Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.200.2019.5.TW
z 30 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2019 r. (data wpływu 30 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wskazuje, że jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Pozostaje czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą X: (dalej jako: „Wnioskodawca”). Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie doradztwa podatkowego oraz świadczenia usług pomocy prawnej od 1 lutego 2016 r.

Od 1 stycznia 2019 r. powyższa działalność pozostaje zawieszona.

Wnioskodawca przed dokonaniem zawieszenia działalności gospodarczej zawarł następujące umowy:

1. w dniu 12 października 2017 r. umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego. Umowa spełniała warunki leasingu operacyjnego, o których mowa w art. 23a pkt 1 i art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509; dalej: „ustawa o PIT”). Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy, wartość ofertowa pojazdu netto wynosiła 79.502,44 zł. Samochód był przez Wnioskodawcę wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej i w związku z powyższym: Wnioskodawca odliczał 50% podatku naliczonego od rat leasingowych, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT oraz zaliczał raty leasingowe do kosztów uzyskania przychodów,
2. w dniu 25 lutego 2018 r. umowę o świadczenie pakietu usług (…), na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się do uiszczania opłat abonamentowych związanych z mediami, w szczególności internetem,
3. w dniu 26 lipca 2018 r. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się do uiszczania opłat abonamentowych związanych m.in. z umożliwieniem wykonywania połączeń głosowych, transmisji danych, wysyłania SMS-ów oraz MMS-ów.
   
   

W celu uproszczenia, w dalszej części wniosku opłaty, o których mowa w punkcie 2 i 3, będą zwane łącznie: „mediami” albo „opłatami za media”.

Od dnia 1 stycznia 2019 r., ze względu na stan zdrowia i niemożliwość prowadzenia działalności zawodowej, Wnioskodawca dokonał zawieszenia działalności gospodarczej. Od momentu zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca nie pracuje zawodowo, nie osiąga dochodów z pracy zarobkowej wykonywanej od dnia 1 stycznia 2019 r. (bo jej nie wykonuje). Jednakże z uwagi na zawarte umowy w dalszym ciągu uiszczał opłaty, do których był zobowiązany na podstawie ww. umów oraz będzie je uiszczał przez cały okres zawieszenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca przed zawieszeniem działalności przedmiotowy samochód osobowy oraz media wykorzystywał do działalności gospodarczej związanej z doradztwem podatkowym oraz świadczeniem pomocy prawnej (usługami opodatkowanymi). Wnioskodawca zamierza wznowić działalność gospodarczą od momentu uzyskania zdolności do prowadzenia działalności zarobkowej i po wznowieniu działalności w dalszym ciągu wykorzystywać leasingowany samochód oraz korzystać z telefonu oraz internetu (mediów) na podstawie powyżej zawartych umów i w związku z prowadzeniem działalności w zakresie doradztwa podatkowego oraz świadczeniem pomocy prawnej.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2019 r. wykorzystywał/będzie wykorzystywał (w okresie zawieszenia działalności gospodarczej) będący przedmiotem umowy leasingu samochód osobowy oraz usługi w związku z umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych (telefon) oraz umową o świadczenie pakietu usług Neostrada (Internet) w ten sposób, że będą one wykorzystywane do czynności związanych z utrzymaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, tj. w szczególności do korzystania z platform internetowych (ePUAP), obsługi kont firmowych, dojazdu na pocztę oraz innych miejsc niezbędnych z punktu widzenia utrzymania działalności w okresie zawieszenia działalności.
2. Od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca nie wykorzystywał/nie będzie wykorzystywał (w okresie zawieszenia działalności gospodarczej) usług do celów prywatnych, a samochód osobowy był wykorzystywany/będzie wykorzystywany do tzw. celów mieszanych określonych w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT.
3. Usługi będące przedmiotem umów wymienionych powyżej nie były/nie będą wykorzystywane w okresie zawieszenia działalności gospodarczej do celów prywatnych, a wynika to z okoliczności, iż na potrzeby prywatne Wnioskodawca wykorzystuje inne źródło usług telekomunikacyjnych oraz usług internetowych.
4. Wydatki związane z umowami wymienionymi w punkcie 1 pozostają nieodzownie i niezbędnie związane z utrzymaniem działalności gospodarczej z wielu powodów. W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, że Internet pozostaje niezbędny do: prowadzenia korespondencji związanej z utrzymaniem działalności, obsługi rachunków firmowych, obsługi ePUAP, a telefon pozostaje niezbędny do utrzymania dotychczasowego numeru telefonu, kontaktu z podmiotami trzecimi (urzędy, klienci) w sprawach dotyczących utrzymania działalności, natomiast pojazd samochodowy jest niezbędny jako środek lokomocji do załatwiania spraw firmowych (dojazd na pocztę, do urzędów) etc.
   
   

Wnioskodawca wskazał również, że ww. umowy zostały zawarte przed zawieszeniem działalności gospodarczej na czas określony, a Wnioskodawca nie ma możliwości rozwiązania ww. umów bez poniesienia negatywnych konsekwencji związanych z przedwczesnym zakończeniem umów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w okresie zawieszenia działalności gospodarczej koszty opłat leasingowych w ich wysokości netto (powiększonych o nieodliczony podatek VAT) oraz opłaty za media w ich wysokości netto będą mogły być przez Wnioskodawcę ujęte jako koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w okresie zawieszenia działalności gospodarczej koszty opłat leasingowych w ich wysokości netto (powiększonych o nieodliczony podatek VAT) oraz opłaty za media w ich wysokości netto będą mogły być przez Wnioskodawcę ujęte jako koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowne do art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy z dna 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej jako: „u.p.d.o.f.” albo „ustawa o PIT”), podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Na podstawie art. 44 ust. 10 u.p.d.o.f. podatnik, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, który na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej jest zwolniony, w zakresie tej działalności, z obowiązków wynikających z ust. 1 pkt 1, ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b za okres objęty zawieszeniem.

Zgodnie z ust. 13 powyższego przepisu po okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej podatnicy, o których mowa w ust. 10 i 11, wpłacają zaliczki według zasad, o których mowa w ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b.

Zasady dotyczące zawieszenia działalności gospodarczej przez podmiot wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej zostały wskazane w Prawie przedsiębiorców (por. powyżej). We wskazanej ustawie expressis verbis wskazano, że przedsiębiorca w okresie zawieszenia działalności gospodarczej może m.in. wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Kwestię kosztów uzyskana przychodów należy rozpatrywać w oparciu o ogólną zasadę dotyczącą kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie, ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy (wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów) oraz musi być należycie udokumentowany. Zwrot w „celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wnioskodawca zamierza zawiesić działalność gospodarczą, by po pewnym okresie (uzyskaniu zdolności prowadzenia działalności) ją wznowić. Wnioskodawca zawarł umowy wskazane w opisie zdarzenia przyszłego przed dokonaniem zawieszenia działalności, ale koszty z nich wynikające Wnioskodawca jest zobowiązany pokrywać również w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.

Po wznowieniu prowadzenia działalności Wnioskodawca zamierza ją prowadzić również przy użyciu samochodu osobowego stanowiącego przedmiot leasingu oraz mediów w sposób, w jaki były one wykorzystywane przed dokonaniem zawieszenia. W konsekwencji powyższego w celu zachowania przedmiotów (środków), które służyć będą Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej, koniecznym jest opłacanie opłat leasingowych oraz opłat za media.

W świetle powyższego opłacanie opłat leasingowych oraz opłat za media w okresie zawieszenia działalności gospodarczej służyć będzie zachowaniu źródła przychodów Wnioskodawcy.

Reasumując, stwierdzić należy, że w okresie zawieszenia działalności gospodarczej opłaty leasingowe oraz opłaty za media udokumentowane fakturami VAT, a wynikające z uprzednio zawartych umów będą mogły być zaliczane jako koszt uzyskania przychodu.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 maja 2014 r., IBPBI/1/415-186/14/ESZ.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy zasługuje na potwierdzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387): podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 – są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Podatnik, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, który na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, jest zwolniony, w zakresie tej działalności, z obowiązków wynikających z ust. 1 pkt 1, ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b za okres objęty zawieszeniem (art. 44 ust. 10 cytowanej ustawy).

W myśl art. 44 ust. 13 omawianej ustawy: po okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej podatnicy, o których mowa w ust. 10 i 11, wpłacają zaliczki według zasad, o których mowa w ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków, należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Należy również wskazać, że sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Odnosząc się do wydatków związanych z mediami, o których mowa we wniosku, poniesionych w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej, należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292): przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na zasadach określonych w niniejszej ustawie, z uwzględnieniem przepisów dotyczących ubezpieczeń społecznych.

W myśl art. 25 ust. 1 ww. ustawy: w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, zgodnie ust. 2 tegoż artykułu, przedsiębiorca:

1. może wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym rozwiązywania zawartych wcześniej umów;
2. może przyjmować należności i jest obowiązany regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. może zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. może osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą;
8. może powołać albo odwołać zarządcę sukcesyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629).
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej i w tym czasie nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z tej działalności. Może jednak wykonywać czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przyjmować należności lub regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności lub wynikające z umów zobowiązujących podatnika do ich poniesienia podpisanych przed zawieszeniem działalności gospodarczej.

W konsekwencji wydatki związane z mediami, o których mowa we wniosku poniesione przez Wnioskodawcę w okresie zawieszenia działalności gospodarczej, których poniesienie wynikało z wcześniejszych zobowiązań, tj. powstałych w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, czyli przed zawieszeniem działalności gospodarczej, mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można uznać za poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W związku z tym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej ww. wydatki, poniesione w okresie zawieszonej działalności gospodarczej.

Z kolei odnosząc się do kosztów opłat leasingowych poniesionych przez Wnioskodawcę w okresie zawieszenia działalności gospodarczej, należy wskazać, że zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy: ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi: że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawodawca określił warunki, jakie muszą być spełnione przy tego typu zdarzeniu, aby umowa była rozliczana tak, jakby nic się nie zmieniło. Otóż nie mogą powstać inne istotne zmiany w jej zapisach, dotyczące np. czasu jej trwania czy wartości opłat leasingowych.

W świetle art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie zaś z art. 23b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z przepisów powyższych wynika zatem co do zasady, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W niniejszej sprawie wyjaśnienia wymaga, że od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego.

Na podstawie art. 1 pkt 7 lit. a ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca) wprowadzono w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych następujące zmiany:

• pkt 47 otrzymał brzmienie: „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia”;
• po pkt 47 dodano pkt 47a w brzmieniu: „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy”.
  
  

Jednak stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej: do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.

Natomiast do umów zmienionych lub odnowionych po 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., co wynika z art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej.

Zmianą umowy w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej jest zmiana umowy, która ma lub może mieć istotny wpływ na skutki w podatku dochodowym, np. wpływa na wysokość kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji – zmiana umowy, która nie wywołuje skutków w podatku dochodowym, nie będzie automatycznie oznaczała konieczności stosowania nowych przepisów. Należy zauważyć, że ustawodawca, uchwalając przedmiotowe zmiany, w art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej wskazał, że w przypadku umów leasingu zawartych przed 1 stycznia 2019 r. podatnik będzie mógł rozliczać leasing na zasadach obowiązujących do końca 2018 r., chyba że umowa taka została zmieniona lub odnowiona po 31 grudnia 2018 r.

Równocześnie należy zauważyć, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (co do zasady) naliczony podatek od towarów i usług nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Jednak ustawodawca przewidział pewne wyjątki od tej zasady.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z cytowanego przepisu wynika więc, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.

Należy wskazać, że w interpretacji indywidualnej z 24 lipca 2019 r. nr 0112-KDIL4.4012.261.2019.4.JS wydanej w niniejszej sprawie w zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług Organ wskazał, że (…) Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić (…), że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. (…) W konsekwencji Wnioskodawca zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od rat leasingowych i opłat za media zapłaconych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej, które stanowią czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów w myśl art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców.

Podsumowując:

1. Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego od opłat leasingowych ponoszonych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.
2. Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego od opłat za media (telefon, Internet) ponoszonych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.
   
   

Ponadto w tej interpretacji wyjaśniono, że (…) niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie sformułowanego pytania, stąd wszelkie inne kwestie poruszone we wniosku, a nie objęte pytaniem (w szczególności kwestia wykreślenia Wnioskodawcy z rejestru podatników oraz wysokość i termin wykazania podatku naliczonego w deklaracji podatkowej) nie były przedmiotem rozstrzygnięcia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, ze względu na stan zdrowia i niemożność prowadzenia działalności zawodowej, zawiesił działalność gospodarczą, by po pewnym okresie (po uzyskaniu zdolności prowadzenia działalności) ją wznowić. Wnioskodawca zawarł umowy: leasingu operacyjnego oraz umowy związane z mediami (telefon, internet) przed dokonaniem zawieszenia działalności, ale koszty z nich wynikające Wnioskodawca jest zobowiązany pokrywać również w okresie zawieszenia działalności gospodarczej. Po wznowieniu prowadzenia działalności Wnioskodawca zamierza ją prowadzić również przy użyciu samochodu osobowego stanowiącego przedmiot leasingu oraz mediów w sposób, w jaki były one wykorzystywane przed dokonaniem zawieszenia. W konsekwencji powyższego w celu zachowania przedmiotów (środków), które będą służyć Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej, koniecznym jest opłacanie opłat leasingowych oraz opłat za media.

W konsekwencji wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z opłatami leasingowymi od samochodu osobowego w kwotach netto oraz opłatami za media w wysokości netto – jako wynikające z zawartych umów w 2017 r. i 2018 r., tj. przed dokonaniem zawieszenia działalności gospodarczej, które nastąpiło w 2019 r. – można uznać za niezbędne do utrzymania przedsiębiorstwa, ponieważ przed zawieszeniem działalności samochód osobowy oraz media były wykorzystywane do działalności gospodarczej związanej z doradztwem podatkowym oraz świadczeniem pomocy prawnej. Wnioskodawca będzie je wykorzystywał także po wznowieniu tej działalności.

Natomiast w odniesieniu do podatku VAT należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego – to będzie on miał prawo do zaliczenia nieodliczonego podatku VAT naliczonego od poniesionych opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – w okresie zawieszenia działalności gospodarczej koszty opłat leasingowych w ich wysokości netto (powiększonych o nieodliczony podatek od towarów i usług) oraz opłaty za media w ich wysokości netto będą mogły być przez Wnioskodawcę zaliczone jako koszt uzyskania przychodu.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Wniosek dotyczący podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.