2019.04.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.51.2019.1.EN
z 29 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 stycznia 2019 r. (data wpływu do Organu 29 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wynikających z prowadzonej ewidencji przebiegu części kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego odpowiadającej proporcji jazd służbowych do całości miesięcznego przebiegu – est nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wynikających z prowadzonej ewidencji przebiegu części kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego odpowiadającej proporcji jazd służbowych do całości miesięcznego przebiegu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej również: „Spółka”), prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu materiałami i urządzeniami techniki grzewczej, sanitarnej oraz instalacyjnej.

Spółka zatrudnia wielu pracowników, m.in. działu handlu, którzy odbywają w ramach wykonywanych obowiązków jazdy służbowe związane z powierzonymi im zadaniami. Wykorzystują oni samochody osobowe będące majątkiem Spółki lub leasingowane przez Spółkę. Wnioskodawca prowadzi dla tych samochodów osobowych ewidencje przebiegu, o których mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz złożyła naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka przewiduje możliwość zaistnienia sytuacji, gdy ze sporządzonej ewidencji przebiegu samochodu osobowego wynikać będzie, że niewielka część przejechanych w ciągu miesiąca kilometrów nie będzie mogła być przyporządkowana do konkretnego zadania służbowego.

Może zdarzyć się tak, iż będzie to miało miejsce tylko w jednym lub kilku miesiącach roku podatkowego, w którym dany samochód osobowy jest używany - w pozostałych miesiącach 100% przebiegu przyporządkowane będzie do konkretnych zadań służbowych.

Spółka planuje wówczas wyłączyć taką - niewielką, wynikająca z proporcji tych jazd do całego przebiegu miesięcznego - część kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego z kosztów uzyskania przychodów.

Spółka wybrała uproszczoną metodę rozliczania zaliczek na PDOP. Oznacza to, że wysokość miesięcznych zaliczek będzie niezależna od zaliczenia wydatków na eksploatację samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów w trakcie roku podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako Wnioskodawca będzie miała prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wynikającą z prowadzonej ewidencji przebiegu część kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego odpowiadającą proporcji jazd służbowych do całości miesięcznego przebiegu?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wynikającą z prowadzonej ewidencji przebiegu część kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego odpowiadającą proporcji jazd służbowych do całości miesięcznego przebiegu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o PDOP”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 16 ust. 1 pkt 51 Ustawy o PDOP stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Art. 16 ust. 5f stwierdza z kolei, że w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Prowadzenie ewidencji przebiegu umożliwia zatem potwierdzenie wykorzystywania samochodu osobowego do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Pozwala na spełnienie zarówno wymogu ustawowego, jak i kontrolę Wnioskodawcy nad rzeczywistym wykorzystaniem samochodu osobowego przez upoważnione do tego osoby (pracowników Wnioskodawcy).

Ewidencja przebiegu może wskazywać również na przejazdy, które nie będą mogły być przyporządkowane do konkretnych zadań służbowych. Możliwe, iż będzie to miało miejsce tylko w jednym lub kilku miesiącach roku podatkowego, w którym dany samochód osobowy jest używany - w pozostałych miesiącach 100% przebiegu przyporządkowane będzie do konkretnych zadań służbowych.

Sytuacja ta będzie jednak odmienna od takiej, w której w wyniku braku zgłoszenia samochodu osobowego i prowadzenia ewidencji przebiegu nie można by ustalić zakresu wykorzystywania samochodu osobowego do zadań nie dających się przyporządkować obowiązkom służbowym (kiedy zakres takich zdarzeń nie jest w związku z tym znany ani podatnikowi ani weryfikującym go organom podatkowym czy skarbowym). Dla takich przypadków ustawodawca przewidział swego rodzaju ryczałtowe ustalenie zakresu wykorzystywania samochodu osobowego do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika w wysokości 25%.

Jeśli jednak ewidencja przebiegu, jak w przypadku Wnioskodawcy, wyjątkowo i nie we wszystkich miesiącach, wykazywać będzie niewielką część przejechanych, która nie będzie mogła być przyporządkowana do konkretnego zadania służbowego - wówczas to ewidencja jest podstawą do ustalenia części wydatków eksploatacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodu.

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał on prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wynikającą z prowadzonej ewidencji przebiegu część kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego odpowiadającą proporcji jazd służbowych do całości miesięcznego przebiegu.

Ponieważ Wnioskodawca wybrał uproszczoną metodę rozliczania zaliczek na PDOP, wysokość miesięcznych zaliczek będzie niezależna od zaliczenia wydatków na eksploatację samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów w trakcie roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

zostały poniesione przez podatnika,
są definitywne, a więc bezzwrotne,
pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
zostały właściwie udokumentowane.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości - nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159) zmieniły się m.in. zasady rozliczania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Stosownie do art. 16 ust. 3b ustawy o CIT, w przypadku gdy opłata, w tym czynsz, z tytułu umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze została skalkulowana w sposób obejmujący koszty eksploatacji samochodu osobowego, przepis ust. 1 pkt 51 stosuje się do tej części opłaty, która obejmuje koszty eksploatacji samochodu osobowego.

Ponadto, od 1 stycznia 2019 r. dodane zostały do ustawy o CIT, przepisy z których wynika, że:

poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5a ustawy o CIT);
w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika (art. 16 ust. 5f ustawy o CIT);
przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5g ustawy o CIT);
w przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 51, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 16 ust. 5h ustawy o CIT).

Analizując wskazane powyżej przepisy stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2019 r. samochody osobowe, z punktu widzenia rozliczania kosztów używania w kosztach uzyskania przychodów, podzielić można na dwie grupy.

Pierwszą grupę stanowią samochody osobowe, które są używane w sposób mieszany, tj. częściowo wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, częściowo zaś do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą przez podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów można będzie zaliczać 75% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów (przy czym kwota tych wydatków obejmuje także VAT, który na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony VAT, w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy VAT – art. 16 ust. 5a ustawy o CIT), gdyż 25% tych wydatków nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów (co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT);

Do drugiej grupy należą samochody osobowe, które są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów zaliczać będzie można całość wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów,

Zastrzec jednak należy, że warunkiem uznawania samochodów osobowych za wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą będzie co do zasady prowadzenie przez podatnika ewidencji przebiegu na potrzeby VAT (art. 16 ust. 5f ustawy o CIT) z której wynikać będzie, że samochód osobowy jest wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wyjątek stanowić będzie sytuacja, gdy na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podatnik nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji (np. w przypadku samochodów osobowych przeznaczonych wyłącznie do sprzedaży, jeżeli ich sprzedaż stanowi przedmiot działalności podatnika). Wyjątek ten nie będzie jednak miał zastosowania, jeżeli brak obowiązku prowadzenia przez podatnika ewidencji przebiegu na potrzeby VAT wynika z tego, że kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi oblicza on w 50% (art. 16 ust. 5g ustawy o CIT).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu materiałami i urządzeniami techniki grzewczej, sanitarnej oraz instalacyjnej. Spółka zatrudnia wielu pracowników, m.in. działu handlu, którzy odbywają w ramach wykonywanych obowiązków jazdy służbowe związane z powierzonymi im zadaniami. Wykorzystują oni samochody osobowe będące majątkiem Spółki lub leasingowane przez Spółkę. Wnioskodawca prowadzi dla tych samochodów osobowych ewidencje przebiegu, o których mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz złożyła naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka przewiduje możliwość zaistnienia sytuacji, gdy ze sporządzonej ewidencji przebiegu samochodu osobowego wynikać będzie, że niewielka część przejechanych w ciągu miesiąca kilometrów nie będzie mogła być przyporządkowana do konkretnego zadania służbowego. Może zdarzyć się tak, iż będzie to miało miejsce tylko w jednym lub kilku miesiącach roku podatkowego, w którym dany samochód osobowy jest używany - w pozostałych miesiącach 100% przebiegu przyporządkowane będzie do konkretnych zadań służbowych. Spółka planuje wówczas wyłączyć taką - niewielką, wynikająca z proporcji tych jazd do całego przebiegu miesięcznego - część kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego z kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że z literalnego brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT jednoznacznie wynika, że jeżeli samochody osobowe są wykorzystywane zarówno dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą i celów prowadzonej działalności gospodarczej nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. W złożonym wniosku Wnioskodawca wskazał, że niewielka część przejechanych w ciągu miesiąca kilometrów nie będzie mogła być przyporządkowana do konkretnego zadania służbowego (co również będzie wynikać z ewidencji stosowanej dla celów podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 86a ust. 1 ustawy o CIT). W konsekwencji stwierdzić należy, że Spółka będzie obowiązana wyłączyć z kosztów podatkowych 25% wydatków używania ww. samochodów osobowych w myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. Nie ma bowiem wątpliwości, że ww. samochody osobowe będą używane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz na inne cele. W świetle powyższego nie można się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że będzie miał on prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wynikającą z prowadzonej ewidencji przebiegu część kosztów eksploatacji danego samochodu osobowego odpowiadającą proporcji jazd służbowych do całości miesięcznego przebiegu bowiem z powołanych wyżej przepisów nie wynika aby taki sposób rozliczenia kosztów eksploatacji samochodów osobowych używanych dla celów mieszanych został przewidziany w ustawie o CIT. Ustawodawca wskazał w art. 16 ust. 5f ustawy o CIT, że dla potwierdzenia, iż samochód używany jest do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnik winien co do zasady prowadzić ewidencję przebiegu na potrzeby VAT. Jednak w przepisach ustawy CIT nie wskazano, iż na podstawie ww. ewidencji można proporcjonalnie rozliczać koszty eksploatacji samochodów osobowych używanych dla celów mieszanych. Zatem, zastosowanie zaproponowanej przez Wnioskodawcę proporcji faktycznego wykorzystania danego samochodu w jazdach służbowych do całości przebiegu samochodu osobowego w danym miesiącu, w celu ustalenia części kosztów używania zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, nie znajduje potwierdzenia w treści ww. przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin