Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.452.2018.1.AS
z 10 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2018 r. (data wpływu 28 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania partycypacji kupującego w kosztach budowy drogi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania partycypacji kupującego w kosztach budowy drogi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskująca), jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Spółka, będąc właścicielem działek rolnych, podjęła decyzję o ich podziale i komercjalizacji (poprzez sprzedaż i wynajem).

Wnioskująca podpisała z potencjalnym kupującym umowę przedwstępną na sprzedaż wydzielonej części działki.

Jednym z warunków umowy przedwstępnej, od którego uzależnione jest zawarcie umowy przyrzeczonej, jest zobowiązanie Spółki do wybudowania własnym staraniem i na własny koszt drogi, która następnie ma zostać nieodpłatnie przekazana Gminie, celem nadania przedmiotowej drodze charakteru drogi publicznej; ustalając przy tym z kupującym przebieg tej drogi ze zjazdem zapewniającym kupującemu dostęp do dróg publicznych.

Spółka podpisała w tym zakresie stosowne porozumienie z Gminą, w którym określone zostały obowiązki stron, oraz w którym Spółka zobowiązała się do nieodpłatnego przeniesienia własności drogi – gruntu i budowli – na rzecz Gminy.

W umowie przedwstępnej Spółka oraz kupujący ustalili przy tym, że kupujący będzie partycypować w kosztach budowy drogi do wysokości określonej kwoty.

W związku z komercjalizacją działek, Spółka podjęła się też innych inwestycji celu publicznego, tj. budowy sieci wodociągowej, sieci kanalizacji sanitarnej, sieci kanalizacji deszczowej ze zbiornikiem retencyjnym i wylotem do potoku oraz budowy sieci gazowej, które częściowo zostaną przekazane odpłatnie Wodociągom oraz Gminie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, partycypacja kupującego w kosztach budowy drogi stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, środki jakie Spółka otrzyma od kupującego tytułem partycypacji w kosztach budowy drogi, nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usługi czy dostawę towarów, a rozliczenie pomiędzy Wnioskującą a kupującym nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie stanowiska.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Ustawa VAT przewiduje zatem dychotomiczny podział czynności podlegających opodatkowaniu VAT – albo coś stanowi dostawę towarów, albo świadczenie usług.

W ocenie Wnioskującej, pomiędzy Spółką a kupującym nie dojdzie do czynności podlegającej opodatkowaniu VAT. W szczególności zaś nie można uznać, że Spółka dokonuje na rzecz kupującego świadczenia usługi w związku z tym, że w umowie przedwstępnej wskazano, że wybuduje i przekaże drogę na rzecz Gminy. Partycypacja kupującego w kosztach wybudowania tej drogi, nie stanowi zatem wynagrodzenia za wykonanie usługi przez Spółkę na rzecz kupującego i nie podlega opodatkowaniu VAT.

Podkreślić należy, że warunkiem opodatkowania podatkiem VAT określonego świadczenia, jest zidentyfikowanie beneficjenta danego świadczenia. Bez podmiotu, który faktycznie uzyskuje korzyść w związku z otrzymaniem określonego świadczenia, nie można bowiem mówić o czynności podlegającej opodatkowaniu VAT (por. m.in. wyrok NSA z 29.10.2015 r., I FSK 1352/14). Odpłatne świadczenie usług wymaga istnienia stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług mogą więc zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę, a ich beneficjentem, istnieje jawny lub choćby dorozumiany stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o VAT. Muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Odnosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że nie można powiedzieć, że kupujący jest beneficjentem jakiegokolwiek świadczenia wykonanego przez Spółkę. W szczególności, kupujący nie jest beneficjentem świadczenia w postaci wybudowanej drogi. Droga, po jej wybudowaniu, zostanie przekazana Gminie i to Gmina będzie beneficjentem tego świadczenia, a nie kupujący. Kupujący nie płaci Spółce za wybudowanie drogi, czy za jej użytkowanie. Droga po jej oddaniu do używania będzie miała charakter publiczny i kupujący nie jest i nie będzie zobowiązany uiszczać żadnych opłat za korzystanie z niej, ani na rzecz Gminy, ani też Spółki.

W związku z tym, nie można kupującego uznać za beneficjenta świadczenia w postaci wybudowania drogi, nie można również mówić o tym, że Spółka wykonuje na jego rzecz jakiekolwiek świadczenie podlegające opodatkowaniu VAT. Partycypacja w kosztach budowy drogi pozostaje zatem poza zakresem opodatkowania VAT.

Wskazać bowiem należy, że w przedmiotowej sytuacji będziemy mieli do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem Spółki i kupującego. Strony bowiem w umowie przedwstępnej postanowiły, że warunkiem zawarcia umowy przyrzeczonej jest wybudowanie drogi – jest to cel, który każda ze stron chce osiągnąć i w czym kupujący częściowo uczestniczy finansowo. Czynności wykonywane przez strony na podstawie umowy wspólnego przedsięwzięcia nie powinny być traktowane jako odpłatne świadczenie usług. Świadczenie usług, jako czynność opodatkowana podatkiem VAT, występuje bowiem wówczas, gdy można wskazać osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, na rzecz której dana usługa jest świadczona. W przypadku wspólnego przedsięwzięcia, żadna ze stron nie może być określana mianem usługodawcy, czy też konsumenta wzajemnej usługi. Kooperacja stron ma przecież na celu realizację wspólnego przedsięwzięcia, a świadczenia stron są wykonywane na rzecz realizacji wspólnego celu, a nie na rzecz siebie nawzajem. Każdy podmiot działa we własnym interesie, w celu osiągnięcia własnych korzyści i nie ma możliwości wskazania wynagrodzenia którejkolwiek ze stron, wypłaconego przez drugą stronę.

W takim przypadku działania wykonywane przez współdziałające podmioty w ramach umowy wspólnego przedsięwzięcia, nie powodują powstania obowiązku na gruncie ustawy VAT. Taki pogląd przedstawił także przykładowo NSA w wyroku z dnia 9 października 2008 r. (sygn. akt I FSK 291/08), wskazując, że: „jeżeli współdziałanie (...) dotyczy wspólnego programu marketingowego, pomiędzy jego uczestnikami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 (...), gdyż: po pierwsze – nie da się ich racjonalnie wycenić, a po drugie – w przedsięwzięciu takim nie chodzi o wzajemne świadczenie usług pomiędzy uczestnikami działań kooperacyjnych, gdyż nie z tych działań osiągają „bezpośrednią i jasno zindywidualizowaną korzyść”, lecz z osiągnięcia wspólnego celu podjętej współpracy, nakierowanej na korzystne dla nich zachowanie osób trzecich (...)”.

Podkreślić należy, że jeśli zasadniczym celem kooperacji jest uzyskanie w wyniku skoordynowanych działań partnerów rezultatu o korzystnym dla obu współpracujących stron wymiarze ekonomicznym, a nie przysporzenie określonych korzyści sobie nawzajem, to działania takie nie powinny skutkować koniecznością opodatkowania tych działań jako wzajemnych usług o charakterze ekwiwalentnym. Nie ma zatem podstaw do twierdzenia, że partycypowanie przez kupującego w kosztach budowy drogi, która to droga ma zostać następnie przekazana Gminie nieodpłatnie, stanowi wynagrodzenie za usługę wykonaną przez Spółkę. Wnioskująca nie świadczy na rzecz kupującego żadnej usługi. Podkreślić należy, że do wydania drogi dochodzi wyłącznie pomiędzy Spółką a Gminą. W tym zakresie mamy do czynienia z nieodpłatną dostawą towarów, która podlega opodatkowaniu VAT – transakcja opodatkowana dotycząca drogi występuje zatem w relacji Spółka-Gmina. Kupujący występuje natomiast w tym stosunku prawnym jako podmiot trzeci, zupełnie niezwiązany z tą transakcją, który jedynie partycypuje w kosztach budowy drogi. Fakt, że kupujący partycypuje w kosztach budowy, nie oznacza jednak automatycznie, że pomiędzy Spółką a kupującym dochodzi do wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu VAT. Nie jest przecież tak, że każdy przepływ gotówki jest wynagrodzeniem za wykonanie usługi i powinien być udokumentowany fakturą. Kupujący działa tutaj wyłącznie jako podmiot współfinansujący inwestycję, ale nie jest tak, że Spółka wykonuje na rzecz kupującego jakieś świadczenie w związku z wybudowaną drogą.

Wnioskodawca podkreśla również, że argumentem przemawiającym za tym, że w analizowanym przypadku nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług jest to, że powstanie drogi leży w interesie obu stron.

Ponadto, kupujący i tak miałby prawo do korzystania z drogi wybudowanej przez Spółkę i przekazanej Gminie, niezależnie od tego, czy i w jakiej wysokości partycypowałby w kosztach jej budowy. Spółka zobowiązała się wybudować drogę i przekazać ją Gminie, a kupujący zobowiązał się partycypować w kosztach jej budowy do określonej kwoty. Gdyby jednak z jakichś powodów kupujący nie zwrócił Spółce poniesionych przez nią kosztów, to nie wyłączałoby to możliwości niezakłóconego korzystania przez kupującego z wybudowanej drogi. Droga ta będzie bowiem miała charakter publiczny. Spółka nie będzie mogła skutecznie domagać się zaprzestania korzystania z drogi przez kupującego z tego powodu, że nie przekazał on jej środków, które obiecał. Teoretycznie zatem, kupujący mógłby nie partycypować w kosztach budowy drogi w ogóle, a i tak finalnie po jej powstaniu kupujący by z niej korzystał.

Podsumowując powyższe, w ocenie Spółki, w przestawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie dochodzi do dostawy towarów na rzecz kupującego ani do świadczenia usługi przez Spółkę na rzecz kupującego. Partycypacja kupującego w kosztach budowy drogi stanowi jedynie zwrot części wydatków poniesionych przez Spółkę w związku z budową drogi. Tym samym, środki pieniężne otrzymane przez Spółkę od kupującego jako partycypacja w kosztach budowy drogi, nie stanowią wynagrodzenia za dostawę towarów/świadczenie usługi, a Spółka nie powinna dokumentować ich otrzymania wystawieniem faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, że dostawa towarów czy świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem, jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

A zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej, zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć też należy, że nie każda czynność, stanowiąca towar lub usługę w rozumieniu art. 7 i art. 8 powołanej wyżej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka, będąc właścicielem działek rolnych, podjęła decyzję o ich podziale i komercjalizacji (poprzez sprzedaż i wynajem) i podpisała z potencjalnym kupującym umowę przedwstępną na sprzedaż wydzielonej części działki. Jednym z warunków umowy przedwstępnej, od którego uzależnione jest zawarcie umowy przyrzeczonej, jest zobowiązanie Spółki do wybudowania własnym staraniem i na własny koszt drogi, która następnie ma zostać nieodpłatnie przekazana Gminie, celem nadania przedmiotowej drodze charakteru drogi publicznej; ustalając przy tym z kupującym przebieg tej drogi ze zjazdem zapewniającym kupującemu dostęp do dróg publicznych. Spółka podpisała w tym zakresie stosowne porozumienie z Gminą, w którym określone zostały obowiązki stron, oraz w którym Spółka zobowiązała się do nieodpłatnego przeniesienia własności drogi – gruntu i budowli – na rzecz Gminy. W umowie przedwstępnej Spółka oraz kupujący ustalili przy tym, że kupujący będzie partycypować w kosztach budowy drogi do wysokości określonej kwoty. W związku z komercjalizacją działek, Spółka podjęła się też innych inwestycji celu publicznego, tj. budowy sieci wodociągowej, sieci kanalizacji sanitarnej, sieci kanalizacji deszczowej ze zbiornikiem retencyjnym i wylotem do potoku oraz budowy sieci gazowej, które częściowo zostaną przekazane odpłatnie Wodociągom oraz Gminie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania partycypacji kupującego w kosztach budowy drogi.

Jak wynika z okoliczności sprawy, umowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a kupującym jest umową dobrowolną, a jej treść nie zawiera żadnego odniesienia do przepisu prawa regulującego, bądź nakazującego zawarcie takiej umowy. Kupujący dobrowolnie współfinansuje inwestycję drogową na podstawie porozumienia z Wnioskodawcą, zawartego w umowie przedwstępnej sprzedaży. Przekazane środki w żaden sposób nie są zapłatą za świadczoną usługę lub przeniesienie praw majątkowych na rzecz Spółki, stanowią jedynie zwrot części wydatków poniesionych przez Spółkę w związku z budową drogi. Po realizacji inwestycji, droga zostanie nieodpłatnie przekazana na własność Gminy (nie zostanie przekazana kupującemu), będzie drogą publiczną, nie będzie przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze.

Mając zatem na uwadze okoliczności sprawy oraz przywołane przepisy należy stwierdzić, że partycypacja kupującego w kosztach budowy drogi nie stanowi/nie będzie stanowić zapłaty za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z tym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.