawomocnym wyrokiem sądowym sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Spółdzielni „B” odszkodowanie za szkodę w postaci utraconej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji budowy Budynku wraz z salą konferencyjną, która nie została rozliczona przez strony w sposób określony w treści umowy z 1976 r., tj. poprzez rozliczenie kosztów budowy proporcjonalnie do przyznanej powierzchni poprzez podział fizyczny budynku i spisanie aktu notarialnego własności użytkowników. W wyniku ww. wyroku sądowego Spółdzielnia „B” złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko Wnioskodawcy, w tym egzekucji z wyżej opisanej nieruchomości. Organ egzekucyjny w 2016 roku dokonał opisu i oszacowania całej nieruchomości oraz wyznaczył termin jej licytacji. W 2017 roku po raz kolejny dokonano opisu i oszacowania nieruchomości oraz, w przypadku braku uregulowania należności, organ egzekucyjny przystąpiłby do sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji.

Wnioskodawca ustanowił odrębną własność jednego z lokali niemieszkalnych (lokal nr 2) o powierzchni użytkowej 129,80 m² w będącym przedmiotem inwestycji Budynku i sprzedał ten lokal kupującemu za cenę w łącznej kwocie 700.000 zł brutto na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży zawartej w dniu 30 sierpnia 2018 r. w formie aktu notarialnego.

Przy czym na zlecenie Wnioskodawcy kupujący wpłacił na rachunek bankowy Spółdzielni „B”:

najpierw przed zawarciem aktu notarialnego sprzedaży tego lokalu zadatek w wysokości 150 000 zł, który zgodnie z zawartą umową przedwstępną został zaliczony w dniu zawarcia umowy sprzedaży tego lokalu na poczet ceny jego sprzedaży, następnie
w dniu podpisania aktu notarialnego sprzedaży tego lokalu - kwotę 435.182.39 zł.

Pozostałą kwotę ceny sprzedaży tego lokalu kupujący wpłacił bezpośrednio Wnioskodawcy:

najpierw przed zawarciem aktu notarialnego sprzedaży tego lokalu w formie zadatku w wysokości 50.000 zł, który został zgodnie z zawartą umowa przedwstępną zaliczony w dniu zawarcia umowy sprzedaży tego lokalu na poczet ceny jego sprzedaży, następnie
w dniu podpisania aktu notarialnego sprzedaży tego lokalu - pozostałą kwotę 64 817.61 zł.

Wyżej opisana zapłata przez kupującego zadatku i części ceny sprzedaży za ww. lokal na rachunek bankowy Spółdzielni „B” nastąpiła na zlecenie Wnioskodawcy, celem zapłaty ww. odszkodowania zasądzonego wyrokiem Sądu od Wnioskodawcy na rzecz Spółdzielni „B” za szkodę w postaci nierozliczonej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji budowy Budynku wraz z salą konferencyjną, która nie została rozliczona przez strony w sposób określony w treści umowy z 1976 r. tj. poprzez rozliczenie kosztów budowy proporcjonalnie do przyznanej powierzchni poprzez „podział fizyczny budynku i spisanie aktu notarialnego własności użytkowników”.

Według stanu na moment sprzedaży przez Wnioskodawcę kupującemu przedmiotowego lokalu (tj. na 30 sierpnia 2018 r.), który w tym przypadku jest tożsamy z momentem przeznaczenia środków ze sprzedaży tego lokalu na zapłatę tego odszkodowania stanowiącego w istocie zasądzone wyrokiem sądu rozliczenie ze Spółdzielnią „B” za poniesione przez nią koszty na budowę Budynku wraz z salą konferencyjną. Wydzielone samodzielne lokale w przedmiotowym budynku stanowiące własność Wnioskodawcy będą miały łączną powierzchnię użytkową 1061,6 m² i będą wykorzystywane odpowiednio na działalność statutową Wnioskodawcy:

lokal nr 3 o pow. użytkowej 22,4 m²,
lokal nr 4 o pow. użytkowej 89,2 m²,
część lokalu nr 5 o pow. użytkowej 114,5 m²,
część lokalu nr 6 o pow. użytkowej 10,4 m²

(czyli łącznie na działalność statutową Wnioskodawcy według stanu na moment sprzedaży i przeznaczenia środków z jego sprzedaży na zapłatę ww. odszkodowania będzie przeznaczona powierzchnia użytkowa w tym budynku stanowiąca własność Wnioskodawcy o wielkości 236,5 m² czyli 21,87% powierzchni użytkowej wszystkich lokali należących do Wnioskodawcy w całym Budynku według stanu na ten moment) a na wynajem w ramach wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej:

lokal nr 1 o pow. użytkowej 106,3 m²,
część lokalu nr 5 o pow. użytkowej 229,7 m²,
część lokalu nr 6 o pow. użytkowej 65,8 m²,
lokal nr 7 o pow. 443,3 m²

(czyli łącznie na wynajem w ramach działalności gospodarczej według stanu na moment sprzedaży przedmiotowego lokalu i przeznaczenia środków z jego sprzedaży na zapłatę ww. odszkodowania będzie przeznaczona powierzchnia użytkowa w tym budynku stanowiąca własność Wnioskodawcy o wielkości 845,1 m² czyli 78,13% powierzchni użytkowej wszystkich lokali należących do Wnioskodawcy w całym Budynku według stanu na ten moment).

Zgodnie że statutem Wnioskodawcy (Statut Cechu), w oparciu o który prowadzi on działalność „Cech może prowadzić działalność zarobkową, w tym uzyskiwać dochody z mienia Dochody z tej działalności są w całości wykorzystane na cele statutowe”.

Zgodnie ze statutem Wnioskodawcy jako cechu: zadaniem cechu jest popularyzowanie i utrwalanie postaw zgodnych z tradycjami, zasadami etyki i godności rzemiosła, wspomaganie i rozwój przedsiębiorczości, a do zadań Cechu należy w szczególności:

utrwalanie więzi środowiskowych i postaw zgodnych z zasadami etyki i godności zawodowej,
prowadzenie wśród członków pracy społeczno-organizacyjnej mającej na celu szerzenie zasad etyki zawodowej oraz prawidłowego i rzetelnego wykonywania zawodu, aktywizacji zawodowej osób pozostających bez pracy oraz interesów osób zagrożonych zwolnieniem,
reprezentowanie interesów członków wobec terenowych organów administracji i sądów oraz organizacji społecznych i gospodarczych,
udzielanie pomocy prawnej oraz prowadzenie zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym administracyjnym oraz przed innymi organami orzekającymi,
przedstawienie właściwym terenowym organom administracji państwowej wniosków dotyczących zadań Cechu,
badanie i ocena sytuacji oraz warunków pracy na terenie działania Cechu, stanu wykorzystania jego możliwości usługowych i produkcyjnych,
udzielenie członkom pomocy w drodze udzielania porad i informacji, wystąpień i interwencji,
udzielanie informacji o usługach świadczonych przez członków oraz ich możliwościach produkcyjnych,
rozpatrywanie skarg na działalność członków, z uwzględnieniem prawa konsumenckiego,
popieranie i rozwijanie postępu technicznego i gospodarczego, otaczanie opieką osób pracujących nad wynalazczością i usprawnieniami technicznymi, organizowanie i popieranie klubów postępu technicznego, popieranie rozwoju działalność artystycznej, organizowanie konkursów, wystaw, pokazów oraz muzeów,
współdziałanie z jednostkami naukowo-badawczymi zwłaszcza w zakresie udostępniania nowych technologii, wymiany doświadczeń, projektów wynalazczych wraz z informacją o możliwościach ich zastosowania,
organizowanie pomocy w podnoszeniu kwalifikacji zawodowych pracowników i pracodawców.
propagowanie i organizowanie przygotowania zawodowego,
współpraca z władzami oświatowymi i szkołami zawodowymi w zakresie dokształcania teoretycznego uczniów szkolonych przez członków,
organizowanie pomocy instruktażowej i organizowanie szkoleń,
organizowanie działalności socjalnej, kulturalnej i oświatowej dla osób w trudnej sytuacji materialnej,
delegowanie przedstawicieli Cechu do organów kolegialnych, w których udział przedstawicieli rzemiosła i przedsiębiorców przewidują przepisy szczególne oraz do organizacji społecznych,
dokonywanie, na wniosek osób zainteresowanych, fachowej oceny pracy wykonanej przez członków cechu i wydanie w tym przedmiocie opinii,
prowadzenie działalności charytatywnej,
prowadzenie obsługi informacyjnej z zakresu spraw dotyczących działalność gospodarczej,
podtrzymywanie tradycji narodowej, pielęgnowanie polskości oraz rozwój świadomości narodowej obywatelskiej i kulturowej,
działanie na rzecz integracji europejskiej oraz rozwijanie kontaktów i współpracy między społeczeństwami,
zgłaszanie kandydatów na członków do komisji egzaminacyjnych oraz na rzeczoznawców do wydawania opinii w zakresie spraw dotyczących rzemiosła,
wykonywanie innych zadań wynikających z przepisów szczegółowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłata odszkodowania (rekompensaty) zasądzonego wyrokiem sądu na rzecz Spółdzielni „B” za szkodę w postaci nierozliczonej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji budowy Budynku wraz z salą konferencyjną, w opisanym powyżej stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowy wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powołanego przepisu, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, spełnione muszą być następujące warunki odnoszące się do tego wydatku:

został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie znajduje się w gronie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy tym art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT wyłącza z katalogu wydatków dających się zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu:

wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jak wynika z powyższych przepisów, ustawodawca celowo nie wyłączył z katalogu kosztów uzyskania przychodów wszystkich odszkodowań i kar umownych.

Nie można zatem uznać, że kary lub odszkodowania tylko z racji ich charakteru nie mogą być kosztami uzyskania przychodu. Teza taka wymagałyby przyjęcia, że regulacja zawarta w 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT jest regulacją pustą, niemożliwą do zastosowania, co przeczy domniemaniu racjonalności ustawodawcy oraz na co nie pozwalają reguły wykładni prawa.

Warunkiem koniecznym zaliczenia odszkodowania do kosztów podatkowych jest wobec tego wykazanie, że były one poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Należy zauważyć, że w przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym wypłata odszkodowania była działaniem Cechu zmierzającym do wykonania wyroku sądu, mającym na celu zapłatę za nierozliczoną część inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji budowy Budynku wraz z salą konferencyjną, stanowiącego środek trwały, którego właścicielem i użytkownikiem jest Wnioskodawca.

Odnosząc powyższe regulacje na grunt przedmiotowej sprawy w ocenie Wnioskodawcy stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w związku z wypłatą odszkodowania za nierozliczoną część inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji budowy Budynku wraz z salą konferencyjną, spełnia przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W kontekście powyższego należy uznać, że wszelkie koszty poniesione w interesie Cechu, bądź inaczej mówiąc, które mają swoją przyczynę w jego działalności, a nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, winny być zaliczone do kosztów podatkowych, tj. wpływających na podstawę (obniżenie) opodatkowania podatkiem dochodowym. Oznacza to, że wypłata przez Cech odszkodowania, powinna móc zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Nie zmienia tego fakt, że wypłata odszkodowania dotyczy ogólnego przychodu realizowanego przez Cech. Cech chcąc „zachować” i zabezpieczyć źródła swoich przychodów, które bezpośrednio związane są z użytkowaniem środka trwałego wraz z salą konferencyjną gdzie ma swoją siedzibę, nie mógł inaczej postąpić jak tylko zgodzić się na wypłatę odszkodowania.

W przypadku niewypłacenia zasądzonego odszkodowania przez Cech, byłby on narażony na sprzedaż nieruchomości w drodze licytacji komorniczej, która spowodowałaby uzyskanie znacznie niższej ceny niż przy sprzedaży na wolnym rynku a dodatkowo zwiększyłaby koszty egzekucji, obciążające Cech.

Wypłata odszkodowania z tytułu nierozliczonych inwestycji na środek trwały, którego Cech jest właścicielem i który użytkuje, zabezpiecza go przed utratą przychodów. Konsekwentnie należy stwierdzić, że wydatki na wypłatę odszkodowania służyły zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów Cechu zgodnie z gramatyczną wykładnią przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzeczeniach sądów administracyjnych oraz interpretacjach przepisów prawa podatkowego. Jak wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3184/11 odnośnie powołanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT: „To uregulowanie logicznie rzecz biorąc oznacza, że kary umowne i odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT - co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, będą stanowić koszt uzyskania przychodów”.

Natomiast w wyroku NSA z 11 grudnia 2013 r. sygn. akt II FSK 478/12 zostało zaprezentowane następujące stanowisko. „Należy jednak zaakcentować fakt, że przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych i odstępnego należy przykładać szczególne znaczenie do rozumienia terminów „zachowanie” i „zabezpieczenie” źródła przychodów. W szczególności, jeżeli jako zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób, to ograniczenie strat finansowych w postaci rezygnacji z wydatku, pomimo poniesienia pewnych kosztów, służy właśnie temu celowi.” Ponadto w argumentacji swej skład orzekający w sprawie o sygn. akt II FSK 86/16 odwołał się do uchwały NSA z 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II FPS 2/12), że działając w warunkach rynkowych Podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. NSA podniósł zatem, że co do zasady, każde przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 cyt. ustawy.

W obliczu powyżej przedstawionych argumentów, w ocenie Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż wypłata odszkodowania (za nierozliczone nakłady inwestycyjne poniesione na środek trwały którego Cech jest właścicielem) i który użytkuje stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym środki wypłacone w związku z odszkodowaniem, zasądzone orzeczeniem Sądu, powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, gdyż w rezultacie osiągnięto zamierzony cel, tj. ochronę przychodów obecnych i przyszłych Cechu oraz zapobieżono sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej, co w konsekwencji umożliwiło zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów zgodnie z gramatyczną wykładnią przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z treści powyższego unormowania wynika zatem, iż dla uznania określonego wydatku za koszt podatkowy konieczne jest spełnienie z jednej strony warunków o charakterze konstrukcyjnym, wyznaczających istotę przedmiotowego pojęcia, z drugiej zaś przesądzenie, czy wydatek ten nie znajduje się w katalogu wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym. związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód me został osiągnięty.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma więc cel, w jakim został poniesiony.

Zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Jednocześnie należy podkreślić, że przez pojęcie „zachować” należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej.

Cech został zobowiązany wyrokiem sądu do zapłaty na rzecz Spółdzielni „B” kwoty odszkodowania za nierozliczone nakłady inwestycje poniesione przez Spółdzielnię „B” Budynku wraz z salą konferencyjną, którego właścicielem i użytkownikiem jest Cech. Powyższe nakłady inwestycyjne bezsprzecznie mają charakter wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów, i zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów. Należy mieć bowiem na uwadze, iż „celowy” wydatek to przede wszystkim ten, który racjonalnie przyczynia się do osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Działania podatnika muszą mieć zatem charakter pozytywny, wpływający na przychód podatkowy w ten sposób, że zostanie on zwiększony lub zabezpieczony przed uszczupleniem. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 86/16 przypomniał, że w przypadku odszkodowań, kar umownych należy uznać, że wykazują one związek z przychodami wówczas, gdy podatnik ma na uwadze możliwość osiągnięcia, choćby nawet potencjalnie, jakiegoś przychodu z transakcji lub na skutek redukcji kosztów pośrednich, dotyczących całej działalności. Istotne jest więc. aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia wszystkich umów składających się na zdarzenie gospodarcze. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.

Tam, gdzie występują koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika, zapłatę odszkodowań można nierzadko powiązać z zabezpieczeniem źródła przychodu.

NSA zauważył, że działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Mogą one również polegać na uzyskiwaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności lub eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn zm., dalej także jako: „ustawa” lub „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy, dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Wskazać również należy, że stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Przy czym stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak wynika z art. 16a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Po rozstrzygnięciu, że dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT, do ustalenia pozostaje sposób jego zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów. W tym zakresie ustawa o CIT zawiera szczególne regulacje dotyczące m.in. wydatków poniesionych na realizację inwestycji.

Zauważyć jednakże należy, że istnieje również katalog składników majątkowych od których odpisy amortyzacyjne kosztu podatkowego nie stanowią.

W myśl bowiem art. 16c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności;

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem art. 16g ust. 2-14 ustawy o CIT, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl cytowanych wyżej regulacji, wartość początkową środka trwałego, wytworzonego we własnym zakresie, wyznacza koszt wytworzenia, na który składają się następujące wydatki poniesione do dnia przyjęcia tego środka do używania:

wartość w cenie nabycia: zużytych do wytworzenia rzeczowych składników majątkowych, wykorzystanych usług obcych,
koszty wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi, związane z wytworzeniem składnika majątkowego,
inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego.

Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, iż katalog wydatków związanych z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty.

Mieszczą się w nim również inne, niewymienione wprost w treści omawianego przepisu koszty, które mają wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

O tym, czy wydatki stanowić powinny koszt poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje zatem związek kosztu z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca, jako Cech, działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle oraz swojego statutu. Umową z 5 lutego 1976 r. Wnioskodawca wraz z innymi podmiotami zobowiązali się do podjęcia wspólnej inwestycji budowy Budynku. Strony umowy postanowiły, że rozliczenie udziałów wpłaconych przez współinwestorów nastąpi po zakończeniu budowy proporcjonalnie do przyznanej powierzchni (§ 8), a po zakończeniu inwestycji i rozliczeniu jej kosztów nastąpi podział fizyczny budynku oraz spisany zostanie akt notarialny „własności użytkowników” (§ 9).

W związku z niedokonaniem rozliczenia pomiędzy współinwestorami ww. inwestycji zgodnie z zobowiązaniem wynikającym z umowy z 1976 r. i uzyskaniem przez Wnioskodawcę prawa własności całej nieruchomości, na której usytuowany jest będący przedmiotem tej inwestycji Budynek wraz z salą konferencyjną stanowiący część składową tej nieruchomości - na skutek wniesienia pozwu przez jednego ze współinwestorów Spółdzielnię „B”, prawomocnym wyrokiem sądowym sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Spółdzielni „B” odszkodowanie za szkodę w postaci utraconej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B”. W wyniku ww. wyroku Spółdzielnia „B” złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko Wnioskodawcy, w tym egzekucji z wyżej opisanej nieruchomości. Wnioskodawca ustanowił odrębną własność jednego z lokali niemieszkalnych (lokal nr 2) o powierzchni użytkowej 129,80 m² w będących przedmiotem inwestycji Budynku i sprzedał ten lokal kupującemu za cenę w łącznej kwocie 700.000 zł brutto na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży zawartej w dniu 30 sierpnia 2018 r. w formie aktu notarialnego.

Wyżej opisana zapłata przez kupującego zadatku i części ceny sprzedaży za ww. lokal na rachunek bankowy Spółdzielni „B” nastąpiła na zlecenie Wnioskodawcy celem zapłaty ww. odszkodowania zasądzonego wyrokiem sądu na rzecz Spółdzielni „B”. Według stanu na moment sprzedaży przez Wnioskodawcę kupującemu przedmiotowego lokalu (tj. na 30 sierpnia 2018 r.), który w tym przypadku jest tożsamy z momentem przeznaczenia środków ze sprzedaży tego lokalu na zapłatę tego odszkodowania, stanowiącego w istocie zasądzone wyrokiem sądu rozliczenie ze Spółdzielnią „B” za poniesione przez nią koszty na budowę Budynku wraz z salą konferencyjną - wydzielone samodzielne lokale w przedmiotowym budynku stanowiące własność Wnioskodawcy będą miały łączną powierzchnię użytkową 1061.6 m² i będą wykorzystywane odpowiednio na działalność statutową Wnioskodawcy. Łącznie na działalność statutową Wnioskodawcy według stanu na moment sprzedaży i przeznaczenia środków z jego sprzedaży na zapłatę ww. odszkodowania będzie przeznaczona powierzchnia użytkowa w tym budynku stanowiąca własność Wnioskodawcy o wielkości 236.5 m² czyli 21,87% powierzchni użytkowej wszystkich lokali należących do Wnioskodawcy w całym Budynku według stanu na ten moment.

Na wynajem w ramach działalności gospodarczej według stanu na moment sprzedaży przedmiotowego lokalu i przeznaczenia środków z jego sprzedaży na zapłatę ww. odszkodowania będzie przeznaczona powierzchnia użytkowa w tym budynku stanowiąca własność Wnioskodawcy o wielkości 845,1 m² czyli 78,13% powierzchni użytkowej wszystkich lokali należących do Wnioskodawcy w całym Budynku według stanu na ten moment.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że środki wypłacone Spółdzielni „B” na podstawie wyroku Sądu za szkodę w postaci nierozliczonej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji budowy Budynku wraz z salą konferencyjną, stanowią na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, koszty które należy traktować na równi z odszkodowaniem, czy karą umowną i zaliczyć w ciężar kosztu podatkowego, jako wydatek służący zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów na podstawie ww. przepisu.

Należy podkreślić, że jak wynika z przestawionego opisu, wartość odszkodowania (rekompensaty), wypłaconego na rzecz Spółdzielni „B”, jest ściśle powiązana z inwestycją, o której mowa w opisie sprawy. Wnioskodawca wskazał bowiem, że wskazany we wniosku budynek stanowi środek trwały, z którego wyodrębnił zbyty lokal użytkowy nr 2. Zauważyć zatem należy, że koszt odszkodowania, o którym mowa we wniosku nie powstał samoistnie, w oderwaniu od zrealizowanej inwestycji. Nie ulega wątpliwości, że wydatek ten ma ścisły związek z opisaną inwestycją, bowiem nie doszłoby do jego poniesienia, gdyby nie realizowano tejże inwestycji. Wydatek ten nie jest zatem odszkodowaniem, jak to wynika z argumentacji Wnioskodawcy, stanowiącym sankcje za niedotrzymanie umowy, lecz jest odszkodowaniem za szkodę w postaci utraconej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B”.

Co nie oznacza jednak, że Cech nie będzie mógł w ogóle rozliczyć tych wydatków, jako kosztów podatkowych.

Oceniając zatem charakter poniesionego wydatku, należy mieć na uwadze, że stanowi on element kosztu wytworzenia środka trwałego w ramach ww. inwestycji.

Przy czym, rozpatrując szczegółowo charakter kosztu w postaci przedmiotowego odszkodowania, należy wskazać, że w części (tj. w odpowiedniej proporcji powierzchni) przypadającej na sprzedany lokal, wydatek ten należy rozpatrywać, jako bezpośredni koszt uzyskania przychodu ze zbycia lokalu. W tym miejscu wskazać należy, że koszty bezpośrednie, które przekładają się wprost na osiągniecie przychodów z tytułu sprzedaży lokali są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w momencie, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast, tą część wydatku poniesionego z tytułu wypłaty ww. odszkodowania, która przypada proporcjonalnie do pozostałej części zrealizowanej inwestycji, należy uznać za element wartości początkowej wytworzonego środka trwałego i ujmować w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Reasumując, stwierdzić należy, że przedmiotowy wydatek w postaci odszkodowania (rekompensaty) zasądzonego wyrokiem sądu na rzecz Spółdzielni „B” za szkodę w postaci nierozliczonej części kosztów inwestycji poniesionych przez Spółdzielnię „B” na zrealizowanie inwestycji budowy Budynku wraz z salą konferencyjną, jakie Wnioskodawca zobowiązany był ponieść na rzecz Spółdzielni „B”, stanowi wydatek na wytworzenie środków trwałych w ramach zrealizowanej inwestycji.

Z uwagi na powyższe prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanym w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację. Jednocześnie zostały one wydane w odmiennych okolicznościach niż będące przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin