Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.264.2019.2.AR
z 21 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Organu 10 czerwca 2019 r., uzupełnionym 17 lipca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wartość nabytego przez Wnioskodawcę od podmiotu Powiązanego Kontraktu podlega amortyzacji a koszty ww. amortyzacji podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wartość nabytego przez Wnioskodawcę od podmiotu Powiązanego Kontraktu podlega amortyzacji a koszty ww. amortyzacji podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 4 lipca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.264.2019.1.AR wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 17 lipca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

„X” Sp. z o.o, (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT).

Spółka zajmuje się wytwarzaniem etykiet samoprzylepnych wykorzystywanych m.in. w przemyśle spożywczym, motoryzacyjnym, przemysłowym i kosmetycznym dla dużych międzynarodowych i krajowych firm. W szczególności, Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie projektowania oraz drukowania etykiet, a także profesjonalnej obsługi logistyki dostaw etykiet.

Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa), której głównym obszarem działalności od 2002 roku jest produkcja samoprzylepnych etykiet.

Centralnym podmiotem w Grupie jest „Y” AS – spółka kapitałowa utworzona i działająca zgodnie z prawem Norwegii. Posiada ona 100% udziałów w Spółce oraz w innym podmiocie Grupy – „Z” GmbH.

W związku z reorganizacją Grupy oraz podjęciem decyzji o likwidacji „Z” GmbH zdecydowano o przeniesieniu części składników majątkowych „Z” GmbH do Spółki. Celem realizacji tego procesu Spółka nabyła od „Z” GmbH składniki aktywów związane z produkcją etykiet, tj.:

• środki trwałe – głównie w postaci maszyn produkcyjnych wraz z wyposażeniem;
• kontrakt z klientem z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej: Klient) zawarty przez „Y” AS i powierzony w przeszłości do realizacji „Z” GmbH wraz z wszelkimi informacjami w zakresie zasad współpracy z Klientem oraz dotychczasowego przebiegu współpracy pomiędzy „Z” GmbH a Klientem (dalej: Kontrakt).
  
  

Zakup Kontraktu przez Wnioskodawcę od „Z” GmbH został zrealizowany na podstawie pisemnej umowy zawartej pomiędzy tymi podmiotami oraz w zamian za ustalone w tej umowie wynagrodzenie należne „Z” GmbH.

Nabycie Kontraktu przez Wnioskodawcę jest definitywne, przy czym określony w nim okres obowiązywania Kontraktu może być wydłużony na podstawie ustaleń pomiędzy Klientem a „Y” AS w porozumieniu ze Spółką. Spółka zamierza wykorzystywać nabyty składnik majątkowy w postaci Kontraktu w wykonywanej działalności gospodarczej przez okres jego obowiązywania, który jest dłuższy niż rok.

Spółka wraz z zakupem Kontraktu weszła w ogół praw i obowiązków wynikających z Kontraktu. „Z” GmbH przekazał Spółce kopię Kontraktu zawierającą wszelkie informacje dotyczące ustalonych zasad współpracy z Klientem oraz jego zamówień i przebiegu dotychczasowej współpracy pomiędzy „Z” GmbH a Klientem.

Spółka ze wsparciem „Y” AS uzyskała zgodę Klienta na wstąpienie w prawa i obowiązki „Z” GmbH w związku z realizacją Kontraktu, co zostało w praktyce usankcjonowane realizacją dostaw od kwietnia 2018 roku.

Zdaniem Spółki Kontrakt stanowi równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, ze zm. – winno być t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865, dalej: ustawa o CIT).

Wprawdzie ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „know-how”, lecz wskazuje pośrednio, iż know-how dotyczy:

• udokumentowanej wiedzy (informacji) nadającej się do wykorzystania w działalności przemysłowej, naukowej lub handlowej (zgodnie z art. 4a pkt 23 lit. c ustawy o CIT);
• informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT);
• informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT).
  
  

W świetle powyższego – w ocenie Spółki – pojęcie „know-how” może odnosić się zarówno do informacji/wiedzy z obszaru techniki (np. know-how w zakresie sposobu produkcji określonego asortymentu – tzw. know-how techniczne), jak również do innych obszarów prowadzenia działalności gospodarczej, w tym w szczególności – do obszaru handlowego (sprzedażowego) i organizacyjnego (tzw. know-how nietechniczne), które mogą być równie ważne i przydatne w prowadzeniu działalności gospodarczej przez podatnika.

Jednak w związku z brakiem ustawowej definicji pojęcia „know-how”, Spółka odwołała się w tym zakresie do poglądów sądów administracyjnych.

W utrwalonej praktyce wskazanych powyżej instytucji, przyjmuje się, że „know-how” to „zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. Termin „poufny” oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin „istotny” oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 lipca 2003 r., sygn. akt III SA 1661/02; podobnie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r., sygn. akt I FSK 973/11).

Odnosząc wskazane powyżej wymogi dotyczące uznania danego składnika majątku za „know-how” w rozumieniu przepisów ustawy o CIT do Kontraktu należy zauważyć, iż Kontrakt:

• stanowi zespół informacji w obszarze handlu (sprzedaży) oraz organizacji współpracy z Klientem, a tym samym – ma charakter tzw. know-how nietechnicznego;
• jest wynikiem wypracowanych ustaleń oraz negocjacji pomiędzy Klientem a „Y” AS w porozumieniu ze „Z” GmbH, zatem ma charakter poufny, nie jest powszechnie znany lub łatwo dostępny;
• jest istotny z puntu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, polegającej na produkcji etykiet oraz pozwala na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego w postaci przychodów ze sprzedaży etykiet samoprzylepnych na rzecz Klienta, a tym samym – poszerzenia bazy odbiorców; Spółka zanotowała wzrost liczby zamówień;
• wraz z pozostałą dokumentacją dotyczącą Klienta został przekazany Spółce w formie zmaterializowanej, tj. w formie papierowej oraz w formie elektronicznej, a więc ma zidentyfikowany charakter.
  
  

W konsekwencji, Spółka przyjęła jako element opisywanego stanu faktycznego, iż Kontrakt spełnia definicję „know-how” w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT, ponieważ jest to zespół informacji o charakterze poufnym, istotnym i zidentyfikowanym.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 9 lipca 2019 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotem od którego Wnioskodawca nabył Kontrakt zachodzą powiązania o jakich mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisywanym stanie faktycznym wartość Kontraktu podlega amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT?
2. Czy wartość Kontraktu podlega amortyzacji dla celów przepisów ustawy o CIT w okresie minimum 60 miesięcy?
3. Czy zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od wartości Kontraktu podlega ograniczeniom wynikającym z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość Kontraktu nabytego od Z GmbH podlega amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość Kontraktu podlega amortyzacji dla celów przepisów ustawy o CIT w okresie minimum 60 miesięcy.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczanie przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości Kontraktu nie podlega ograniczeniom wynikającym z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865, dalej: ustawa o CIT), amortyzacji podlegają, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartości niematerialne i prawne w postaci wartości stanowiącej równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Z powyżej przytoczonego przepisu wprost wynika, iż wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) wykorzystywana przez podatnika w działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok może stanowić wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji dla celów przepisów ustawy o CIT.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w ocenie Spółki Kontrakt stanowi zbiór informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), ponieważ jest to zespół informacji o charakterze poufnym, istotnym i zidentyfikowanym. W konsekwencji, należy przeanalizować, czy spełnione są pozostałe warunki określone w przepisie art. 16b ust. 1 ustawy o CIT pozwalające uznać, iż wartość Kontraktu podlega amortyzacji dla celów CIT.

W świetle omawianego stanu faktycznego, należy wskazać, iż Kontrakt:

• został nabyty przez Spółkę od innego podmiotu (tj. od „Z” GmbH),
• jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż Spółka realizuje przychody z tytułu sprzedaży na rzecz Klienta oraz
• będzie wykorzystywany przez Spółkę w okresie dłuższym niż rok, co wynika z treści samego Kontraktu.
  
  

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wartość nabytego przez Spółkę Kontraktu podlega amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe w podobnych stanach faktycznych – przykładowo w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 stycznia 2015 r. (Znak: ILPB4/423-518/14-4/DS);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 stycznia 2015 r. (Znak: IPPB3/423-1115/14-2/PK1);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 grudnia 2014 r. (Znak: ILPB3/423-447/14-7/EK);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lutego 2014 r. (Znak: IPPB3/423-972/13-2/MS).
  
  

Jak wynika z treści art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT amortyzacji podlega wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Natomiast zgodnie z art. 16m ust. 1 ustawy o CIT, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1. od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich – 24 miesiące;
2. od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych – 24 miesiące;
3. od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych – 12 miesięcy;
4. od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych – 60 miesięcy.
   
   

W konsekwencji, ponieważ – jak wskazano powyżej – w ocenie Spółki wartość Kontraktu podlega amortyzacji na podstawie przepisu art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT, okres jego amortyzacji powinien zostać określony zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 4) ustawy o CIT, tj. nie może być krótszy niż 60 miesięcy, gdyż równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) stanowi „pozostałe wartości niematerialne i prawne” w rozumieniu tegoż przepisu.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, iż minimalny okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości Kontraktu wynosi 60 miesięcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o CIT, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o CIT.

Natomiast zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu przepisów ustawy o CIT lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na przepisów ustawy o CIT, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a - 16m ustawy o CIT, i odsetek.

Zgodnie z regulacją art. 11a ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o CIT podmiotami powiązanymi są podmioty, na które wywiera znaczący wpływ ten sam inny podmiot.

Natomiast, zgodnie z art. 11a ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o CIT, przez wywieranie znaczącego wpływu, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a) i b) danej regulacji, rozumie się posiadanie bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 25% udziałów w kapitale. (treść wskazanych przepisów art. 11a Wnioskodawca zawarł w uzupełnieniu stanu faktycznego ujętym w piśmie z 9 lipca 2019 r.)

Zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami prawa podatkowego kosztem uzyskania przychodów są m.in. koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Nie ma przy tym znaczenia czy dany koszt ma być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio czy za pośrednictwem odpisów amortyzacyjnych.

Jak wskazano powyżej, Spółka stoi na stanowisku, iż Kontrakt stanowi podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT .

Jednocześnie, należy rozważyć czy odpisy amortyzacyjne od wartości Kontraktu dokonywane przez Wnioskodawcę mogą zostać uznane za opłatę lub należność za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT, a tym samym – czy zaliczanie tychże odpisów do kosztów uzyskania przychodów Spółki może podlegać ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (z uwagi na fakt, że Spółka oraz „Z” GmbH są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o CIT).

W myśl przepisu art. 15e ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT ograniczenie, o którym mowa w tym przepisie, dotyczy wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa m.in. w art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT, tj. dotyczy opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z wartości stanowiących równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Tym samym, zakres przedmiotowy art. 15e ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT odnosi się wyłącznie do kosztów poniesionych w związku z korzystaniem bądź prawem do korzystania z know-how przez podatnika, nie odnosi się natomiast do kosztów nabycia know-how przez podatnika.

Aby prawidłowo zinterpretować omawiany przepis należy odnieść się do znaczenia użytego przez ustawodawcę zwrotu: „korzystanie lub prawo do korzystania”. Według słowika języka polskiego PWN pojęcie „korzystać” oznacza: 1. „mieć pożytek z czegoś, wyzyskiwać coś”, 2. „użytkować coś, posługiwać się czymś jako narzędziem, środkiem, itp.”.

Zgodnie z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, dalej: KC) w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Natomiast zgodnie z art. 244 § 1 KC ograniczonymi prawami rzeczowymi są: użytkowanie, służebność, zastaw, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz hipoteka.

Zatem, na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się prawo do korzystania, które przysługuje zarówno właścicielowi oraz użytkownikowi, oraz prawo do rozporządzania rzeczą (prawem), które przysługuje wyłącznie właścicielowi.

Wykładnia językowa przepisu art. 15e ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT prowadzi do wniosku, iż wskazane ograniczenie kosztów będzie miało zastosowanie wyłącznie do opłat i należności związanych z prawem do korzystania, które jest istotą umowy licencyjnej, umowy leasingu, umowy najmu lub umowy dzierżawy. Nie będzie miało jednak zastosowania do kosztów, które są skutkiem przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą (prawem).

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w Wyjaśnieniach Ministra Finansów z 25 kwietnia 2018 r., dotyczących ograniczenia wysokości kosztów nabycia niektórych rodzajów usług i praw (art. 15e ustawy o CIT), opublikowanych na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, w których wprost sformułowano, iż: „prawu do korzystania z rzeczy (prawa) przeciwstawione jest prawo do rozporządzania rzeczą (prawą), wyzbycia się go. O ile prawo do korzystania z rzeczy (prawa) przysługiwać może nie tylko właścicielowi (użytkownikowi, licencjobiorcy, najemcy, dzierżawcy, korzystającemu z umowy leasingu), o tyle prawo do rozporządzenia rzeczą (prawem) jest stricte związane z prawem własności. Prawo do korzystania z określonej rzeczy lub prawa jest istotą umowy licencyjnej (sublicencyjnej), umowy najmu (art. 659-679 kc), dzierżawy (art. 693-709 kc) czy umowy leasingu (art. 7091 - 70918 kc). (...) Z uwagi na fakt, iż ograniczenie dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, ograniczeniom z art. 15e ustawy o CIT nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT. Jest to rozróżnienie funkcjonujące obecnie np. na gruncie art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, który definiuje należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania (...)”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, zaliczanie przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości Kontraktu nie podlega ograniczeniom wynikającym z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 listopada 2018 r. (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.395.2018.1.NL), w której wskazano, iż: „(...) zarówno w języku potocznym, jak i w języku prawnym korzystanie z rzeczy lub prawa stanowi istotę uprawnienia właściciela rzeczy lub prawa. Obejmuje ono takie jego aspekty jak używanie rzeczy (prawa), czy pobieranie z nich pożytków lub czerpanie z nich innych dochodów. Prawu do korzystania z rzeczy (prawa) przeciwstawione jest prawo do rozporządzania rzeczą (prawem), wyzbycia się go. O ile prawo do korzystania z rzeczy (prawa) przysługiwać może nie tylko właścicielowi (użytkownikowi, licencjobiorcy, najemcy, dzierżawcy, korzystającemu z umowy leasingu), o tyle prawo do rozporządzenia rzeczą (prawem) jest stricte związane z prawem własności. (...) Z uwagi na fakt, iż ograniczenie dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ograniczeniom z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jest to rozróżnienie funkcjonujące obecnie np. na gruncie art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, który definiuje należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania (...). Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia i przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że odpisy amortyzacyjne od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how nie podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do zadanych pytań wyznaczających granice rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena, czy Kontrakt o którym mowa we wniosku stanowi wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2019 r. poz. 865).

Wskazanie Wnioskodawcy, że kontrakt stanowi wartość niematerialną i prawną, uznano za niepodlegający ocenie element stanu faktycznego sprawy. Ryzyko dokonania prawidłowej oceny w tym zakresie ciąży na Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.