Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.325.2019.1.MT
z 4 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2019 r. (data wpływu 31 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla wskazanych we wniosku środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla wskazanych we wniosku środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działy specjalne produkcji rolnej obejmujące wylęgarnię drobiu i fermową hodowlę drobiu nieśnego.

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i prowadzi księgi rachunkowe na podstawie ustawy o rachunkowości. Dochody z działów specjalnych produkcji rolnej opodatkowane są na zasadach określonych w art. 30c ustawy „PIT” ( stawka 19%).

W prowadzonych działach specjalnych produkcji rolnej w wylęgarni drobiu Wnioskodawczyni wykorzystuje będące własnością Wnioskodawczyni maszyny i urządzenia:

1. Aparaty lęgowe firmy P. - wprowadzone są do ewidencji środków trwałych i zaliczone wg Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 4, podgrupy 43, rodzaju 437, dla których przyjęto stawkę amortyzacyjną z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych w wysokości 10%. Aparaty lęgowe to urządzenia technologicznie zaawansowane, sterowanie których opiera się na układach mikroprocesorowych. Zastosowanie automatycznego sterowania aparatem umożliwia precyzyjne ustawienie parametrów wylęgu piskląt Sterowanie elektroniczne utrzymuje wilgotność, ruch powietrza, temperaturę, czas przebywania jaj w komorach, CO2 na żądanym poziomie, zapewnia wysoką dokładność pomiaru, steruje mechanizmem przechyłu tac z jajami, wskazuje stan procesu na wyświetlaczu LED.
2. Klujniki firmy P. J. - wprowadzone są do ewidencji środków trwałych i zaliczone wg Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 4, podgrupy 43, rodzaju 437, dla których przyjęto stawkę amortyzacyjną z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych w wysokości 10%. Klujniki nie różnią się od aparatów lęgowych procesem sterowania. Zamiast tac na jaja, wyposażone są w kosze. Z uwagi na różnice w inkubacji od procesu kłucia na 3 dni przed kłuciem jaja przekłada się z aparatów lęgowych w których jaja umieszczone są na tacach do klujnika wyposażonego w kosze, które zapobiegają wypadaniu wylęgniętych piskląt. W klujnikach jak i aparatach lęgowych sterowanie opiera się na układach mikroprocesorowych, w celu utrzymania temperatury, wilgotności, zapewnienia ruchu powietrza, CO2 na żądanym poziomie, zapewnia wysoką dokładność pomiaru, wskazuje stan procesu na wyświetlaczu LED.
3. Myjnia stacjonarna do mycia szuflad i koszy - wprowadzona jest do ewidencji środków trwałych i zaliczone wg Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 4, podgrupy 43 i rodzaju 436, dla której przyjęto stawkę amortyzacyjną z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych w wysokości 10%. W myjni zastosowane są układy mikroprocesorowe a cały proces mycia i odkażania sterowany jest automatycznie, dozując wodę w żądanej temperaturze i dostarczając środki odkażające o żądanym stężeniu.
4. Schładzarki do schładzania wody w aparatach lęgowych i klujnikowych – wprowadzone są do ewidencji środków trwałych i zaliczone wg Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 4, podgrupa 48, rodzaju 486. dla której przyjęto stawkę amortyzacyjną z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych 10%. W schładzarkach zastosowane są układy mikroprocesorowe, a cały proces schładzania sterowany jest elektronicznie, wartości zadane korygowane są automatycznie.
5. Maszyna do wybierania i liczenia piskląt - wprowadzona jest do ewidencji środków trwałych i zaliczone wg Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 5, podgrupa 57, rodzaju 577, dla której przyjęto stawkę amortyzacyjną z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych 14%. Maszyna sterowana jest elektronicznie, w której zastosowane są układy mikroprocesorowe.
   
   

We wszystkich wymienionych w punktach od a) do e) maszynach i urządzeniach zastosowane są układy mikroprocesorowe.

Dla wymienionych środków trwałych Wnioskodawczyni przyjęła stawki amortyzacyjne zgodnie z Wykazem Rocznych Stawek Amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni jest uprawniona do zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0. od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni jest ona uprawniona do zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0. od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy „PIT”, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1) ustawy „PIT”, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy „PIT”, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221 i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 22h ust 2).

Na podstawie art. 22i ust 1 ustawy „PIT” odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22i ust. 2 pkt 3 podatnicy mogą podane w Wykazie stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji poddanych szybkiemu postępowi technicznemu - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Art. 22i ust. 4 ustawy „PIT” stanowi, że podatnicy mogą podwyższyć stawki dla środków trwałych wymienionych w ust 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 22i ust. 7 ustawy PIT, wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z objaśnieniami do Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych (punkt 4) przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy „PIT”, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno- produkcyjną.

Maszyny i urządzenia wymienione w punktach od a) do e) są zautomatyzowanymi maszynami opierającymi swoje działanie na układach mikroprocesorowych, wykorzystujących najnowsze osiągnięcia techniki, elektroniki. Są to technologicznie zaawansowane maszyny i urządzenia, sterowanie którymi opiera się na układach mikroprocesorowych. W związku z powyższym Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjny o współczynnik nie wyższy niż 2 od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Dla wymienionych środków trwałych Wnioskodawczyni przyjęła stawki amortyzacyjne zgodnie z Wykazem Rocznych Stawek Amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  
• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, iż aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  
• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  
• musi być kompletny i zdatny do użytku,
  
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing
• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.
  
  

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Odrębnymi przepisami, które wpływają na sposób klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1068).

Należy podkreślić, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji dokonuje sam podatnik na podstawie ww. rozporządzenia. Rozporządzenie to określa także w szczegółowy sposób, co mieści się w określonym grupowaniu Klasyfikacji. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (metoda liniowa).

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 22h ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki (stawki dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu) podwyższać przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0 (art. 22i ust. 2 pkt 3 ww. ustawy). Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3, bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego (art. 22i ust. 4 ww. ustawy).

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych (art. 22i ust. 7 ww. ustawy).

Zgodnie z pkt 4 Objaśnień do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działy specjalne produkcji rolnej obejmujące wylęgarnię drobiu i fermową hodowlę drobiu nieśnego. W prowadzonych działach specjalnych produkcji rolnej w wylęgarni drobiu Wnioskodawczyni wykorzystuje będące własnością Wnioskodawczyni maszyny i urządzenia takie jak: Aparaty lęgowe firmy P. , Klujniki firmy P. . J. , Myjnia stacjonarna do mycia szuflad i koszy, Schładzarki do schładzania wody w aparatach lęgowych i klujnikowych, Maszyna do wybierania i liczenia piskląt.

We wszystkich wymienionych maszynach i urządzeniach zastosowane są układy mikroprocesorowe.

Dla wymienionych środków trwałych Wnioskodawczyni przyjęła stawki amortyzacyjne zgodnie z Wykazem Rocznych Stawek Amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy PIT.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że jeżeli wskazane we wniosku maszyny i urządzenia spełniają wszystkie kryteria uznania je za środki trwały, zgodnie z cytowanym art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawczyni dokonała prawidłowej ich klasyfikacji do grupy 4 Klasyfikacji Środków Trwałych, to do amortyzacji tych środków trwałych należy stosować stawki amortyzacyjne wynikające z ww. wykazu.

Przy czym, z uwagi na fakt, iż – jak podano we wniosku – zakupione środki trwałe są urządzeniami poddanymi szybkiemu postępowi technicznemu oraz zważywszy na to, że zastosowane są w nich układy mikroprocesowe, ww. stawki można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0. Jednakże podkreślić należy, że możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej istnieje w miesiącu następującym po miesiącu, w którym wprowadzono środek trwały do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W przypadku środka trwałego już amortyzowanego podwyższenie stawki amortyzacyjnej możliwe jest dopiero od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

W związku z powyższym należało uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w przepisie art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.