Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.38.2019.1.LG
z 3 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 lutego 2019 r. (data wpływu 7 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku poniesionych na sfinansowanie szkolenia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku poniesionego na sfinansowanie szkolenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W celu lepszej realizacji celów firmy Spółka Akcyjna (Dalej: Wnioskodawca) wysyła swoich pracowników na szkolenia podnoszące ich kwalifikacje zawodowe pozwalające na lepszą realizację postawionych przed nimi zadań.

Dnia 22 listopada 2018 r. odbyło się szkolenia dla 15 pracowników zatrudnionych w Dziale Nadzoru Inwestorskiego na temat: „...”. Szkolenie dotyczyło obowiązujących wymagań wykonania i odbioru robót związanych z wykonaniem elementów stalowych dla obiektów budowlanych. Dotyczyło m.in. wymagań odnoszących się do jakości materiałów jakie mogą zostać użyte do budowy konstrukcji stalowych, a także jakości produktów spawalniczych, śrub montażowych, wykorzystania odpowiedniego sprzętu, zasady transportu i przechowywania konstrukcji stalowych, zasady wykonywania robót, itp.

Nadzór inwestorski polega co do zasady na kontrolowaniu procesu budowy, tak żeby odbywał się zgodnie z wcześniej przygotowanym projektem. Inspektorzy Nadzoru reprezentując inwestora na budowie, sprawdzają i odbierają roboty budowlane, kontrolują zgodność realizacji budowy na podstawie jej planów, kontrolują rozliczenia budowy i wiele innych. Dla inwestora nadzór inwestorski odgrywa zatem ważną rolę.

Dział Nadzoru Inwestorskiego Wnioskodawcy zatrudnia inspektorów nadzoru, w związku z czym Wnioskodawca zorganizował przedmiotowe szkolenie, w celu podniesienia kwalifikacji zawodowych swoich pracowników. Natomiast, jedna z osób która wzięła udział w szkoleniu, również będąca inspektorem nadzoru, była zatrudniona na umowę zlecenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatek poniesiony na zakup opisanego w stanie faktycznym szkolenia pt. „...”, może zostać uznany w całości, jako koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 CIT, również w części przypadającej na pracownika zatrudnionego na umowę zlecenie?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, dalej: uCIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 uCIT.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (stanowi tzw. klauzulę generalną). Z tego względu należy go interpretować w taki sposób, że każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie, w celu dokonania jego prawidłowej kwalifikacji podatkowej. Kosztami uzyskania przychodów (dalej: KUP) są wyłącznie takie koszty, które spełniają łącznie warunki określone w art. 15 ust. 1 uCIT, tj.:

1. zostały poniesione przez podatnika,
2. ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (tzw. przesłanka celowości kosztów),
3. nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących KUP zawartym w art. 16 ust. 1 uCIT.
   
   

Poniżej, przez pryzmat powyższych warunków, analizie zostanie poddany wskazany w stanie faktycznym przypadek.

Ad 1) Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu, do podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika - wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest, co do zasady, związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

W przedstawionej sytuacji, należy stwierdzić, że Wnioskodawca uiścił Wykonawcy szkolenia należne wynagrodzenie. Można zatem uznać, że koszt został definitywnie poniesiony, z zasobów majątkowych podatnika.

Ad 2) Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Wnioskodawca zrealizował przedmiotowy projekt z myślą o podniesieniu kwalifikacji zawodowych swoich pracowników.

Z racji tego, że pracownicy są zatrudnieni z Dziale Nadzoru Inwestorskiego i uczestniczą w czynnościach nadzoru inwestorskiego, szkolenie pt. „...” , ma bezpośredni związek z wykonywanymi przez Nich obowiązkami służbowymi. Ogólnie rzecz biorąc do zadań inspektora nadzoru należą:

1. reprezentowanie Wnioskodawcy na budowie m in. sprawowanie kontroli zgodności jej realizacji z projektem oraz pozwoleniem na budowę, przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej,
   
2. sprawdzanie jakości wykonywanych robót a w szczególności zapobieganie zastosowaniu wyrobów budowlanych , wadliwych i niedopuszczonych do zastosowania w budownictwie,
   
3. sprawdzenie i odbiór robót budowlanych ulegających zakryciu lub zanikowych,
   
4. uczestniczenie w próbach i odbiorach instalacji oraz wszelkich urządzeń technicznych,
   
5. sprawdzanie dostarczonych urządzeń pod względem zgodności z projektem i zamówieniem,
   
6. opiniowanie dokumentacji,
   
7. przygotowanie i udział w czynnościach odbioru gotowych obiektów budowlanych i przekazywanie ich do użytkowania,
   
8. potwierdzanie faktycznie wykonanych robót oraz usunięcia wad,
   
9. weryfikację rzeczową kosztorysów.
   
   
   

Zatem, posiadanie przez Wnioskodawcę wykwalifikowanych, w tym zakresie pracowników, leży w interesie Wnioskodawcy. Nadzór nad prawidłowym przebiegiem procesów inwestycyjnych jest bardzo ważny z punktu widzenia Wnioskodawcy.

W opinii Wnioskodawcy powyższy wniosek dotyczy również Inspektora Nadzoru zatrudnionego na umowę zlecenia.

Z punktu widzenia wykonywanych czynności zawodowych, Pracownik ten obsługuje takie same zadania, jak pozostali pracownicy Działu Nadzoru Inwestorskiego i w interesie Wnioskodawcy jest to, żeby miał takie same kwalifikacje zawodowe, jak pozostali pracownicy. Z punktu widzenia Wnioskodawcy jest działaniem racjonalnym, żeby część inspektorów nadzoru zatrudnianych było na umowy zlecenia, w zależności od potrzeb, w związku z liczbą prowadzonych w danym czasie inwestycji. Nie jest również wykluczone, że taki przeszkolony inspektor nadzoru zostanie ponownie zatrudniony, w ramach realizacji kolejnego projektu inwestycyjnego.

Ponadto, zgodnie z uregulowaniami unijnymi, które mają odzwierciedlenie w wyroku Trybunału UE z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie C-94/07 Andrea Raccanelli przeciwko Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften eV, została wskazana wspólnotowa definicja pracownika w sposób następujący:

„[...] W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, pojęcie „pracownik” w rozumieniu art. 39 WE ma znaczenie wspólnotowe i nie wolno go interpretować zawężająco. Za „pracownika” należy uznać każdego, kto wykonuje konkretne i rzeczywiste zajęcie, z wyłączeniem działalności, której zakres jest na tyle ograniczony, że jest ona całkowicie marginalna i dodatkowa. Cechą charakteryzującą stosunek pracy jest zgodnie z tym orzecznictwem fakt, że dana osoba wykonuje przez pewien okres na rzecz innej osoby i pod jej kierownictwem świadczenia, za które w zamian otrzymuje wynagrodzenie (zob. w szczególności wyroki: z dnia 3 lipca 1986 r. w sprawie 66/85 Lawrie-Blum, Rec. s. 2121, pkt 16 i 17, z dnia 23 marca 2004 r. w sprawie C-138/02 Collins, Rec. s. I-2703, pkt 26 i z dnia 7 września 2004 r. w sprawie C-456/02 Trojani, Zb. Orz. s. I-7573, pkt 15).”

Zatem, dla uznania danej osoby za „pracownika” muszą być spełnione przede wszystkim następujące warunki:

1. osoba musi wykonywać konkretne i rzeczywiste zajęcie,
2. osoba wykonuje świadczenia przez pewien okres na rzecz innej osoby i pod jej kierownictwem,
3. otrzymuje wynagrodzenie.
   
   

W odniesieniu do przedmiotowego pracownika zatrudnionego na umowę zlecenie, wszystkie powyższe warunki są spełnione. Pracownik wykonuje konkretną pracę związaną z nadzorem inwestorskim, wykonuje swoje zadania pod kierownictwem przełożonych i w zakresie przez nich ustalonym, za co otrzymuje wynagrodzenie.

Powyżej zacytowana definicja „pracownika” została sformułowana na potrzeby funkcjonowania jednolitego rynku pracy i swobodnego przepływu pracowników. Jednolite rozumienie pojęcia „pracownika” jest niezbędne dla realizacji koncepcji jednolitego rynku, dlatego musi być ona taka sama we wszystkich krajach członkowskich UE i być uznana za nadrzędną nad definicjami znajdującymi się w prawie krajowym.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy wydatek poniesiony na szkolenie pracownika zatrudnionego na umowę zlecenia, w którym wziął udział razem z resztą pracowników Działu Nadzoru Inwestorskiego, może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 uCIT.

Ad 3) Trzecia przesłanka, referująca do katalogu wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 uCIT ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca nie wymienił wydatków poniesionych na zakup usług szkoleniowych.

Tym samym, wszystkie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 uCIT umożliwiające uznanie przedmiotowych wydatków za koszty uzyskania przychodów, zostały spełnione.

W związku z powyższym Wnioskodawca, stoi na stanowisku, że cały wydatek poniesiony na zakup szkolenia pt. „...”, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ze zm., dalej „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 ustawy CIT, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki związane ze sfinansowaniem szkolenia pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

W tym miejscu należy nadmienić, że zgodnie z art. 17 i art. 94 pkt 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 917, ze zm.), pracodawca obowiązany jest ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Wskazane regulacje prawne oznaczają ogólną powinność pracodawcy sprzyjania staraniom własnym pracownika o zdobycie kwalifikacji przydatnych lub niezbędnych do należytego wykonywania aktualnej lub przyszłej pracy.

Dodatkowo, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują w art. 16 wyłączeń przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy związanych z kształceniem pracowników jak również wydatków dotyczących szkoleń osób, które są związane umową zlecenia z Wnioskodawcą.

Zauważyć przy tym należy, że aby wydatek dotyczący szkolenia dla osoby zatrudnionej na podstawie umowy zlecenia uznać za koszt uzyskania przychodów, konieczność ponoszenia przez Spółkę takiego wydatku winna wynikać z prawidłowo zawartej umowy, bądź z uchwał podjętych przez organy spółki zgodnie z prawem albo mieć podstawę w umowie Spółki, czy też wynikać z postanowień regulaminów lub statutu Spółki przewidujących zapewnienie tego rodzaju świadczenia na rzecz osoby zatrudnionej na umowę zlecenia.

Zatem, podatnik finansujący pracownikom oraz osobie zatrudnionej na umowę zlecenia (ze spełnieniem powyższego warunku) koszty udziału w różnego rodzaju formach kształcenia i dokształcania może wydatki te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jako koszt działalności firmy jednakże pod warunkiem, że podnoszenie kwalifikacji pracowników i osoby zatrudnionej na umowę zlecenie ma związek z osiąganymi przychodami (wpływa na efekty prowadzonej działalności gospodarczej podatnika) oraz z charakterem wykonywanej przez pracownika pracy oraz pracy świadczonej przez osobę zatrudnionej na umowę zlecenie.

Reasumując, przedmiotowe wydatki ponoszone przez Spółkę, mające związek z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników oraz osoby zatrudnionej na umowę zlecenie w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami i czynnościami służbowymi, będą stanowić koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo należy dodać, że aby zaliczyć przedmiotowe wydatki związane ze szkoleniami pracowników i osoby zatrudnionej na umowę zlecenie do kosztów uzyskania przychodów, należy pamiętać o ich właściwym udokumentowaniu, bowiem ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na Podatniku, bo to on wywodzi ze zdarzenia skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i pozostający w związku z przychodem.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.