2019.06.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.259.2019.1.AK
z 26 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 maja 2019 r. (data wpływu 23 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do ŚT nabytych lub wytworzonych po uzyskaniu Decyzji, jak i ŚT wykorzystywanych w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji:

do dowolnego poziomu (w tym 0%),
do ułamkowych części %.

-jest prawidłowe.

(pytania oznaczone we wniosku nr 3 i 4)

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do ŚT nabytych lub wytworzonych po uzyskaniu Decyzji, jak i ŚT wykorzystywanych w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji:

do dowolnego poziomu (w tym 0%),
do ułamkowych części %.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką utworzoną na podstawie prawa polskiego, posiadającą siedzibę działalności w Polsce i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka prowadzi działalność operacyjną w obszarze produkcji słodyczy, napojów gazowanych i niegazowanych oraz kulinariów (ziół i przypraw). Wnioskodawca dnia 4 października 2018 r. uzyskał decyzję o wsparciu (dalej: „Decyzja”), o której mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U z 2018 r., poz. 1162 ze zm.; dalej: „Ustawa o nowych inwestycjach”) z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.; dalej: „Ustawa CIT”). W tym samym miesiącu (tj. w październiku 2018 r.), Spółka poniosła pierwsze wydatki stanowiące koszty kwalifikowane nowej inwestycji. Spółka korzysta ze wsparcia z tytułu poniesienia kosztów nowej inwestycji.

Decyzja została wydana na czas określony (10 lat od momentu jej wydania) w związku z realizacją inwestycji, której podstawowym celem jest zwiększenie zdolności produkcyjnych istniejącego zakładu (dalej: „Inwestycja”).

W Decyzji określono, że przedmiotem działalności nią objętej jest działalność określona w następujących pozycjach klasyfikacji, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) PKWiU 2015 (dalej: PKWiU):

Pozostałe napoje bezalkoholowe (11.07.19) oraz
Magazynowanie i przechowywanie pozostałych towarów (52.10.19), dalej: Przedmioty działalności zwolnionej.

Zgodnie z Decyzją, nowa inwestycja jest i będzie realizowana w całości na nieruchomości składającej się z określonych działek gruntu, wyszczególnionych w oparciu o przepisy o ewidencji gruntów (dalej: „Obszar”).

Działalność z zakresu Pozostałe napoje bezalkoholowe (11.07.19) jest prowadzona przez Spółkę w dwóch formach:

Produkcja napojów (środkami własnymi) odbywająca się na Obszarze i następnie ich sprzedaż (dalej: „Produkcja własna”), z której Spółka osiąga przychody/dochody w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.; dalej: „Ustawa CIT”).
Nabycie napojów wyprodukowanych przez podmioty trzecie poza Obszarem i następnie ich sprzedaż, z której Spółka osiąga przychody/dochody w rozumieniu Ustawy CIT (dalej: „Produkcja powierzona”).

Spółka w momencie uzyskania Decyzji prowadziła już działalność gospodarczą w istniejącym na Obszarze zakładzie w zakresie sklasyfikowanym w tych samym pozycjach PKWiU, które zostały wyszczególnione w Decyzji, jako objęte pomocą publiczną. Co za tym idzie, jeszcze przed uzyskaniem Decyzji na Obszarze były wytwarzane produkty objęte wskazanymi w decyzji grupowaniami PKWiU, dochód ze sprzedaży których Spółka osiągnęła po uzyskaniu Decyzji.

Poza działalnością określoną w Decyzji i podlegającą zwolnieniu, Wnioskodawca prowadzi również działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych (dalej: „Działalność opodatkowana”). Wnioskodawca jako Działalność opodatkowaną traktuje również sprzedaż Produkcji powierzonej.

W związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, dokonywane są korekty cen sprzedaży (dalej: „Korekty”). Korekty mogą dotyczyć jednocześnie przychodów ze sprzedaży osiągniętych przed 5 października, jak i od 5 października 2018 r. W praktyce więc, dokumentujące Korekty faktury korygujące wystawiane przez Spółkę mogą dotyczyć jednocześnie przychodów objętych zwolnieniem z podatku dochodowego, jak i opodatkowanych na zasadach ogólnych.

Ponadto, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca wykorzystuje szereg środków trwałych w rozumieniu art. 16a Ustawy CIT (ŚT), od których dokonuje odpisów amortyzacyjnych. W poprzednich latach podatkowych, Spółka od środków trwałych amortyzowanych metodą liniową dokonywała odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek nie wyższych niż określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do Ustawy CIT (dalej: „Wykaz stawek”).

W działalności gospodarczej określonej w Decyzji Spółka wykorzystuje lub będzie wykorzystywać zarówno środki trwałe wykorzystywane w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji, jak i nabyte lub wytworzone po jej uzyskaniu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu (w tym 0%) na podstawie art. 16i ust. 5 Ustawy CIT w odniesieniu zarówno do ŚT nabytych lub wytworzonych po uzyskaniu Decyzji, jak i ŚT wykorzystywanych w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)
Czy Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych do ułamkowych części % na podstawie art. 16i ust. 5 Ustawy CIT w odniesieniu zarówno do ŚT nabytych lub wytworzonych po uzyskaniu Decyzji, jak i ŚT wykorzystywanych w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

Ad.3.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu (w tym 0%) w odniesieniu zarówno do ŚT nabytych lub wytworzonych po uzyskaniu Decyzji, jak i ŚT wykorzystywanych w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji.

Ad. 4.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych do ułamkowych części % w odniesieniu zarówno do ŚT nabytych lub wytworzonych po uzyskaniu Decyzji, jak i ŚT wykorzystywanych w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 Ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zatem, zasady wskazujące na możliwość stosowania odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych zostały wskazane w art. 16a-16m Ustawy CIT.

Stosownie do art. 16a ust. 1 Ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Klasyfikacja przedmiotów używanych przez Spółkę jako ŚT została wprost określona w opisie stanu faktycznego//zdarzenia przyszłego i nie stanowi przedmiotu zapytania.

Przewidywany okres używania określonych kategorii ŚT znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek, o którym mowa w art. 16i ust. 1 Ustawy CIT. Wykaz stawek określa stawkę procentowo niższą dla ŚT, których przewidywany okres przydatności w działalności gospodarczej jest dłuższy (np. nieruchomości mieszkalnych), zaś dla ŚT zazwyczaj szybciej tracących przydatność (np. elektronika) - stawki wyższe, co pozwala na szybszą amortyzację.

Zgodnie zaś z art. 16i ust. 5 Ustawy CIT podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Powyższy przepis wyraża generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do środków trwałych, nie wprowadzając jednocześnie dodatkowych obostrzeń w tym zakresie. Ustawodawca nie wprowadza limitu, do którego podatnik może obniżyć stawkę amortyzacji, co oznacza, że istnieje możliwość dowolnego poziomu amortyzacji w oparciu o indywidualne potrzeby przedsiębiorcy. Ma on w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, przy założeniu, że stawki te nie będą wyższe od stawek określnych w Wykazie stawek.

Takie stanowisko jest prezentowane w wielu interpretacjach indywidulanych organów podatkowych, m.in.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.83.2017.1.KB, w którym organ podatkowy uznał, że: „Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową. Wnioskodawca dokonał obniżenia stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby działalności prowadzonej na terenie SSE w stosunku do stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek, stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o CIT (...). (...). Reasumując, mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, Wnioskodawca ma prawo, na wyżej wymienionych zasadach obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnego poziomu, w tym nawet do 0%”,
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 sierpnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.251.2018.1.BK, w której organ podatkowy odstąpił od uzasadnienia, uznając przywołane stanowisko w pełni za prawidłowe. Organ przyznał Wnioskodawcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, na podstawie zezwolenia, w zakresie możliwości zastosowania przez niego w przyszłości obniżonej stawki amortyzacyjnej (np. do poziomu 0,1 %) w odniesieniu do niektórych środków trwałych wykorzystywanych w działalności zwolnionej.
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.587.2018.1.MBD, w której organ podatkowy potwierdził następujące stanowisko Wnioskodawcy prowadzącego swoją działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej: „Wnioskodawca stoi na stanowisku, że stosując tzw. metodę liniową amortyzacji środków trwałych, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, miał prawo, począwszy od pierwszego miesiąca bieżącego roku podatkowego, do obniżenia stawek amortyzacyjnych do 0%”. Dodatkowo, w interpretacji tej za prawidłowe uznano stanowisko, że obniżona stawka amortyzacji na podstawie art. 16i ust. 5 Ustawy CIT odnosi się również do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, a nie jedynie do dopiero wprowadzanych do ewidencji. W zależności od tego, czy jest to „nowy”, czy „stary” ŚT, jedyną różnicą jest moment, od którego można stosować obniżoną stawkę amortyzacji (w przypadku środka trwałego wprowadzanego do ewidencji - od miesiąca wprowadzenia, zaś w przypadku ŚT już amortyzowanego - od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego).

Powyższą argumentację należy przenieść na grunt sytuacji Spółki, która prowadzi działalność zwolnioną na podstawie Decyzji, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34a Ustawy CIT.

Przepisy Ustawy CIT odnoszące się do amortyzacji nie wprowadzają bowiem żadnych szczególnych zasad zastosowania obniżonej stawki amortyzacyjnej do środków trwałych wykorzystywanych w działalności zwolnionej z opodatkowania.

Sytuacja prawna podatników wnioskujących o ww. interpretacje oraz Spółki, w części dotyczącej dokonywania odpisów amortyzacyjnych, jest więc identyczna.

W nawiązaniu do powyższego, zgodnie z art. 16i ust. 5 Ustawy CIT, Spółka ma możliwość zastosowania obniżonej stawki amortyzacyjnej (nawet do 0 %) w odniesieniu do środków trwałych wykorzystywanych do działalności zwolnionej (na podstawie otrzymanej Decyzji).

Przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, czy będą to „nowe” ŚT, dopiero wprowadzone do ewidencji, czy też amortyzowane już „stare” ŚT.

Nawet jeżeli takie działalnie w postaci obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do ŚT wykorzystywanych w działalności zwolnionej może przynieść spółce korzyść podatkową, nie stanowi formy unikania opodatkowania. Aby zastosowania znalazła tzw. klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania, o której mowa w art. 119a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), korzyść podatkowa musi mieć charakter „sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu”.

Tymczasem możliwość obniżania stawek amortyzacyjnych została wprost przewidziana przez ustawodawcę w przepisach Ustawy CIT (nawet nie z zastosowaniem formuły, że „co nie jest zabronione, jest dozwolone”, ale wprost w art. 16i ust. 5). Oznacza to, że wpływanie na zobowiązania podatkowe poprzez obniżanie lub podnoszenie stawek amortyzacji (z zastrzeżeniem maksymalnego ich poziomu, który ustawodawca uregulował w Wykazie stawek i przepisach szczególnych), jako wprost dozwolone przez ustawodawcę, nie stanowi formy unikania opodatkowania.

Takie podejście zostało wprost wskazane w „Opinii zabezpieczającej w zakresie obniżenia stawek amortyzacyjnych niektórych/wybranych środków trwałych, w okresie korzystania przez Spółkę z pomocy publicznej” (dalej: Opinia zabezpieczająca), wydanej 19 lutego 2019 r. przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (dalej: Szef KAS), sygn. 167198/K.

Organ stwierdził, że w świetle regulacji Ustawy CIT modyfikacja stawek amortyzacyjnych jest działaniem dozwolonym, a zakres obniżenia i dobór ŚT, wobec których zastosowana ma być obniżona stawka amortyzacyjna, zależy wyłącznie od podatnika. W uzasadnieniu do Opinii zabezpieczającej Szef KAS wprost uznał, że „nie sposób stwierdzić, że korzyść podatkowa uzyskana w powyższych okolicznościach będzie sprzeczna z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej, tj. art. 16i ust. 5 updop. Dokonanie Czynności nie spowoduje zwiększenia wartości ewentualnych odpisów amortyzacyjnych, lecz rozłoży je w czasie – a w omawianym przypadku nawet wydłuży czas ich dokonywania - według aktualnych i uzasadnionych potrzeb Wnioskodawcy. W aspekcie podatkowym, obniżenie stawek amortyzacyjnych pozwali jedynie Wnioskodawcy na przesunięcie kosztów podatkowych w postaci odpisów amortyzacyjnych - które przecież Wnioskodawca i tak poniósł – na przyszłe lata. Zmniejszeniu ulegnie wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w okresie, kiedy Spółka będzie korzystać z przysługującej jej pomocy publicznej, zwiększeniu ulegnie za to wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywana po wykorzystaniu przez Spółkę przyznanego jej limitu pomocy publicznej [...] czynność opisana we wniosku o wydanie opinii zabezpieczającej nie spełnia ustawowych kryteriów unikania opodatkowania; pomimo możliwości osiągnięcia przez Wnioskodawcę korzyści podatkowej, korzyść ta nie będzie sprzeczna z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej, tj. art. 16i ust. 5 updop i art. 15 ust. 6 updop”.

Co prawda powyżej przywołana Opinia zabezpieczająca odnosi się do obniżenia stawki amortyzacyjnej do 1%, natomiast wobec braku jakiegokolwiek minimalnego progu odpisów określonego przez ustawodawcę, przywołana argumentacja odnosząca się do maksymalizacji korzyści z uzyskanej pomocy publicznej wskutek realizacji uprawnienia do obniżenia stawek amortyzacji, znajduje zastosowanie również w przypadku zastosowania do stawki amortyzacji 0%, co potwierdzają przywoływane wyżej interpretacje indywidualne.

Celem Ustawodawcy, który daje możliwość zastosowania obniżonych stawek amortyzacyjnych, było umożliwienie podatnikom dowolnego obniżania stawek amortyzacyjnych, co dla podatników korzystającym ze zwolnienia z podatku dochodowego skutkować może bardziej efektywnym wykorzystaniem dostępnego limitu pomocy publicznej (czy to na podstawie zezwolenia na działalność w specjalne strefie ekonomicznej, czy decyzji o wsparciu, czy innych zwolnień). Spółka, jeżeli wskutek obniżenia stawek osiągnie korzyść podatkową, osiągnie wyłącznie korzyść niesprzeczną z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu.

Ze względów wskazanych powyżej Spółka wnosi o potwierdzenie, że może obniżyć stawki amortyzacyjne do poziomu ułamkowych części %, np. 0,01%. W tym względzie Spółka pragnie zaznaczyć, że ustawodawca nie określa minimalnego poziomu stawek amortyzacyjnych, w tym nie narzuca wymogu, by była to wyrażona w % liczba całkowita. Spółka może więc obniżyć stawki amortyzacji również do stawki stanowiącej ułamkową część %, np. 0,01%.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie zajętego przez nią stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Powołany przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (z ww. zastrzeżeniem dot. stawki wynikającej z Wykazu).

Tym samym, należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do ŚT nabytych lub wytworzonych po uzyskaniu Decyzji, jak i ŚT wykorzystywanych w działalności gospodarczej przed uzyskaniem Decyzji:

do dowolnego poziomu (w tym 0%),
do ułamkowych części %.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin