Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.304.2019.1.PR
z 3 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2019 r. (data wpływu 14 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie Polski. Wnioskodawca jest prezesem zarządu spółki akcyjnej (dalej: „Spółka”). Spółka jest też podmiotem kontrolowanym przez Wnioskodawcę (Wnioskodawca, za pośrednictwem podmiotów od siebie zależnych, jest głównym akcjonariuszem Spółki). Akcje Spółki są notowane na polskiej giełdzie.

Spółka zajmuje się budowaniem wydajnych i innowacyjnych rozwiązań technologicznych i specjalizuje się w dostarczaniu nowoczesnych produktów dla branży finansowej, telekomunikacyjnej i hotelarskiej. Produkty oferowane przez Spółkę są doceniane na arenie międzynarodowej zdobywając wyróżnienia m.in. na … w Nowym Jorku, …, czy …. W kraju Spółka była wielokrotnym laureatem takich nagród jak: …, … czy ….

W 2018 r. doszło do utworzenia spółki 100% zależnej od Spółki z siedzibą w USA (dalej: „Spółka Amerykańska”). Spółka Amerykańska ma zajmować się rozwojem sprzedaży usług segmentu Software Services. W ramach segmentu Software Services Spółka Amerykańska ma świadczyć usługi outsourcingu programistycznego.

Wnioskodawca planuje wyjazd do USA w celu zapewnienia wsparcia Spółce Amerykańskiej na początkowym etapie jej rozwoju. Pobyt Wnioskodawcy w USA ma mieć charakter czasowy (1 rok do 2 lat). Wnioskodawca będzie mieć wizę uprawniającą do czasowego pobytu na terenie USA z możliwością zatrudnienia.

W czasie pobytu w USA będzie zatrudniony w Spółce Amerykańskiej. Jednocześnie jednak pozostanie prezesem zarządu. W związku z tym, Wnioskodawca będzie przyjeżdżał do Polski i będzie zajmował się sprawami Spółki. Z umowy zawartej między Wnioskodawcą a Spółką wynikać będzie, że – co do zasady – Wnioskodawca zobowiązany będzie do przyjazdów do Polski co najmniej raz na kwartał na okres co najmniej 2 tygodni.

Ze względu na długość wyjazdu Wnioskodawca zamierza przeprowadzić się do USA wraz z żoną oraz trójką niepełnoletnich dzieci. Z uwagi na wiek dzieci (8, 14 i 16 lat) nie mogą one pozostać bez opieki rodziców. Dzieci będą chodzić w USA do szkoły. Żona Wnioskodawcy nie planuje pracy w USA. Pozostanie ona zatrudniona w polskiej spółce, gdyż charakter wykonywanych przez nią obowiązków pozwala na wykonywanie pracy zdalnie. Żona pozostanie też członkiem zarządu fundacji charytatywnej działającej w Polsce. Najstarsza córka (18 lat) nie wyjedzie do USA, gdyż planuje rozpoczęcie studiów w Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca jest właścicielem kilku nieruchomości położonych w Polsce (dom, w którym mieszka wraz z rodziną, mieszkanie przeznaczone na wynajem, grunty). Wnioskodawca nie planuje sprzedaży posiadanych przez siebie nieruchomości w związku z wyjazdem do USA. Nie planuje też wynajęcia domu, w którym obecnie mieszka wraz z rodziną. W domu tym pozostaną rzeczy osobiste Wnioskodawcy, Jego żony oraz dzieci. W garażu pozostanie samochód Wnioskodawcy. W Polsce pozostaną też psy Wnioskodawcy i Jego rodziny. Wnioskodawca posiada również w Polsce rachunek bankowy. W czasie przyjazdów do Polski Wnioskodawca i Jego rodzina będą mieszkać w domu, który stanowi ich własność. Do domu będzie też przyjeżdżać córka studiująca w Wielkiej Brytanii. Dom będzie też służył Wnioskodawcy do organizowania spotkań ze znajomymi i rodziną w czasie przyjazdów do Polski. Jak była o tym mowa, Wnioskodawca planuje regularne powroty do Polski. Przyjazdy do Polski nie będą mieć wyłącznie charakteru służbowego. Zakłada, że będzie przyjeżdżać do Polski wraz z żoną i dziećmi w celu spotkania się z córką studiującą w Londynie i podtrzymania więzi towarzyskich, gdyż większość znajomych mieszka w Polsce. W szczególności Wnioskodawca planuje spędzanie w Polsce świąt. Przyjazdy do Polski żony Wnioskodawcy będą też związane z zajmowaniem się sprawami fundacji charytatywnej.

Wnioskodawca traktuje wyjazd do USA jako tymczasowy o charakterze służbowym. Po upływie roku do dwóch lat (w zależności od okoliczności związanych z rozwojem Spółki Amerykańskiej) Wnioskodawca wraz z rodziną planuje powrót do Polski.

Celem pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego Wnioskodawca pragnie też wyjaśnić, że posiada w USA spółkę, której jest udziałowcem. Spółka ta jest spółką holdingową. Jest ona właścicielem udziałów/akcji spółek z siedzibą w Polsce i w innych krajach Unii Europejskiej. Spółka ta jest jednak transparentna pod względem podatkowym. W związku z tym, dochody uzyskiwane ze sprzedaży udziałów lub akcji przez tę spółkę są opodatkowane na poziomie Wnioskodawcy jako jej wspólnika (w Polsce). Wnioskodawca prowadzi również w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą świadcząc usługi doradcze.

W kwestii długości pobytu, Wnioskodawca zakłada, że:

• w pierwszym roku kalendarzowym (rok wyjazdu do USA) pobyt Wnioskodawcy w Polsce przekroczy 183 dni,
  

• w drugim roku kalendarzowym długość pobytu Wnioskodawcy w Polsce nie przekroczy 183 dni,
  

• w trzecim roku kalendarzowym (rok przyjazdu z USA) długość pobytu w Polsce prawdopodobnie przekroczy 183 dni, jednak z racji dużej ilości czynników, które mogą mieć na to wpływ, precyzyjne określenie jest na tym etapie trudne.
  
  

Zgodnie z amerykańskim prawem podatkowym, decydującym dla określenia miejsca zamieszkania (rezydencji podatkowej) w USA jest pobyt na terenie USA co najmniej 31 dni w danym roku oraz w sumie 183 dni w czasie danego roku oraz dwóch lat poprzedzających (obliczanych według stosownego przelicznika). Kryterium to z całą pewnością zostanie spełnione w drugim roku kalendarzowym pobytu Wnioskodawcy w USA. Niewykluczone, że to kryterium zostanie spełnione również w trzecim roku kalendarzowym pobytu. W związku z tym Wnioskodawca zakłada, że zgodnie z wewnętrznym prawem USA będzie mieć miejsce zamieszkania w USA przynajmniej w drugim roku kalendarzowym pobytu na terenie USA. Wnioskodawca przewiduje, że – z uwagi na powyższe przepisy prawa amerykańskiego i podejście stosowane przez amerykańskie organy podatkowe – należy przyjąć, że będzie posiadał stałe miejsce zamieszkania zarówno w Polsce, jak i w USA. W Polsce będzie to dom rodzinny Wnioskodawcy, zaś w USA nieruchomość udostępniona Wnioskodawcy i Jego rodzinie przez Spółkę Amerykańską.

Wnioskodawca zwraca się o wydanie niniejszej interpretacji, gdyż może okazać się ona istotna dla Wnioskodawcy przy ustalaniu rezydencji podatkowej przez amerykańskie organy podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z wyjazdem Wnioskodawcy do USA, opisanym w części G wniosku, przestanie On być traktowany jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? W konsekwencji, czy wyjazd do USA Wnioskodawcy doprowadzi do traktowania Go jako nierezydenta w Polsce?
2. Czy, jeśli zarówno Polska, jak i USA uznałyby Wnioskodawcę za swojego rezydenta podatkowego (osobę posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy) z uwagi na przepisy krajowe dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, to czy na gruncie art. 4 UUPO Wnioskodawca powinien być uznany za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce (polskiego rezydenta podatkowego)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1

Wnioskodawca uważa, że w związku z wyjazdem do USA, opisanym w części G wniosku, nie przestanie On być traktowany jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wyjazd do USA nie doprowadzi do traktowania Go jako nierezydenta w Polsce. Zgodnie z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca wciąż będzie traktowany jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce (polski rezydent podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce podlegają osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, „miejsce zamieszkania” w Polsce należy rozumieć jako przebywanie na terytorium Polski ponad 183 dni w roku podatkowym lub posiadanie w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Spójnik „lub” wskazuje jednoznacznie, że wystarczy, aby jedno z tych kryteriów było spełnione, aby uznać podatnika za mającego miejsce zamieszkania w Polsce (polskiego rezydenta).

Wnioskodawca uważa, że mimo wyjazdu do USA Jego centrum interesów życiowych i gospodarczych nie ulegnie zmianie i pozostanie w Polsce, ponieważ:

• w Polsce swoją siedzibę ma Spółka, w zarządzie której zasiada Wnioskodawca i którą – pośrednio – kontroluje będąc jej głównym akcjonariuszem,
  

• w Polsce Wnioskodawca prowadzi swoją jednoosobową działalność gospodarczą,
  

• w Polsce Wnioskodawca posiada rachunek bankowy,
  

• w Polsce Wnioskodawca posiada nieruchomości (w tym dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje wraz z najbliższą rodziną, w którym pozostaną rzeczy prywatne Wnioskodawcy i Jego żony i dzieci, a także mieszkanie oddawane w najem),
  

• w Polsce Wnioskodawca ma większość znajomych,
  

• w Polsce pozostanie samochód Wnioskodawcy,
  

• w Polsce pozostaną psy Wnioskodawcy,
  

• do Polski (do domu rodzinnego) będzie przyjeżdżać córka Wnioskodawcy studiująca w Londynie,
  

• w Polsce Wnioskodawca planuje spędzać święta.
  
  

Wszystko to wskazuje, że nawet mimo przebywania poza terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym miejsce zamieszkania Wnioskodawcy pozostanie w Polsce. Wskazywać będą na to również regularne powroty do Polski. Jak była o tym mowa, Wnioskodawca traktuje wyjazd do USA jako tymczasowy, ściśle związany z chęcią wsparcia w rozwoju Spółki Amerykańskiej.

W związku z powyższym, uważa, że Jego centrum interesów życiowych i gospodarczych nie ulegnie zmianie mimo wyjazdu do USA i pozostanie w Polsce. Taki pogląd potwierdza wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 października 2017 r., sygn. I SA/Łd 493/17, w którym Sąd wskazał, że „Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem”.

Ad 2

Jeśli zarówno Polska, jak i USA uznałyby Wnioskodawcę jako swojego rezydenta podatkowego (osobę posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy zgodnie z przepisami krajowymi), to zgodnie z art. 4 UUPO Wnioskodawca powinien być uznany za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce (polskiego rezydenta podatkowego).

Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby na gruncie prawa krajowego obowiązującego w USA został On uznany za osobę posiadającą miejsce zamieszkania w USA (np. z uwagi na fizyczny pobyt na terenie USA przekraczający 183 dni w danym roku kalendarzowym) to wówczas zastosowanie znajdzie UUPO.

Zgodnie z UUPO, za rezydenta danego kraju uznawana jest osoba mająca w tym kraju „miejsce zamieszkania”.

W art. 3 ust. 1 pkt 7 UUPO, zawarta została definicja pojęcia „osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski”:

„Określenie «osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski» oznacza:

1. polską spółkę i
2. jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z polskim prawem jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi polskiemu jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce”.
   
   

W istocie zatem art. 3 ust. 1 pkt 7 UUPO, odsyła w zakresie osób innych niż spółka (w tym osób fizycznych, a więc i Wnioskodawcy) do krajowych regulacji dotyczących rezydencji podatkowej – w tym przypadku do art. 3 ust. 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (por. interpretacja indywidulana Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 lutego 2017 r., znak 1462-IPPB4.4511.1298.2016.1.JK2 − „Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.”).

Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska numer jeden powyżej, w opinii Wnioskodawcy, Jego miejsce zamieszkania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozostanie w Polsce.

W art. 3 ust. 1 pkt 8 z kolei UUPO, wyjaśnia pojęcie „osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych”:

„Określenie «osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych» oznacza:

1. spółkę Stanów Zjednoczonych i
2. jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi Stanów Zjednoczonych jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Stanach Zjednoczonych”.
   
   

Konflikt rezydencji pozwala rozstrzygnąć art. 4 UUPO. Dana osoba może być bowiem rezydentem podatkowym tylko jednego państwa. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli w znaczeniu artykułu 3 ustępu 1 punktów 7 i 8 UUPO osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje. Jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
   
   

Sekwencja wskazanych powyżej kryteriów rozstrzygających o rezydencji ma istotne znaczenie. Tylko jeżeli niemożliwe jest jednoznaczne ustalenie rezydencji przy użyciu pierwszego kryterium, możliwe jest sięgnięcie do drugiego kryterium wskazanego w UUPO, itd. Ponieważ Wnioskodawca ma stałe miejsce zamieszkania w obu państwach, to zgodnie z art. 4 lit. a) zdanie drugie UUPO w dalszej kolejności odwołać się należy do posiadania bardziej ścisłych powiązań osobistych i gospodarczych (ośrodka powiązań osobistych). Konstrukcja „ośrodka powiązań osobistych” jest bardzo zbliżona do „ośrodka interesów życiowych” w rozumieniu art. 3 ust. la pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem ponownie można w tym miejscu odwołać się do argumentacji przywołanej w uzasadnieniu stanowiska numer jeden i w konsekwencji uznać, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym.

Powyższe stanowisko znajduje również poparcie w poglądach organów podatkowych. Za przykład może tu posłużyć interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 sierpnia 2018 r., znak 0114-KDIP3-1.4011.307.2018.2.EC. Organ uznał w niej za podlegającego nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podatnika, który wraz z żoną wyjechał na dwuletni kontrakt na Ukrainę. Co więcej, podatnik ten deklarował chęć zamieszkania na Ukrainie na stałe, inaczej niż Wnioskodawca. Mimo to organ uznał, że: „Z opisu stanu faktycznego wynika, iż w czasie wykonywania usług na podstawie zawartego kontraktu Wnioskodawca posiadać będzie w Polsce mieszkanie (które zostało użyczone krewnemu), nieruchomość rolną, mieszkanie kupione w celach inwestycyjnych (wynajem). Wnioskodawca nie wyklucza również zakupu w Polsce kolejnych nieruchomości (w celach inwestycyjnych). Ponadto Wnioskodawca posiada w Polsce rachunki bankowe, rachunek papierów wartościowych w biurze maklerskim, jak również kredyt w banku. Jednocześnie, Wnioskodawca nie wskazał, że posiada jakiekolwiek inwestycje na terytorium Ukrainy. W świetle przedstawionych faktów, nie można przyjąć, iż centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy zostało przeniesione na Ukrainę. Fakt pozostawienia majątku nieruchomego w Polsce, obsługa kredytu oraz rachunku papierów wartościowych, niezbicie świadczy, iż centrum zarządzania interesami gospodarczymi Wnioskodawcy pozostało w okresie wykonywania kontraktu w Polsce. Sam fakt, że Wnioskodawca przebywa w Ukrainie z rodziną i uzyskuje tam dochody, nie przesądza o tym, że ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z tym krajem. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pobyt w Ukrainie związany jest z wykonywanym tam kontraktem (Wnioskodawca nie wyklucza powrotu do Polski). W związku z powyższym, Wnioskodawca spełnia warunek, określony w art. 3 ust. la pkt 1 ustawy, pozwalający uznać, iż w okresie wykonywania usług w ramach kontraktu, tj. od stycznia 2016 r. do stycznia 2019 r. Wnioskodawca posiada w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w związku z posiadaniem centrum interesów gospodarczych w tym kraju, a zatem podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu”.

Na podobnym stanowisku stanął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 10 czerwca 2015 r., znak IPPB4/4511-254/15-6/JK3. Tym razem przedstawiony stan faktyczny dotyczył wyjazdu podatnika do Stanów Zjednoczonych wraz z żoną i synem. Jednak zdaniem Organu centrum interesów życiowych podatnika pozostało w Polsce. W interpretacji czytamy: „W świetle przedstawionego stanu faktycznego, nie można przyjąć, że centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy zostało przeniesione do USA. Fakt pozostawienia majątku nieruchomego w Polsce, otwartego rachunku bankowego, niezbicie świadczy, że centrum zarządzania interesami gospodarczymi Wnioskodawcy pozostało w okresie pobytu w USA w Polsce. Dodatkowo Wnioskodawca w Polsce przebywa na bezpłatnym urlopie”. Ostatni argument organu dodatkowo przemawia za tym, że Wnioskodawca – mimo wyjazdu do USA – pozostanie polskim rezydentem podatkowym, gdyż pozostanie prezesem Spółki. Co więcej, będzie swoją funkcję aktywnie wykonywał, między innymi w czasie regularnych przyjazdów do Polski. W dalszej części przytoczonej powyżej interpretacji po raz kolejny czytamy, że „sam fakt, że Wnioskodawca przebywa w USA wraz z rodziną i uzyskuje tam dochody, nie przesądza o tym, że ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z tym krajem”.

Warto też odnieść się do wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania opartych na Modelu Konwencji OECD (do których należy UUPO) dokonywanej przez sądy krajów związanych tymi umowami. Przykładowo w literaturze przedmiotu (Model Konwencji OECD Komentarz, rozdział: art. 4, str. 275-279. autor fragmentu: Wojciech Morawski, red. Bogumił Brzeziński, Oficyna Prawa Polskiego – Wydawnictwo Wiedza i Praktyka, Warszawa 2010) przytacza się wyrok sądu kanadyjskiego z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie państwa G, obywateli Kanady, którzy wyjechali do Egiptu na czteroletni kontrakt, pozostawiając jednak w Kanadzie umeblowany dom, którym opiekowały się inne osoby, oraz samochód w garażu. Wspomniane małżeństwo w trakcie tego czteroletniego wyjazdu dwukrotnie odwiedzało Kanadę i mieszkało wtedy w swoim domu. Sąd kanadyjski uznał, że państwo G pomimo faktycznej nieobecności nigdy nie zrezygnowali ze swoich więzów z Kanadą i mimo że posiadali dwa miejsca zamieszkania, ich ośrodek interesów życiowych pozostał w Kanadzie.

Jak nietrudno zauważyć, przedstawiony w tej sprawie stan faktyczny jest bardzo zbliżony do sytuacji Wnioskodawcy. Wyrok sądu kanadyjskiego jest uznanym w literaturze orzeczeniem wyznaczającym kierunki interpretacji umów opartych na Modelu Konwencji OECD, co ma przełożenie nie tylko na rozumienie art. 4 UUPO, lecz także wykładnię polskiego art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z wymogiem stosowania go zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, należy przyjąć, że jeśli zarówno Polska, jak i USA uznałyby Wnioskodawcę za swojego rezydenta podatkowego (osobę posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy), to zgodnie z art. 4 UUPO Wnioskodawca powinien być uznany za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce (polskiego rezydenta podatkowego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.