2019.06.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.188.2019.1.RD
z 7 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2019 r. (data wpływu 2 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług w przypadku zwrotu kosztów związanych z wadami dostarczonych półproduktów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług w przypadku zwrotu kosztów związanych z wadami dostarczonych półproduktów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność w zakresie dostaw półproduktów w branży motoryzacyjnej.
W ramach prowadzonej działalności Spółka specjalizuje się w uszlachetnianiu powierzchni (głównie nakładanie powłok antykorozyjnych) oraz przygotowaniu powierzchni elementów metalowych i z tworzyw sztucznych do procesu wulkanizacji. Główne obszary zastosowania tych elementów to samochodowe układy jezdne i układy wydechowe.

Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i VAT-UE. Dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. Warunki sprzedaży są uzgadniane przed dokonaniem sprzedaży i wysyłki towaru, a sama sprzedaż jest fakturowana zgodnie z obowiązującymi przepisami. W związku z tymi dostawami zdarzają się przypadki, że dostarczane przez Spółkę towary są wadliwe, tj. nie spełniają określonych parametrów wymaganych przez Kontrahenta (do spełnienia których Spółka jest zobowiązana).

W związku z wadliwie wykonanymi częściami Spółka została obciążona przez Kontrahentów posiadających siedzibę działalności poza terytorium Polski kosztami sortowania wadliwych towarów. Nabywcy towarów obciążyli Spółkę kosztami tych prac wystawiając faktury.

Spółka nie posiada umów ze swoimi Kontrahentami określających m.in. procedurę reklamacji bądź sposobu postępowania po wykryciu wadliwych części. Zgodnie jednak ze stosowaną przez nią praktyką, a także ustaleniami między Spółką a jej kontrahentami, po wykryciu wadliwych części Kontrahent zgłasza Spółce informacje i wspólnie ustalają, że Kontrahent przesortuje części we własnym zakresie (na miejscu), aby wykryć ewentualne inne wadliwe części, bądź też zleci takie czynności podmiotowi zewnętrznemu, a następnie obciąży kosztami z tego tytułu Spółkę. Jest to rozwiązanie korzystne dla Spółki, gdyż niewykryte wadliwe części nie są kierowane do dalszej produkcji u Kontrahenta, co wiązałoby się z ewentualnym zwiększeniem kosztów reklamacji. Ponadto dla Spółki nieekonomiczne byłoby transportowanie do Polski omawianych części w celu ich przesortowania.

Kontrahent 1, którego miejscem prowadzenia działalności są Niemcy, z tytułu nakładów jakie poniósł na przesortowanie części, zgodnie z porozumieniem reklamacyjnym między stronami, wystawia na rzecz Spółki fakturę z opisem: „obciążenie dotyczące reklamacji”, powiększoną o stawkę VAT 19% (zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi). Transakcja ta rozpoznawana jest przez Kontrahenta 1 jako świadczenie usług krajowych (na terenie Niemiec) z zastosowaniem stawki 19% VAT.

Kontrahent 2, którego miejscem prowadzenia działalności jest Rumunia, z tytułu nakładów jakie poniósł na zaangażowanie podmiotu trzeciego, zgodnie z porozumieniem reklamacyjnym między stronami, wystawia na rzecz Spółki fakturę ze stawką VAT 0% z opisem: „refaktura kosztów sortowania związana z reklamacją”, załączając fakturę od zaangażowanego do wykonania czynności podmiotu trzeciego. Transakcja ta rozpoznawana jest przez Kontrahenta 2 jako wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług.

Spółka uznaje całość poniesionych i udokumentowanych w procesie reklamacyjnym przez Kontrahentów kosztów, jako koszty odszkodowania związane z dostarczeniem wadliwych materiałów/półproduktów, a zatem nie ujmuje ich w rejestrze podatku VAT. Spółka nie zamawia ani nie zleca czynności, które wykonują, bądź zlecają Kontrahenci. Spółka nie ma żadnego wpływu na czynności wykonywane przez Kontrahentów. Są one związane z procedurami lub cyklem produkcyjnym Kontrahentów. Spółka jest obciążana przez Kontrahentów za czynności i koszty, które wynikają z wyłącznej winy Spółki.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca pragnie uzyskać potwierdzenie w zakresie prawidłowego rozliczenia wyżej opisanych transakcji i określenia ich skutków podatkowych dla Spółki na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.; dalej: ustawa o VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest podejście Spółki, zgodnie z którym w sytuacjach przedstawionych w opisie stanu faktycznego, Spółka traktuje powstałe obciążenia jako koszty związane z odszkodowaniem za wady dostarczonych półproduktów, które nie podlegają opodatkowaniu VAT, a w konsekwencji Spółka nie wykazuje ani nie rozlicza z tego tytułu importu usług dla celów VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy działania Spółki i jej Kontrahentów po zidentyfikowaniu wadliwie wykonanych półproduktów stanowią formę naprawienia szkody, a w rezultacie nie spełniają definicji świadczenia usług i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Zatem w tym przypadku nie wystąpi obowiązek rozliczania importu usług w odniesieniu do otrzymanych faktur.

Z uwagi na to, że Spółka nienależycie wykonała swoje obowiązki wynikające z zawartej umowy, jej Kontrahent poniósł szkodę. Oczekiwał bowiem, że otrzyma usługę w standardzie przez siebie określonym w umowie. W takiej sytuacji Spółka zobowiązana jest do naprawienia szkody (realizacji odszkodowania). Zgodnie z dotychczasową praktyką Spółki, tego typu sytuacje (naprawa szkody) ma miejsce w ten sposób, że to Kontrahent we własnym zakresie usuwa wadliwą część usługi, a wynikłymi z tego tytułu kosztami obciąża Spółkę. Takiej kwalifikacji nie przekreśla brak pisemnej umowy czy ustaleń co do usuwania wadliwie wykonanej części usługi.

Znane jest stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 27 listopada 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.456.2017.1.RW, w której organ za prawidłowe uznał stanowisko wnioskującego, zgodnie z którym jeżeli rozliczenie ma charakter odszkodowania, tj. rekompensaty za poniesione przez kontrahenta koszty i straty związane z dostarczeniem wadliwych części, to nie spełnia definicji świadczenia usług i nie podlega opodatkowaniu VAT.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega wyłącznie odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług. Odpłatność to nic innego jak możliwość żądania od kontrahenta zapłaty ustalonej kwoty należnej (ceny). W analizowanej sytuacji mamy do czynienia wyłącznie z naprawą wadliwych półproduktów, w związku z czym, czynność taka ma charakter nieodpłatny i de facto stanowi jedynie dalszy ciąg pierwotnego świadczenia (tut. dostawy).

W ocenie Spółki, w przypadkach zawartych w opisie stanu faktycznego, nie ma przesłanek niezbędnych dla uznania działań Kontrahenta za świadczenia podlegające opodatkowaniu VAT. Zatem podatnik, który poniósł nakłady w celu dokonania poprawek w wadliwym produkcie nie jest zobowiązany w danej sytuacji do wystawienia faktury korygującej ani kolejnej faktury dokumentującej dostawę. Po dokonaniu sortowania towar zostanie uznany za dostarczony nabywcy w postaci wolnej od wad. W tym przypadku nie można zatem mówić o kolejnej dostawie towarów. Ponadto rozliczenie mające charakter naprawienia szkody rzeczywistej tytułem odszkodowania jest pojęciem spoza systemu podatku od towarów i usług. Reklamacja w rozumieniu przepisów prawa cywilnego sprowadza się do możliwości żądania przez odbiorcę towaru (przy jego nabyciu) lub usługi należytego wykonania umowy. Innymi słowy do otrzymania towaru lub usługi o parametrach na jakie umówiły się strony. Jeżeli wydawany towar lub otrzymana usługa mają wady, ich odbiorca ma prawo żądania do doprowadzenia zaistniałego stanu do tego ustalonego w umowie. Możliwości w tym zakresie są różne, zawsze jednak ich wspólnym mianownikiem będzie obciążenie kosztami procesu reklamacji dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Zaistniałe wady mogą być usunięte przez dostawcę/świadczącego. Ze względów praktycznych lub ekonomicznych może on zlecić na własny koszt i ryzyko usunięcie wad podmiotowi trzeciemu. Trzecią wreszcie możliwością jest usunięcie wad przez odbiorcę towaru lub usługi na koszt i ryzyko dostawcy lub świadczącego usługi. Wykonuje on to samodzielnie lub zleca to podmiotowi trzeciemu. Przepisy nie regulują wprost powyższych sytuacji, powinny być one określone w zawartej pomiędzy stronami umowie. W przypadku braku w tym zakresie postanowień umownych sytuacje takie są rozwiązywane w oparciu o dotychczasową praktykę obrotu gospodarczego pomiędzy zainteresowanymi stronami.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa zatem, iż w przypadkach zawartych w opisie stanu faktycznego nie ma przesłanek niezbędnych dla uznania działań Kontrahenta za świadczenia podlegające opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy jest wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zaś, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy, świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, stanowi import usług.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika do których nie znajduje zastosowania art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność w zakresie dostaw półproduktów w branży motoryzacyjnej. W ramach prowadzonej działalności Spółka specjalizuje się w uszlachetnianiu powierzchni (głównie nakładanie powłok antykorozyjnych) oraz przygotowaniu powierzchni elementów metalowych i z tworzyw sztucznych do procesu wulkanizacji. Główne obszary zastosowania tych elementów to samochodowe układy jezdne i układy wydechowe. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i VAT-UE. Dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. Warunki sprzedaży są uzgadniane przed dokonaniem sprzedaży i wysyłki towaru, a sama sprzedaż jest fakturowana zgodnie z obowiązującymi przepisami. W związku z tymi dostawami zdarzają się przypadki, że dostarczane przez Spółkę towary są wadliwe, tj. nie spełniają określonych parametrów wymaganych przez Kontrahenta (do spełnienia których Spółka jest zobowiązana). W związku z wadliwie wykonanymi częściami Spółka została obciążona przez Kontrahenta 1 oraz Kontrahenta 2 posiadających siedzibę działalności poza terytorium Polski kosztami sortowania wadliwych towarów. Nabywcy towarów obciążyli Spółkę kosztami tych prac wystawiając faktury. Spółka nie posiada umów ze swoimi Kontrahentami określających m.in. procedurę reklamacji bądź sposób postępowania po wykryciu wadliwych części. Zgodnie jednak ze stosowaną praktyką, a także ustaleniami między Spółką a Kontrahentami, po wykryciu wadliwych części Kontrahent zgłasza Spółce informacje i wspólnie ustalane jest, że Kontrahent przesortuje części we własnym zakresie (na miejscu), aby wykryć ewentualne inne wadliwe części, bądź też zleci takie czynności podmiotowi zewnętrznemu, a następnie obciąży kosztami z tego tytułu Spółkę. Jest to rozwiązanie korzystne dla Spółki, gdyż niewykryte wadliwe części nie są kierowane do dalszej produkcji u Kontrahenta, co wiązałoby się z ewentualnym zwiększeniem kosztów reklamacji. Ponadto dla Spółki nieekonomiczne byłoby transportowanie do Polski omawianych części w celu ich przesortowania. Spółka uznaje całość poniesionych i udokumentowanych w procesie reklamacyjnym przez Kontrahentów kosztów, jako koszty odszkodowania związane z dostarczeniem wadliwych materiałów/półproduktów, a zatem nie ujmuje ich w rejestrze podatku VAT. Spółka nie zamawia ani nie zleca czynności, które wykonują, bądź zlecają Kontrahenci. Spółka nie ma żadnego wpływu na czynności wykonywane przez Kontrahentów. Są one związane z procedurami lub cyklem produkcyjnym Kontrahentów. Spółka jest obciążana przez Kontrahentów za czynności i koszty, które wynikają z wyłącznej winy Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii obowiązku rozpoznania importu usług w przypadku zwrotu kosztów związanych z wadami dostarczonych półproduktów.

Wnioskodawca powstałe obciążenia związane z wadami dostarczonych półproduktów traktuje jako odszkodowanie niepodlegające opodatkowaniu.

W tym miejscu warto odwołać się do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.) zwana dalej Kodeksem cywilnym. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłaconego odszkodowania, jako podlegającego bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Kontrahenta, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie będzie stanowić wynagrodzenia za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Kontrahenta, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie będzie stanowiła wynagrodzenia za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony Kontrahenta. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w opisanym przypadku Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia kosztów jakimi został obciążony przez Kontrahenta 1 i Kontrahenta 2 jako importu usług, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy. Wskazać bowiem należy, że w rozpatrywanym przypadku nie mamy do czynienia z transakcja ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, gdyż obciążenie kosztami związane z wadami dostarczonych przez Spółkę półproduktów nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz Wnioskodawcy. W przedmiotowej sprawie nie następuje świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Kwota z tytułu kosztów związanych z wadami dostarczonych półproduktów, którą Wnioskodawca został obciążony przez Kontrahenta 1 i Kontrahenta 2 ma charakter odszkodowawczy i pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Należy zauważyć, że Kontrahent 1 i Kontrahent 2, którzy nabyli wadliwe półprodukty i na podstawie ustaleń oraz stosowanej praktyki przesortują części we własnym zakresie bądź zlecą te czynności podmiotowi zewnętrznemu aby wykryć ewentualne inne wadliwe części nie świadczą na rzecz Wnioskodawcy żadnej usługi. Wnioskodawca w związku z wadami dostarczonych półproduktów ma pokryć koszty z tym związane. Zatem Wnioskodawca jest podmiotem zobowiązanym do pokrycia kosztów związanych z usunięciem wad zakupionego towaru i nie jest to zapłata za wykonaną na jego rzecz usługę. W przedmiotowej sytuacji nie zachodzi stosunek zobowiązaniowy pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem 1 i Kontrahentem 2 w zakresie usunięcia wad (przesortowania towaru), ponieważ beneficjentem usługi sortowania (usunięcia wadliwych towarów) nie jest dostawca towarów (Wnioskodawca). Kontrahent 1 i Kontrahent 2 jedynie odzyskują na zasadach odszkodowawczych koszty poniesione w związku z wadliwością kupionych od Wnioskodawcy półproduktów. Ponadto jak wskazano Spółka nie zamawia ani nie zleca czynności, które wykonują lub zlecają Kontrahenci. Spółka nie ma żadnego wpływu na czynności wykonywane przez Kontrahentów. Są one związane z procedurami lub cyklem produkcyjnym Kontrahentów. Spółka jest obciążana przez Kontrahentów za czynności i koszty które wynikają z wyłącznej winy Spółki.

W konsekwencji należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że działania Kontrahentów po zidentyfikowaniu wadliwie wykonanych półproduktów stanowią formę naprawienia szkody i w rezultacie nie spełniają definicji świadczenia usług i nie podlegają opodatkowaniu. Zatem Wnioskodawca w związku ze zwrotem kosztów nie będzie zobowiązany rozpoznania importu usług w myśl art. 2 pkt 9 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin