2019.03.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.56.2019.1.RD
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2019 r. (data wpływu 30 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania opisanych czynności za świadczenie niepodlegające opodatkowaniu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania opisanych czynności za świadczenie niepodlegające opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Stowarzyszenie (dalej „X”) to organizacja humanitarna i rozwojowa działająca na rzecz dzieci z całego świata. X kieruje się w swojej pracy postanowieniami Konwencji o prawach dziecka i podejmuje starania, aby prawa dziecka stanowiły kanon zasad etycznych oraz standardów międzynarodowych w postępowaniu wobec dzieci. X jest zaangażowany także w zapewnienie szczególnej ochrony najbardziej poszkodowanym dzieciom - ofiarom wojen, katastrof, skrajnego ubóstwa, wszelkich form przemocy i wykorzystywania, oraz dzieciom z niepełnosprawnością.

X w celu realizacji swojej misji (zadań) współpracuje także z podmiotami gospodarczymi (dalej: „Partnerzy”).

Ramy prawne współpracy X z Partnerem określa Umowa Partnerska, której celem jest wspieranie programów na rzecz ratowania życia dzieci na świecie, wsparcia ich rozwoju i realizacji potencjału (dalej: „Umowa”).

Zgodnie z przykładową Umową, założeniami współpracy przyjętymi przez Partnera i X oraz zdefiniowanymi w Umowie, zarówno X, jak i Partner wnoszą odpowiednie wkłady w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia (wspólnego projektu).

Podstawowe czynności X wynikające z Umowy polegają m.in. na:

Udzieleniu Partnerowi w celach informacyjnych niewyłącznego prawa do używania nazwy i logo Xx na zatwierdzonych przez X materiałach w związku z realizacją celów Umowy;

Udzielenie Partnerowi niewyłącznego i niezbywalnego prawa do umieszczania nazwy i logo Xx na koszulkach noszonych przez zespół sportowy sponsorowany przez Partnera;

Na wniosek Partnera i tam, gdzie jest to możliwe, Xx może dostarczyć Partnerowi teksty, zdjęcia lub inne materiały dotyczące Xx lub jego programów, pochodzące z wykazu, do uwzględnienia (wykorzystania) przez Partnera w swoich materiałach komunikacyjnych (informacyjnych), w tym np. może pojawić się hasło typu: „Partner wspiera Xx” na torbach zakupowych;

Prezentowaniu informacji o współpracy z Partnerem w swoich kanałach komunikacji (np. strona internetowa, konta w mediach społecznościach, rocznych raportach etc.);

W zależności od aktywności i pory roku, Partner i Xx wspólnie będą pracować nad zdefiniowaniem komunikatów demonstrujących wpływ, jaki Partner i Xx mają na sytuację dzieci;

Współpracy z Partnerem i jego przedstawicielami w osiągnięciu celów Umowy.

Natomiast Partner ma w określonym czasie przekazywać X środki finansowe w określonej wysokości, które mają być przeznaczone na rzecz pomocy dzieciom na świecie (w celu sfinansowania programów Xx ). Ponadto, Partner zobowiązuje się m.in. do:

Uzyskania od X zatwierdzenia materiałów komunikacyjnych, które zawierają logo lub nazwę (ewentualnie hasło) przed ich wyprodukowaniem lub opublikowaniem;

Używanie nazwy i logo X na zatwierdzonych przez X materiałach wyłącznie w celach komunikacyjnych (informacyjnych), w związku z realizacją celów Umowy Partnerskiej.

Materiały komunikacyjne (z logo, nazwą lub hasłem Xx ) wykorzystywane przez Partnera mają wyłącznie charakter informacyjny. Ich celem jest „poinformowanie” społeczeństwa o wspólnej akcji (wspólnym przedsięwzięciu) realizowanym pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem a której celem jest wspieranie programów Xx na rzecz ratowania życia dzieci na świecie, wsparcia ich rozwoju i realizacji potencjału. W szczególności, materiały te nie będą miały na celu reklamowania Partnera (jako firmy) czy też jego produktów.

Zarówno X, jak i Partner są czynnymi podatnikami VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym czynności podejmowane przez X w ramach realizacji Umowy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności wykonywane w ramach realizacji wspólnego projektu, którego celem jest wspieranie programów X na rzecz ratowania życia dzieci na świecie, wsparcia ich rozwoju i realizacji potencjału, nie stanowią świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym, X nie prowadzi w tym zakresie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, ani nie świadczy usług za wynagrodzeniem na rzecz Partnera - w rozumieniu art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a wkład finansowy wnoszony przez Partnera w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia nie stanowi wynagrodzenia (odpłatności) za nabywane przez Partnera świadczenie.

Uzasadnienie stanowiska w sprawie

Istota wspólnego przedsięwzięcia

Istotą wspólnego przedsięwzięcia jest realizacja jednego przedsięwzięcia (projektu) przez co najmniej dwa podmioty, dla których to przedsięwzięcie stanowi wspólny cel. W trakcie realizacji wspólnego przedsięwzięcia strony działają łącznie, dążąc razem do osiągnięcia zakładanych rezultatów. Żadna ze stron nie jest w tym przypadku zleceniodawcą, ani zleceniobiorcą prac na rzecz drugiej strony.

Do rozpoczęcia i prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia nie jest konieczne tworzenie formalnej struktury organizacyjnej, a jedynie umowa pomiędzy podmiotami podejmującymi się przedsięwzięcia. Zawieranie tego rodzaju umów jest dopuszczalne w ramach swobody umów. Zgodnie, bowiem z art. 353¹ Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W ocenie Wnioskodawcy, w stanie faktycznym opisanym we wniosku, X oraz Partner realizują takie wspólne przedsięwzięcie, w ramach którego każda ze stron realizuje swoje własne cele. Tym wspólnym przedsięwzięciem jest promowanie przez Wnioskodawcę i Partnera praw dziecka i pomoc dzieciom w osiągnięciu ich pełnych uprawnień. Wnioskodawca realizuje zatem swoje statutowe cele (dzięki takiej Umowie Wnioskodawca jest w stanie uzyskać pomoc od Partnera, w realizacji swoich celów statutowych), a Partner uzyskuje korzyść biznesową w postaci możliwości promowania się jako firmy odpowiedzialnej społecznie (CSR), która to wartość w obecnych czasach ma istotne znaczenie i przełożenie na rozpoznawanie marki Partnera oraz produktów (towarów lub usług) przez niego zbywanych, a dodatkowo (a może przede wszystkim podejmuje wspólne działania na rzecz najbardziej potrzebujących/pokrzywdzonych dzieci). Zatem po stronie X nie wystąpi w tym przypadku odpłatne udostępnianie logo, a jedynie jego wykorzystanie we wspólnym przedsięwzięciu realizującym cele promocyjne, które mieszczą się w zakresie zadań statutowych X i jako takie nie będą podlegały opodatkowaniu.

Należy w szczególności podkreślić, że Wnioskodawca w żadnym razie nie „sprzedaje” licencji lub jakiegoś prawa do nazwy Xx ani w żaden inny sposób nie promuje Partnera. Wszelkie udostępnienie praw do nazwy Xx lub logo Xx , albo jakichkolwiek materiałów należących do Wnioskodawcy ma charakter wyłącznie informacyjny (komunikacyjny) a nie reklamowy lub w jakimkolwiek sensie promocyjny. Co więcej, udostępnienie logo, nazwy czy innych materiałów, ma jedynie zastosowanie w zakresie czynności związanych ze wsparciem przez Partnera programów Xx w niesieniu pomocy najbardziej potrzebujący dzieciom na świecie. Współpracujące podmioty są zatem zainteresowane wspólnym działaniem na rzecz dzieci a nie działaniem jednej strony na rzecz drugiej strony (tu: Wnioskodawcy na rzecz Partnera). W takim przypadku bezsprzecznie można mówić o kooperacji działań, której celem jest uzyskanie przez Partnera, jak również X określonego rezultatu o korzystnym dla obu stron przede wszystkim wymiarze społecznym, ale również biznesowym.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że czynność polegająca na wyrażeniu zgody na korzystanie przez Partnera z logo, nazwy Xx nie powinna być oceniana jednostkowo, ale jako element złożonego, wspólnego działania. Korzystanie przez Partnera z logo, nazwy Xx - jak już zostało wskazane powyżej - służy wyłącznie celom informacyjnym, w tym konkretnemu celowi, jakim jest promowanie praw dziecka, w tym także poprzez wykorzystanie sieci dystrybucji Partnera i w ten sposób dotarcie z misją Xx do klientów i kibiców drużyny sportowej Partnera, pracowników, ale również ogółu społeczeństwa. Tym samym należałoby uznać, że działania podejmowane przez X oraz Partnera w ramach współpracy (kooperacji), ukierunkowane są przede wszystkim na odbiorców zewnętrznych (osoby trzecie), a nie na podmioty realizujące dane przedsięwzięcie (a więc odpowiednio X oraz Partnera).

Relacja pomiędzy X a Partnerem, wynikająca z Umowy, nie jest więc relacją typu zleceniodawca - zleceniobiorca, czy też świadczący - korzystający.

Brak świadczenia ze strony Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług. Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), które w niniejszej sprawie nie występuje.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jednocześnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”) w swoich wyrokach (w tym tych wskazanych w pkt. c) poniżej), doprecyzował, jakie przesłanki muszą zostać spełnione, żeby można było mówić o opodatkowanym VAT, odpłatnym świadczeniu usług:

Istnieje świadczenie, będące przedmiotem usługi, które jest odpłatne i ekwiwalentne. Świadczenia, które ze swej natury nie są odpłatne albo nie są ekwiwalentne nie podlegają opodatkowaniu VAT;
Istnieje płatność, która jest związana z danym świadczeniem - zdarzenie w postaci otrzymania płatności nie oznacza automatycznie, że z tą płatnością wiąże się wykonanie odpłatnej usługi będącej przedmiotem VAT;
Istnieje bezpośredni związek pomiędzy wynagrodzeniem a otrzymanym świadczeniem. Jeżeli istnieje jakaś forma wynagrodzenia, ale nie można jej powiązać bezpośrednio z uzyskaną w zamian za to wynagrodzenie korzyścią, w postaci konkretnego świadczenia, wówczas nie występuje odpłatna usługa, która mogłaby podlegać opodatkowaniu VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przedstawione okoliczności dotyczące zasad współpracy między Stronami na podstawie Umowy, należy stwierdzić, że pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem nie dochodzi do realizacji żadnych wzajemnych świadczeń, a w szczególności świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na kilka podstawowych kwestii mających znaczenie w niniejszej sprawie. Po pierwsze, w analizowanym stanie faktycznym trudno uznać, że Wnioskodawca występuje w roli podatnika VAT, czyli podmiotu, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą. Przez działalność gospodarczą należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody; działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Trudno zgodzić się ze stanowiskiem, że działalność Wnioskodawcy w ramach Umowy mogłaby zostać uznana za „czynności polegające na wykorzystywaniu wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”, gdyż żadne wartości Wnioskodawcy nie są wykorzystywane dla celów zarobkowych. Również nie sposób zaakceptować argumentu, że Wnioskodawca podejmuje szeroko rozumianą działalność usługową, gdyż żadne usługi nie są świadczone. Po drugie, nie występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy przekazywanymi środkami finansowymi przez Partnera a czynnościami realizowanymi przez Wnioskodawcę. Należy zauważyć, że odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Środki przekazywane przez Partnera nie są natomiast jakimkolwiek wynagrodzeniem (za cokolwiek), nie są wypłacane „za coś”, co miałby wykonać Wnioskodawca. Środki te są wkładem Partnera w realizację wspólnego przedsięwzięcia - zapewnienia pomocy na rzecz najbardziej potrzebujących/pokrzywdzonych dzieci. Są one raczej zbliżone do umowy darowizny niż wynagrodzenia (zapłaty), a w szczególności nie stanowią żadnej zapłaty Partnera za „jakiekolwiek prawo” do posługiwania się logo czy nazwą Xx, tudzież jakiegokolwiek świadczenia usługowego w postaci promowania lub nawet informowania o działalności Partnera przez X. Aby można było mówić o usłudze, konieczne jest przede wszystkim istnienie świadczenia, które byłoby spełniane na rzecz usługobiorcy (tu: Partnera). Efektem takiego świadczenia powinna być korzyść, która powinna wystąpić po stronie Partnera (beneficjenta). W zamian za jej uzyskanie, zgodnie z łączącym go z usługodawcą (tu: Wnioskodawcą) stosunkiem prawnym, nabywca powinien być zobowiązany do spełnienia świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty wynagrodzenia.

W przedstawionym stanie faktycznym, nie sposób zidentyfikować takich świadczeń wzajemnych, które miałyby być spełniane przez Wnioskodawcę oraz Partnera, a więc z jednej strony nie istnieje żadne świadczenie Wnioskodawcy wykonywane na rzecz Partnera, z drugiej strony nie istnieje żadne wynagrodzenie dla Wnioskodawcy od Partnera. Partner nie zleca bowiem X wykonania żadnej usługi (w szczególności o charakterze reklamowym/marketingowym), ale jedynie chce wesprzeć finansowo działania X, prowadzone w zgodzie z celami do realizowania których Wnioskodawca został powołany - a mówiąc wprost, służą zapewnieniu pomocy na rzecz najbardziej potrzebujących/pokrzywdzonych dzieci. Partner dobrowolnie przekazuje środki pieniężne na realizację ww. wysoce społecznie użytecznego celu, na podstawie „porozumienia” z Wnioskodawcą, zawartego w Umowie. Przekazane środki w żaden sposób nie są zapłatą za świadczenie jakiejkolwiek usługi. W rezultacie, Strony nie będą występować w charakterze nabywcy (usługobiorcy) czynności (usług) wykonywanych przez drugą stronę Umowy. O ile bowiem sama Umowa będzie określać zasady współpracy między X a Partnerem, to Strony nie będą na jej podstawie wykonywać na swoją rzecz jakichkolwiek wzajemnych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażenie zgody na używanie przez Partnera logo Xx m.in. na koszulkach drużyny sportowej sponsorowanej przez Partnera - jak zostało wskazane w stanie faktycznym wniosku - jest przedmiotem Umowy Partnerskiej o realizację wspólnego przedsięwzięcia a więc nie powinno być uznawane za odpłatne świadczenie usługi na rzecz Partnera.

Każda ze Stron Umowy ma swój wkład w realizację wspólnego celu. Celem realizacji tego przedsięwzięcia jest wspieranie programów pomocowych realizowanych przez Xx (niekoniecznie X) na rzecz ratowania życia dzieci na świecie, wsparcia ich rozwoju i realizacji potencjału.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest, co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzyma lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl tego przepisu podstawą opodatkowania jest wszystko, co Wnioskodawca otrzymałby lub miałaby otrzymać:

jako zapłatę z tytułu sprzedaży, od usługobiorcy lub osoby trzeciej;
jako dotację, subwencję lub dopłatę mającą bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez podatnika.

W Umowie nie dochodzi do żadnej sprzedaży, więc nie może być żadnej zapłaty, a dodatkowo środki finansowe wpłacane przez Partnera nie są jakąkolwiek formą dofinansowania innych świadczeń wykonywanych przez X.

W konsekwencji, skoro nie można mówić o spełnianiu przez Strony na swoją rzecz wzajemnych świadczeń, nie można też mówić, iż przewidziane w Umowie rozliczenia stanowić będą wynagrodzenie w ww. rozumieniu. Skoro tak, powinny one być traktowane wyłącznie jako przejaw wzajemnych rozliczeń pozostających poza zakresem opodatkowania VAT.

Stanowisko sądów administracyjnych i organów podatkowych

Argumentacja o braku czynności podlegającej VAT, która w rozpatrywanym przypadku mogłaby stanowić przedmiot opodatkowania, znajduje oparcie w orzecznictwie TSUE. W szczególności eksponowany jest w nim wymóg istnienia bezpośredniego związku między otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem. Związek ten winien mieć charakter przyczynowy. Oznacza to, iż zapłata powinna być konsekwencją spełnienia świadczenia w postaci dostarczenia towaru lub wykonania usługi. W konsekwencji, powinna być podatnikowi należna na podstawie łączącego go z odbiorcą stosunku prawnego. Tak m.in. wyrok w sprawie C-16/93 (Tolsma), w którym to orzeczeniu TSUE zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. Z kolei, w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w odniesieniu do modelu współpracy przyjętego na podstawie Umowy znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz organów podatkowych dotyczących tzw. wspólnych przedsięwzięć. Przykładowo, do tego rodzaju współpracy odniósł się NSA w wyroku z 9 października 2008 r. (sygn. akt I FSK 291/08), w którym stwierdzono, iż: „Celem (...) kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie poprzez oddzielne, lecz skoordynowane i wspólne działania partnerów, określonego rezultatu, o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich dla celów podatku od towarów i usług nie można oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość, którego końcowym efektem, jak w niniejszej sprawie, jest zachęcenie jak największej ilości wspólnych klientów partnerów do dokonania zakupów towarów (usług) u jednego z nich, dla osiągnięcia przez nich satysfakcjonującej korzyści finansowej (przychód). Jeżeli współdziałanie takie dotyczy wspólnego programu marketingowego, pomiędzy jego uczestnikami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 u.p.t.u., gdyż po pierwsze nie da się ich racjonalnie wycenić, a po drugie w przedsięwzięciu takim nie chodzi o wzajemne świadczenie usług pomiędzy uczestnikami działań kooperacyjnych gdyż nie z tych działań osiągają „bezpośrednią i jasno zindywidualizowana korzyść”, lecz z osiągnięcia wspólnego celu podjętej współpracy nakierowanej na korzystne dla nich zachowanie osób trzecich (konsumentów banku i partnera)."

Podobnie, w wyroku z 12 czerwca 2013 r. (sygn. akt I FSK 1128/12) NSA stwierdził m.in., że: „Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w tej sprawie podziela także utrwalone już w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko, że przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy VAT, jako przedmiotu opodatkowania, świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne), należy przede wszystkim uwzględniać cel takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania, na potrzeby podatkowe poszczególnych czynności służących realizacji tego celu (tak NSA w wyroku z dnia 23 kwietnia 2008 r., I FSK 1788/07, wyroku z dnia 9 października 2008 r. w sprawie IFSK291/08 czy wyroku z dnia 29 lutego 2012 r. w sprawie I FSK 562/11). W powołanych orzeczeniach zaprezentowany został pogląd, że celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można do celów podatku od towarów i usług, wydzielać i oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość, którego końcowym efektem, jest zrealizowanie wspólnego przedsięwzięcia”.

Stanowisko takie było prezentowane w szeregu innych wyroków sądowych (tak m.in. wyroki NSA z 10 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1493/13, i z 4 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 1012/13). Analogiczne podejście jest prezentowane przez organy podatkowe. Tytułem przykładu Wnioskodawca pragnie wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 listopada 2013 r., nr IPPP1/443-825/13-2/PR, w której wyraźnie podkreślono (odnosząc się do rozumienia pojęcia wspólnego przedsięwzięcia na gruncie przepisów ustawy VAT), że: „Prowadzenie tego rodzaju współpracy nie oznacza, iż strony tego porozumienia wzajemnie świadczą na swoją rzecz odpłatne usługi. Ich wspólne działania ukierunkowane są na ich potencjalnych klientów i w tej płaszczyźnie zostaną ewentualnie uzyskane oczekiwane korzyści, poprzez zwiększenie sprzedaży produktów finansowych i tym samym wzrost osiąganych przychodów.”

Analogicznie stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 10 października 2018 r., nr 0112-KDIL2-1.4012.452.2018.1.AS, w której organ uznał (odnosząc się do pojęcia odpłatności, usługi, wspólnego przedsięwzięcia beneficjenta świadczenia), że partycypacja kupującego i sprzedającego nieruchomość w kosztach budowy drogi na tej nieruchomości, nie stanowi zapłaty za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż podejmowanie działań w ramach wspólnych przedsięwzięć pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem należy uznać w tym zakresie za neutralne z punktu widzenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Stowarzyszenie („X”) to organizacja humanitarna i rozwojowa działająca na rzecz dzieci z całego świata. X kieruje się w swojej pracy postanowieniami Konwencji o prawach dziecka i podejmuje starania, aby prawa dziecka stanowiły kanon zasad etycznych oraz standardów międzynarodowych w postępowaniu wobec dzieci. X jest zaangażowany także w zapewnienie szczególnej ochrony najbardziej poszkodowanym dzieciom - ofiarom wojen, katastrof, skrajnego ubóstwa, wszelkich form przemocy i wykorzystywania, oraz dzieciom z niepełnosprawnością. X w celu realizacji swojej misji (zadań) współpracuje także z podmiotami gospodarczymi („Partnerzy”). Ramy prawne współpracy X z Partnerem określa Umowa Partnerska, której celem jest wspieranie programów Xx na rzecz ratowania życia dzieci na świecie, wsparcia ich rozwoju i realizacji potencjału („Umowa”). Zgodnie z przykładową Umową, założeniami współpracy przyjętymi przez Partnera i X oraz zdefiniowanymi w Umowie, zarówno X, jak i Partner wnoszą odpowiednie wkłady w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia (wspólnego projektu). Podstawowe czynności X wynikające z Umowy polegają m.in. na: udzieleniu Partnerowi w celach informacyjnych niewyłącznego prawa do używania nazwy i logo Xx na zatwierdzonych przez X materiałach w związku z realizacją celów Umowy, udzieleniu Partnerowi niewyłącznego i niezbywalnego prawa do umieszczania nazwy i logo Xx na koszulkach noszonych przez zespół sportowy sponsorowany przez Partnera, na wniosek Partnera i tam, gdzie jest to możliwe, Xx może dostarczyć Partnerowi teksty, zdjęcia lub inne materiały dotyczące Xx lub jego programów, pochodzące z wykazu Xx, do uwzględnienia (wykorzystania) przez Partnera w swoich materiałach komunikacyjnych (informacyjnych), w tym np. może pojawić się hasło typu: „Partner wspiera Xx” na torbach zakupowych, prezentowaniu informacji o współpracy z Partnerem w swoich kanałach komunikacji (np. strona internetowa, konta w mediach społecznościach, rocznych raportach etc.), w zależności od aktywności i pory roku, Partner i Xx wspólnie będą pracować nad zdefiniowaniem komunikatów demonstrujących wpływ, jaki Partner i Xx mają na sytuację dzieci, współpracy z Partnerem i jego przedstawicielami w osiągnięciu celów Umowy. Natomiast Partner ma w określonym czasie przekazywać X środki finansowe w określonej wysokości, które mają być przeznaczone na rzecz pomocy dzieciom na świecie (w celu sfinansowania programów Xx). Ponadto, Partner zobowiązuje się m.in. do: uzyskania od X zatwierdzenia materiałów komunikacyjnych, które zawierają logo lub nazwę (ewentualnie hasło) przed ich wyprodukowaniem lub opublikowaniem, używanie nazwy i logo X na zatwierdzonych przez X materiałach wyłącznie w celach komunikacyjnych (informacyjnych), w związku z realizacją celów Umowy Partnerskiej. Materiały komunikacyjne (z logo, nazwą lub hasłem Xx) wykorzystywane przez Partnera mają wyłącznie charakter informacyjny. Ich celem jest „poinformowanie” społeczeństwa o wspólnej akcji (wspólnym przedsięwzięciu) realizowanym pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerem a której celem jest wspieranie programów Xx na rzecz ratowania życia dzieci na świecie, wsparcia ich rozwoju i realizacji potencjału. W szczególności, materiały te nie będą miały na celu reklamowania Partnera (jako firmy) czy też jego produktów. Zarówno X, jak i Partner są czynnymi podatnikami VAT.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy czynności podejmowane przez Wnioskodawcę w ramach realizacji Umowy, będą podlegały opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcy) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcy), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W tym miejscu należy odnieść się także do istoty wspólnego przedsięwzięcia. Zauważyć należy, że zawieranie porozumień w postaci umowy o współpracę jest dopuszczalne, w ramach swobody umów. Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami VAT.

W konsekwencji w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach wszystkie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem innego podmiotu w ramach zawartej umowy.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową w ramach której następuje wykonanie przez Wnioskodawcę skonkretyzowanych zadań określonych w umowie o wspólnym przedsięwzięciu, za które Wnioskodawca otrzyma środki finansowe w określonej wysokości. W przedmiotowej sprawie nie można mówić o przedsięwzięciu w celu realizacji wspólnego celu, które nie będzie podlegało opodatkowaniu. Należy wskazać, że świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy. Analizując przestawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że pomiędzy Wnioskodawcą i Partnerem dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. W zaistniałych okolicznościach dojdzie do zawiązania stosunku zobowiązaniowego, w którym Wnioskodawca zobowiązał się do określonych czynności m.in. do udzielenia Partnerowi w celach informacyjnych niewyłącznego prawa do używania nazwy i logo Xx na zatwierdzonych przez Wnioskodawcę materiałach, udzielenia Partnerowi niewyłącznego i niezbywalnego prawa do umieszczania nazwy i logo Xx na koszulkach noszonych przez zespół sportowy sponsorowany przez Partnera, na wniosek Partnera i tam, gdzie jest to możliwe, Xx może dostarczyć Partnerowi teksty, zdjęcia lub inne materiały dotyczące Xx lub jego programów, pochodzące z wykazu Xx, do uwzględnienia (wykorzystania) przez Partnera w swoich materiałach komunikacyjnych (informacyjnych), w tym np. może pojawić się hasło typu: „Partner wspiera Xx” na torbach zakupowych. Za te czynności zdefiniowane w Umowie zawartej między Wnioskodawcą a Partnerem, Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie w określonej wysokości, które ma być przeznaczone w celu sfinansowania programów Xx. W opisanej sprawie występuje oczywisty związek pomiędzy czynnościami podejmowanymi przez Wnioskodawcę a wypłaceniem przez Partnera środków finansowych w określonej wysokości. Należy stwierdzić, że w odniesieniu do otrzymanych środków finansowych mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie określone w Umowie.

Opisane czynności podejmowane przez Wnioskodawcę wykonywane są zatem w ramach umowy zobowiązaniowej, a Partnera należy uznać za bezpośredniego beneficjenta tych czynności. Jak wynika z opisu sprawy oprócz wspierania programów Xx Partner uzyskuje korzyść biznesową w postaci możliwości promowania się jako firmy odpowiedzialnej społecznie, która to wartość w obecnych czasach ma istotne znaczenie i przełożenie na rozpoznawanie marki Partnera oraz (towarów lub usług) przez niego zbywanych. Nie sposób podzielić w tym zakresie stanowiska Wnioskodawcy, że udostępnienie logo, nazwy czy innych materiałów ma jedynie związek ze wsparciem przez Partnera programów Xx. W przedmiotowej sprawie wystąpi konieczny element wzajemności, wystarczający do uznania, że otrzymywana kwota od Partnera będzie wynagrodzeniem za określone czynności podejmowane przez Wnioskodawcę tj. za świadczone usługi w ramach umowy o współpracy. Przy tym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz Partnera ma charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, że należy stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. W kontekście otrzymanych środków finansowych przez Wnioskodawcę nie sposób również podzielić argumentacji zaprezentowanej w stanowisku, że otrzymywane środki finansowe są zbliżone do umowy darowizny. Środki przekazywane przez Partnera, w określonym czasie i w określonej wysokości są wynagrodzeniem, za czynności podejmowane przez Wnioskodawcę.

W rozpatrywanym przypadku, istnienie świadczenia wzajemnego pozwala uznać czynności podejmowane przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy o współpracy we wspólnym przedsięwzięciu za odpłatne świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Zatem, otrzymane od Partnera kwoty stanowić będą dla Wnioskodawcy wynagrodzenie za świadczenie usług, które to czynności na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń m.in. NSA z dnia 9 października 2008 r. o sygn. akt I FSK 291/08, NSA z 12 czerwca 2013 r. o sygn. akt I FSK 1128/12, NSA z 10 października 2014 r. o sygn., akt I FSK 1493/13, NSA z 4 czerwca 2014 r. o sygn. akt I FSK 1012/13 należy podkreślić, że zapadły one na gruncie odmiennego stanu faktycznego, niż przedstawiony w niniejszej sprawie, gdzie nie zaszły wszystkie okoliczności o jakich mowa we wniosku. I tak wyrok z dnia 12 czerwca 2013 r. sygn. I FSK 1128/12 dotyczył modelu wzajemnych rozliczeń partnerów Konsorcjum w którym ustanowiony umownie, Lider Konsorcjum ponosił we własnym imieniu wszystkie koszty zewnętrzne związane z realizacją projektu (także zewnętrzne faktury wystawiane były na rzecz Lidera), który w sposób wtórny rozdzielał te koszty pomiędzy Partnerów Konsorcjum. Podobnie wyrok z dnia 4 czerwca 2014 r. sygn. I FSK 1012/13 dotyczył rozliczeń dokonywanych między partnerami tworzących konsorcjum. Zaś wyrok z dnia 10 października 2014 r. sygn. I FSK 1493/13 odnosił się do wspólnej organizacji koncertu, gdzie Spółka która współorganizowała koncert z zainteresowanym zobowiązana była do partycypacji w kosztach wynagrodzenia artystki oraz w kosztach produkcji koncertu. Wskazane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych potraktowane zostały jako element argumentacji Wnioskodawcy. Nie mogły one jednak wpłynąć na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii, gdyż orzeczenia te są rozstrzygnięciem w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym.

Również powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne nie mogą wpłynąć na rozstrzygnięcie Organu, gdyż zapadły one w innych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych niż ten przedstawiony przez Wnioskodawcę. I tak przykładowo interpretacja z dnia 10 października 2018 r. sygn. 0112-KDIL2-1.4012.452.2018.1.AS dotyczyła partycypacji kupującego w kosztach budowy drogi zaś interpretacja z dnia 13 listopada 2013 r. sygn.. IPPP1/443-825/13-2/PR dotyczy sytuacji gdzie w ramach współpracy banku z operatorem telefonii powstanie platforma bankowości elektronicznej tj. zespół składników majątkowych stanowiących część przedsiębiorstwa banku (OFinance). Podstawowym założeniem biznesowym dla rozliczeń w ramach projektu jest udział Banku oraz Operatora w finansowaniu oraz w czerpaniu z niego zysków w proporcji 50/50. Oznaczać, to będzie, że wszelkie koszty ponoszone w związku z utworzeniem i funkcjonowaniem OFinance mają być dzielone w tej proporcji oraz wszelkie zyski generowane przez OFinance mają być dzielone w tej proporcji. Zatem powyższe interpretacje dotyczyły zupełnie odmiennych tematów, niż będący przedmiotem niniejszego wniosku, przez co nie mogą one stanowić poparcia stanowiska Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie. Należy zauważyć, że Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin