Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.240.2019.2.BSA
z 20 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 czerwca 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.), uzupełnionym 12 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy odszkodowanie wypłacane przez Spółkę w związku z powstałą szkodą może stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy odszkodowanie wypłacane przez Spółkę w związku z powstałą szkodą może stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 sierpnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.240.2019.1.BSA wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 12 sierpnia 2019 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) od kilkudziesięciu lat prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej surowców chemicznych, a od kilku lat prowadzi także działalność usługową jako operator logistyczny dla kluczowych, międzynarodowych producentów oponiarskich.

Spółka C. to producent opon, członek Grupy Kapitałowej C., to klient Wnioskodawcy. Wnioskodawca posiada podpisaną umowę na świadczenie usług operatora logistycznego z klientem C.

Dostawca towaru, to rosyjski producent sadzy technicznej. Brak umowy pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcą towaru, bowiem dostawca sprzedaje towar do klienta, a Wnioskodawca obsługuje logistykę.

W związku ze świadczeniem przez Spółkę usług operatora logistycznego dla klienta z Grupy Kapitałowej do głównych obowiązków pracowników Wnioskodawcy należy :

• transport sadzy w workach typu „big-bag” i w wagonach typu Hopper z zakładów dostawcy,
• obsługa magazynu, w tym przeładunek w Polsce oraz usługi transportowe sadzy,
• zwrot próżnych wagonów po ich właściwym opróżnieniu,
• obsługa procedur celnych towarów Zleceniodawcy, związanych z identyfikowaniem towaru, zatwierdzeniem przez kontrolę jakości, składowaniem, przeładunkiem worków do cystern, przeładunkiem z Hopperów do cystern, transport do zakładu produkcyjnego,
• inne usługi pokrewne.
  
  

W wyniku świadczenia kompleksowych usług logistycznych dla wielu producentów i klientów, na różnych warunkach dostaw i w różnych wariantach doszło do powstania szkody, w wyniku niewłaściwego wypełnienia przez pracownika Wnioskodawcy jednej cyfry w kodzie kolejowym, uzupełnianym na mocy SMGS - umowy o międzynarodowej kolejowej komunikacji towarowej, co poskutkowało naliczeniem zwiększonej taryfy na zwrot próżnych wagonów.

Zwiększoną taryfą został obciążony dostawca towarów, który zwrócił się do Wnioskodawcy z reklamacją, aby on pokrył tę zwiększoną taryfę, jako że Wnioskodawca jest nadawcą wagonów próżnych i odpowiada za prawidłowe wypełnienie dokumentów przewozowych na mocy SMGS.

Wnioskodawca, po przeanalizowaniu zaistniałej sytuacji, przeanalizowaniu postępowania reklamacyjnego, właściwym udokumentowaniu powstałej szkody przez dostawcę towarów oraz biorąc pod uwagę planowane przyszłe przychody we współpracy ze strategicznym producentem oponiarskim jakim jest Spółka C., uznał reklamację dostawcy towarów i zgodził się na pokrycie szkody oraz zapłatę odszkodowania.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 8 sierpnia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• Klientem Wnioskodawcy jest Spółka C. Umowa na świadczenie usług jest podpisana z Grupą Kapitałową C. Jednocześnie Spółka C. jest wskazana jako jedna z fabryk Grupy Kapitałowej C., na rzecz której Wnioskodawca ma świadczyć usługi.
• Odszkodowanie zostało wypłacone dostawcy sadzy technicznej. Dostawca sadzy technicznej był odpowiedzialny za organizacje transportu na odcinku Y./RU-I./UA.
• Zwiększoną taryfą obciążony został dostawca towaru, bowiem w tym przypadku, zarówno dostawca towaru jak i Wnioskodawca uczestniczą w organizacji transportu. I. dla tej transakcji pomiędzy dostawcą towaru a kupującym to „D. I.”. Dostawca jest odpowiedzialny /opłaca transport za odcinek Y./RU –I./UA - wagon z towarem oraz odcinek I./UA – Y./RU - wagonu próżnego (bez towaru).
• Wnioskodawca organizuje i opłaca transport wagonu na odcinku I./UA do stacji S./PL oraz zwrot próżnego S./PL-I./UA. Wskazany transport organizowany przez Wnioskodawcę jest już częścią usługi logistycznej organizowanej na rzecz umowy z Grupą Kapitałową C., dotyczącą dostawy towarów do C. Podczas zwrotu wagonu próżnego Wnioskodawca jest zobowiązany dostarczyć instrukcję wysyłkową dla wagonu do przewoźnika kolejowego, której częścią jest określenie kodu kolejowego, na bazie którego jest wyznaczana określona taryfa kolejowa (w tym za granicą na odcinku opłacanym przez dostawcę towaru). Niewłaściwy kod wprowadzony przez pracownika Wnioskodawcy na instrukcji wskazywał, że każdy ze wskazanych wagonów powinien udać się na inspekcję techniczną na terenie Ukrainy, przed odesłaniem go do dostawcy towaru. Skutkowało to zakwalifikowaniem ich do wyższej taryfy kolejowej na odcinku opłacanym przez dostawcę towaru (terytorium Ukrainy) i powstaniem dodatkowych kosztów na rzecz dostawcy towaru. W związku, że instrukcja została wypełniona niewłaściwie przez pracownika Wnioskodawcy, dostawca towaru złożył reklamację do Wnioskodawcy (jako stronę zobowiązaną do prawidłowego wypełnienia instrukcji), zwracając się o zwrot poniesionych dodatkowych kosztów.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie wypłacane przez Spółkę w związku z powstałą szkodą może stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych odszkodowania wypłacanego w związku z powstawaniem szkody przy wykonywaniu czynności operatora logistycznego. W ocenie Spółki, wypłacane przez nią odszkodowanie spełnia bowiem ustawowe warunki klasyfikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, tj.:

• mają związek z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami,
• nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów podatkowych (nie mieszczą się w zakresie regulacji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• i co najważniejsze, odszkodowanie zostało zapłacone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przyszłych przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powołanej regulacji, wszelkie wydatki, które potencjalnie zmierzają do uzyskania, zwiększenia, zachowania lub zabezpieczenia przychodów podatnika, z zasady powinny być uwzględniane przy ustalaniu podstawy opodatkowania jako koszty uzyskania przychodów. W ocenie Spółki, wypłacane przez nią odszkodowanie pozostaje w związku z uzyskiwanymi przychodami i służy zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przyszłych przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W treści powołanego przepisu ustawodawca zdefiniował te rodzaje kar umownych i odszkodowań, które - nawet w przypadku spełniania warunków określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - należy wyłączać z kosztów podatkowych (co stanowi wyjątek od generalnej zasady dopuszczalności kosztów uzyskania przychodów).

Należą do nich koszty kar umownych i odszkodowań wypłacanych z następujących tytułów:

1. wady dostarczonych towarów,
2. wady wykonanych robót i usług,
3. zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
4. zwłoka w usunięciu wad towarów,
5. zwłoka w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
   
   

Zapłata odszkodowania dokonana przez Spółkę w związku z wystąpieniem szkody nie stanowi kary umownej i odszkodowania w ocenie Spółki, bowiem nie ma formalnej umowy pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcą towarów. Karą umowną jest zastrzeżenie w umowie, przewidujące zobowiązanie do zapłaty z góry określonej kwoty pieniężnej przez dłużnika (stronę tej umowy), w przypadku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania zobowiązania niepieniężnego, cechą kary umownej jest ustalenie z góry wielkości wypłacanej kwoty, przez co stanowi ona niejako automatyczną i zryczałtowaną sankcję nakładaną na dłużnika (szczegółowe postanowienia dotyczące kar umownych zawiera Kodeks cywilny, art. 483 i następne).

W ocenie Wnioskodawcy, wypłacane przez niego odszkodowanie nie należy do kategorii świadczeń wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. kar umownych i odszkodowań i tym samym, nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż odszkodowanie wypłacane za wyżej opisaną szkodę może stanowić koszty podatkowe, gdyż pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami podatkowymi i służy zachowaniu przyszłych przychodów.

Odszkodowanie wypłacone zostało na podstawie decyzji biznesowych.

W ocenie Spółki, regulacja art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie obejmuje odszkodowań wypłacanych dobrowolnie przez podatników w celu podtrzymania relacji biznesowych i utrzymania współpracy z kontrahentem. Podyktowana jest wyłącznie chęcią utrzymania dobrych relacji biznesowych, a co za tym idzie - zachowaniem źródła przychodów podatkowych Wnioskodawcy na przyszłość. Zapłata odszkodowania jest opłacalna z finansowego punktu widzenia. Mniejszym obciążeniem jest bowiem dla Spółki wypłacenie odszkodowania niż utrata regularnych przychodów z tytułu usług świadczonych dla klienta z Grupy Kapitałowej obecnie i w przyszłości. Takie działanie jest uzasadnione z perspektywy finansowej, ale także jest racjonalne biznesowo - korzystniejszym działaniem jest bowiem zapłata jednorazowego odszkodowania i utrzymanie klienta niż brak zapłaty i utrata dobrego partnera handlowego generującego zyski dla Spółki.

Odszkodowania dobrowolne, wypłacane przez Spółkę na podstawie decyzji biznesowych, są powiązane z jej przychodami podatkowymi - pozwalają na zachowanie źródeł przychodów. Odszkodowania te nie mieszczą się w zakresie regulacji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy wskazać, że pogląd o możliwości kwalifikacji do kosztów podatkowych odszkodowań, kar umownych i rekompensat w sytuacji, gdy ich zapłata jest racjonalna z ekonomicznego punktu widzenia, został utrwalony w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Prawo do rozpoznania wydatków poniesionych w związku z minimalizacją „strat biznesowych” jako kosztów podatkowych potwierdził, m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, gdzie wskazał, iż „działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej.

Kwestią odszkodowań zapłaconych przez podatnika ponoszącego odpowiedzialność na zasadzie ryzyka zajmował się również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji indywidualnej z 20 sierpnia 2014 r. sygn. akt ILPB3/423-101/12/14-S-2/EK. W interpretacji tej Organ odstąpił od uzasadnienia prawnego, zgadzając się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że „w ocenie Wnioskodawcy, wypłacane odszkodowania za szkody osobowe, rzeczowe i na pokrycie czystej straty finansowej, związane z działalnością przedsiębiorstwa stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

W świetle powyższego Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad.

Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej surowców chemicznych, a od kilku lat prowadzi także działalność usługową jako operator logistyczny dla kluczowych, międzynarodowych producentów oponiarskich. Spółka C. to producent opon, członek Grupy Kapitałowej C., to klient Wnioskodawcy. Wnioskodawca posiada podpisaną umowę na świadczenie usług operatora logistycznego z klientem C. Dostawca towaru, to rosyjski producent sadzy technicznej. Brak umowy pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcą towaru, bowiem dostawca sprzedaje towar do klienta, a Wnioskodawca obsługuje logistykę.

W związku ze świadczeniem przez Spółkę usług operatora logistycznego dla klienta z Grupy Kapitałowej C. do głównych obowiązków pracowników Wnioskodawcy należy :

• transport sadzy w workach typu „big-bag” i w wagonach typu Hopper z zakładów dostawcy;
• obsługa magazynu, w tym przeładunek w Polsce oraz usługi transportowe sadzy;
• zwrot próżnych wagonów po ich właściwym opróżnieniu;
• obsługa procedur celnych towarów Zleceniodawcy, związanych z identyfikowaniem towaru, zatwierdzeniem przez kontrolę jakości, składowaniem, przeładunkiem worków do cystern, przeładunkiem z Hopperów do cystern, transport do zakładu produkcyjnego,
• inne usługi pokrewne.
  
  

Wskazany transport organizowany przez Wnioskodawcę jest już częścią usługi logistycznej organizowanej na rzecz umowy z Grupą Kapitałową C., dotyczącą dostawy towarów do C. Podczas zwrotu wagonu próżnego Wnioskodawca jest zobowiązany dostarczyć instrukcję wysyłkową dla wagonu do przewoźnika kolejowego, której częścią jest określenie kodu kolejowego, na bazie którego jest wyznaczana określona taryfa kolejowa (w tym za granicą na odcinku opłacanym przez dostawcę towaru). Niewłaściwy kod wprowadzony przez pracownika Wnioskodawcy na instrukcji wskazywał, że każdy ze wskazanych wagonów powinien udać się na inspekcję techniczną na terenie Ukrainy, przed odesłaniem go do dostawcy towaru. Skutkowało to zakwalifikowaniem ich do wyższej taryfy kolejowej na odcinku opłacanym przez dostawcę towaru (terytorium Ukrainy) i powstaniem dodatkowych kosztów na rzecz dostawcy towaru. Zwiększoną taryfą obciążony został dostawca towaru, bowiem w tym przypadku, zarówno dostawca towaru jak i Wnioskodawca uczestniczą w organizacji transportu. W związku, że instrukcja została wypełniona niewłaściwie przez pracownika Wnioskodawcy, dostawca towaru złożył reklamację do Wnioskodawcy (jako stronę zobowiązaną do prawidłowego wypełnienia instrukcji), zwracając się o zwrot poniesionych dodatkowych kosztów.

W związku z powyższym, wskazać należy, że w tak przedstawionych okolicznościach niniejszej sprawy nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, dotyczący kar umownych i odszkodowań, o których mowa w tym przepisie.

Zatem, odnieść należy się w tym względzie do ogólnych przesłanek jakie mogą zostać spełnione, aby poniesiony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, tj. do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz zbadać związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu.

Jak bowiem wyjaśniono wyżej, nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłankę celowości z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu uzyskania przychodów, a przychodami podatnika lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej odszkodowania płaconego przez Wnioskodawcę, istotne jest określenie, czy wydatki te należą do standardowych kosztów podmiotów, są elementem normalnego ryzyka gospodarczego, czy też stanowią wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania Wnioskodawcy, niemający związku ze sferą jego przychodów.

Podkreślić bowiem należy, że zapłata odszkodowania, które wynika z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samego Wnioskodawcy nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań Wnioskodawcy skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Zatem, nie sposób uznać za koszt uzyskania przychodów wydatków, które Wnioskodawca poniósł na odszkodowanie za poniesione dodatkowe koszty przez dostawcę towaru (z którym nie był związany żadną umową) w związku z pomyłką dokonaną przez pracownika Wnioskodawcy. Niewłaściwy kod wprowadzony przez pracownika Wnioskodawcy na instrukcji wysyłkowej dla wagonu do przewoźnika kolejowego, której częścią jest określenie kodu kolejowego, na bazie którego jest wyznaczana określona taryfa kolejowa, wskazywała, że każdy ze wskazanych wagonów powinien udać się na inspekcję techniczną na terenie Ukrainy, przed odesłaniem go do dostawcy towaru. Skutkowało to zakwalifikowaniem ich do wyższej taryfy kolejowej na odcinku opłacanym przez dostawcę towaru i powstaniem dodatkowych kosztów na rzecz dostawcy towaru. W związku, że instrukcja została wypełniona niewłaściwie przez pracownika Wnioskodawcy, dostawca towaru złożył reklamację do Wnioskodawcy, zwracając się o zwrot poniesionych dodatkowych kosztów.

Zatem, powyższa szkoda powstała z winy (błędu, omyłki) pracownika Wnioskodawcy, co również skutkowało zaniedbaniem ze strony Wnioskodawcy wynikającym z nienależytego nadzoru, czy kontroli pracownika bądź jej całkowitego braku. Wnioskodawca zatrudniając pracowników zobowiązany jest do kontrolowania ich pracy, nadzorowania ich działań, aby przynosiły one spodziewane efekty.

Musi więc dołożyć należytej staranności, aby dopilnować prawidłowości przebiegu dokonywanej przez nich pracy, wyeliminowania błędów, pomyłek, które mogłyby wpłynąć nieefektywnie na pracę i jej rezultaty. To Wnioskodawca jest odpowiedzialny za dobór swoich pracowników. Nie można więc przerzucać na Skarb Państwa ciężaru nieracjonalnego ich działania, a przez to generować dodatkowych kosztów swojej działalności.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że zapłata odszkodowania dostawcy towaru jest wynikiem nienależytej staranności działania Spółki i wydatek poniesiony z tego tytułu nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, bowiem nie została spełniona przesłanka celowości wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Trudno również uznać za przesłankę celowości poniesienie wydatku na zapłatę ww. odszkodowania w celu podtrzymania relacji biznesowych i utrzymania współpracy z kontrahentem, skoro to odszkodowanie nie zostało zapłacone kontrahentowi, lecz jego dostawcy towaru, z którym Wnioskodawcę nie łączyła żadna umowa.

Reasumując, odszkodowanie wypłacone przez Wnioskodawcę za powstałą szkodę nie może zostać uznane za koszt uzyskania przychodu, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej oraz wyroku sądu administracyjnego stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.