Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.110.2019.2.MF
z 7 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lutego 2019 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.), uzupełnionym 23 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy umorzenie wierzytelności wekslowej przysługującej Spółce komandytowej powstałej w wyniku odnowienia w trybie art. 506 k.c. wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny stanowi obecnie koszt uzyskania przychodu po stronie wspólnika Spółki komandytowej posiadającego 99,7% udziału w jej zysku tj. Spółki z o.o. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy umorzenie wierzytelności wekslowej przysługującej Spółce komandytowej powstałej w wyniku odnowienia w trybie art. 506 kodeksu cywilnego wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny stanowi obecnie koszt uzyskania przychodu po stronie wspólnika Spółki komandytowej posiadającego 99,7% udziału w jej zysku tj. Spółki z o.o.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.110.2019.1.MF, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 23 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Począwszy od dnia 19 sierpnia 2014 r. do dnia 3 października 2014 r. Spółka S. sp. z o.o. SK wystawiła faktury VAT na łączną kwotę 3 700 000,00 zł brutto (słownie: trzy miliony siedemset tysięcy złotych brutto) z tytułu sprzedaży obuwia i akcesoriów obuwniczych na rzecz Spółki B. SA według zestawienia dołączonego do niniejszego wniosku.

W związku z wystawieniem ww. faktur VAT łącznie kwota 3 700 000,00 zł brutto (słownie: trzy miliony siedemset tysięcy złotych) została zarachowana jako jej przychód należny z tytułu sprzedaży.

Z dniem 31 grudnia 2014 r. doszło do odnowienia wskazanych powyżej wierzytelności poprzez zawarcie w trybie art. 506 k.c. umowy nowacji pomiędzy Spółką B. SA oraz Spółką S. sp. z o.o. SK, na mocy której doszło do odnowienia opisanych powyżej wierzytelności z tytułu sprzedaży butów i akcesoriów obuwniczych w wierzytelność wekslową.

Z dniem 5 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca (Spółka B. sp. z o.o.) stał się komandytariuszem Spółki S. sp. z o.o. SK na mocy nabycia ogółu praw i obowiązków od dotychczasowego wspólnika tj. Spółki SKA i posiada udział 99,7% w zyskach i stratach tej Spółki.

Obecnie Spółka SP. sp. z o.o. SK (poprzednia nazwa: S. sp. z o.o. SK) planuje dokonać umorzenia ww. wierzytelności wekslowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy umorzenie wierzytelności wekslowej przysługującej Spółce SP. sp. z o.o. SK powstałej w wyniku odnowienia w trybie art. 506 kodeksu cywilnego wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny stanowi obecnie koszt uzyskania przychodu po stronie wspólnika Spółki SP. sp. z o.o. SK posiadającego 99,7% udziału w jej zysku tj. Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawy o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ze względu na taką formę wskazanego przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich przeniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tym samym, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 punk 44 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny.

Do umarzania zobowiązań w rozumieniu ustawy o CIT dochodzi jednak nie tylko w przypadku zwolnienia z długu. Jak bowiem orzekł NSA w wyroku z dnia 24 czerwca 2010 r. sygn. akt II FSK 345/09, „gdyby wolą ustawodawcy było objęcie normą z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (...) tylko i wyłącznie zwolnienie z długu, regulowane treścią art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (...), to nie posługiwałby się on znacznie szerszym pojęciem, znanym prawu cywilnemu, a mianowicie „umorzonych zobowiązań”, które to pojęcie mieści w sobie zarówno zwolnienie z długu, odnowienie, jak i potrącenie”. Podobnie WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 5 lipca 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 253/16: „przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT w istotnym dla sprawy zakresie stanowi bowiem, że przychodami są w szczególności wartości umorzonych zobowiązań. W kontekście językowej wykładni tego przepisu, jako przychód podatkowy należy kwalifikować każdą umorzoną wierzytelność, a więc także odsetkową, bez względu na sposób jej umorzenia (np. potrącenie, odnowienie, zwolnienie z długu)”.

Instytucja odnowienia uregulowana została w art. 506 § 1 kodeksu cywilnego (dalej: „k.c.”). Zgodnie z tym przepisem jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). W sensie cywilistycznym odnowienie, o jakim mowa w art. 506 k.c., nie stanowi zmiany pierwotnej umowy, ale zaciągnięcie nowego zobowiązania w celu umorzenia poprzedniego. Prezentowany pogląd jest zbieżny ze stanowiskiem piśmiennictwa - warunkiem umorzenia dotychczasowego zobowiązania dłużnika jest zaciągnięcie przez niego nowego zobowiązania (A. Olejniczak, Z. Radwański, Zobowiązania, Warszawa 2008, s. 348), zatem wolą stron umowy odnowienia jest umorzenie dotychczasowego zobowiązania i zastąpienie go nowym zobowiązaniem lub opartym na innej podstawie prawnej (por. wyrok SN z 30 listopada 2006 r., sygn. akt I CSK 256/06). Konieczną zatem przesłanką nowacji jest istnienie ważnego zobowiązania. Odnowienie nie dojdzie do skutku, jeżeli dawne zobowiązanie było nieważne lub wygasło (A. Szpunar, Kilka uwag o odnowieniu, PPH 1997, nr 12, s. 10 i nast. ).

W ocenie Wnioskodawcy skutków jakie w obrębie stosunków cywilnoprawnych wywołuje „umorzenie zobowiązania” będące wynikiem nowacji, nie można wprost przekładać na identyfikację „wierzytelności” z punktu widzenia powstania praw i obowiązków podatkowych wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT.

Rozstrzygnięcie zarysowanej spornej w sprawie kwestii wymaga w pierwszej kolejności uwzględnienia istoty podatku dochodowego, a zatem odwołania się do wykładni systemowej wewnętrznej. Przyjęcie bowiem stanowiska odmiennego niż prezentowane przez Wnioskodawcę oznaczałoby, iż warunkiem realizacji przez Spółkę prawa ujęcia kosztach uzyskania przychodów wartości umorzonej wierzytelności, byłoby zaliczenie odnowionej na podstawie art. 506 k.c. wierzytelności do przychodów podatkowych. W konsekwencji tożsama z ekonomicznego punktu widzenia wartość dwukrotnie rozpoznawana byłaby jako przychód podatkowy, w zakresie w jakim obejmowałaby zaliczoną uprzednio do przychodów wierzytelność pierwotną.

Przypomnieć w tym miejscu wypada, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód. Pojęcie „dochodu” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, wobec braku legalnej definicji, można postrzegać w kategoriach potocznego znaczenia tego słowa (dochód, jako finansowa miara uzyskanych korzyści), co nie koliduje z jego ekonomicznym rozumieniem (dochód, jako wartość dodana). Oczywiście takie ujęcie dochodu może (w konkretnych przypadkach) modyfikować ustawodawca, lecz odejście od jego identyfikowania z korzyścią majątkową (element konieczny dochodu) wymagałoby wyraźnej wypowiedzi legislacyjnej (por. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., sygn. akt II FSK 1211/13). W konsekwencji, również kategorie przychodu podatkowego oraz kosztów podatkowych - w przypadku braku innego rozwiązania legislacyjnego - należy odpowiednio wiązać z uzyskaniem ekonomicznego przysporzenia albo powstaniem ekonomicznego ciężaru.

Skoro zatem dochód (przychód) należy co do zasady mierzyć z uzyskaniem ekonomicznego przysporzenia, to wbrew logice, lecz przede wszystkim wbrew istocie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT byłoby aprobowanie rozwiązania, w ramach którego tożsama wartość ekonomiczna mogłaby - mimo braku wyraźnego wskazania legislacyjnego - zostać dwukrotnie zarachowana w przychodach podatkowych. We współczesnych realiach obrotu gospodarczego, decyzja wierzyciela o nowacji wierzytelności przysługującej mu względem innego przedsiębiorcy, stanowi nierzadko jeden ze sposobów zapobiegających przedawnieniu roszczenia o zapłatę. Często wierzytelność ukształtowana w wyniku odnowienia obejmuje również inne należności związane ze zobowiązaniem głównym (np. odsetki za zwłokę). W tych warunkach wartość ekonomiczna umorzonego na podstawie art. 506 § 1 k.c. zobowiązania pierwotnego, urzeczywistnia się w zobowiązaniu odnowionym. Dla dłużnika jest to także ten sam dług gospodarczy.

Reasumując, wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT kategoria wierzytelności rozciąga się także na wierzytelności powstałe w wyniku dokonanej na podstawie art. 506 § 1 k.c. konwersji wierzytelności pierwotnej. Wierzytelność odnowiona może stanowić koszt uzyskania przychodów w takim zakresie, w jakim wierzytelność pierwotna została uprzednio zarachowana do przychodów podatkowych i utrzymana w tych przychodach.

Wnioskodawca wskazał, że analogiczne do zaprezentowanego przez Wnioskodawcę zostało zaprezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2016 r. II FSK 1345/14 Koszt uzyskania przychodu wierzytelność odnowiona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.; dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Stosownie do przepisów art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny.

Powołany przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny podatnika.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Norma zawarta w art. 12 ust. 3 ustawy CIT, nakazuje zatem ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Z kolei przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, określone zostały w art. 12 ust. 4 ustawy CIT.

Przychodami należnymi, o których mowa w cytowanym wyżej art. 12 ust. 3 ustawy CIT, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano.

Jak wynika z wniosku, wierzytelności wynikające z faktur wystawionych dla Kontrahenta z tytułu sprzedaży obuwia i akcesoriów obuwniczych, Spółka komandytowa zarachowała jako przychód należny. Tym samym wierzytelności wynikające z tego tytułu zostały już opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych, zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy CIT.

Wskazać przy tym należy, że wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może również podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu.

Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm. dalej: „k.c.”), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Przedmiotem niniejszej interpretacji są skutki nowacji (odnowienia) na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z odnowieniem (nowacją), które zgodnie z art. 506 § 1 k.c. jest umową zawartą pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, gdzie dłużnik w celu umorzenia zobowiązania zobowiązuje się spełnić inne świadczenie (nowa istotna treść) albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej (nowa podstawa prawna). Stosownie bowiem do tego unormowania, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). Wobec tego zawarcie przedmiotowej umowy wymaga wyrażenia przez strony zgodnego zamiaru umorzenia dotychczasowego zobowiązania i ustanowienia nowego zobowiązania (animus novandi). W razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek. (art. 506 § 2 Kodeksu cywilnego). Tym samym wspomniany zamiar stron powinien wynikać z wyraźnego ich oświadczenia lub w sposób niewątpliwy z okoliczności sprawy. W wypadku wątpliwości należy bowiem przyjąć, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia.

Istotną cechą nowacji jest to, że zobowiązanie dotychczasowe wygasa, tym samym odnowienie jest umową zawieraną w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania prowadzącą do przysporzenia na rzecz wierzyciela. Inaczej mówiąc, odnowienie, o jakim mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego, nie stanowi zmiany pierwotnej umowy, ale zaciągnięcie nowego zobowiązania w celu umorzenia poprzedniego. Wolą stron umowy odnowienia jest więc umorzenie dotychczasowego zobowiązania i zastąpienie go nowym zobowiązaniem lub opartym na innej podstawie prawnej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, Spółka S. sp. z o.o. SK wystawiła faktury VAT na łączną kwotę 3 700 000,00 zł brutto z tytułu sprzedaży obuwia i akcesoriów obuwniczych na rzecz Spółki B. SA według zestawienia dołączonego do niniejszego wniosku. W związku z wystawieniem ww. faktur VAT łącznie kwota 3 700 000,00 zł brutto została zarachowana jako jej przychód należny z tytułu sprzedaży. Z dniem 31 grudnia 2014 r. doszło do odnowienia wskazanych powyżej wierzytelności poprzez zawarcie w trybie art. 506 k.c. umowy nowacji pomiędzy Spółką B. SA oraz Spółką S. sp. z o.o. SK, na mocy której doszło do odnowienia opisanych powyżej wierzytelności z tytułu sprzedaży butów i akcesoriów obuwniczych w wierzytelność wekslową.

Z dniem 5 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca stał się komandytariuszem Spółki S. sp. z o.o. SK na mocy nabycia ogółu praw i obowiązków od dotychczasowego wspólnika tj. Spółki S. sp. z o.o. BS. i posiada udział 99,7% w zyskach i stratach tej Spółki. Obecnie Spółka SP. sp. z o.o. SK (poprzednia nazwa: S. sp. z o.o. SK) planuje dokonać umorzenia ww. wierzytelności wekslowej.

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że odnowienie (nowacja) zobowiązania ze swej istoty kończy byt pierwotnego zobowiązania, a tym samym istnienie należności będącej jej przedmiotem, zastępując ją innym, nowym zobowiązaniem, co jednocześnie skutkuje wygaśnięciem pierwotnego zobowiązania z zaspokojeniem wierzyciela, nie można uznać, że odnowienie (nowacja) opisane w stanie faktycznym nie jest istotne na gruncie prawa podatkowego.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, wskazać należy, że w przychodach Spółki komandytowej (podatkowo rozpoznawalnych przez jej wspólników), której Wnioskodawca jest wspólnikiem została zarachowana wierzytelność z tytułu sprzedaży obuwia i akcesoriów obuwniczych, która to wierzytelność wygasła w wyniku nowacji dokonanej w trybie art. 506 k.c. i należność będąca jej przedmiotem została zastąpiona innym, nowym zobowiązaniem. Zatem w związku z planowanym umorzeniem ww. wierzytelności wekslowej nie dojdzie w istocie do umorzenia pierwotnej wierzytelności (ponieważ ona wygasła) lecz do umorzenia nowej wierzytelności, która powstała w wyniku nowacji w trybie art. 506 k.c. Skoro zatem dojdzie do umorzenia nowej wierzytelności, która nie była zarachowana do przychodów należnych, to w niniejszej sprawie nie będzie miał zastosowanie przepis art. 16 ust.1 pkt 44 ustawy o CIT, bowiem nie można utożsamiać nowych wierzytelności powstałych w wyniku nowacji z pierwotną wierzytelnością zarachowanej do przychodów należnych.

W konsekwencji wartość umorzonej wierzytelności wekslowej przysługującej Spółce SP. sp. z o.o. SK powstałej w wyniku odnowienia w trybie art. 506 k.c. wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny nie stanowi obecnie kosztu uzyskania przychodu po stronie Wnioskodawcy wspólnika Spółki SP. sp. z o.o. SK posiadającego 99,7% udziału w jej zysku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W tym miejscu należy wskazać, że pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
3. z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
4. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.